Vanavond ben ik met mijn broer en zus naar het dansoptreden gaan zien van Shari, ons nichtje. Het was gewoonweg prachtig. De dansschool van Edegem is wel wijd en zijd gekend voor hun danslessen. Maggi Toussaint is de directrice en choreografe en ze maakt dat het tweejaarlijks evenement telkens de moeite waard is om naar te gaan kijken. Shari volgt daar al dansles sinds ze kleuter was en nu wordt ze al 21. Ik heb er echt van genoten. Gisteren zijn we naar een tentoonstelling geweest van onze kantklosjuf en haar man die beeldhouwer is. Zij toonde prachtige kantwerkjes en haar man beeldhouwwerk uiteraard. Gelukkig was het niets abstracts want daar kan ik met de beste wil van de wereld niks moois aan vinden. Dit was heel fijn beeldhouwwerk, prachtig gemaakt. Ja, dit weekend was er één met veel cultuur en daar hou ik wel van. Hopelijk kan ik ooit ook zo'n prachtstukjes kant laten zien.....
Tussen horen en luisteren is er een wereld van verschil. Hetzelfde tussen zien en kijken. Echt naar mekaar luisteren is blijkbaar zeer moeilijk en tijd daarvoor vrijmaken nog moeilijker. En dan krijg je van die misverstanden die het leven zuur kunnen maken. Volgens mijn oudste dochter ligt de oorzaak tussen mij en Kirsten (en dan ook bij de anderen) bij het feit dat ik moet leren afstand van mijn kinderen te nemen. Aanvaarden dat ze nu allemaal hun eigen leven hebben. En dat ik een andere manier moet zoeken om mijn leven in te vullen. Ongelooflijk!! Het is gemakkelijk om een conclusie te trekken als men al jarenlang in het buitenland zit en de moeite niet neemt om echt met mekaar te praten. Ik heb er helemaal geen problemen mee dat mijn kinderen hun eigen leven leiden. Ik heb er echt geen behoefte aan om mij te bemoeien met hun manier van doen (of niet doen). Dat continu zorgen voor hen, die tijd is geweest. Ze zijn oud (en wijs ?) genoeg om het nu zelf te doen. Wat ik wel heel mis is het contact met mijn kinderen. Het is niet omdat ze nu hun eigen leven hebben, dat ze mogen vergeten dat hun moeder er nog is. Ik wil gewoon contact met mijn kinderen! Een babbel aan de telefoon, een gezellig middagje koffiekletsen, eens samen gaan shoppen. Ik mis het gevoel van liefde en respect. Is dat me bemoeien met hun leven? Gewoon een beetje aandacht geven aan je moeder is toch niet teveel gevraagd? Een nieuwjaarswens geef je zelfs aan een vreemde!! Ik heb zelfs dat niet gekregen van 3 van mijn kinderen. Ik ben volgende week jarig. Ik denk dat ik blij mag zijn met een online-kaart of een sms, als dat er tenminste nog af kan. Als zulke dingen teveel gevraagd zijn, dan moet ik mijn moeder versmachten onder de aandacht. Ik hang geregeld met haar uren aan de telefoon, ga graag met haar shoppen, vind het zalig met haar koffie te drinken en over alles en nog wat bij te praten. Vraag ik dan zoveel?
Gisteren belde ons Dagmar op, volledig over haar toeren en wenend. Of ik haar kwam halen. Dus ik in mijn auto. Al haar spullen had ze in zakken gedaan en stonden op de traphall in het appartementsgebouw waar ze tijdelijk bij haar vriend en zijn ouders was ingetrokken. Binnen een paar maanden gaan Leslie en zij samenwonen, dus het was maar voor een korte tijd. Nu had de moeder van Leslie gezegd dat ze een sleutel van hun (Dagmar en Leslie) appartement verwachtte te krijgen. En Dagmar had daar op geantwoord dat ze dat niet van plan was. Er zouden maar 2 personen zijn met een sleutel en dat was zij en Leslie. Dat blijkt in het verkeerde keelgat geschoten te zijn bij die moeder en ze had dan maar ons Dagmar op staande voet buiten gegooid. Ze was niet langer meer welkom. Toen ik met Dagmar de auto had volgeladen met haar spullen kwam de moeder naar ons toestappen, net of er was niets gebeurd. En toen ik vroeg of het nu inderdaad allemaal om die sleutel ging, antwoordde ze heel lakoniek "ja". Hoe ongeloofelijk dit ook klinkt, ik had het al zien aankomen van de allereerste keer dat ik die moeder had gezien. Zolang alles gaat zoals zij het wil, gaat het prima. Maar gaat niet tegen haar in, want dan wordt je meteen bij het huisvuil gedeponeerd. Ook ik kreeg van de veeg, alhoewel ik er toch niets mee te maken had. Ik hoop nu maar dat ze niet begint te stoken tussen Leslie en Dagmar want dat zou ik heel erg vinden. Die 2 zijn gek op mekaar. Hopelijk komt het appartement waar ze willen intrekken zo rap mogelijk vrij dat ze er in kunnen gaan wonen. En dat ze dan hun eigen leventje kunnen gaan leiden zonder dat moeder zich daar mee gaat bemoeien......
