Voor het vervoer vankrijgsgevangenen per spoor maakten de Duitsers gebruik van veewagens.Deze wagons waren berekend op het vervoer van ongeveer 40 man,maar per wagon werden er soms meer dan 50 ingepropt.In werden Belgische militairen ondergebracht in kampen met tenten en barakken. De meeste Belgische krijgsgevangenen zijn niet lang in die kampen gebleven.Er waren ongeveer 225.000 Belgische krijgsgevangenen .Daarvan hadden ongeveer 50.000 zich al gedurende de achttiendaagse veldtocht van 10 tot 28 Mei 1940 zich aan de Duitsers overgegeven of ze waren gevangen gemaakt. Na de overgave van Belgie kwamen 150.000 Belgische militairen de Duitse krijgsgevangenkampen binnen.Daar kwamen na de ondertekening tussen Duitsland en Frankrijk nog een 25.000 Belgische militairen bij.Naar taal ingedeeld waren er 80.000 Walen en franssprekende Brusselaars tegenover 145.000 Vlaamse krijgsgevangenen Ongeveer 25.000 Vlaamse krijgsgevangenen die zich in een kamp bij Nurenberg bevonden,werden na enkele weken al naar huis gezonden.Tussen Augustus 1940 en Maart 1941 kwamen in totaal 105.833 Vlaamse krijgsgevangeen op vrije voeten. Deze Vlamingen moesten tevoren voor een commissie verschijnen die uit Nationalistische Flaminganten bestond.Ze moesten voor deze een taalproef afleggen.daarop werd beslist of ze zouden worden vrij gelaten of niet.De Walen maakten van deze mogelijkheid geen gebruik.Niet alleen maakten de Frans- sprekenden geen enkele kans om te worden vrijgelaten,maar bovendien werd een gang naar die commissie door de meeste Walen gezien als verraad Aanvankelijk konden de Belgische krijgsgevangenen vlot met hun familieleden thuis corresponderen. Om de enorme stroom brieven in te dammen,stelden de Duitsers briefformulieren in.In de latere oorlogsjaren ging de corrpondentie steeds stroever en toen de Geallieerden Belgie weer hadden bevrijd,Moest die correspondentie via Zwitserland geschieden.Uit de krijgsgevangenenkampen slaag- den 768 gevangenen erin te ontsnappen en veilig thuis te komen. Bron:Navorsings en Studiecentrum voor de Geschiedenis van de Tweede Weredoorlog.Brussel
De duitsers die deze colonnes op weg naar de verzamelpunten bewaakten,namen het niet zo erg nauw.het ging er dan ook zeker niet strak militair toe.Bovendien waren de belgische soldaten moe van de doormaakte spanning en van de lange marsen. Er ontsnapten heel wat krijgsgevangenen.Ze kregen de kans om onderweg,tijdens een rustpauze de militaire kleding voor burgerkleding te verwisselen en zich ongezien uit de voeten te maken.In elke stad werd halt gehouden.De Duitsers speelden het spel listig,want in elke stad gaven ze enkele Belgische militairen een Entlassungsschein,een vrijbrief om naar huis te gaan.De gelukkigen waren zo blij dat ze hun medemilitairen luidkeels van hun geluk op de hoogte brachten.Iedereen hoopte voor een dergelijke vrijbrief in aanmerking te komen;Dat was een van de redenen waarom heel wat krijgsgevangenen,di er de kans voor kregen,niet ontsnapten,maar langs de weg van dat Enlasungsschein dachten vrij te komen.Er werden door de colonnes krijgsgevangenen forse dagmarsen gemaakt die ongeveer 30 tot 40 km bedroegen.De nachten werden doorgebracht in door de Duisers gevorderde scholen en fabriekshallen.Onderweg ontbrak het niet aan belangstelling van het publiek.Overal was het zelfde beeld te zien als in ZeeuwsVlaanderen,namelijk burgers die de krijgsgevangenen voedsel en versnaperingen toestopten.Velen vroegen de militairen naar familieleden,waarvan ze dachten dat die door de Duitsers eveneens krijgsgevangen waren gemaakt.
Op 28 Mei 1940 staakte het Belgische leger om vier uur in de morgen de strijd.De Belgische soldaten werden in groepen naar krijgsgevangenenkampen in Duitsland gebracht.Een groot aantal ging via Zeeuws Vlaanderen.Met het toen nog rijdende stoomtrammetje werden ze opopen wagens naar Walsoorden gebracht.Daar lagen rijnaken klaar waarmee de Belgische krijgsgevangenen naar Duitsland zouden worden gevaren.Zowel in Axel als in Zaamslag,waar de stoomtram soms een kort oponthoud had,stopten de burgers de soldaten voedsel,versnaperingen en drinken toe. Een van deze transporten had een zeer tragisch verloop.Ongeveer 6000 gevangenen met drie rijnaken naar Duitsland gevoerd.Een van de rijnaken met 1300 Belgische krijgsgevangenen aan boord,liep op het Hollands Diep bi Willemstad op een mijn.Met een ontzettende klap brak het schip in twee stukken. De ontploffing had zo'n kracht,dat vele huizen in Willemstad de ruiten sprongen. Voor velen kwam de hulp telaat.Bij deze ramp verloren 300 Belgische militairen het leven en 300 werdenzwaar gewond.De doden kregen in Willemstad een laatste rustplaats in een massagraf.De slachtoffers met militaire eer bijgezet.Een Belgische aalmoezenier,die tot de geredden behoorde ,leidde de sobere en zeer aangrijpende plechtigheid. Andere groepen krijgsgevangenen gingen in lange colonnes op mars.Verzamelpunten waren onder meer Breda en Maastricht.Vandaar gingen de krijgsgevangenen met treinen of vrachtauto's naar de gevangenenkampen in Duitsland.
