Fietsen van Venetie naar Rome 2011 met de bende van Bob Dagboek van een fietstocht van Venetie naar Rome van 24 mei tot 8 juni 2011 met de Bende van Bob
05-01-2012
01 Voorblad Venetië Rome Fietstocht 2011
Venetië Rome
Fietstocht 2011
Met de Bende van Bob
Dagboek van een fietstocht van 24/05 tot 8/06/2011
05-01-2012 om 14:24
geschreven door Via de la Plata
02 Hoe het begon & de voorbereiding
02 Hoe het begon & de voorbereiding
Lang vóór onze Vuelta de Andalucia 2010 hebben we al dikwijls ons verlangen besproken om ooit eens van Venetië naar Rome te fietsen .
De vrees om door de vele Italiaanse bergtekens te moeten, weerhield ons steeds.
Nog vóór het einde van onze fietstocht 2010, na het goed doorstaan van de bergkwellingen in Andalusië , nemen we unaniem de beslissing, 2011 wordt ons Italië-jaar. Na onze terugkeer uit Spanje, begon ik te zoeken naar een mooie, voor ons geschikte reisweg, met korte ritten en vooral met overnachtingen in de verschillende kunststeden.
Onze prioriteiten liggen, zoals altijd, om er een sportieve, maar vooral een natuur- , cultuur- en culinaire tocht van maken.Ookvrije dagen willen we kost wat kost inbouwen, de steden Venetië, Firenze en Rome verdienen meer dan één dagverblijf , ook al zijn we geen echte musea freaks!
Moeilijk is het niet om bij onze Nederlandse fietsvrienden een geschikte gids te vinden. Zo leek mij Reitsmas Route naar Rome voor ons de meest geschikte handleiding.
Ik heb dan ook deel 2 en 3 aangekocht en deze boekjes als leidraad gebruikt, samen met gegevens van Wegwijzer Reisinfo www.wegwijzer.beBeenhouwerstraat 9 8000 Brugge.
Data bepaling is het moeilijkste onderdeel. Je moet met zoveel rekening houden, zoals feestjes voor de kleinkinderen, verjaardagen envliegdagen van en naar de bestemmingen.
De reisweg krijgt stilaan vorm. We zouden op 24 mei starten in Treviso bij Venetië en eindigen in Rome. Op 8 juni zouden we terugkeren naar Charleroi en naar huis.
Met de lowbudgetmaatschappij Ryanair koste de reis heen en terug, fietsen inbegrepen 720 of 180 pp.
Om verrassingen te vermijden moest er ook voor elke dagbestemming naar een overnachting worden gezocht. Op mijn 65°verjaardagsfeestjein februari, kon ik alles aan mijn vrienden en hun echtgenoten voorleggen, uitvoerig bespreken en definitief vastleggen.
Nu nog alles mooi in een exellijst gieten, van dorp naar dorp met afstanden en cumuls per dag. Ik maakte voor iedereen een routeboekje met teksten, trajectkaartjes en overnachtingadressen.
Het prachtige voorjaarsweer doet de bende regelmatig dagritten maken. Zeeland en de Scheldeboorden maken dat we ons wintervetlaagje vlug kwijt zijn.
Stilaan begint het erg te kribbelen. We krijgen er zin in!
De hoofdrolspelers van de bende zijn ook nu, zoals vorige jaren:
Hugo, Antoine, Pol en Bob.
05-01-2012 om 14:30
geschreven door Via de la Plata
06-01-2012
03 dag 1 Charleroi Venetië 24 mei 2011 Verslag Fietstocht Venetie - Rome
03 dag 1 Charleroi Venetië 24 mei 2011
Wie zal ons naar Charleroi brengen? Enkele dagen geleden was dit nog de vraag. Gelukkig vonden we Tomas, de vriend van Hugo zijn jongste dochter, bereid om onsnaar de vlieghaven te voeren. De fietsen staan goed ingepakt op een aanhangwagen. We zijn reeds om 3h00 bij Hugo in Knokke toegekomen.
Onmiddellijk vertrekken is het beste, weten we, we laten onze vriend Hugo zeker niet zenuwachtig worden.
Grote drukte wanneer we op de parking van de vlieghaven van Charleroi toekomen. We zijn wat te vroeg, zo denken we. Maar neen, we dragen onze grote dozen zoals echte verhuizers gezamenlijk binnen en kunnen onmiddellijk inchecken .Je weet nooit hoe er gereageerd wordt bij Ryanair wanneer je de fietsdozen aanbied! We moeten onze uitzonderlijke bagage laten wegen.
Gelukkig hebben we geen overgewicht, de dozen mogen slechts 30kg wegen, wat voor fietsen en bagage maar juist gepast is. Nu naar de scanner en daar gaan onze fietsen op de transportband, op hoop van zegen.
Eenmaal voorbij de controle, willen we ontbijten en wachten nu geduldig om op te stijgen. Het is in Charleroi niet zoals in Zaventem alles verloopt veel gemoedelijker. Het vliegtuig staat vlak bij het gebouw en al stappend is iedereen in de kortste tijd in het toestel. Stipt om 7h15 stijgen we op en stipt om 8h45 landen we in Venice-Treviso.
Treviso airport is een van die regionale vliegvelden waar de bagageafhandelingvliegensvlug verloopt. Wanneer we aan de bagageband komen zien we al koffers verschijnen en enkele minuten later komt er een kruier met onze fietsen.
We zijn heel verwonderd, nooit is het vlugger en vlotter verlopen, menen we.
De zon nodigt ons uit om buiten onze fietsen in elkaar te steken. Het gaat vliegensvlug, het is tenslotte niet meer de eerste maal. Hugo wil absoluut de Vlaamse wimpel monteren, wijselijk heeft hij ook de Italiaanse driekleur mee.
Om 10h30 staan we klaar, de fietsverovering van Italië kan beginnen.
We willen langs fietsvriendelijke wegen naar Venetië, maar dat lijkt moeilijker dan we denken. Na enkele orientatierondjes zien we eindelijk een plaatje Quinto di Treviso . We hopen dat het langs daar rustiger zal zijn om te fietsen. Op hoop van zegen vertrekken we heel voorzichtig op een rijtje. De autos en vrachtwagens suizen ons met grote snelheid voorbij. Ai ..dat zal hier niet van de poes worden .De weg zoeken en uitkijken. Het wordt een zware klus. Dan maar de gps instellen, ramp echter, het kaartje met de stad Venetië is niet opgeslagen.
We blijven koppig rechtdoor fietsen. Na een poos hebben we een naar gevoel en inderdaad we zijn helemaal fout. Wanneer we de weg vragen sturen ze ons resoluut terug van waar we komen Ondertussen krijgen we dorst en honger, onze normale aperitiefpauze is al een tijdje voorbij.
In Trivignano vinden we een winkel en doen onze inkopen voor onze 1° picknick.Eten geblazen in de schaduw van de kerk waar we ons neervlijen op de banken van het dorpsplein.
We vinden onze draai niet, nochtans zijn we een aantal dorpen voorbijgereden die op ons lijstje stonden. Maar plots waren het andere namen, ook geven de zeldzame wegwijzers geen namen op welke we wel zouden moeten krijgen.
Juist op het ogenblik van onze nieuwe start, komt er een jonge fietser voorbij. Ik spurt hem achterna en tracht hem ons probleem uitteleggen. De jongeling verklaart zich onmiddellijk bereid ons langs groene weggetjes tot in Mestre te loodsen. Een beetje geluk hoort erbij zie je wel! Twee kilometer vóór ons doel, zien we uiteindelijk een verkeersbord met de vermelding Mestre. Onze jeugdige begeleider verlaat ons. Iets verder vinden we een terras waar we zonder enig overleg alle vier halt houden. Hoog tijd vinden we, om het Italiaanse bier te proeven, alhoewel, we hebben meer dorst dan goesting !
Wanneer we de stad binnenrijden worden we door de automobilisten weggeblazen. Het is bijna onmogelijk om op onze fietsen te blijven. Soms raken de voorbij snorrende autos de fietstassen. We houden halt bij het station, ons plannetje verwijst ons naar de andere zijde van de sporen ..we volgen gedwee de talrijke bussen tot bij een lange viaduct, die zo hopen wij, ons naar de andere kant van de stad zal leiden.Ramp, er zijn wegeniswerken bezig en we belanden zonder het te beseffen op een snelwegaftakking.
Gelukkig vinden we tussen de viaductpijlers een werfweg die ons van het gekke verkeer verlost. Ongeloof, we staanenkele minuten later aan ons overnachtingsadres. Met ongekend Italiaans enthousiasme worden we ontvangen door onze gastvrouw Signora Lorenza van Casa Vila Gardenia. We krijgen een knusse kamer voor ons vier en kunnen de fietsen in een ruime garage bergen.
In recordtempo zijn we klaar om op stap te gaan. Madame Lorenza geeft ons met een ongekende precisie uitleg hoe we tewerk moeten gaan om Venetië te bezoeken. Ze spreekt prefect Engels en geeft ons alle mogelijke details over transport en bezienswaardigheden ..
Ze weet dat we hier 24h verblijven en raad ons aan om het vandaag rustig aan te doen en een 24h dagkaart aan te schaffen en deze zo laat mogelijk te valideren. We wandelen naar het station van Mestre, de achterzijde ligt slechts op 500m. Hadden we dat maar geweten toen we in deze stad toekwamen deze namiddag.
Via een perrontunnel waren we zo naar ons verblijf kunnen stappen, in plaats van ons leven te wagen in die waanzinnige verkeersdrukte. De trein is werkelijk de meest aangewezen manier om heel snel, in minder dan 10 minuten in Venetië te belanden.
Eerst en vooral willen we, om oriëntatiegevoel op te doen de stad wandelend verkennen. We zijn echter geen getrainde stappers. Wanneer onze vermoeide voeten het gehad hebben, vleien we ons op een van de drukke plaatsen op een terras ..Hoog tijd voor een welgekomen verfrissing en een hapje. Uiteindelijk willen we deze wonderbaarlijke stad van op het water bekijken
We stappen op de lijnboot ofVaparetto en laten ons enkele keren rondvaren op het Canal Grande. De boot is precies als een autobus op het water en stoptbijna elke 500m. Zo duurt een rondvaart van 4km, de totale lengte van deze lijn ongeveer één uur. We doen dit dan ook 2 maal na elkaar om de meeste rijkelijke paleizen langs de oevers te bekijken. We ziendat de meeste van die paleizen omgebouwd zijn tot concert- en expositieruimten maar ook zijn er nog heel wat bewoond.
We stappen uit bij de Riatobrug. We weten dat dit de meest bekende brug Is. We blijven er lang genietend uitkijken over het water. De bedrijvigheid op het Canal Grande zwakt sterk af naargelang het later wordt. Zo zijn er bijna geen vrachtboten meer te bespeuren. Ook het gondelverkeer is fel afgenomen.
We blijven maar rondwandelen door steegjes over bruggetjes en pleintjes tot onze voeten nog meer pijn doen. Gelukkig doen we tussendoor een terrasstop met een koel wijntje en een hapje.
We willen absoluut Venetië in het duister ervaren Na zonsondergang is de wereld in de stad iets heel anders. Er hangt een magische sfeer van rust boven de eilandjes.
De verlichtingsweerkaatsingen over het kabbelende waterlaten ons als in een dromeland belanden. Slechts af en toe horen we een eenzame gondel, we blijven telkens met grote verwondering het peddelen bewonderen. Hoe krijgen die mannen het voor elkaar om op die soms maar beekbreedte kanaaltjes, zich tussen de aangemeerde bootjes en al die bochten te wringen.
We nemen nog een laatste keer een Vaparetto tot aan het Santa Lucia station, waar we onmiddellijk een trein hebben en enkele minuten later zijn we in Mestre, wat een luxe.
Moe van het geslenter,komen we doodvermoeid aan op ons overnachtingadres.Enkele ogenblikken later beginnen we aan ons snurkconcert.
06-01-2012 om 16:51
geschreven door Via de la Plata
09-01-2012
04 dag 2 Vrije Dag Venetië 25 mei 2011 Verslag Fietstocht Venetië - Rome
04 dag 2Vrije Dag Venetië 25 mei 2011
Ik hoor Hugo reeds in de badkamer als ik wakker word. Onze vriend is steeds als eerste op, de macht der gewoonte, is dan altijd zijn uitleg. Pol heeft er geen moeite mee zich nog eens op zijn andere zijde te draaien en Antoine wacht geduldig tot het zijn beurt is om het sanitaire gedeelte en onze badkamer in beslag te nemen .
Niettegenstaande dat, zijn wij, tot grote verwondering van onze gastvrouw Lorenza ,als eersten in de eetkamer. Onmiddellijk wilt ze weten wat we gisteren hebben beleefd in Venetië. Vóór je terug op stap gaat geef ik je nog meerdere inlichtingen maakt ze ons duidelijk. We moeten het beamen, nooit haddenwe kunnen vermoeden dat we het bij Lorenza zo naar onze zin zouden hebben.
Dit adres is een aanrader voor iedereen die op een rustige en gemoedelijke wijze deze niet alledaagse en buitengewone stad wensen te bezoeken. Madame heeft echt haar best gedaan om ons te verwennen met een continentaal ontbijt in buffetvorm met alles erop en eraan. Na het ontbijt geeft onze geweldige gastvrouw, zoals enkel de Italianen dat kunnen, een onverbeterlijke uitleg wat wij vandaag allemaal zouden moeten bezoeken. Ze weet dat we slechts één complete dag uitgetrokken hebben om haar stad te bezoeken en vindt dit zonde. Eigenlijk, maakt ze ons met veel gebaren duidelijk, zou je hier wel 10 dagen moeten verblijven om deze mooie stad gezien te hebben We krijgen plannetjes en lijstjes met allerhande nummers van de vaporettolijnen welke we achtereenvolgens moeten nemen We worden er nu al duizelig van.
Op aanwijzen van onze gastvrouw, reppen we ons naar de overzijde van de straat, waar elke 15 minuten een bus, bijna rechtstreeks, de toeristen naar Venetië brengt.
We komen aan bij de Piazzale Roma en wandelen naar het Canal Grande. Op de eerder wat moderne brug blijven we de chaotische bedrijvigheid op het water bewonderen.Ongelofelijk, ze moeten hier werkelijk alles over het water vervoeren.Zo zien we bootjes gevuld met allerhande bouwmaterialen, zelfs deuren en vensters komen voorbij ..Het moet een ongelofelijke bijkomende organisatie betekenen om de vele winkels en restaurants bedient te krijgen en dit enkel en alleen vanop het water. Vele keren zien we dat er zelfs moet overgeladen worden op vrachtgondels om door de grachtbrede kanaaltjes te geraken. Gondels, vrachtvervoer- politie-, ambulance- taxi- en vaporettoboten, alles kronkelt als een spaghetti door en tussen elkaar, hoe krijgen ze het voor elkaar! We blijven de stuurmanskunst met ongeloof bewonderen vanop de brug.
Ietsjes verder nemen we de vaporetto, een boot gebruikt en dienstig als autobus. De plaatselijke bewoners komen er zelfs met hun boodschappenwagentjes op. Het is drummen geblazen en de begeleider weigert om te vertrekken tot zolang de massa niet naar achter en of naar binnen opschuift. We krijgen stilaan zicht op de heel aparte Venetiaanse levenswijze Stel je voor! Enkele jaren geleden kwam er in Brugge ook een voorstel om waterbussen in te schakelen ..zouden we dit ooit gewoon worden?
Na één complete rondvaart op het Canal Grande stappen we af aan het San Marcoplein en wachten op de stijger naar de vaporetto van lijn 42. We willen, zoals Lorenza (onze gastvrouw) suggereerde, naar het eiland Murano. Op deze gemotoriseerde busbootbemachtigen we de zitbank op de achterplecht. Dit is een gegeerde plaats om een fenomenaaluitzicht te krijgen op de stad Venetië .
Murano is een eilandje bekend om zijn glasblazers en glasfabriekjes.
We zijn echter niet van plan, met dit stralend weer, ons te laten binnensleuren in die glasblazerijen. We slenteren op de kades en bewonderen de vele glazen kunstwerken.Na al dat kijkwerk krijgen we, hoe kan het ook anders bij dit schitterend weertje, zin in onze aperitief. We zijn tenslotte al over tijd ..We vleien ons op een kijkterras en bestellen een dorstlessend wijntje. Ondertussen kunnen we het drukke handelsleven op het water met ongeloof verder blijven volgen.
We krijgen honger, op ons zonneterrasje kunnen we niet eten.We moeten naar binnen in een schaduwrijke galerij. Een lunch met een panini en een frisse pint brengt ons weer in actie na die lome rustpauze van daarstraks in de zon. Het is ons opgevallen dat de Italianen liever binnen eten op de middag in plaats van in de volle zon op een terras.
We stappen verder langs de ondertussen veel rustiger geworden kanalen van Murano. Het is een schattig stadje met kronkelende kaden, romantische bruggetjes en oude statige huizen. We wachten onder een schaduwrijk balkon op de boot om ons terug te brengen naar het San Marco plein.
Het is genieten van een verfrissend windje op de snel varende vaporetto. We willen nog de meest bekende gebouwen van Venetië zien én bezoeken.
Wanneer we de kade naderen hoort Pol enkele meevarenden opscheppen over hun souper van de vorige dag. Ze wijzen hem op een bepaald ogenblik een straat aan ongeveer één kilometer vóór we moeten afstappen, in een buitenwijk dus! We zullen het adres straks opzoeken beloofd hij hen.
Wanneer we afstappen en op het immense San Marco plein komen, geraken we niet meer vooruit in de mensenmassa. We dreigen elkaar uit het oog te verliezen. Eerst en vooral bewonderen we het Dogenpaleis. Een staaltje van Venetiaanse gotiek met open arcades en decoratiebouwkunst. De ranke baksteenzuilen zijn wonderlijk voor zon immense gebouw. Het was de zetel van de rechterlijke macht en hadvele raadzalen.
Ernaast bevindt zich de brug der zuchten, feitelijk een gebouwtje boven een smal kanaal. We kunnen er niet zoveel van zien want er zijn werkzaamheden bezig en alles is afgeschermd met zeilen.
Wanneer we terug op het grote plein komen willen we de San Marco basiliek bezoeken .We moeten echter een poosje in een rij aanschuiven.
We hebben geen andere keuze want straks sluiten ze de kerk. Gelukkig kunnen we nog net mee naar binnen. Zoals algemeen gekend ,is deze basiliek een van de beroemdste voorbeelden van Byzantijnse architectuur. Een echt juweeltje, zowel binnen als buiten. De koepelsilhoueten zijn wereldberoemd. Binnen geraken we maar niet uitgekeken op de marmeren mozaïekvloeren.De koepels zijn volledig bezet met gouden mozaïeken.
We vermoeden dat ze evangelischeverhalen uitbeelden. We mogen echter niet blijven stilstaan en de bewakers drijven de bezoekers langzaam naar de uitgang ..enkele minuten later worden de enorme poorten gesloten. Hebben we geluk gehad ja!
Rechts van de San Marco bewonderen we de klokkentoren of Campanile. Ook de 2 grote zuilen of piazetta verdienen onze aandacht.
Er is echter nog zoveel te zien op het plein . We blijven verwonderd staan luisteren naar een jazzorkest dat op een van de caféterrassen populaire melodieën speelt. Sommige wandelaars met kinderen, hebben moeite om de agressieve duiven weg te jagen. Deze dieren komen zelfs het eten uit de handjes van hun kinderen plukken.
Grote dorst drijft ons weg van het plein. Enkele steegjes en brugjes verder vinden we een bruin cafeetje waar we aan een gemoedelijk prijsje meer dan één biertje kunnen nippen. Stilaan wordt het tijd om de restaurantstraat op te zoeken . Via Giuseppe Garibaldi hebben we genoteerd. Met gemak vinden we de straat die uitgeeft op het Canal Grande rechts van de Piaza San Marco.
We kiezen ristorante Giorgione , maar het terras zit al overvol. De patroon maakt er geen probleem van, binnen enkele ogenblikken zal ik mijn terras uitbreiden zegt hij. Onmiddellijk krijgen wij een aperitief om het wachten aangenamer te maken . De kwieke eigenaar sleurt enkele tafels en stoelen naar buiten.
Op een paar seconden heeft hij tot bij zijn gebuur, de juist gesloten souvenirwinkel, zijn terras tweemaal groter gemaakt.We kunnen bestellen besluit hij ..Het is meer dan genieten van een echte Italiaanse souper met alles erop en eraan, rijkelijk overgoten met aangepaste wijnen.
Doodmoe slenteren we naar een aanlegsteiger en nemen een vaporetto naar het Santa Lucia station.
Uiteindelijk beseffen we, wanneer we uit de bus stappen aan de Casa Villa Gardenia,dat ons 24h ticket al lang verstreken is. We zullen het geheim houden, allé tot nu dan toch!
Niet aan denken en dromen van deze uitzonderlijk mooie dag.
09-01-2012 om 11:33
geschreven door Via de la Plata
13-01-2012
05 dag 3 Mestre (Venetië Adria 26 mei Verslag Fietstocht Venetië - Rome 2011
05 dag 3Mestre (Venetië) Adria 26 mei 2011
In een eerder kleine eetzaal schuiven we om 8.30 aan. Opnieuw genieten we van een uitgebreid buffetontbijt. We nemen de tijd en snoepen zelfs van iets zoets dat onze gastvrouw ons aanprijst. Na een poos krijgen we het gezelschap van twee koppels Engelsen .We schatten dat ze onze leeftijd hebben. Zij verblijven hier voor een poosje en willen straks Venetië bezoeken.
Lorenza oefent uitvoerig haar Engels en probeert de Britten alles met veel gebaren en met een waterval aan woorden uit te leggen. Het is een plezier om haar drukte te volgen . Ze geniet er blijkbaar zelf ook van!
Wanneer we haar duidelijk maken dat wij willen vertrekken, probeert ze ons op andere gedachten te brengen. We moeten onze reisweg voorleggen Er is niets te zien en helemaal niets te beleven krijgen we te horen. Blijf hier nog enkele dagen en neem dan de trein naar Bologna, sakkert ze!
Neen neen, we zijn gekomen om te fietsen. Afrekenen en vertrekken, maken we haar duidelijk. Voor het eerst schakelt ze haar man in, hij krijgt de opdracht onze fietsen uit de garage te halen. We lopen met hem mee en begrijpen uit zijn houding dat hij voor 200% gedomineerd wordt door zijn bazige vrouw.
Het is nu zijn beurt om een woordenwaterval over ons los te laten, wel in het Italiaans uiteraard. We verstaan er geen jota van, maar het klinkt als muziek. Hij wilt absoluut zijn Alfa Romeo, een prachtige rode oldtimer, tonen. We moeten toegeveneen echt museumstuk zoiets zie je haast niet meer Wanneer hij onze verwondering opmerkt, moeten we ook nog zijn fotoalbum bekijken. Volgens wat wij kunnen zien was hij zon 50 jaar geleden autopiloot. We herkennen hem met grote overwinningkransen om zijn hals.
Straks geraken we niet meer weg!
Fietsenladen en een afscheidsfoto, we willen rijden! Vol enthousiasme krijgen we Lorenza en haar man op de foto .En nu wegwezen.
Alle vier beamen we dat we hier echt graag waren en als koningen werden bediend.
Merci Madame Lorenza.
We zijn blij als kleine kinderen wanneer we opnieuw op de fiets zitten, het is prachtig zonnig weer en we zijn licht aangekleed. Langs een mooie brede dubbele weg met zelfs een fietspad geraken we uit het drukke verkeer van Marghera. Wanneer deze mooie laan plots eindigt, staan we er wel wat beteuterd bij. Links kunnen we een industriezone in en rechtdoor naar een autostradeoprit. Wat nu? We kiezen de industrieweg tussen het zware vrachtverkeer en volgen deze weg tot Oriago.
In Oriago geraken we eindelijk weg uit het industriegebied en komen op een rustige weg richting Sambruson. We kunnen twee per twee rijden en vorderen zoals we het wensen. Eenmaal in het dorp van Sambruson moeten we over een viaduct en 90° links afslaan volgens ons plannetje Dat vormt wel een probleem, we zijn plots de oriëntatie kwijt. Nog één hoop, de gps inschakelen en het lijkt wel een wonder, deze doet het opnieuw. Het nodige deelkaartje is nu wel opgeslagen ..
Het fietsen wordt heel wat gemakkelijker. We volgen doodgewoon het blauwe pijltje op de gps. We rijden langs eerder smalle baantjes en vorderen snel. Het is een groen en vlak landschap met maïs en graanvelden. De dorpen zijn heel schaars en liggen kilometers uit elkaar. We peddelen vele keren langs kanalen en brede beken.
Het lijkt wel alsof we in Holland zijn. Links van ons, maar we zien er spijtig helemaal niets van, ligt de Valle delle Millecampi een natuurgebied met Lagunas. Deze lagunas zijn van groot belang voor fauna en flora van de Adriatische zee. Het zijn heel uitgestrekte periodieke overstromingsgebieden met schorren. We betreuren het dat we niet dichter bij dit gebied kunnen komen, en toch zien we heel wat vogels zoals steltlopers, sternen, scholeksters en zelfs ooievaars. Bij de brug in Lova moeten we rechts afbuigen, 5 km verder komen we aan de rivier Brenta en kunnen we zalig op de oever blijven rijden.
Ondertussen is het middag en krijgen we honger. In een dorp of is het, het gehucht Rosara , duiken we naar beneden. Aan de kerk vinden we een winkeltje. We bevoorraden ons voor de picknick.Terwijl Pol en Bob inkopen doen hebben Antoine en Hugo een schaduwrijk eetplaatsje versierd in een park naast de kerk.
Het wordt heet en we zijn blij dat de eettafel onder een boom staat, nu kunnen we tenminste ons zweet laten drogen.
Na ons kort middagmaal, we hielden het kort, want we hebben eigenlijk meer dorst dan honger. En meer nog , het brood was echt niet smakelijk, maar dat is wel een algemeen verschijnsel in Italië. We blijven de rivier volgen tot in Codivigo.In Brenta dAbba moeten we richting Civé. Plots stoppen we alle vier aan een terras. Het is nu of niet denken we gelijktijdig.
We vleien ons onder een parasol en bestellen een fris biertje, om ons gemis aan aperitiefpauze op te vangen. Het bier is toch maar flauwtjes, wat een verschil met onze vaderlandse lekkere trappist!
We blijven goed vorderen op de vlakke wegen met uitzonderlijk weinig autoverkeer. Het is windstil en warm, ons tellertje duid regelmatig 25km/h aan.
In dit landbouwgebied liggen piepkleine dorpen, met enkele huizen en een kerk, meestal heel ver uit elkaar. Zo moeten we voorbij Mira, Sissa Alte, Sissa Bassa en Cordenazzo om in Martinelle aan de Adige rivier te komen.
We blijven een bochtige waterloop, op een goedlopende grindweg ,volgen, tot we over een brug in het wat grotere Cavarzere belanden. We moeten richting Adria ,maar eerst willen we onze grote dorst lessen. Gelukkig zijn er in dit dorp meerdere drankgelegenheden en kunnen we bekomen van ons helse tempo ..We moeten tenslotte maar 10 km meer en nemen de tijd.
We volgen verder de rivier, maar nu op de andere oever tot Botti Barbarighe en komen zonder het goed te beseffen aan in Adria.
Wanneer de gps het eindpunt voor vandaag aanwijst, staan we langs een kanaal voor de deur van een rijhuis. Volgens ons kunnen we dit moeilijk als B&B bestempelen, maar je weet maar nooit. We weten het heel vlug wanneer we aanbellen, de vrouw laat ons eerder nors weten dat we fout zijn. En toch, bij nazicht staan we op het juiste adres en het goede huisnummer. Wat nu ???
We rijden verder langs het kanaal, maar de schaarse huizen staan ver van de weg in de velden, huisnummers kan je hier wel vergeten.
Na een kruispunt blijft de weg nog steeds dezelfde naam behouden. Wanneer we een groep ouders aan een schooltje ons probleem voorleggen, ontstaat er een Italiaanse onderonsje en iedereen wil zijn uitleg geven. Na een poosje weten we het helemaal niet meer Tot er iemand de uitbaters van de B&B kent en ons hun huis aanwijst.
We verlaten de kanaaldijk en moeten ongeveer 500m op een kronkelweggetje de velden in. Wanneer we aan de afgesloten omheining komen worden we door twee grote gevaarlijk lijkende honden begroet.Hun aanhoudend geblaf is een teken om hun baasje naar buiten te laten komen. Hij jaagt de honden in hun hok en we kunnen binnen komen. De jonge man excuseert zich en tracht ons duidelijk te maken dat zijn vrouw elk ogenblik kan toekomen en ons dan in het Engels te woord staan. We krijgen twee mooie kamers met een gemeenschappelijke badkamer ter beschikking. Hoog tijd om ons te verfrissen en een wasje te doen. Wanneer we ons wasje in de tuin willen ophangen, moeten we eerst, de jonge dame is ondertussen toegekomen, samen met het jonge stel een verfrissing drinken op het terras.
Deborah spreekt bijna perfect Engels en legt ons uit waar we deze avond in Adria kunnen eten. Zij maakt ons duidelijk dat zij en haar man morgen heelvroeg zullen weg zijn maar haar moeder zal ons ontbijt komen verzorgen.
Het stel wilt absoluut op de foto met ons .We rekenen af en willen gaan souperen.
Adria is een klein provinciestadje en stelt niet veel voor. Na enkele rondjes vinden we een rustig terras op het plein. We bestellen een pasta-avondmaal met plaatselijke wijn en genieten van de flanerende Italianen. Het is een zalige avond en eten kan nu best buiten, nu de zon veel lager zit. We moeten de schaduw niet meer opzoeken. Na een uitgebreide maaltijd, komt de patroon ons persoonlijk groeten.
Hij presenteert ons nog een zoete afsluiter en tracht ons in het Frans zijn streek te laten kennen. Uiteindelijk komt hij met veel zwier zoals het bij Italianen meestal het geval is, vanalles presenteren. We krijgen zelfs nog een fles Prosecco cadeau als dank voor ons bezoek.Feitelijk zijn ze nog zo raar niet die Italianen! Een beetje beneveld fietsen we terug naar onze overnachtingplaats.
Gelukkig hebben we oordopjes mee, we vrezen alle vier een duchtig snurkconcert.
13-01-2012 om 10:48
geschreven door Via de la Plata
18-01-2012
06 dag 4 Adria-San Martino (Ferrara) 27 mei Verslag Fietstocht Venetie - Rome 2011
06 dag 4 Adria - San Martino (Ferrara) 27 mei 2011
Oordopjes kunnen wonderen doen! De honden hebben we niet gehoord. Wanneer we de dopjes uitnemen stellen we vast dat het zonder niet te doen zou zijn geweest. We zouden nooit zolang in ons bed gebleven zijn. Het is 8h00, Pol en Bob zullen zich moeten reppen. Hugo en Antoine zijn niet meer op hun kamer, ze zijn zelfs al hun fietsen aan het laden .ook de onze staan al netjes klaar.
Het is niet de eerste keer dat onze reisgezellen op ons moeten wachten. Nochtans zijn we vliegensvlug klaar. Wanneer we de eerder gevaarlijke trap afdalen, is La mama al volop bezig met de ontbijttafel. Ze is eerder, in vergelijking met onze vorige gastvrouw, van het schuwe type. Iets later wordt het duidelijk, zij spreekt uitsluitend Italiaans en moet ons alles enkele keren met gebarentaal duidelijk maken.
Toch zet ze voor elk van ons een afzonderlijk Italiaans espressokoffiekannetje. We weten dat de koffie veel te sterk zal zijn en vragen naar warm water. Dit brengt de gedienstige dame echter compleet in de war, ze wordt er zelfs zenuwachtig van wanneer we onze koffie aanlengen. Ze doet alsof we een doodzonde begaan!
Met het brood hebben we ook geen geluk. Om het met de geijkte woorden van onze driesterren kok van Oud Sluis Sergio Herman, uit te drukken het brood is niet te vreten man! . We zullen ons maar vullen met yoghurt , zoetigheden en fruit. La mama, heeft het vlug in de gaten. Wanneer we willen opstappen krijgen we al het fruit mee als excuus.Dat was het dan, enkele minuten later worden we, eerder beschaamd, door de arme mama uitgewuifd.
We moeten naar Valliera en volgen kilometerslang het kanaal. We zijn in onze nopjes. Vlak en met een lekker zonnetje kunnen we ons uitleven. We fietsen op een groene kanaaldijk tussen hoge struiken tot het dorpje Baricetta.
We krijgen meer zicht op het weidse landschap tussen de grote rivieren, Adige en Po ..Deze vlakte is goed vergelijkbaar met de Nederlandse rivierenvlakte met vele kanaaltjes, gemalen en sluizen. In Pinatta moeten we over zon sluizencomplex van het Canal Bianco naar Papozze.
We volgen de enorm brede Po met mooie groene oevereilandjes. Het is een echt vogelparadijs. Langs dit traag stromende water vorderen we heel goed op deze autovrije fietsdijk. In Polesella moeten we dit prachtige fietspad verlaten. We duiken naar beneden om een lange brug over de stroom te bereiken. Grote dorst drijft ons het dorp binnen. Hoogtijd voor onze traditionele aperitiefpauze. Op een open plein vinden we een galerij met een uitnodigend terras en genieten van enkele koele witte wijntjes.
Vóór we starten doen we vlug onze picknickaankopen. Het is zoeken geblazen wanneer we de brug over zijn moeten we richting Ro en op de andere oever de Po blijven volgen. We maken een grote bocht en belanden, naar ons gevoel te ver weg van de stroom. De gps deze weg aan als de correcte om op het jaagpad te geraken. Bij het dorpje Ferrarese moeten we naar Zocca en daar zien we recht voor ons de hoge groene dijk van de Po opduiken. We hebben 45km en het is middag.In een parkje en onder de bomen laten we onze picknick smaken.
Het is een zaligheid om op het goed geasfalteerde jaagpad te rijden met rechts van ons de traag stromende Po. De schilderachtige oevers brengen rust. Wegenieten van de natuur. We worden af en toe gestoord door een achteropkomende snelle auto. Zouden ze de Podijk misschien als sluipweg durven gebruiken? Het is in ieder geval storend en onprettig om op deze eerder smalle weg in de berm gedrumd te worden .Italië fietsland? We zullen het moeten vergeten, vermoeden we!
Via Pescara komen we in Francolino. We moeten we de Po verlaten richting Ferrara. Vanaf Malborghetto di Boaro zwelt het verkeer en komen we in een stadsomgeving. Oppassen geblazen en netjes op een rijtje, tot we aan een vestingwal op een grindpad gestuurd worden. We rijden door een enorm park met overblijfselen van de ommuringen van Ferrara.
We beraden ons. Hoe zullen we straks tussen al het gekke verkeer van deze stad geraken? Na raadpleging van het roadboek beseffen we dat we dwars door het midden van de stad moeten. Ferrara is een stad met een middeleeuwse kern, bochtige straatjes en toch enkele grote open groene ruimten. We zullen het er maar op wagen zeker?
Het lukt wonderwel om dicht achter elkaar de stadskern te bereiken. We komen zelfs voorbij de enorme Duomo en het Castello Estense. Maar meer dan een foto maken zit er niet in, tussen al die snelheidsduivels ..We haasten ons om uit de drukte te geraken. Ferrara blijkt een echte renaissancestad te zijn. Het bewijs hiervoor is wel het Castelló.
Dit is een residentie van de jarenlange heersers hier namelijk de familie dEste. We verlaten de verkeersdrukke stad en zien tot onze verwondering nog altijd de oude vestingmuur Deze zou wel zon negen kilometer lang zijn!
Na wat zoekwerk vinden we een brede laan met een wegaanwijzing naar Torre della Fossa. Het is een verkeersader naar een autostrade oprit. Wanneer we deze drukke afslag verlaten komen we op de weg richting San Martino. We beslissen het adres van onze B&B op de gps in te brengen.
Tot onze grote verwondering stuurt de gps ons voorbij de afslag naar het dorp. Eén km voorbij het dorp worden we het veld ingestuurd en na wat gekronkel geeft het toestel het eindpunt aan. Wanneer we de oprit oprijden en ons aanbieden, is de dame heel verwonderd Ze verwacht niemand en is helemaal niet voorbereid. Op het ogenblik dat ik haar mijn mail met afspraak voorleg, begint ze te lachen en maakt mij duidelijk dat we op het foute adres zijn. We begrijpen er niets van, na een duidelijke uitleg moeten we terug en inderdaad na wat zoeken komen we aan op B&B Arcero Rosso.
Madame Ombretta Fabbri bezorgt ons een onvergetelijk onthaal ..We moeten onmiddellijk in haar tuin een verfrissing nemen. De wat minder jonge dame zit niet zo graag in de zon en we moeten mee in een overdekt prieel om van haar wijn te proeven. Onze kwieke gastvrouw is vol enthousiasme. Het is een spraakwaterval. In bijna perfect Frans krijgen we Italiaanse geschiedenisles.
Ze was in haar beroepsleven advocate en was in dienst bij de Italiaanse staat. Natuurlijk wordt het gesprek op Berlusconi toegespitst! Ze wil ons absoluut laten proeven en genieten van zelfgemaakte kaas, salami en lekkere wijn.
Voor het snijden van de, volgens haar één jaar oude salami, gebruikt ze haar oude vleessnijmachine, een echt museumstuk. Drukdoende, blijven we haar volgen. Wat een kwieke madam .denken we!
Ondertussen vergeet ze ons wijn te schenken en drink zelf de fles leeg. Na een poosje komt ze met een nieuwe fles, stilaan verdenken we haar van overdaad. We willen ons absoluut verfrissen. Wanneer onze spraakwaterval naar adem hapt kan ik haar naar de sleutels van onze kamers vragen.
Teleurgesteld wijst onze gastvrouw ons de verblijfkamers aan ..Maar ze is duidelijk niet meer in staat de eerder moeilijke trap op te klauteren. Wat zullen we hier nog allemaal meemaken .We moeten echter toegeven, het zijn heel mooie ruime kamers met uitstekend sanitair, ja we zijn uitermate tevreden.
Wanneer we na onze was- en plasbeurt in de zitkamer komen, zit madam Fabbri wat te rusten in een van de livingzetels. We willen gaan eten. We krijgen de raad om een pizza te souperen. We moetenwat zoeken om de enige pizzeria van het dorp te vinden. Deze is gelegen op een binnenplaats boven een zelfbediening ..zonder de uitvoerige uitleg van onze gastvrouw vonden we dit nooit!
Tussen de uitbundige jeugdige dorpsbewoners genieten we van een in een steenoven vers klaargemaakte en zeer lekkere pizza met koele streekwijn. Als toemaatje worden we nog een gelato a limon aangeprezen. Moe maar voldaan slenteren we naar ons verblijf. Gelukkig heeft Ombretta de deur opengelaten. We blijven in de gezellige living met een biertje wat napraten. Wanneer we over onze woorden vallen gaan we wijselijk onze bedjes opzoeken.
18-01-2012 om 10:35
geschreven door Via de la Plata
21-01-2012
07 dag 5 San Martino (Ferrara) Medicina (Bologna) 28 mei 2011
07 dag 5 San Martino (Ferrara) Medicina (Bologna) 28 mei 2011
Madame Ombretta zou ons ontbijt klaar hebben tegen 8h30. Wanneer we echter op het afgesproken uur in de ruime living komen, moeten we geduld oefenen.
Ach waarom zouden we ons zorgen maken, we hebben vandaag een vlakke en eerder korte rit. We laten onze gastvrouw rustig de ontbijttafel dekken en maken een ochtendwandeling in de immens grote tuin.
De tuin is tot in de puntjes verzorgd.
We vermoeden dat we hier, met al die luxe, wel eens met een aristocratische dame te maken zouden kunnen hebben.
Terwijl we toch nog even moeten wachten, controleren en laden we onze fietsen.
Onze kwieke gastvrouw komt ons opzoeken, komen eten, gebied ze ons.
In tegenstelling met het karige ontbijt van gisteren, worden we thans echt in de watten gelegd.Alles wat je maar kunt bedenken, bij een ontbijtbuffet, is aanwezig. Brood, croissants zelfs fruit en tomaatjes. We genieten en dat doet onze gastvrouw Ombretta duidelijk plezier.
Ondertussen krijgen we les in het Italiaans hedendaagse gebeuren. Onze gastvrouw is plots een niet te stuiten spraakwaterval en bezorgt ons met alle superlatieven een naar onze mening te rooskleurig beeld van haar vaderland. Zullen we hier nog weg geraken ? Met veel moeite kunnen we Madame onderbreken en afrekenen. Ze wilt absoluut nog enkele fotos maken vóór we uiteindelijk kunnen starten!
Zo laat zijn we nog nooit vertrokken. Het is zalig fietsweer. Met een stralende zon en een flauw briesje in de rug verlaten we Acero Rosso richting Buttifredo. We rijden langs dezelfde weg, waar we gisteren fout zaten en komen voorbij de fruitboerderij met agriturismo Lama di valle Rosa.
Kilometers lang fietsen we tussen de fruitbomen, perziken en abrikozen vermoedelijk.
Enkele keren komen we toch in minidorpen waarvan denamen meer letters hebben dan dat er huizen staan. Zoals San Bartolomeo in Bosco en San Maria Codifiume. We zijn eigenlijk nog altijd in de Po-vlakte. Wat ons enigszins verwondert is dat we tot nu toe nog geen rijstvelden hebben gezien, wel mais- en koolzaadakkers. Het wordt na een tijdje wel wat saai en er is weinig afwisseling.
We vorderen goed en toch moeten we heel wat keren op een rijtje achter elkaar fietsen tussen het drukke autoverkeer. Zeker tussen de iets grotere dorpen Dugliolo en Mezzolara naar Riccardina.
Budrio lijkt ons een aangewezen plaats om ons aperitief te nemen. We hebben al 42 km en het is 12h30. Na wat rondfietsen in het eerder rustige stadje, vinden we geen terrasje. We zullen dan maar drank en eten kopen en op een schaduwrijk plein onze picknick te houden. We vinden in een van de zijstraatjes een bakkerij en kunnen gelukkig onze keuze maken ..en zelfbediening toepassen. Ook dit brood is niet van topkwaliteit.
Terwijl we eten worden we nieuwsgierig naar een plotse gezang en toestroming van schoolkinderen met hun ouders. Na een poosje wordt het duidelijk, er zit in een hoekje een soort dorpsgek kunstjes te vertonen. Ook wij worden op een van zijn gezangen getrakteerd. Wat zullen we nog allemaal meemaken ..
Twintig kilometer verder komen we in Medicina. Na wat zoekwerk vinden we alvlug ons hotel. We krijgen onmiddellijk twee kamers toegewezen. Het is bloedheet op deze kamers en van koeling hebben zeblijkbaar nog nooit gehoord. Gelukkig is het maar voor één nachtje We hopen dat het straks genoeg afgekoeld is tegen dat we gaan slapen. Na onze was en plasbeurt willen we absoluut de stad Bologna bezoeken. Onze hotelbaas Enrico, raadt ons echter aan de bus, die op de hotelparking stopt, te nemen. We voelen ons wat loom of is het lui en doen dit dan ook maar ..
Na een verfrissend biertje in de bar, gaan we op stap. Enkele minuten later zitten we op een lijnbus. Betalen moeten we niet, maar kilometers verder stopt de bus en moeten we een kaartje kopen in de tabacchi (tabakswinkel) van het gehucht. Dat weten we nu ook weeral!
Tot onze grote verwondering zitten we langer op de bus dan dat we dachten, we schatten dat we toch een 18-tal kilometer van de grootstad Bologna overnachten.
En ..in deze verkeershekseketel lijkt het ons ondoenbaar om te fietsen. De stad is veel groter dan dat wij vermoeden. Het is een universiteitsstad, misschien wel de oudste van Europa, met ongeveer honderdduizend studenten. We stappen af in het fraaie oude centrum bij de arcaden.
We starten onze wandeling waar we straks de bus moeten nemen aan de piazza del Nettuno. Wat onmiddellijk opvalt, zijn de terracotta rode gebouwen, kerken en wat schuine torens. Na wat geslenter komen we op een groot plein met een massa volk. De studenten zijn hier duidelijk in de meerderheid. Er is een betoging of manifestatie aan gang, er is heel wat politie aanwezig. Iets verder zien we een man boven op het reuze standbeeld zitten. Wat dit allemaal te betekenen heeft kunnen we niet te weet komen!
Grote wandelaars zijn we niet en al heel vlug genieten we van de rust op een van de café terrasjes bij de scheve Torre degli Asinelli. Onze vriend en ijsspecialist Hugo is hier duidelijk in zijn nopjes Het aantal Gilaterias of Icesalons is niet te tellen. Overal blijft Hugo vol bewondering de etalages keuren. Uiteindelijk kan hij niet meer weerstaan aan de gelato en trakteert ons op een reuze crème bij Gianni.
We moeten opletten om de laatste bus naar Medicina niet te missen ..Om deze bruisende stad echt beter te leren kennen zouden we dagen nodig hebben. We dwalen door de vele smalle straatjes van plein naar plein. Nadat we voorbij het Palazzo Malvezzi Campeggi en de basilica di Santa Maria gewandeld hebben komen we terug aan bij de bus opstapplaats.
Tijd om de innerlijke mens te versterken hebben we niet meer .. ons hotel-restaurant zal wel een oplossing bieden zeker!
Bologna is zeker geen saaie stad, integendeel we vonden het een boeiend bezoek en genoten van deze bruisendestad.
We nemen ons avondmaal in het restaurant van het hotel en laten ons verwennen met de keuze van de chef ..ruimschoots overgoten met een koel plaatselijk wijntje. Het restaurant lijkt een vergane glorie, de patroon is of was een absolute Ferrarigek overal zie je fotos met bekende Ferrari formulle-1 coureurs. Hij poseert fier met renners zoals Schumacher en Massa, welke hier blijkbaar vroeger kwamen eten. We begrijpen zijn Italiaanse woordenvloed niet en na nog een fris biertje willen we onze bedjes opzoeken Dromen van de Toscaanse bergen die we morgen moeten trotseren.
21-01-2012 om 17:54
geschreven door Via de la Plata
24-01-2012
08 dag 6 Medicina (Bologna) Santa Lucia 29 mei 2011
08 dag 6 Medicina (Bologna) Santa Lucia29 mei 2011
Heel vroeg lig ik al te woelen. Pol, weet nog van de wereld niet en blijft maar doorslapen. Ik weet dat we vandaag, na de vlakke ritten wat anders voor de wielen krijgen .Het maakt mij wat zenuwachtiger wanneer ik bedenk dat we straks de Apennijnen intrekken. Het zal opnieuw aanpassen worden! Benieuwd hoe we dit gebergte zullen verwerken.
Het is amper 8h00 wanneer we de eetzaal binnenstappen. We zijn opnieuw de eerste klanten om het uitnodigend ontbijtbuffet aan te vallen. Er is een overvloed aan zoetigheden. Bij ons zou je zoiets in de namiddag verwachten. Dan maar taart en cakes snoepen zeker, er zit niets anders op! Gelukkig is er ook fruit en yoghurt. Krijgen we die Italiaanse gewoontes ooit onder de knie?
Wanneer we willen afrekenen heeft de hoteleigenaar veel belangstelling naar onze plannen voor vandaag. Onze fietsreisweg doet hemverwonderd kijken ..Willen jullie dat vandaag nog allemaal met die beladen fietsen doen? Vraagt hij ongelovig. Hij schudt met zijn hoofd en laat ons na een groepsfoto vertrekken.
Met goede moed en bij schitterend fietsweer moeten we enkele kilometers richting Bologna. Wat een toeval, aan het tabakswinkeltje, waar we gisteren onze bustickets kochten, moeten we linksaf. Eindelijk zijn we weg van de drukke hoofdweg . We kunnen twee per twee keuvelend tussen de groene natuur verder.
We zien de Apennijnse bergketen vlug naderen, hoe dichter we komen hoe stiller het wordt. Zou iedereen zijn adem opsparen?
In Pulce blijven we een vlug kabbelend riviertje deZena, op vals plat volgen.
Het is zondag vandaag en we zijn niet de enigen met de fiets. Vanaf Botteghino di Zocca hebben we prijs, een klim van 7 à 10% gedurende 7,5km is niet van de poes. We worden voortdurend aangemoedigd door ons voorbijstekende wielertoeristen, met lichte koersfietsjes. Een keer tracht Hugo zijn wagonnetje aan te haken, maar enkele honderd meter verder staat hij ons hijgend op te wachten. Vanaf nu blijft hij wijselijk als een trouwe wieltjeszuiger de rij sluiten.
De natuur is wondermooi, wat een verschil met de Po-vlakte. Groen begroeide rotspartijen wisselen af met rustgevende vergezichten met kleine akkers en loofbossen. Hoe meer we stijgen hoe meer bergweiden en naaldbomen we voorbij kruipen. Hoog tijd om op adem te komen en een rustpauze in te lassen.
Bij Monte de Zena moeten we richting Loiano en zijn we helemaal alleen op de weg. Alle wielertoeristen zijn verdwenen na het kruispunt. In het gehucht Barbarolo, vinden we niets noch winkel noch café. We hebben reeds 45 km op ons tellertje en krijgen zowel honger als dorst! Voorbij een kerkje moeten we nog hoger. De weg slingert tussen de pijnbomen tot er een bochtige afdaling komt. In de tweede bocht staat er een, we weten eigenlijk niet hoe we het moeten noemen, een winkeltje of is het een bar ?Zonder afspraak rijden we de kleine parking op. We kunnen iets drinken. Na veel en lang aandringen wilt de patroon zelfs enkele sandwiches met salami klaarmaken.
Na de deugddoende rustpauze met enkele frisse flauwe biertjes, willen we verder. De afdaling duurt niet lang. Vanaf Sabbioni is het opnieuw steil klimwerk naar Loiano. We blijven gelukkig op een hoog plateau eerder rustig op en neer fietsen. Maar vanaf Monghidoro hebben we opnieuw prijs. Aan 12% is het kronkelend naar boven sleuren tot op de Passo della Rasticosa.
Boven worden we luidruchtig aangemoedigd door honderden motorliefhebbers. Zij verzamelen hier blijkbaar in Chalet Raticosa. Wij vinden dat we ook een verfrissing verdiend hebben! Tussen al die stoere kerels vinden we een vrij tafeltje en genieten van een rustpauze ..Ondertussen kunnen we de motorjuweeltjes bewonderen. Het moet zalig zijn om als motorfanaat door de talloze bochten te scheuren. Maar dit is helemaal niets voor ons!
We schatten dat we nog een 20-tal km voor de boeg hebben. Na een bochtige afdaling van de Passo della Rasticosa is het rustiger op en af.
Lang duurt zoiets in de Apennijnen natuurlijk niet. Bij Ca del Costa en La Ca hebben we een korte nijdige klim van 13%.Gelukkig is het op deze hoogte frisser en boven op de Passo della Futa willen we even op adem komen. Er is een bar waar we een verfrissing nemen.
Na een deugddoende afdaling en een korte maar steile knik naar Monte di Fo, dalen we richting het bergdorpje Santa Lucia. Ons verblijf voor vandaag ligt iets verder in het dal net voorbij het dorp. Met veel plezier laten we ons naar beneden suizen tot aan de B&B poort. De inrit is echter zo steil dat we op onze allerkleinste versnelling met veel moeite tot bij de villa geraken. Cesare Bruzzi staat ons met veel enthousiasme aan te moedigen en brengt onmiddellijk een verdiende verfrissing .
We krijgen een deel van het huis ter onze beschikking. Op het gelijkvloers is er een zitliving met keuken en een ruime badkamer. De bovenverdieping is compleet ingericht als slaapzaal met een aantal bedden. We hebben elk een afzonderlijk bed. Maar het is opletten voor de dakbalken, na een poosje heeft iedereen al enkele malen god aanbeden bij een harde kopstoot. We zijn niet te genieten en willen ons vlug verfrissen en een wasje doen.
Onze nu propere fietskledij kunnen we op een lijntje in de tuin ophangen. Onze gastheer Cesare probeert ons in een mengeling van Frans en Engels duidelijk te maken waar we hier aan een avondmaal kunnen geraken. Het lukt hem niet en de brave man besluit ons maar naar het enige dicht gelegen restaurant te brengen met zijn 4x4. Met veel zwier voert hij ons terug bergop naar Monte di Fò, het bergdorpje dat wedaar straks nog voorbij gereden zijn, zon 3 km steil klimmen dus.
Volgens zijn wat verwarde uitleg is dit de enige dichtbij gelegen eetmogelijkheid. Wanneer we binnenstappen moeten we ons aanmelden en geduld oefenen .De eetzaal zit stampvol, we laten ons niet afschepen en blijven aandringen We hebben geen andere keus!
Ik tracht de bazige signoradoor het bestellen vanaperitiefjes ons probleem uitteleggen. Als bij wonder lukt het. Ik kom jullie verwittigen wanneer er een tafel vrij komt roept ze ons toe Na een uur wachten en na drie aperitieven is het onze beurt. We krijgen een tafel tussen de heel rumoerigeItalianen. Maak maar zoiets mee, lange tafels met complete families, van overgrootouders tot pasgeborenen, iedereen komt hier blijkbaar op zondagavond eten. We zitten pas en moeten onze keuze doorgeven aan een zenuwachtige kelner. Uitleg krijgen we niet we laten ons, zonder te weten wat we zullen krijgen, maar bedienen met wat de man ons aanprijst. Uiteindelijk hebben we er goed aangedaan. We worden vliegensvlug bediend en het is werkelijk allemaal typische Italiaans én heel lekker,met alles erop en eraan incluis het zoet afsluitertje.
Ondertussen is het pikdonker en we moeten nog minstens 3 km terug op een onverlichte weg .Als Indianen, op een lijntje stappen we de helling af. Er stopteen wagen naast ons, we krijgen een bril toegestopt. Het zijn onze tafelburen die Antoine zijn leesbril, die hij heeft laten liggen, komen afgeven. Enkele honderden meter verder stopt er opnieuw een wagen het is onze gastheer Cesare, hij komt ons wat ongerust ophalen. Feitelijk zijn we heel blij, het is werkelijk gevaarlijk als stapper op deze donkere bochtige bergweg.
Blij met de onverwachte lift, danken we onze bekommerde B&B baas.
We zijn heel moe en een paar minuten later ligt iedereen in dromenland.
24-01-2012 om 14:35
geschreven door Via de la Plata
29-01-2012
09 dag 7 Santa Lucia Firenze 30mei 2011
09 dag 7 Santa Lucia Firenze 30mei 2011
Wat een rustige nacht hadden we in Santa Lucia. Maar we willen nog genieten van de Toscaanse ochtend. Beurtelings maken we gebruik van het enige sanitair en zijn al om 8h00 klaar Maar van het gastgezin geen spoor. Alles is nog gesloten, willen ze wel voor ons ontbijt zorgen?
In afwachting beladen we onze fietsen en maken we een wandelingetje op het enorme erf. Een half uur later is er nog geen spoor van leven bij de eigenaars Zouden ze wel aanwezig zijn? We zetten dan maar zelf koffie. Na wat speurwerk vinden we een paar pakken beschuit en enkele zakjes koekjes. In de koelkast staat er melk, boter en fruitsap We trekken ons plan. Zoals we al eerder ondervonden, is een ontbijt in Italië meestal een triestige bedoening.
We eten, al is het met tegenzin, alles op wat er te vinden is. Komt onze gastheer toch binnen zeker. Met Italiaanse flair tracht hij zich te excuseren, maar hij lijkt eerder opgelucht. Vermoedelijk blij dat wij onze plan getrokken hebben zeker! Mogelijk is hij als enige aanwezig, de gastvrouw kregen wij in ieder geval niet te zien. Na de afrekening en een afscheidsfoto verlaten we B&B Belvedere Santa Lucia.
Grote opluchting, de eerste kilometers kunnen we langs een rustige weg in dalende lijn afhaspelen. Keuvelend komen we in Panna voorbij een enorme spuitwaterfabriek. Acqua Panna San Pellegrino blijkt een van de grootse waterproducenten van Italië. Eenmaal voorbij de fabriek biedt het brede dal een onvoorstelbaar riant uitzicht op het Toscaans heuvelland.
Het blijft meer dalen dan stijgen en we vorderen ongelofelijk goed. Maar enkele kilometers vóór Galliano komen er kort na elkaar vier flinke steile beklimmingen. Toch even uitblazen na deze inspanning. Het is heel zonnig en het wordt erg warm. De natuur is als op een Toscaanse postkaart, we krijgen er niet genoeg van! Gelukkig hebben we voldoende water meegenomen uit de B&B.
Na 20 kilometer moeten we linksaf, weg van de SP37 richting Bosco ai Frati. We stoppen aan het prachtige kerkje, een echt juweeltje van renaissance. Het blijkt een van de oudste kloosterkerken in Toscane met verwijzingen naar de beroemde familie de Medici. We geraken er niet binnen alles is op slot. Blijkbaar worden er heel wat kostbare kunstwerken bewaard.
Door de groene natuur moeten we van San Piero a Sieve naar Borgo San Lorenzo, Polcanto en dan naar Faltona. We blijven een snelstromend riviertje volgen. De kleine smalle wegjes met korte klimmetjes laten ons genieten van de deugddoende schaduw van heggen en cipressen. Het is een korte rit vandaag. We willen vlug terplaatse zijn om de stad Firenze te kunnen bezoeken ..
In de verte zien we Fiésole liggen, maar we rijden niet naar het stadje op de hoogte We zullen ons bezoek aan Fiésole een dag uitstellen. In San Domenico verlaten we het slingerende groene pad en komen in een verkeersheksenketel terecht. Een uitnodigend terras brengt de oplossing en we lessen onze dorst. Met een panini erbij hebben we ook onze honger kunnen stillen.
Terwijl we genieten, in de stralende zon van een deugddoende rustpauze, zoek ik op mijn gps het overnachtingsadres. Opnieuw pech, het deelkaartje met de stad Firenze is een witte vlek. Het zal dus intens zoeken worden.
Mooi op een rijtje volgen we elkaar, maar de autos drummen ons van de weg. Sommige keren drijven ze ons uit elkaar en maken dat we elkaar bijna uit het oog verliezen. Het is werkelijk levensgevaarlijk als fietser .Alles moet gebeuren, uitkijken voor autos, bussen, vespas en ook de voetgangers negeren je als fietser.
Ons routeboekje doet ons naar de Arno rivier rijden, hier is het niet meer te doen, we moeten tevoet verder. Ik tracht in een informatiebureau aan een grote en duidelijke kaart van de stad te geraken. Heel behulpzaam tekent de baliebediende onze fietsweg uit, naar ons hotel dicht bij de Maria Novella kerk. Als bij wonder staan we op een groot plein vlak voor de inkom van Pension Ottaviani, op de hoek van een gelijknamige straat. In het oude gebouw zijn er tot onze verwondering verschillende pensions .
Met een kleine lift moeten we naar de 2° verdieping. Ik doe het zoeken op mijn eentje, mijn vrienden blijven bij de fietsen. Na wat speuren, vind ik de balie maar er is helemaal niemand aanwezig en na tien minuten bellen en geduldig wachten, ga ik hopeloos op zoek naar een of ander hotelbediende! Een verdieping hoger zijn twee jonge dames kamers aan het opruimen, het zijn de hotelverantwoordelijken.
We kunnen onze fietsen op het gelijkvloers met veel moeite in een stooklokaal bergen. We krijgen onmiddellijk twee kamers en wat uitleg hoe we binnen en buiten geraken.Na ons verfrissingsuurtje, beslissen we om deze uitzonderlijke stad te bezoeken. Van onze baliejuffrouw krijgen we enkele folders
We missen hier echt Madame Lorenza, onze gastvrouw van in Venetië. Zij zou wel gezorgd hebben voor een bezoekprogramma. We zijn wat verwend zeker? Nu moeten we noodgedwongen ons plan trekken. Het is de 2° maal dat ik in Firenze kom. Ik herinner mij nog heel goed als was het gisteren, mijn allereerste bezoek. Het was ten tijde van mijn militaire dienst in 1966.
Ik was toen bij de marine en had het geluk Navo oefeningen in de Middellandse zee mee te maken. Toen wij in de militaire haven,
La Spezia moesten bunkeren, had ik de kans een busuitstap mee te maken naar de dichtbij gelegen kunststeden. Firenze heeft toen een enorme indruk op mij gemaakt. Het verlangen om deze stad beter te leren kennen dateert van 45 jaar geleden. Eindelijk is het ervan gekomen en dan nog met de fiets!
Toch is het heel wat minder thuiskomen dan verleden jaar in Sevilla! Zou er dan mèèr Spaans bloed in mijn Brugse aderen vloeien? Ook Hugo was, maar dan nog 5 jaar vroeger, ter gelegenheid van zijn Marine tijd in Firenze. Pol verbleef hier lang geleden, voor zijn werkgever en neemt ons dan ook op sleeptouw.
Met onze kaart in de hand lopen we recht naar de Arno en komen aan de meest beroemde brug Ponte Vecchio. Er heerst een gezellige drukte. Deze brug was vroeger blijkbaar de enige brug over de Arno, je kunt je dat nu onmogelijk voorstellen. Zowel links als rechts op de brug zijn alle winkels en ramen bezet door juweliers, ook dit blijkt al eeuwen zo te zijn. Van de brug wandelen we tussen een massa volk naar de Piazza Della Signoria We vinden het heel gezellig tussen de massa.
Eindelijk is het eerst en vooral terrassen geblazen. Ondertussen bewonderen we het grote aantal beeldhouwwerken en het Palazzo Vecchio. Nadien willen we de beroemde beelden van Michelangelo van dichtbij bekijken. We slenteren tussen de massa verder in een winkelstraat waar we de kunstige etalages bewonderen, naar de piazza Duomo.
De meest indrukwekkende kerk, wat een mastodont en alles in wit-groen en rozemarmer.
Deze domkerk is ook een van de grootste kerken van het christendom.
De gouden koepel maakt toch wel het meeste indruk en domineert het machtige bouwwerk. We blijven er maar rondwandelen .
Hoog tijd voor een Gelato, we kiezen alle vier ijs met alle soorten smaken, een lust voor het oog ..Maar bij het afrekenen verschieten we ons een bult, we moeten niet minder dan 36 dokken, van afdingen moeten ze hier niks weten! Echte maffiapraktijken .. We blijven maar rondslenteren tot we doodmoe zijn. We willen souperen. Wijselijk vind Pol in een van de zijstraten dicht bij ons verblijf een typisch Italiaans restaurant. We bestellen een pastamaaltijd met aangepaste wijn en een zoet dessert.
Na nog enkele biertjes in een bruin café, wordt het hoog tijd om onze bedjes op te zoeken. Slaapwel!
29-01-2012 om 10:16
geschreven door Via de la Plata
30-01-2012
10 dag 8 Vrije dag Firenze 31 mei 2011
10 dag 8 Vrije dag Firenze 31 mei 2011
Vroeg moeten we er gelukkig niet uit vandaag. Langslapers zijn we nochtans niet! De afspraak is om 8h30 in de eetzaal. Veel soeps is het hier weer niet, er is een poging gedaan om een ontbijtbuffet te serveren Maar onze Italiaanse vrienden moeten nog veel leren om dit onder de knie te krijgen. Meer dan wat oud brood, enkele kleine vlootjes confituur en enkele koekjes is er niet.
We zien zelfs dat onze tafelgeburen, een Hollands koppel, zelf hun beleg meebrengen. We vullen onze magen met wat er te krijgen is, méér trachten te bekomen is toch zinloos. De keukenmadam doet alsof ze ons helemaal niet begrijpt Het is misschien ook wel zo, zij ziet er tenslotte helemaal niet Europees uit.
Eenmaal buiten doet een stralende zon onze slechte ontbijtervaring vergeten. Het is al lekker warm en het beloofd een heerlijke dag te worden. We wandelen over het Santa Maria Novella plein naar het station om daar de City Tours bus te nemen. We zijn geen musea freaks, het zou volgens ons althans, met zon prachtig weer zonde zijn niet te genieten van de buitenlucht.
Wij zullen niet ten prooi vallen aan het Stendhal-syndroom dit is blijkbaar een psychische crisis welke te maken heeft met museum-moeheid. Iets wat hier in Firenze sommige vatbare musea-toeristen door een overdosis aan kunst en cultuur kan overvallen ..Zou dat wel waar zijn? Wij kunnen het ons niet voorstellen.
Lang moeten we niet op een bus wachten. We besluiten de grote tour met de rit naar Fiésole te nemen. Ook al is de stad een paradijs van kunst en cultuur heeft deze Toscaanse hoofdstad heeft nog iets anders te bieden. We rijden door de smalle kronkel- straatjes naar de Arno en vervolgens naar het Piazzale Michelangelo.
We stappen uit en hebben we een prachtig uitzicht over de stad Firenze.
We bewonderen de machtige Duomo en zien onder ons de Arno en de Ponte Vecchio. Er is maar een woord voor Adembenemend! Op deze plaats worden duizenden en duizenden fotos van het beroemde stadsuitzicht gemaakt ..
Gemakkelijk zon citybus je kan op en afstappen waar je denkt iets interessant te kunnen beleven. Op de open bus krijgen we een geschiedenislesje in het Nederlands over Firenze. De stad aan de Arno is ontstaan als Romeinse nederzetting. In de 15° en 16° eeuw zwaaide de familie de Medici de scepter.
Het is deze familie die de stad zowel politiek, architecturaal en cultureel gemaakt heeft tot wat het nu nog altijd is, een stad vol kunst!
Wij menen ons te herinneren dat deze beroemde familie ook in Brugge een belangrijke financiële rol gespeeld heeft. Waren zij niet de Italiaanse handelaars en bankiers ten tijde van het ontstaan van de beurs? Zij zouden samen met de Brugse familie Van der Beurse aan de wieg gestaan hebben van het ontstaan van de beurs!
Dit herinner ik mij nog als anekdote bij de inhuldiging van het Hotel de Medici bij het beëindigen van de bouw, die ik daar uitgevoerd heb.
We rijden via de buitenwijken langs wat smallere bochtige wegen naar Fiésole zon 7 km ten noorden van Firenze. Het is een typisch Toscaans landschap met veel cipressen en mooie villas.
Wanneer we in Fiésole uitstappen is het hoog tijd voor den aperitief. Door een poort komen we in een grote bloementuin bij het amfitheater.
We vinden een gezellig terras waar we een deugddoend fris biertje kunnen krijgen. Na wat rondwandelen, beslissen we hier ook maar te lunchen onder de schaduwrijke parasols. Het wordt een lichte saladeschotel met een frisse fles witte Toscaanse wijn, heerlijk. Een beetje loom wachten we op de volgende bus en laten ons nadien een 2° maal de stad rond voeren.
Opnieuw stappen we af hoog boven de stad op de Piazzale Michelangelo. We krijgen maar niet genoeg van het uitzicht met de rode koepels en daken. We wandelen nog iets hoger naar de San Miniato al Monte kerk, we worden aangeklampt door ijverige souvenir verkopers met kitscherige spulletjes. Traag dalen we langs trappen en schuine paadjes door het groen tot aan de rivier .
Het is zweten geblazen en we moeten uitrusten op een uitnodigend terrasje op de oever met uitzicht op de Ponte Vecchio. Nadien slenteren we over de beroemde brug richting Piazzo del Duomo.
We komen voorbij het Uffizi museum en de galerij met beelden van Leonardo da Vinci en Michelangelo geschenken van de Medici aan de stad. Ook het piazza della Signoria plein willen we nog eens zien. Maar we hebben meer belangstelling voor de gezellige marktpleintjes en straatjes met allerhande kraampjes. Hoe lang houden we het nog vol?
Na een poos willen we ons verfrissen en zoeken ons hotel op.
We houden, al is het al wat te laat, net zoals de zuiderlingen een siësta vooraleer we onze laatste avondwandeling aanvatten.
Op alle pleintjes zijn er uitnodigende eetterrassen, liefst willen we natuurlijk genieten van de plaatselijke producten.
Uit ervaring weten we dat, waar er drukte heerst het meestal goed is. We bestellen een groentevoorgerecht en nadien ribbetjes. Deze zijn echter heel vettig en toch laten we het ons smaken. Nadien nemen we als afsluiter, hoe kan het anders een uitgebreide ijsschotel. Onze tafelburen zijn een Amerikaanse familie met drie jonge zonen.
Ze willen onmiddellijk weten welke nationaliteit we hebben en zijn na een poosje erg geïnteresseerd in onze Italiaanse fietservaringen. Het wordt donker en na enkele afsluitende wijntjes willen we onze bedjes opzoeken. Het was een heerlijke vrije dag en toch verlangen we naar onze fietsen.
30-01-2012 om 17:59
geschreven door Via de la Plata
02-02-2012
11 dag 9 Firenze-Siena 1 juni 2011
11 dag 9 Firenze-Siena 1 juni 2011
Wat een ellende .Een ganse nacht niet geslapen. Dit is mij nog nooit overkomen. Mijn maag heeft de vette ribbetjes van onze souper van gisterenavond helemaal niet verteerd. Tot overmaat van ramp heb ik en dat is uitzonderlijk, tegen de morgen aan moeten overgeven. Voor de eerste keer ondervind ik duidelijk dat bij gebrek aan galblaas, het te vet eten dat ik al jaren vermijd niet meer verteerd krijg. Slap en doodziek houw ik me kloek. Mijn vrienden merken onmiddellijk dat ik niet in mijn schik ben. Ik kan helemaal niets binnen krijgen en voel mij koortsig.
Bij het karige ontbijt houden we beraad, zal ik de trein nemen naar Siena? Neen hoor, ik beslis mij te vermannen en met mijn vrienden mee te fietsen, hopend dat ik mij in de buitenlucht beter zal voelen. Alles verloopt wat stroever en trager .Het ontbijt is weer eens beneden alles en nog triestiger dan gisteren. Afrekenen, inpakken en wegwezen, zal wel de beste oplossing zijn, menen we.
Wanneer we onze fietsen uit de berging halen en ze willen beladen, worden wij bijna van het voetpad afgeduwd door een massa voetgangers, wat een drukte! Met veel moed vertrekken we mooi achter elkaar richting de Arno. We volgen de smalle Via de Fossi naar de Ponte alla Carraia. Tegen dat we aan de brug komen zijn we alle vier al enkele malen door achteropkomende autos aangereden.
Telkens ze ons voorbijsteken, drukken ze ons in de goot, tegen de borduur en dreigen we te vallen. Het wordt een levensgevaarlijke onderneming. Bij de Arno wordt het iets breder en we nemen nog een laatste foto.
We moeten noodgedwongen de brug over en vanaf de piazza Sauro door een nog smallere straat. Het wordt onmogelijk om nog autos langs ons door te laten. Toch drummen ze ons voorbij en na een poosje begint er een claxonconcert achter ons.Antoine, die de rij sluit krijgt het erg op zijn heupen, springt af en plaatst zijn fiets midden op straat en belet elke doorgang.
Er gebeurt echter iets wat wij nooit konden verwachten, we worden van de baan geplukt door een anonieme politiewagen met loeiende sirene en blauw zwaailicht.
We moeten doorrijden tot aan de volgende piazza bij een poort.Met veel machtsvertoon en in gebroken Engels wordt ons duidelijk gemaakt dat, indien wij het autoverkeer blijven hinderen onze fietsvakantie hier zal eindigen.
De brutale politie snauwt ons toe dat we Antoine moeten bedaren en dat we ten alle tijd autos moeten voorrang geven, zeker als fietsende toeristen. Ze gebieden ons op dit plein te blijven wachten tot de autostroom mindert. Wij zwijgen wijselijk, toch zijn we wat onder de indruk. We voelen ons als fietsers, zoals al enkele dagen duidelijk is, niet welkom in Italië. Ons besluit ligt nu al vast, we zullen iedereen afraden ooit in dit land te komen fietsen! Het zijn absolute gekken in het verkeer, zelfs de politie speelt het spelletje duidelijk mee ..hoe is dit toch mogelijk in deze mooie streek, die het toerisme zo nodig heeft!
Na onze gedwongen rustpauze fietsen we met heel wat minder enthousiasme verder. Ondertussen voel ik mij met al die heibel nog slechter en de korte nijdige beklimmingen in de Toscaanse open natuur doen mij afzien, het is met moeite aanklampen. Tot overmaat van ramp moeten we zelfs vaststellen, dat we zelfs ons niet meer op het uitgestippeld parcours te bevinden. We zijn in het dorp Gulluzzo, waar het marktdag is, verkeerd gereden. We rijden nu richting San Casciano op de SR2 naast de autostrade Firenze-Siena.
We houden een rustpauze op een enorm groot Amerikaans oorlogskerkhof in Falciani. Ik voel mij plots heel slecht en moet opnieuw overgeven, hopelijk is alles eruit maar ik vrees van niet. We bezoeken het mooie marmeren kapelgebouw waar we kunnen lezen dat er hier niet minder dan 4400 militairen begraven liggen. De meeste jongens zijn gesneuveld bij de verovering van Rome in 1944 en bij gevechten in de Alpen op het einde van oorlog. Het kerkhof is tot in de puntjes verzorgd met een hoge pyloon met een gebeeldhouwd figuur.
Na de rust- en sanitaire pauze moeten we verschillende hellingen over, ik blijf afzien en sluit als laatste de rij. In Santa Casciano Val di Pesa moeten we uitblazen. De aperitiefpauze is voor iedereen welkom. Daarna blijft het zwaar op en af, gelukkig door een adembenemend mooi landschap en op eerder autoluwe wegen naar San Pancrazio. Het is voor mij ongelofelijk zwaar afzien maar ik blijf doorbijten.
Het is 13h00 en mijn maatjes krijgen honger, op een kruispunt in het dorpje San Cristina vinden we een café-winkel waar we ons kunnen bevoorraden. Op een parkbank nemen we onze picknick, ik laat het mij ook smaken. Maar enkele ogenblikken later protesteert mijn maag opnieuw. Ik moet opnieuw overgeven en alles bij een van de bomen achterlaten. Mijn krachten zijn compleet op en mijn vrienden zoeken een oplossing om mij in Siena te krijgen.
Antoine en Pol spreken zelfs, tuiniers met een bestelwagen aan, maar deze willen niets ondernemen. Uiteindelijk besluit ik, terwijl mijn vrienden nog verder genieten van hun maal, rustig te vertrekken. Ze zullen mij tenslotte wel vlug inhalen meen ik. Na een zware beklimming kom ik op mijn ééntje in Travarnelle val di Pesa heel dicht bij de autovia Firenze-Siena.
Wanneer ik een geparkeerde 4x4 Mercedesvoorbij fiets. Zie ik dat de man zijn krant zit te lezen, stop en spreek hem aan. Wat een toeval de man spreekt Frans, ik leg hem mijn problemen uit. De man kent België hij verkoopt en onderhoud er zelfs Pizza houtovens beweert hij! Mijn redder moet minstens één uur wachten eer hij zijn volgende afspraak in Siena kan doen. Hij is onmiddellijk bereid mij mee te nemen tot Siena. Na wat opruimwerk kan mijn fiets en bagage in de auto en vertrekt de man uit volle vaart. Juist op het ogenblik komen mijn vrienden aangereden. Ik kan Antoine vanuit het open raam toeroepen en verwittigen. Mijn chauffeur draait terug en zwaait met volle vaart de oprit van de autostrade op. Eén half uur later staan wij aan het hotel. Na heel wat aandringen, wil ik de man vergoeden, maar hij wil niets aanvaarden. Terwijl hij mijn fiets uitlaadt, leg ik 20 op zijn zitbank en bedank hem heel hartelijk.
Net wanneer ik bij de receptie ben, komt de brave man mij heel kwaad de 20 terug geven, met enkele woorden waaruit ik begrijp dat hij de hulp als zijn plicht ten opzichte van een toerist beschouwt. Ik sta perplex maar kan niets ondernemen, hij is snel weer buiten. Wat een verschil met de politie van deze morgen zeg!
Onmiddellijk krijg ik van de gastvrouw Tiziana de vooraf bestelde 4-persoonskamer ter beschikking en na een korte verfrissing val ik uitgeput in slaap.
Ondertussen moeten Pol, Antoine en Hugo nog minstens 35 km zwaar zwoegen. Op de grens van de twee Chianti provincies zijn ze op het hoogste punt van de rit van vandaag.
Mijn afwezigheid speelt hen parten, mijn vrienden vinden het hotel Piccolo niet. Na lang zoeken en veel omrijden belanden ze aan het station van Siena. Na een poosje vinden ze een man bereid om hen vóór te rijden tot bij ons pension. Het is al 18h eer ik hen luidruchtig hoor plezier maken op het terras. De gedienstige gastvrouw laat hen daar hun grote dorst lessen. Wanneer ze de kamer betreden is de bende opnieuw compleet. Ikzelf ben als herboren na mijn dutje.
Toch willen we zo vlug als mogelijk de stad Siena bezoeken. Onze gastvrouw bestelt een taxi die ons tot op de Palazzo del Campo voert. Ondertussen is het minder warm en komt er meer bewolking opzetten. Toch kunnen we nog alle belangrijke toeristische attracties bezichtigen. Het is heerlijk wandelen door de autovrije straatjes van de binnenstad.
Langs enkele gotische paleizen en kerken belanden we bij de Duomo. We vinden de kathedraal zeker zo mooi als deze in Firenze. Na lang rondslenteren, besluiten we zeker niet te souperen op het heel toeristische Palazzo Pubblico del Campo.
We zoeken in een van de zijstraatjes een stil en gezellig restaurant.
De patroon bezorgt ons een souper met hoofdzakelijk groentjes en geroosterd vlees. Ik houd het rustig en alles blijft binnen
Wanneer we willen vertrekker is het lichtjes aan het regenen. De restaurantbaas roept een taxi op. Na een zoet afsluitertje verlaten we met spijt het prachtige en wel veel rustiger Siena. Iedereen is erg vermoeid en verlangt naar zijn bedje.
Slaapwel, we zullen maar best de oordopjes gebruiken zeker?
Afstand :74km
Totaal tot nu toe : 483 km
Weer:Warm en veel zongeenwind+/- 22°C
s avonds bewolkt en regen
Verblijf:Hotel pension Piccolo Chianti (Madame Tiziana)
02-02-2012 om 10:09
geschreven door Via de la Plata
04-02-2012
12 dag10 Siena - Montalcino 2 juni 11
12dag10Siena- Montalcino 2 juni 11
Proficiat Pol met je verjaardag. Pol is de jongste van de bende en wordt vandaag definitief opgenomen in de echte senioren leeftijdsgroep van 65 jarigen. t Is een dag als een ander beweert hij. Wij bestoken hem plagend en voorspellen hem een onvergetelijke dag. Onwetend welk ontij er vandaag boven onze hoofden hangt!
De zon schijnt en iedereen is welgezind. Vlug willen we aan de ontbijttafel, benieuwd hoe we hier zullen uitspelen. Wanneer we de eetzaal betreden, moeten we nog geduld oefenen. De zaal wordt juist verlaten door wel 15 kinderen met hun ouders. Duidelijk een sportgroep op trainingskamp. De pensioneigenaars, drie dames, reppen zich om alles op te ruimen en bezorgen ons een ontbijtbuffet om U tegen te zeggen.
Het wordt werkelijk een onecht Italiaans ontbijt. Er worden twee buffettafels gevuld met alles wat je bij een ontbijt maar kunt indenken. Allerhande brood, beleg, kazen en fruit, zoiets hebben we in Italië nog nooit meegemaakt. We worden door de dames werkelijk in de watten gelegd. Wel, Pension Piccolo Chianti is een adres dat we kunnen aanprijzen. Wie Siena wilt bezoeken, hier is alles tot in de puntjes verzorgd. Prijskwaliteit en kwantiteit zijn in evenwicht en we geven de uitbaters een welverdiende pluim. Wanneer we hen dit mededelen bij de afrekening willen ze vol enthousiasme mee op de afscheidsfoto.
Blijgezind springen we op onze stalen rossen en worden uitbundig uitgewuifd.
In dalende lijn zijn we enkele minuten later bij de stadspoorten van Siena. Het is onvoorstelbaar rustig op de weg. Dit zijn we helemaal niet gewoon. Het is echter OLH Hemelvaart vandaag, ook hier is dit een feestdag met enkele vrije dagen. We rijden rustig rond de stad en na de Porta San Marco moeten we richting Grosseto.
We vinden het zalig zonder al te veel verkeer en geraken zonder het echt goed te beseffen met gemak weg van de stad. We peddelen op en neer door een parklandschap van grote villasmet ontelbaar veel cipressen errond. Na een poosje verandert het landschap en zien we wat meer landbouw. Een afwisseling van bos, weiden en graan. We blijven in de verte nog heel lang het silhouet van Siena herkennen.
Het wordt opnieuw een bergetappe. Vlug ondervinden we vanaf Costafabbri hoe moeilijk het zal worden. Met een klim van 4km aan 8% komen we in Ville de Corsano. Het is helemaal niet meer zo warm als bij de vorige dagen. Hier en daar is het wegdek zelfs nat. Het ziet er naar uit dat we ander weer krijgen. Toch blijven we zweet laten. We moeten op de trappers lopen op een helling van 10% om in Podere Pulcianese te geraken.
Boven komen we op de Valico del Rospatoio waarna er een afdaling van om en bij de 3 km ons doet afbuigen naar Vescovado di Murlo.
We geraken boven op de een korte maar nijdige helling van 12%.Het is ondertussen aperitieftijd. We vleien ons op een zonneterras van lAlbergo di Murlo. Het is zweet laten drogen en dorstlessen. Bij een tweede biertje krijgen we honger en bestellen een koude schotel.
Het is genieten van een echt Toscaanse schotel met typische lokale gerechten. De baas van het familiebedrijf komt ons op de gekende Italiaanse wijze zijn hotel aanprijzen. Hij is heel ontgoocheld wanneer we hem meedelen dat we onze rit willen afwerken. Na onze lange rustpauze wordt het hoog tijd om opnieuw te vertrekken. We moeten nog 30km en volgens ons roadboek wordt het nog flink op en af.
We willen deze avond de prestigieuze Brunello drinken op het afgesproken Chanti wijndomein in San Angelo bij Montalcino. We klimmen voorbij het kasteel van Murlo, volgens de gegevens was het vele eeuwen lang het buitenverblijf voor de bisschop van Siena. De natuur krijgt opnieuw een Toscaans uitzicht en we krijgen al zelfs wijngaarden te zien op de hellingen.
In Castellini di Boscomoeten we in een afdaling rechts afslaan. Er is tegenstelling tussen onze kaart en de gps. En dan gebeurt het drama. De brede asfaltweg verandert in een bocht bij een snelle afdaling door een donkere bosdoorsteek in grove grind. We rijden heel dicht bij elkaar aan 50km/h. Het is logisch om juist voor een bocht te remmen om er dan vrij door te vliegen. Ik rem te bruusk en begin te slibben en .. maak een zware val.
Na een lange tijd buiten westen, kom ik bij en lig op een berrie in een ambulance. Ik Ik kan nog juist afscheid nemen van mijn vrienden en gebied hen de rit verder te zetten. Compleet ingepakt en met helse pijn wordt ik naar het ziekenhuis van Siena afgevoerd.
In het ziekenhuis van Siena onderzoeken ze mij compleet. Ik onderga allerhande behandelingen en moet onder heel wat scanners. Niemand maar ook niemand van de verpleging, noch de dokters spreken Engels of Frans, echt rampzalig. Men maakte mij duidelijk dat er met mijn hoofd niks aan de hand is. Na een bijkomende scanonderzoek krijg ik te horen dat mijn heup gebroken is.
Ik zal voor weken plat moeten liggen. Er is veel personeel om infusen en verzorging te doen, maar ik kan slechts sporadisch met verpleging en dokters praten.....ze ratelden enkel Italiaans. Na contact 's avonds, met mijn vrienden verplicht ik ze door te rijden.
Hier eindigt mijn Italiaanse fietsrit 2011.
Pol heeft de taak op zich genomen om dagelijks enkele aantekeningen te maken van hoe zij de rest van hun dagen in Italië doorbrengen en hoe de ritten verlopen.
Gezien ik er niet bij geweest ben zullen er nu slechts enkele korte dagbeschrijvingen volgen.
Mijn drie vrienden rijden met veel moeite en met heel wat tegenzin verder.Er zijn nog heel zware klimpartijen op de grindweg. Tot overmaat van ramp krijgen ze nog te maken met onweersbuien.
In Montalcino moeten ze beroep doen op een automobilist om op hun overnachtingsplaats te geraken. Hun vriendelijke hulp is toevallig de oenoloog van het wijndomein. Grote verwondering bij Pol, hij wordt verrassend verwelkomt door zijn vrouw Brigitte en hun nichtje Sabine. Wat een verjaardagsgeschenk voor onze vriend.
Hiervan wist ik alles natuurlijk! Er heerst een gedrukte en eerder triestige sfeer. De bende is spijtig genoeg niet meer compleet.
Antoine gaat onmiddellijk samen met Frederico, de B&B uitbater, met een 4x4 mijn fiets ophalen. Mijn fel verminkte fiets hebben mijn vrienden in het bos aan een boom vastgemaakt. Ondertussen vloeit er overvloedig wijn en wordt alles in geuren en kleuren door Pol en Hugo verteld aan de nieuwsgierige dames. Nadien gaat iedereen samen een smakelijk en passend avondmaal nuttigen inSan Angelo in Colle.
Afstand :65km
Totaal tot nu toe : 548km
Weer:zon, bewolking later onweer+/- 22°C
Overnachting : PODERE GIARDINO di Giuliano e Daniela Dragoni 53024 S. ANGELO IN COLLEMONTALCINO (SI) Tel: (+39) 340 7031201
04-02-2012 om 10:50
geschreven door Via de la Plata
06-02-2012
13 dag 11 Montalcino - Acquapendente 3 juni 11
13dag 11Montalcino - Acquapendente 3 juni 11
Heel vroeg wordt er samen met de dames ontbeten.Brigitte en Sabine moeten vandaag terug naar huis. Ze willen nog aan tafel, samen genieten met de verkleinde bende. Na een hartelijke afscheid komen de vrienden wat langzamer dan normaal op gang. De B&B uitbaters menen dat mijn fiets mee kan met hun levering van de Brunellowijn naar België. Mijn vrienden beloven dat ik wel het nodige zal ondernemen om met hen de noodzakelijke contacten te leggen.
De drie overblijvers worden uitgewuifd door de hospita en vertrekken zonder het goed te beseffen in de verkeerde richting. Ze moeten naar Castelnuovo dell Abate, maar ze rijden onbewust terug naar het dorp Montalcino, een heel zware beklimming.
Boven in het dorp is het enkele malen rondjes draaien om dan uiteindelijk de goede weg te vinden naar Castelnuovo. Het is prachtig zonnig weer, niet overdreven warm en gelukkig geen wind.
Daarna volgt er een lange helling naar Monte Amiata Scalo.Het blijft een zware bergrit en de mannen zien het helemaal niet zitten om de volledige voorziene rit af te werken. Na Casteldelpiano en Arcidosso, waar de ene zware beklimming aan wel soms 12% op de andere volgt, beslissen ze 30km vóór het voorziene eindpunt, overnachting te zoeken. Het is ondertussen 15h en er komen dreigende regenwolken opzetten. Iets later hebben ze prijs en moeten de regenzeiltjes bovenhalen.
Na een lange rustpauze in CastellAzzara nemen ze de beslissing om naar Acquapendente,een iets groter dorp aan de hoofdweg te rijden.Met wat toeval vinden ze iets voorbij het dorp de Agriturismo Buonumore . Zo komen ze op de grens van Umbrië en Toscane. Acquapendente ligt in een heuvelachtig landschap met bossen, olijfgaarden en weiden.
De drie hebben geluk, er is plaats met half pension. Ze krijgen een kamer voor drie personen. Pol telefoneert naar het voorziene adres in Pitigliano om de vierpersoonskamer te annuleren.
Na de was en plaspauze wordt het een Pizzamaaltijd in het restaurant van het huis. Hugo krijgt een reuze, op houtskool gebakken pizza. Toch is er weinig ambiance, iedereen is nog steeds aangeslagen en bezig met mijn ongeval. Plezier wordt er niet gemaakt iedereen wilt vlug de bedjes opzoeken. Ze krijgen nog een telefoontje uit Siena met nieuws van Bob.
Ondertussen heb ik via het thuisfront contact met de dienst Mutas van de mutualiteit.Zij hebben iemand die Italiaans spreekt. Die man kan via mijn gsm, van mijn verzorgende dokter, teweet komen dat mijn linker heup is gebroken. Na wat heen en weer telefoneren wordt er toestemming gegeven om mij te repatriëren naar Brugge.
Mutas organiseert onmiddellijk een terugkeer naar België. Ik moet platliggend worden vervoerd. Het is echter Hemelvaartweekend en ze vinden geen directe vlucht. De eerste vlucht kan slechts op dinsdag 7/6 van Rome naar Parijs.
Alles samen betekent dit, 3h ambulance Siena-Rome met de nodige transfer in vlieghaven. Een vlucht van bijna 3h naar Parijs en daarna de ambulancerit Parijs-Brugge. Samen zou dit toch nog ongeveer 12h betekenen.
De mensen van Mutas bellen mij iets later met beter nieuws. Ik kan teruggebracht worden met een Oostenrijkse ambulance welke morgenvoormiddag in Siena zal aankomen. Na nieuw overleg met enkele verantwoordelijke dokters komt vrijdagavondlaat de toestemming voor het vervoer per ziekenwagen naar het thuisfront.Morgenvroeg nemen ze de infusen weg en zullen ze me wat pijnstillende prikjes geven
Mijn vrienden zijn opgetogen met dit bemoedigde nieuws!
Allé jongens doe maar verder ik ben in gedachten bij jullie en droom van Rome.
06-02-2012 om 10:33
geschreven door Via de la Plata
09-02-2012
14 Dag 12 Acquapendente Tuscania zaterdag 4 juni 2011
14 Dag 12 Acquapendente Tuscaniazaterdag 4 juni 2011
In tegenstelling tot de vorige nacht hebben de overblijvers prima geslapen. Bij het ontbijt wordt de reisroute herbekeken. Wat blijkt? Een viertal kilometer zuidwaarts ligt hetuitgestippeld parcours. Afrekenen en om 9h00 vertrekken ze.
Bij Santa Giusto is het heel zwaar op en neer met drie maal na elkaar korte beklimmingen van 8%, niet plezant zo vroeg in de morgen.
Ze moeten richting Grotte di Castro dwars door het centrum naar Lago di Bolsena. Het is ongeveer 5 km over een onverhard pad volgen om bij een reusachtige meer te komen. Het is prachtig om naast het water bijna een bocht van 180° te maken. Ze moeten het oeverpad blijven volgen tot Capodimonte.Zouden ze aperitieftijd houden??? Inderdaad ze verleren hun streken niet. In het dorpje vinden ze een zonneterras en genieten van een frisse pint en een koel wijntje.
Iets verder in het dorp kunnen ze zelfs fruit kopen en vinden ze een rustige picknickplaats. Tenslotte is het vandaag een korte rit en moeten ze zich niet druk maken om op tijd in Tuscania te geraken.Het routeboek voorspelt zelfs voor de rest van de dag geen hellingen meer.
Vanuit Capodimonte is het slechts 4 km naar Marta waar je het mooie Lago di Bolsena moet verlaten. Maar het is plots schuilen geblazen voor een zware regenbui. Telaat echter, eer ze een schuilplaats vinden zijn ze al kletsnat.
Snel worden de resterende 13km afgewerkt. Gelukkig is het een afdaling met voordelig valsplat. Om 16h15 zijn ze reeds op het overnachtingsadres.Anna Rita de uitbaatster van Villa Papavero bezorgt hen een enthousiaste ontvangst. Ze krijgen onmiddellijk een deugddoende verfrissing. De sympathieke gastvrouw stelt zelfs voor hun kledij te drogen.
De B&B hospita is nieuwsgierig en wilt alles weten over de fietstocht en vooral over het ongeval. Ze vindt het zonde dat de tocht voor mij zo ongelukkig is afgelopen.
Wanneer Pol vraagt om de Ryanair tickets voor de terugkeer af te printen, krijgt ze de printer niet aan de praat. Onmiddellijk is ze bereid naar het dorp te rijden en daar onze papieren te laten afprinten.
Na de was- en plasbeurt willen ze souperen. Ze moeten naar het dorp Tuscania zon 5km verder. Anna Rita prijst hen het restaurant Il Refugio aan. Moeiteloos vinden ze het aangewezen eethuis, waar er een prachtig avondmaal geserveerd wordt.
Ondertussen ben ik zelf onderweg naar Brugge en lig in de ambulance.
Om 11h ben ik vertrokken met een luxe ambulance begeleid door 3 verplegers-chauffeurs. Ze verzorgen mij uitstekende met eten en drinken. Een echte pluim voor die firma uit Innsbruck. Ik was echt uitgehongerd, maar dat vermoeden de ambulanciers. Ik had helemaal niets gegeten de dagen in de kliniek. Zij weten dat het in Italië de gewoonte is dat familieleden voedsel meebrengen voor de patiënt.
Bij het eerste benzinestation stoppen ze en bezorgen me enkele paninis. Ik heb er, als goed etertje, helemaal geen moeite mee ..
Onderweg moet ik dringend naar de grote wc. Wanneer ze me op de berrie uitladen moeten ze me enkele meters dragen. Ze kunnen mij niet blijven houden en ik steun onbewust op mijn linker voet. De ambulanciers zijn verwonderd en beweren dat dit niet kan, moest mijn heup gebroken. Ze zijn er absoluut zeker van. We zullen dit onmiddellijk melden bij de aankomst in het AZ, zeggen ze.
Rond 21h00 tracht ik telefonisch contact te krijgen met mijn vrienden. Pol neemt gelukkig op. Ze zijn aan het souperen en zijn blij bij het horen van dit verheugend nieuws. Ik krijg de groeten en veel beterschapswensen.
Om 22h30 komen mijn vrienden terug in de B&B en enkele minuten later beginnen ze aan een snurkconcert. Slaapwel!
09-02-2012 om 10:42
geschreven door Via de la Plata
12-02-2012
15 Dag 13 Tuscania Torrimpietra zondag 5 juni 2011
15 Dag 13 Tuscania Torrimpietra zondag5 juni 2011
Zondag vandaag en toch staan de drie overgebleven bendeleden heel vroeg op. Een beetje verwonderd merken ze dat ze vandaag mogelijks met regen zullen moeten rekening houden. Regen verwacht je natuurlijk niet zo diep in het zuiden op dit tijdstip. Wanneer ze naar buiten loeren is het echter hard aan het regenen. Anna Rita, de haspita, heeft een typisch Italiaans ontbijt klaargemaakt. Uit ervaring weten we dat dit wel niet zon succes zal zijn Bij nazicht van de reisweg voor vandaag merken ze dat het een bergachtige etappe zou kunnen zijn.
Na wat overleg met de B&B uitbaatster beslissen ze naar de kust te rijden. De gastvrouw verklaart met klem dat er daar vlakke wegen zijn. Ze nemen het risico om op onveilige en drukkere wegen terecht te komen.
Met mij erbij zou dit waarschijnlijk niet gelukt zijn, ik houd mij het liefst strikt aan de voorziene route. De rit wordt opnieuw uitgestippeld en het risico op heel wat meer kilometers (+/- 25km), wordt er maar bij genomen.
Het wordt een hartelijk afscheid, waarbij de drie mij de beste herstelwensen moeten overmaken. Bij het verlaten van Tuscania blijft het regenachtig. Het is af en toe de zeiltjes aan en dan weer uit. Ze moeten richting Tarquinia dus rechtsaf op de SP3 in een vlak landbouwgebied.Het blijft kaarsrecht en lekker vlak. Gelukkig nemen de regenvlagen af naarmate de kust nader komt. Wanneer ze 25 km gefietst hebben moeten ze linksaf op de SP 102. Het wordt nu wat meer vals plat en de snelheid wordt getemperd. Nog wat verder is het rechtsaf richting Civitavecchiawaar ze bij de kust op de Via Aurelia terecht komen.
Eenmaal buiten Civitavecchia, wordt het onaangenaam druk, het is precies een autostrade, netjes op een rijtje verder. Een groot pluspunt, er zijn geen hellingen, alles blijft mooi vlak. In Santa Marinella is het aperitieftijd. Even later kunnen ze in Furbare pasta eten met zicht op zee.
Het uitzicht op de drukke haven van Civitavecchia, waar er heel wat overzetveren vertrekken naar de Italiaanse eilanden, is enig.
Op de Via Aurelia, de eeuwenoude verbinding langs de kust tussen Genua en Rome is het veel drukker dan dat ze hadden gedacht. Soms is het zelfs een viervaksbaan, waar de Italiaanse snelheidsduivels zich op een autostrade wanen.
Na Santa Marinella is het bang op een rijtje verder fietsen voorbij de dorpen Quarticcia, Santa Servera en Marina di Cerveteri. Na Marina San Nicola, ze hebben dan al 97km op hun tellertje staan, doet vermoeidheid hen uitkijken naar een overnachtingsplaats. Als bij wonder zien ze rechts van de weg motel Corsi Roma. Pol stapt binnen en komt blij naar buiten, er is plaats voor drie man. Het is 16h30 en iedereen is dolblij!
Ondertussen ben ik om 2h in de morgen afgeleverd door de onvoorstelbaar vriendelijke en behulpzame Oostenrijkers in het AZ Sint-Jan Brugge.
De ambulanciers en ikzelf krijgen een welverdiend ontbijt in de spoeddienst.
Er volgt een bespreking met de dokter. De Italiaansegeneesheren hebben geen fotos meegegeven enkel notas. Deze zijn echter in het Italiaans opgesteld. De dienstdoende dokter wilt bijkomende fotos en een uitgebreid onderzoek.
Ik word de rest van de nacht van hier naar daar vervoerd. Ik ben doodmoe en heb enorm pijn bij het nemen van nieuwe fotos. En toch ben ik blij wanneer me wordt gemeld dat er geen heupbreuk is vastgesteld. Met een pijnstillende prik weet ik heel vlug niet meer waar ik ben en slaap minstens 12h aan een stuk.
In de namiddag krijg ik veel familie en vrienden op bezoek en toch verlang ik om de rest van de bende in Italië te horen. Ik kan hen bereiken omstreeks 21h. Ze zijn aan het souperen in een pizzeria rechtover het motel. Het is een lang gesprek waarbij iedereen zijn zegje wilt doen. Ik hoor dat mijn vrienden verlangen om in Rome aan te komen.
12-02-2012 om 10:06
geschreven door Via de la Plata
14-02-2012
16 Dag Torrimpietra Rome maandag 6 juni 2011
16 Dag Torrimpietra Rome maandag 6 juni 2011
De grote dag vandaag! De geamputeerde Bende van Bob zal maar met drie toekomen in Rome. Met veel spijt ben ik er eens te meer niet bij. Nu niet door die verdomde val, 45 jaar geleden door dat ik het ongeluk had wachtdienst te moeten kloppen, toen er door de Marine een bezoek vanuit La Spezia naar Rome werd georganiseerd.Eens zal het wel lukken, hoop ik We maken er ooit een citytrip van, maar wanneer?
Het is nog maar 7h00 en de drie resterende bendeleden zijn al ongeduldig. Alles moet snel verlopen ze willen zoveel als mogelijk van de eeuwige stad zien. Rechtover het motel is er een patisseria. Ze nemen er een ontbijt en snoepen er de beste boterkoeken tot nu toe. Het is nog maar 8h15 en daar gaan ze al.
Van Torrimpietra tot Rome is het maar 19km, zo tonen althans de wegwijzers aan. Maar .het zijn 19km. Als fietser de billen knijpen op een onvoorstelbaar drukke Via Aurelia.
Wanneer ze gelukkig zonder kleerscheuren de eeuwige stad bereiken, beslissen ze om rustig door de stad te fietsen. Het blijft steeds de Via Aurelia volgen tot aan Vaticaanstad. Het lukt hen veel beter, dan in Firenze. Ondertussen zijn ze een beetje Italianen geworden zeker?
Met de fietsen aan de hand tussen de mensenmassa is het met moeite op het Sint-Pietersplein geraken en met ontzag de machtige basiliek bewonderen. Wat een koepel zeg ..hoe rijk is de Heilige stoel wel? En toch prediken ze armoede en menslievendheid, hoe is dat aan elkaar te rijmen?
Nadien rijden ze naar het Colosseum, het visitekaartje van Rome. Net als alle andere toeristen willen ze met dit20 eeuwen oude gebouw op de foto. Het lijkt een doods monument, maar is het niet. Het wordt soms wel in gebruikt voor muziekopvoeringen.
Hoog tijd om de innerlijke mens te versterken, op een terras aan dit monumentale gebouw. Het is ondertussen 13h00 en een Franciscaner met een panini kan deugd doen. Genieten van het zonnetje en met verstomming het drukke verkeer bewonderen.
Wanneer ze willen vertrekken ontstaat er bij Antoine paniek. Hij vindt zijn fietssleuteltje niet meer. Alles wordt ondersteboven gekeerd en gedraaid. Alle tassen leeggemaakt nergens is een spoor van het sleuteltje. Ook in de paninizaak wordt er gezocht. Tot er als bij wonder iemand in de vuilnisbak de sleutel vindt. Blijkbaar heeft Antoine de sleutel bij het bestellen op de toog gelegd en heeft er een van de diensters deze samen met enkele resten in de vuilbak gekieperd.
Hoog tijd om door te fietsen naar de overnachtingsplaats. Niettegenstaande de door mij gemaakte detailplannetjes wordt het een hele onderneming. Met veel omwegen en vragen komen ze toch om 16h aan in de Via Castelsilano.
Het wordt een hartelijke ontvangst door de Vlaamse hospita Jeaninne. Onmiddellijk krijgen ze van de sympathieke dame 1/2 l bier en nadien vers gebakken cake.
Na een lange babbel wordt het soupertijd. Dicht bij de B&B vinden onze finishers een gezellig restaurant. Bij het terugkeren willen ze de fietsen inpakken. Jeannine heeft voor enkele kartonnen dozen gezorgd. Het is toch een hele onderneming om de fietsen in de veel te kleine dozen te krijgen. Antoine gebruikt de tijd om kaartjes te schrijven, die hij morgen vanuit Vaticaanstad wilt versturen.
Ondertussen heb ik telefonisch contact met Jeannine en weet dat mijn bendegenoten goed en wel aangekomen zijn. Ik kan hen mededelen dat er wel een schaambeenbreuk is vastgesteld en ik vanavond nog ontslagen word. Mijn dochter, werkzaam hier op intensieve care zal mij na haar namiddagdienst naar huis brengen. Het gebeurt allemaal heel moeilijk en het zal nog weken duren eer ik opnieuw normaal kan stappen ..Mijn dij blijft zwaar gezwollen en zal nog zorgen nodig hebben.
Later op de avond wordt het een babbelfestijn met twee koppels uit Kapellen. De hospita zorgt voor lekkere frisse gelato biertjes en zoete citroenlikeur. Om 23h00 wordt het hoog tijd om de bedjes op te zoeken. Slaapwel!
14-02-2012 om 13:38
geschreven door Via de la Plata
17-02-2012
17 Vrije Dag Rome dinsdag 7 juni 2011
17 Vrije Dag Rome dinsdag 7 juni 2011
Hugo, Antoine en Pol, mijn fietsvrienden hebben nog één vrije dag in Rome voor de boeg. Wanneer ze om 8h00 naar buiten kijken regent het. Ze hebben geluk, een half uur later schijnt de zon en kunnen ze zelfs buiten ontbijten. Jeannine heeft haar best gedaan. Ze worden eerder op Vlaamse wijze verwend.
Om 9h15 brengt de sympathieke gastvrouw de mannen naar de metro. Jeannine heeft hen ingelicht, waar en welke af- en opstapplaatsen ze moeten in het oog houden. Ze willen wel iets teveel op een tekorte tijd bezoeken, meent ze. Na 7km metro willen ze bij de Termini de Citybustour nemen. Het wordt echter de Greenline, och ja die zal wel iets identiek doen zeker!
Net zoals de bende het in elke belangrijke toeristische stad doet, gebeurt het nu ook weer. Ze laten zich rondvoeren en luisteren naar de Nederlandstalige interfoon uitleg. Gezien het een op- en afstapbus is en er toch elke 20 minuten eentje langskomt, willen ze het Pantheon grondiger bekijken. Dit gebouw heeft een erg belangrijke rol gespeeld in de wereld van de architectuur. Deze constructie heeft zeer veel architecten geïnspireerd.
Nadien rijden ze voorbij het Colosseum, goed om een leerrijke uitleg te krijgen. Gisteren waren ze er heel dicht bij met de fiets maar wat ze nu horen is heel interessant. Met een omtrek van 500m en een hoogte van 60m heeft het ovale gebouw plaats voor wel 50.000 toeschouwers.
De volgende afstapplaats is Vaticaanstad. Dit mogen onze toeristen niet missen en zullen hier het grootste deel van de dag doorbrengen. Het is heel druk in het kleinste onafhankelijk land ter wereld. Noem het maar Het territorium van de Rooms-katholieke kerk. Er wonen wel 1000 mensen op een halve vierkante kilometer. Bovendien wordt het dagelijks overspoeld doorduizenden toeristen.
De mannen bezoeken dan ook de belangrijkste bezienswaardigheden zoals de Sint-Pieterskerk, de Sixtijnse kapel en het Vaticaans museum. Ook de Zwitserse garde , de pauselijk politie, geniet hun aandacht. Antoine wilt mij absoluut een kaartje sturen uit Vaticaanstad!
Het is heel zonnig en warm, hoog tijd om een terrasje te doen en een kleinigheid te eten. In een van de zijstraatjes vinden ze een geschikt terras en mijmeren over het in zicht komend einde van hun Venetië Rome fietstocht.
Voorbij Vaticaanstad wordt de volgende afstap de Fontana di Trevi. De beroemdste en mooiste fontein van Rome. Het kleine Treviplein, volgepakt met drummende toeristen wordt beheerst door het kunstwerk. Wat mijn vrienden mij nog niet hebben verteld is, hebben ze wel een muntje over hun schouders gegooid met hun rug naar de fontein? Volgens de legende zou dit betekenen dat je ooit ..naar Rome zal terugkeren. Zou dit dan ook gelden voor De bende van Bob??? Ik hoop het van harte vrienden!
Hierop stappen ze naar de Spaanse trappen aan het Piazza di Spagna. De trappen zijn een absolute ontmoetingsplaats in Rome. Deze in de 17° eeuw gebouwde trappen om in de Trinita dei Montikerk te geraken, zijn een bijzonderheid welke zeker niet mag ontbreken op een bezoek aan de eeuwige stad.
Ook het monument van Victor Emanuel de eerste koning van Italië krijgt veel aandacht. De vermoeidheid doet hen echter terugkeren met de Greenline naar de Terminal. Samen genieten ze nog van een laatste Italiaans avondmaal. Wat denk je van een waardige afsluiter met een aller smakelijkste zeevruchten pasta!
Hoog tijd om met de metro terug te keren naar de B&B. Ramp, om 21h00 is de metro wegens onderhoudswerken gesloten. Na wat rondvragen weten ze dat lijnbus 551 hen tot dichtbij di Jeannine zal brengen. Het wordt nog een late praatavond met de gastvrouw en de andere Vlaamse gasten. Veel telaat wordt het gesprek afgesloten met enkele zelfgemaakte citroenborrels.
De bewogen fietsvakantie zit er op. Woensdagmorgen 8 juni 2011, vroeg in de ochtend, vertrekken de resterende bendeleden en hun ingepakte fietsen, met een taxicamionette naar de vlieghaven Ciampino 7km verder. Om 12h00 stipt komen ze terug aan in Charleroi. Ciao Italia
17-02-2012 om 10:50
geschreven door Via de la Plata
18-02-2012
18 Epiloog
18 Epiloog
Vrienden, Hugo, Antoine en Pol bedankt, jullie zijn sublieme fietsmaten. We vormen een hechte groep van echte compagnons de route. Het klikt in de bende, jullie waardering voor al mijn voorbereidingen doen deugd!
Onze 7° grote tocht was een bewogen rit met een voor mij absolute afknapper. Mijn val heeft zeer veel verpest, gelukkig waren jullie bij mij en is alles nog goed gekomen. Ik voel mij momenteel terug 100% fit.
De tocht moest een ontdekkingsrit worden tussen twee vijfsterrensteden, Venetië en Rome. De Toscaanse hoofdstad Firenze moest zorgen voor een supplementaire rust-bezoekdag. We hebben genoten van voor ons totaal onbekende streken, natuurparken, het historisch erfgoed en niet te vergeten de gastronomie en de lekkere Brunellowijnen.
Wat door heel veel vrienden en kennissen was voorspeld was, hebben wij tot onze schade ondervonden. De Italiaanse bevolking kan soms heel fietsonvriendelijk zijn. We denken dan aan onze onvergetelijke politiehistorie in Firenze
Het klimwerk was zeer zwaar ja zelfs té zwaar. De wegen waren soms te smal en het slechte wegdek in het hooggebergte heeft zelfs geleid tot mijn ongeval.
Toch bewaren we de beste herinneringen aan onze eerste twee dagen in Venetië, voor mij de allermooiste van de hele reis.
De stad zal voor eeuwig in mijn geest gegrift blijven. Eveneens onvergetelijk is hoe we alle kanaaltjes rondgevaren zijn. Ook ons eerste gastverblijf was veruit het beste. Onze gastvrouw Lorenza van Casa Villa Gardenia heeft ons ongelofelijk toeristisch bijgestaan.
De rustige vlakke dagen door de Po-vlakte met Adria, Ferrara en Bologna waren op fietsgebied minder fraai en toch heel leerrijk en verrassend.
De namiddagontvangst van Madame Ombretta Fabbri in haar pergola van Arcero Rosse was dan weer een verademing.
De dag daarna heeft Bologna, met zijn ontelbare ijssalons, ons laten genieten.
De tocht door Toscane naar Santa Lucia. De onvergetelijke echt Italiaanse eet- avond tussen de Toscaanse families in het hoog gelegen Monte di Fo.
De ietwat zonderlinge B&B uitbater Cesare van Belvedere Barberino del Mugello zullen we eveneens niet snel vergeten.
De rit naar en de vrije dag in de Toscaanse hoofdstad Firenze met de veel te kortebezoeken aan kunst en cultuur. Het herbeleven van heel oude toeristische herinneringen met de citybusrit, het zicht op de Arno met de Ponte Vecchio, de stad en de kathedraal vanop de Piazzale Michelangelo. Het bezoek aan het hoog gelegen Fiésole met de Medici villa.
De dag toen we Firenze wilden uitrijden met de gevaarlijke belevenissen in de straten van Firenze. De stop van Antoine en de onderschepping door de Polizia van Firenze ..en hun onbeschofte uitspraken en dwaze dreigingen.
Mijn ziekelijk afzien en mijn onverhoopte redding door een vrijwillige automobilist bij de lastige rit tot Siena. De spontane gastvrije dames van de Piccolo Chianti in Siena. Het avondbezoek aan het rustige Siena.
Het dramatisch ongeval uitgerekend op Pol zijn 65° verjaardag. Tussen Siena en Montalcino in Castellini di Boscoen mijn heup perikelen in het ziekenhuis van Siena. Met nadien de terugrit in ambulance naar Brugge en het verblijf in het AZ St-Jan.
Het verjaardagscadeau en de verrassing in Podere Giardino van San Angelo in Colle. waar Brigitte en Sabine Pol feliciterend kwamen verwennen.
De rest van de tocht waarbij de drie overgebleven bendeleden zich de eerste dagen niet meer in hun schik voelden. Het afwijken van de uitgestippelde route.
Hun zalig verblijf in Tuscania B&B Villa Papaverobij gastvrouw Anna Rita nadat ze rond het mooieLago di Bolsena waren gereden.
Het verlangen om in Rome toe te komen. De ontvangst bij de Vlaamse hospita Jeanninein de Eeuwige stad. De rondrit en de vele historische bezoeken.
Uiteindelijk hebben jullie, Hugo, Antoine en Pol gelukkig nog kunnen genieten van de monumentale rijkdom van de eeuwige stad Rome.
Het klimaat was ons gunstig gezind. De dragelijke warmte en de bijna altijd aanwezige schitterende zon maakte alles heerlijk en nog mooier. Toch was het een zeer bewogen culturele natuurtocht, we zullen de culinaire verrassingen nooit vergeten. In het bijzonder de meestal triestige Italiaanse ontbijten niet.
Italië is een schitterend land, maar blijft voor de bende van Bob een fietsonvriendelijk land. Wij zullen er nooit meer gaan fietsen, dit besluit staat vast!
We verlangen reeds naar de volgende rit, maar dan naar een trektocht met een prettige afloop. Bij leven en welzijn doen we de tocht Canal du Midi 2012. Met de voorbereidingen zijn we al volop bezig.
februari 2012
Bob
18-02-2012 om 13:19
geschreven door Via de la Plata
