Wie Kasteel de Haar bezoekt, komt terecht in een wondere wereld. Een oogstrelende oase van schoonheid en rust, gelegen op slechts korte afstand van de dagelijkse drukte van de stad Utrecht. Het unieke complex spreekt tot ieders verbeelding. Dat geldt zowel voor het gebouw en de indrukwekkende collectie kunstschatten die het herbergt, als voor de prachtige omgeving waarin het kasteel is gelegen, met uitgestrekte landschapsparken en weelderige tuinen. Kasteel de Haar is een even fascinerende als curieuze mengeling van middeleeuwse sfeer en laat-negentiende eeuwse moderne luxe. Meer bijzondere gebouwen »
Het Park
Het park en de tuinen rondom Kasteel de Haar zijn een bezoek op zichzelf waard. De rozentuin, de Romeinse tuin, maar ook de uitgestrekte vijverpartijen, de boogbruggetjes, romantische doorkijkjes en lange lanen nodigen uit tot lange wandelingen en heerlijke picknicks. Het park toont elk jaargetij weer haar unieke charme.
Het weer was perfect tijdens het Stroopwafeltoernooi bij Jeu de boulesvereniging Gouda.Droog,zonnig en een vleugje wind.de 48 equipes afkomstig uit de regio Gouda en ver daar buiten,namen deel aan het toernooi dat bestond uit vijf rondes van soms wel anderhalf uur. Ze gingen allemaal tevreden naar huis.
Bodegraven is een leuke plaats, gelegen in Zuid-Holland in Nederland, midden in het groene hart van de randstad. Het dorp is op de kaart van Nederland te vinden precies tussen Woerden, Gouda en Alphen aan den Rijn.
In de gemeente wonen op het ogenblik net iets minder dan 20.000 inwoners.
De gemeente bestaat uit de volgende kernen:
Bodegraven (ca.17.000 inwoners)
Nieuwerbrug (ca. 2.500 inwoners) Bodegraven staat bekend om de kaas. Tijdens de jaarlijkse Najaarsmarkt wordt het thema 'kaas' nog in ere gehouden.Even buiten Bodegraven ligt de Meije.Polders en karakteristieke'boerenbuurten',dat is de Meije!Bodegraven bezit ook een jeweel onder de monumenten,namelijk Fort Wierickeschans.
De geschiedenis van Bodegraven gaat al bijna 20 eeuwen terug. In die tijd was de Oude Rijn de noordgrens van het Romeinse Rijk. Langs die noordgrens van dat rijk liep een verbindingsweg, grofweg gezegd vanaf Nijmegen helemaal naar Katwijk Onderweg werd dus Bodegraven gepasseerd. Waarschijnlijk lag op de plaats waar het veenriviertje de Oude Bodegrave ligt een kleine nederzetting met een militair karakter. Hoe het er precies uitzag weten we niet, want de bronnen erover zijn maar heel schaars. En foto's hadden ze toen ook nog niet.
Wilde Zwaan Grutto
Met het verval van het Romeinse Rijk verdwenen ook de nederzettingen. Het gebied was immers moerassig en niet voor bewoning geschikt. Deze bewoning ontstond pas rond het jaar 1050, toen er een kleine woongemeenschap ontstond, waarschijnlijk rond de huidige Dorpskerk. Deze woonplaats kwam uiteindelijk te horen bij het graafschap Holland. Maar dat gebeurde overigens pas na twee eeuwen schermutselingen tussen de bisschop van Utrecht en de graven van Holland. Maar uiteindelijk werd het pleit beslist door een rechterlijke uitspraak in 1257, waarbij de nederzetting aan Holland werd toebedeeld.
De Goudsevaart (Bodegraven)
De ontginningen van het groene hart van Holland in de late middeleeuwen hebben ook bijgedragen aan het voortbestaan van het dorp. Deze gebeurden vanaf de hoger gelegen rivieroevers zoals de Oude Rijn, de Meije en de Oude Bodegrave. Loodrecht op deze rivieren werden kavelsloten gegraven, en zo'n 1250 meter uit de rivier werd een achtersloot gegraven. In deze tijd is de typische verkavelingsvorm van midden Holland ontstaan. Toen er ook nog eens een sluis werd gebouwd halverwege de 14e eeuw, toen was het dorp Bodegraven voorgoed op de landkaart ingetekend.
Maar laten we niet te hard juichen. Want in 1672 had het niet zoveel gescheeld of het hele dorp was uitgeroeid geworden. Het was de tijd van de Franse bezetting. En deze Fransen deden veel moeite om Holland te veroveren. Utrecht en Woerden waren al in hun bezit, maar de Hollandse Waterlinie, die tussen Bodegraven en Nieuwerbrug liep, die hield de Fransen tegen.
Wulp Watersnip
Maar ja, wat doe je met een waterlinie in de winter? Het water bevroor door de vorst, en de Fransen zagen zo hun kans schoon om Holland te veroveren. Via de uitgestrekte geïnundeerde (maar op kerstavond door de vorst met een ijslaag bedekte) polders ten noorden van Bodegraven trokken ze over het ijs naar de Meije en verder naar Zwammerdam. Het was bijna het einde van Holland, maar de troepen van de prins konden tussen Alphen aan den Rijn en Zwammerdam de Fransen gelukkig tegenhouden en terugjagen. Nou ja, terug... Het was inmiddels gaan dooien, en het ijs in de polder was weer water en dus waterlinie geworden. Dan maar in de vlucht terugtrekken via de dijk langs de Oude Rijn. Dat daar nou toevallig een dorp lag met de naam Bodegraven, dat deerden de Fransen niets, zo'n dorp werd gelijk even met de grond gelijk gemaakt (brand, moord, plundering). Wat er nog over was van de gevluchte bevolking kon de volgende jaren eigenlijk helemaal opnieuw beginnen met de opbouw van het dorp. Kort na deze ramp werd ten oosten van Bodegraven de Wiericker Schans gebouwd, mede door de helpende hand van de Prins van Oranje.
Het leek goed te gaan met Bodegraven. Het dorp groeide en er werden allengs meer huizen gebouwd. Ook bakkerijen. Ja logisch zou je zeggen, een bakkerij hoort nou eenmaal bij een dorp. Maar zo'n bakkerij werd het dorp in 1870 bijna weer fataal. Het vuur uit de oven van de bakkerij aan de Overtocht (toen nog gemeente Zwammerdam, maar vastgebouwd aan Bodegraven) leek uit te zijn, de bakker kon met een gerust hart zijn versgebakken brood gaan rondbrengen. Dat dacht hij tenminste. Maar toen er alarm werd geslagen, toen was er al sprake van een felle uitslaande brand. En met de brandweerspuiten van 130 jaar geleden was het moeilijk om een felle brand te blussen. Dat bleek ook wel, want de brand sloeg over naar de buren en naar de buren van de buren, en ook via een vonkenregen naar de andere kant van de Oude Rijn, en weer verder en verder. Toen de paniek achter de rug was en de branden geblust, toen bleken er 130 gezinnen dakloos te zijn geworden. Meer dan 100 huizen waren afgebrand. Ook het gemeentehuis met daarin het archief. Hulpvaardig Nederland gaf gelukkig met gulle hand, maar in Bodegraven wordt nog steeds van de ramp van 1870 gesproken.
Scholekster Kolganzen
In de loop van de 20e eeuw ging Bodegraven steeds verder uitbreiden. Rond de eeuwwisseling tussen de Rijn en de spoorlijn die inmiddels aan de zuidkant het dorp passeerde. Tussen de twee wereldoorlogen werd Bodegraven aan de noordkant bebouwd, en vanaf halverwege de jaren '50 werd de strook tussen de spoorlijn en de autosnelweg A12 volgebouwd. Inmiddels is Bodegraven zover volgebouwd, dat van grote uitbreidingsplannen geen sprake meer is. De provincie Zuid-Holland verbiedt uitbreiding buiten de huidige contouren. Gelukkig maar, anders zou Bodegraven misschien nog worden zoals de plannen in de jaren '60 waren: een grote stad tussen Alphen, Woerden en Gouda met ruim 300.000 inwoners. En wie wil dat nou, midden in het groene hart van Holland?
De WierickeSchans
De Tolbrug
Even verderop, tussen Bodegraven en Nieuwerbrug is aan de Zuidzijde van de Oude Rijn nog het fort de Wiericke Schans te vinden. Deze schans is aangelegd kort na het rampjaar 1672, toen Bodegraven door de Franse troepen werd verwoest. Tot ca.1990 is het in gebruik geweest bij defensie. Sinds die tijd staat het leeg, en is het eigendom van staatsbosbeheer. Er worden zo nu en dan tentoonstellingen en andere activiteiten in gehouden. Men zoekt nog naar een zinvolle bestemming.
Maar we gaan snel verder in het huidige dorp Bodegraven. Als we verder rijden, en in het centrum komen, dan komen we al snel bij de sluis. Hiernaast zie je een foto van de sluis. Het hoogteverschil van het water is niet zo erg groot, maar ten westen van het dorp liggen de schepen een halve meter lager in het water dan ten oosten. De sluis is midden in het dorp gelegen.
Roerdompen zijn schuwe, gedrongen reigers, die sinds kort weer in de Biesbosch broeden. Ze leven in rietvelden, waar ze bij gevaar als een paal rechtop gaan staan ter camouflage. Ze produceren een dof geloei om hun terrein te markeren
Beemdkroon is familie van de kaardebol. Hij groeit op de zandgrond. Zijn zachte, ronde bloemtros is lila. Als je er rook tegenaan blaast, kleurt hij meteen felgroen. Dat komt door de ammoniak in de rook.
Waterjuffers zijn ranker dan echte libellen en sluiten hun vleugels in rust. Meestal zie je het lantaarntje - zwart met helderblauwe staart. Maar ook de weidebeekjuffer leeft langs de Nieuwe Merwede. Waterjuffers kunnen paren in de vlucht.
Blauwe reigers zijn statige waadvogels die vissen, kikkers en muizen eten. Je vindt ze overal in de Biesbosch. Het zijn zichtjagers die soms minutenlang in het water loeren om vervolgens als een dolksteek toe te slaan met hun puntige snavel.
Bevers zijn hier in 1988 uitgezet nadat ze sinds 1825 waren uitgestorven. De bever is met 125cm het grootste knaagdier van Europa. 's Zomers eet hij planten en 's winters wilgenbast. De Biesbosch telt meer dan zestig beverburchten en bijna honderdvijftig bevers
Lopikerkapel ligt ongeveer 15 km ten zuidwesten van de stad Utrecht, ten noorden van de Lek. Deze kern behoort tot het grondgebied van de gemeente Lopik, ligt in het meest oostelijke deel van de Lopikerwaard en heeft ca 500 inwoners.
Lopikerkapel is een plaats in de gemeente Lopik, in de Nederlandse provincie Utrecht.
Het in de Lopikerwaard gelegen dorp, bestaat hoofdzakelijk uit lintbebouwing langs de Enge IJssel. Het dorp ligt een paar honderd meter ten noordwesten van de Lek, ruim twee kilometer van het dorp Uitweg en een kleine twee kilometer van de bebouwde kom van IJsselstein.
Het dorp wordt gekarakteriseerd door lintbebouwing: de huizen en boerderijen staan als een lint gebouwd langs de wetering (de Enghe IJssel), welke een uitloop is van resp. de Kromme IJssel en de IJssel. Het is nog steeds echt een dorp, waar (bijna) iedereen elkaar kent en bijnamen soms meer bekend zijn dan de werkelijke naam van een persoon. De saamhorigheid is groot: mocht er iets aan het handje zijn, dan staat het halve dorp voor je klaar!
Het is ook een agrarisch dorp; in de zomer komt het bijvoorbeeld geregeld voor dat je moet stoppen voor overstekende koeien. Helaas zijn er ook in Lopikerkapel al meerdere boeren gestopt ten gevolge van verschillende veranderingen in de huidige maatschappij.
Natuur Het natuurgebied de Hoge Grienden ligt ten noordwesten van Lopikerkapel in de Lopikerwaard. Waar Lopikerkapel vroeger alleen maar uit grienden en moerasbos bestond, is tegenwoordig alleen nog maar dit griendcomplex van 25 ha te vinden. Het is wel bijzonder, want het is het laatste stukje moerasbos in de Lopikerwaard.
Moerasbos
Dimensus Beleidsonderzoek heeft in 2002 onderzoek gedaan naar de tevredenheid van bewoners over hun leefomgeving. Uit dit onderzoek bleek dat Lopikerkapellenaren uitermate tevreden zijn met hun woonomgeving: Lopikerkapel scoorde op dat gebied duidelijk beter dan gemiddeld!
Ondanks deze positieve uitslag zijn echter wel degelijk ook factoren die de leefbaarheid minder aangenaam maken. Zo is de Lopikerweg oost overbelast, vanwege sluipverkeer vanuit richting Lopik. Doordat veel automobilisten te hard rijden, is de verkeersveiligheid niet optimaal. Op 20 oktober 2003 is er een klankbordgroep opgericht, die zal proberen dit -en andere- proble(e)m(en) op te lossen.
De zorgen van politieke aard hebben te maken met buurgemeente IJsselstein. Deze gemeente loopt namelijk met het plan Lopikerkapel aan IJsselstein te annexeren. Op deze manier is er nog meer vrij spel om de polder in het Groene Hart verder vol te bouwen en het dorpLopikerkapel te veranderen in de wijkLopikerkapel. De inwoners zullen er alles aan doen om het niet zover te laten komen.
De bronzen stier die aan Willeskop als zelfstandige gemeente herinnert.
Cope-ontginning
De oudste bekende vermelding van Willeskop stamt uit het jaar 1282. In de 12e eeuw werd een start gemaakt met de ontginning van het woeste veengebied tussen de Lek en de Hollandse IJssel. Delen van het gebied werden aan ontginners uitgegeven. De overeenkomst tussen de eigenaar en de ontginner werd een cope genoemd. In het geval van Willeskop, werd het recht tot ontginning verworven door ene Wilhelmes. Zijn cope kreeg daarom de naam Wilhelmscoop. Hetgeen later verbasterde tot Willescop en uiteindelijk tot Willeskop. Voorbeelden van andere copes zijn Heeswijk en Cattenbroek. Aan het eind van de ontginning werd een sloot gegraven en een kade opgeworpen om water van buiten de ontginning te keren. De kade aan het eind van de Willeskopse ontginning heet de Bloklandse Dijk, ook wel Blokland genoemd. Deze dijk loopt parallel met de weg door Willeskop. Aan deze weg staan vele oude boerderijen. De meeste stammen uit de 19e en 20e eeuw. Enkele hebben gevelstenen en namen als 'Welgelegen', 'Ouders Vrucht en 'Ojerslust.
Ontstaan van de gemeente Willeskop Tegen het eind van de 18e eeuw werd midden in Willeskop een klein verdedigingswerk aangelegd 'De Pleyt' genaamd. Het was een onderdeel van de Oude Hollandse Waterlinie. De in de nabijheid gelegen boerderij en schippersherberg 'de Pleyt' deed tot ver in de 19e eeuw dienst als rechthuis. Vanaf 1818 werden de gerechten Willeskop, Kort-Heeswijk en Blokland samengevoegd tot de gemeente Willeskop. Deze drie Ambachtsheerlijkheden vielen tot die tijd onder Utrecht. Het huidige wapen is afgeleid van het voormalige heerlijkheidswapen, waarbij het eerste en vierde kwartier omgedraaid werden. Dit eerste wapen werd verleend op 30 september 1818. Het huidige wapen stamt uit 1908.
Steenindustrie
In de 19e en 20e eeuw werden er vier steenfabrieken gebouwd in Willeskop. Steenfabriek IJsseloord werd opgericht in 1867, maar op deze plek was al in 1865 een overdekte oven aanwezig. In 1944 werd de fabriek geslopt. Van IJsseloord zijn onder de schuur en directeurswoning bewaard gebleven. Een andere steenfabriek was de Vlamovensteenfabriek M.P. Splinter n.v. Deze kwam voort uit Steenfabriek De Hoop die gesticht werd in 1867. Hier werden stenen gemaakt in Waal- en Rijnformaat. De fabriek werd in 1974 opgeheven en gesloopt. De steenfabriek bestond uit een directeurswoning, een ruimte voor de ovens, schoorsteen, droogrekken en -hutten. De directeurswoning, Willeskop 88, is wel bewaard gebleven. Dit huis is gebouwd van stenen uit deze steenfabriek. De Montfoortse Waalsteenfabriek v/h Gebr. Wiegerinck werd opgericht in 1906 en gesloten in 1975. Stenfabriek De Vlijt heeft slechts kort bestaan en is in 1904 gesloopt. Er staan nog enkele arbeidershuizen uit de tijd van de steenfabrieken aan de N228.
Einde van de zelfstandige gemeente
In 1989 is Willeskop bij de gemeente Montfoort gevoegd. Hiertegen was destijds veel verzet onder de Willeskopse bevolking. Als protest bevestigden veel Willeskoppers een bordje van een (Willes) koppige stier aan hun huis. Toen Willeskop uiteindelijk toch bij de gemeente Montfoort werd gevoegd, plaatste het gemeentebestuur een bronzen beeld van een stier als herinnering in de gemeente. Dit beeld is gemaakt door Toon Grassens.
Jaarsveld is een plaats gelegen in de Nederlandse provincie Utrecht. Het maakt deel uit van de gemeente Lopik. Het ligt ongeveer 7 km ten zuidwesten van IJsselstein. Jaarsveld is gelegen aan de rivier de Lek De voormalige gemeente Jaarsveld is sinds 1943 overgegaan in de gemeente Lopik. Een groot gedeelte van de nieuwbouw van Lopik is gebouwd op voormalig grondgebied van Jaarsveld.
Net buiten het dorp ligt het kasteel Jaarsveld of Veldenstein. Het kasteel wordt voor het eerst vermeld in 1327, maar werd in 1673 vernield door plunderende Franse troepen. Daarna verviel het langzaam. In de nabijheid van het vervallen slot werd omstreeks 1760 het huidige Huis te Jaarsveld gebouwd door Cornelis de Witt, een kleinzoon van de raadspensionaris Johan de Witt. Het is een bescheiden buitenplaats bestaande uit een eenlaags herenhuis en een klein park waarin de grachten van het oude slot zijn opgenomen.
De bijnaam van de inwoners van Jaarsveld is Grienduilen.
Cabauw is een klein dorp in de gemeente Lopik, in de Nederlandse provincie Utrecht. Het dorp ligt in de polder Lopikerwaard.
De polder Cabauw is in de 13e eeuw ontgonnen. Het was geen cope, maar een zogenaamde restontginning evenals Blokland. De naam Cabauw wordt in 1253 voor het eerst genoemd. Het is dan in bezit van Jan van der Lede, heer ook van Haastrecht
Bezienswaardigheden In Cabauw staat een meetmast van het KNMI.
De fraai gerestaureerde molen is een in 1773 gebouwde waterwipmolen. De beklimming van de molen biedt bij mooi weer een fantastisch vergezicht over de waarden.
Daarnaast is Cabauw een typisch polderdorp, waarbij de bebouwing aan een vaart is gelegen. Ten westen van het dorp vinden we de wipwatermolen .
Leerdam ontving in 1407 Stadsrechten. Het riviertje de Linge, omgeven door rietwallen en veel waterlelies bepaalt mede de sfeer van het landschap. Tot 1984 behoorde het tot de Vijfheerenlanden.
De rijke historie van het stadje Leerdam kan worden gevonden in goedbewaarde historische gebouwen zoals de Kerk, het Hofje van mevrouw van Aerden, de overgebleven en gedeeltelijk gerestaureerde stadsmuren van de Zuidwal en het Oude Raadhuis
Grote Kerk (Leerdam)
Grote Kerk
De Grote Kerk in het centrum van de Zuid-Hollandse plaats Leerdam is een laat-gotische kruiskerk met romaanse toren uit de 13e eeuw.
De kerk bestaat uit een driebeukig pseudobasilikaal schip. Bij de restauratie in de periode 1862-1863 heeft men de kerk in neo-gotische stijl verbouwd. Bij de restauratie van 1957-1960 (en tevens laatste restauratie) is de kerk weer teruggebracht naar de situatie van voor 1862.
Het orgel van de Grote Kerk, bestaande uit 10 registers, is gemaakt in de periode 1852-1854 door de firma Bâtz en Co uit Utrecht.
De kerk is een rijksmonument en wordt gebruikt door de Hervormde kerk "Hervormd Leerdam".
Kunst in het Glasmuseum
Het Nationaal Glasmuseum in Leerdam beheert een belangwekkende en rijk gevarieerde verzameling kunstnijverheid in glas, zowel op het gebied van gebruiksglas als op het gebied van sier- en kunstglas.
De collectie glas, oorspronkelijk verzameld door Cochius, is in de loop der tijd uitgebreid met talloze deelcollecties, waardoor het museum thans in staat is een representatief beeld te geven van de ontwikkeling van de Nederlandse vormgeving en beeldende kunst in glas vanaf circa 1880 tot heden. De collectie bestaat voor een belangrijk deel uit kunstnijverheidsproducten van de Glasfabriek Leerdam.
Behalve Leerdamglas zijn in de collectie enkele representatieve kernen van glas van andere producenten van kristal in Nederland vertegenwoordigd, o.a. van Glashuis Muller te Amsterdam en van de Kristalunie Maastricht, die vooral in het interbellum actief waren. Op het gebied van het moderne Nederlandse glas bezit het museum een eveneens representatieve verzameling hedendaags (vooral) Nederlands Studioglas, waarin de pioniers uit de jaren zestig en zeventig zijn vertegenwoordigd tot aan een huidige generatie die grotendeels is afgestudeerd aan de autonome glasafdeling van de Gerrit Rietveld Academie te Amsterdam. De totale collectie bedraagt thans zon 7500 objecten en is daarmee veruit de grootste en meest volledige van Nederland op het gebied van 20e eeuwse kunstnijverheid in glas.
Mensen maken al duizenden jaren glas door verhitting van een mengsel van zand, kalk en soda. Het oeroude ambacht van glasblazen wordt ook nu nog steeds beoefend. In het de Glasblazerij Leerdam laten internationale glasblazers zien hoe zij te werk gaan. Met een blaaspijp halen zij het vloeibare glas uit de gloeiend hete smeltoven, blazen lucht in de pijp en vormen het glas net zo lang tot een vaas, drinkglas, schaal of ander object ontstaat. De glasblazer doet met het hete glas wat hij wil om het beoogde resultaat te krijgen. Dat vereist veel inspanning en vakmanschap!
Mensen maken al duizenden jaren glas door verhitting van een mengsel van zand, kalk en soda. Het oeroude ambacht van glasblazen wordt ook nu nog steeds beoefend. In het de Glasblazerij Leerdam laten internationale glasblazers zien hoe zij te werk gaan. Met een blaaspijp halen zij het vloeibare glas uit de gloeiend hete smeltoven, blazen lucht in de pijp en vormen het glas net zo lang tot een vaas, drinkglas, schaal of ander object ontstaat. De glasblazer doet met het hete glas wat hij wil om het beoogde resultaat te krijgen. Dat vereist veel inspanning en vakmanschap!
Mensen maken al duizenden jaren glas door verhitting van een mengsel van zand, kalk en soda. Het oeroude ambacht van glasblazen wordt ook nu nog steeds beoefend. In het de Glasblazerij Leerdam laten internationale glasblazers zien hoe zij te werk gaan. Met een blaaspijp halen zij het vloeibare glas uit de gloeiend hete smeltoven, blazen lucht in de pijp en vormen het glas net zo lang tot een vaas, drinkglas, schaal of ander object ontstaat. De glasblazer doet met het hete glas wat hij wil om het beoogde resultaat te krijgen. Dat vereist veel inspanning en vakmanschap!
Het Hofje Van Aerden
Het Hofje is bestemd voor vrouwelijke familieleden van Maria Ponderus of van Pieter van Aerden. Waren er geen behoeftige familieleden dan mochten derden er wonen, mits van Protestantse huize. Het Hofje is in Leerdam terecht gekomen omdat de meeste familieleden van de stichteres bij haar overlijden in Leerdam bleken te wonen. Prins Willem V, de vader van Koning Willem I, schonk aan de familie het terrein waar vroeger het Kasteel van Leerdam had gestaan, vanwege de generaties lange goede contacten tussen de Oranjes en de familie.
Majestueus aan de rivier de Linge ligt het Hofje van Mevrouw Van Aerden. Het is gezichtsbepalend voor Leerdam en met wat fantasie de Leerdamse Sacré Coeur te noemen.
Nederland telt vele Hofjes welke stevig ingeklemd zijn in stadscentra. De locatie van Het Hofje van Mevrouw Van Aerden aan de rivier de Linge is daarom uniek. De stijl van het Hofje van Mevrouw Van Aerden is een mix van Hollandse degelijkheid, Franse elegantie en een tikje Rococo.
15 november 2007 is een historische dag in het bestaan van het Hofje van Mevrouw Van Aerden (235 jaar na de opening). Op genoemde datum opent het Hofje haar deuren als museum. Het museum brengt u een verrassende stap terug in de vaderlandse geschiedenis, waarin het Huis van Oranje, de 80-jarige oorlog en Napoleon een belangrijke rol speelden. Ook biedt het museum u een bijzondere schilderijencollectie van 17e eeuwse meesters in een 18e eeuwse setting.
Hoewel de poten van de blauwborst iets langer zijn, doen gedrag en bouw denken aan de roodborst, waaraan de vogel dan ook nauw verwant is. In het zomerkleed, waarin de vogel in Nederland altijd te zien is, voorkomt de kleur van de borst van het mannetje echter iedere verwarring. Deze is namelijk helder blauw met een oranjerode of witte vlek in het midden. In de winter lijken de mannetjes op de vrouwtjes, de blauwe borst heeft dan plaats gemaakt voor een witte keel.
Het voedsel van de blauwborst bestaat onder andere uit insecten en kleine vruchten. Het nest bevindt zich doorgaans dicht bij de grond en is goed verstopt. De zang van de blauwborst is gevarieerd en ook 's nachts vaak te horen.
In Nederland komen twee ondersoorten voor, de witsterblauwborst (Luscinia svecica cyanecula) en de roodsterblauwborst (Luscinia svecica svecica). De ondersoorten zijn te onderscheiden doordat het mannetje van de witsterblauwborst in het zomerkleed een witte vlek op de blauwe borst heeft, terwijl deze vlek bij de roodsterblauwborst rood is.
In Friesland hadden tussen 2003 en 2007 geen kievitseieren mogen worden geraapt. De Raad van State besloot woensdag dat de ontheffing die door de provincie was verleend, niet garandeerde dat maar een beperkt aantal eieren geraapt werd. De limiet is volgens de Europese Vogelrichtlijn vereist. In Friesland ligt deze op 6934 eieren.
Met deze uitspraak vernietigt de hoogste bestuursrechter de uitspraak van de rechtbank in Leeuwarden. Deze had het beroep van de Stichting . De Faunabescherming tegen de ontheffing ongegrond verklaard. Friesland is de enige regio in Europa die een ontheffing van de Vogelrichtlijn aanvraagt.
In maart zoeken 6500 leden van de vogelwacht jaarlijks naar kievitseieren. Het eerste ei wordt aangeboden aan de Commissaris van de Koningin. De Faunabescherming is fel tegenstander. Waarschijnlijk komt er dan ook een einde aan de traditie door de uispraak van de Raad van State.
Friesland is geschrokken van het oordeel van de Raad van State en wil het rapen behouden.
Door zijn houding en het kuifje al van verre te herkennen: de kievit.
Ik moet toegeven dat dit niet echt een vogel is die regelmatig in mijn tuin verschijnt, maar het is wel een vogel die met enige regelmaat 's avonds tamelijk laat "kievit"-roepend overvliegt. Eigenlijk is het een typisch Nederlandse vogel. Van alle kievitten broedt ongeveer 70% in ons land, zo heb ik ooit gelezen. Veel boeren in onze buurt doen mee met projecten van de Vogelbescherming, waarbij in het voorjaar vele graslanden worden ontzien om de weidevogels zoals kievit, grutto en scholekster te sparen. Mijn vrouw en ik zagen ooit twee kievitten een roofvogel die laag over het gras scheerde aanvallen. Toen de belager hoger in de lucht was gedirigeerd, namen twee zwarte kraaien, ook typische plattelandsvogels, het verjagen over totdat de rover uit ons zicht was verdwenen. Een erg onverwachte samenspanning, want zwarte kraaien zullen kievitseieren heus wel verorberen als ze de kans krijgen!
De kievit is 30 centimeter lang en weegt zo'n 200 gram. Valt ogenblikkelijk op door zijn lange kuif. Het vrouwtje heeft een wittere keel en een kortere kuif. Bij ons een zomerbroedvogel die vaak al vroeg arriveert (maart). Het nest wordt op de grond gemaakt. Daarin worden vier eieren gelegd die vier weken worden bebroed. De jongen worden daarna nog bijna 40 dagen door de ouders gevoerd. De kievit komt voor op akkers en in moerassen, maar is in Nederland een echte weidevogel. De vogel leeft van wormen, insecten en slakken. De kievit komt in bijna geheel Europa voor. Deze voortreffelijke vlieger is niet erg schuw, al laat hij zich niet gemakkelijk benaderen.
Bedreigd gebied Aan de noordkant van Krimpen aan de Lek ligt het natuur-recreatiegebied Krimpenerhout. Inwoners van Krimpen aan de Lek komen hier graag wandelen, hun kinderen laten spelen of de hond uitlaten. Bovendien is het onderdeel van Nationaal Landschap het Groene Hart.
Het Groene Hart.
Lek (rivier)
Lek (rivier)
Lengte
62km
De Lek is een Nederlandse rivier die vanaf Wijk bij Duurstede de voortzetting vormt van de Nederrijn en zich bij Kinderdijk verenigt met de Noord: als Nieuwe Maas zet de rivier zich in westelijke richting voort. De lengte bedraagt 62 kilometer.
Het Loetbos is ongeveer tien kilometer lang. Het bos wordt afgewisseld met hier en daar een stukje grasland en ontelbare slootjes met kleine houten bruggetjes erover.
Het Groene hart;de plek waar Holland echt Holland is !
Weilanden,molens en vergezichten.Boeren hebben dit polderlandschap gemaakt.Het Groene Hart;daar waar bewoners ver onder de zeespiegel leven. Plassen,rivieren en boezemkaden.De strijd tegen het water duurt voort. Ontdekt de hoogte punten van dit lage land, gelegen tussen de grote 4:Amsterdam,Utrecht,Den-Haag en Rotterdam.
Bergambacht ligt in het midden van de schitterende Krimperwaard. Het poldergebied leent zich prima voor een ontspannende wandeltocht over een boerenweggetjes, onderweg genietend van vogels en weidebloemen.
Over Bergambacht
De gemeente Bergambacht bestaat uit de drie kernen Ammerstol, Berkenwoude en Bergambacht. De totale oppervlakte is 3.818 ha en op 1 januari 2006 woonden er 9.399 mensen in de gemeente. De gemeente is landelijk gelegen in de Krimpenerwaard, aan de rand van het Groene Hart en grenzend aan de rivier de Lek.
Geveild werden onder andere de Legenda aurea, een van de meest populaire werken over heiligenlevens uit de late Middeleeuwen. Dit werk is een van de belangrijkste bronnen geworden voor de kennis van de middeleeuwse cultuur in West-Europa en ging voor 13.000 euro (exclusief 25 procent veilingkosten) naar een instelling (archief of bibliotheek). De Goudse druk van het proces van Belial (van Jac. de Theramo) is boven de vraagprijs (6000 tot 8000 euro) verkocht aan een particulier voor 9.000 euro. De laatste Goudse druk van de Sermones sensatie bleef onverkocht. Gheraert Leeu is waarschijnlijk tussen 1445 en 1450 in Gouda geboren. Hij had zijn drukkerij op de Markt (Koestraat), waar hij in 1477 begon met de uitgave van Epistelen ende evangeliën van den gheheelen iare. Het eerste werk waarin Gheraert Leeu zijn volledige naam vermeldde, is Wijnterstuc ende Somerstuck van den Passionael (Legenda aurea). In totaal drukte hij in de Goudse periode van zeven jaar een kleine zestig uitgaven, inclusief de twee drukken van de Passionael.
Een bladzijde uit de Brugse Missael, een druk van de vijftiende eeuwse Goudse drukker Gheraert Leeu van wie vorige week een aantal drukken werden geveild.
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek.
Over mijzelf
Ik ben JAN, en gebruik soms ook wel de schuilnaam KOLIBRIE.
Ik ben een man en woon in GOUDA (NL) en mijn beroep is xx.
Ik ben geboren op 17/05/1939 en ben nu dus 85 jaar jong.
Mijn hobby's zijn:
PETANQUE (JEU DE BOULES. Mijn eerste partij gespeeld in Spanje(Javea) 13 october 1998. Op 1 december 1998 lid geworden Jeu de Boules Verenigng Gouda.
Sinds kort mag ook Petanque (Jeu de Boules) zich een TOPSPORT noemen.De bond wil daarom snel af van het imago van die'oude kerel met het alpinopetje op zijn hoofd'.,,We hebben zelfs onze eigen dopingarts. Waar doping in het petanque voor zou kunnen dienen?Nou, vergis je niet ,op grote toernooien maak je lange dagen.Sta je van negen uur s'ochtends tot negen uur s'avonds op de baan. En maar bukken om die bouls van 700 gram per stuk op te tillen en maar heen en weer lopen telkens.Dan is het zaak om die concentratie vast te houden.
Het Groene Hart.
Wie Kasteel de Haar bezoekt, komt terecht in een wondere wereld. Een oogstrelende oase van schoonheid en rust, gelegen op slechts korte afstand van de dagelijkse drukte van de stad Utrecht. Het unieke complex spreekt tot ieders verbeelding. Dat geldt zowel voor het gebouw en de indrukwekkende collectie kunstschatten die het herbergt, als voor de prachtige omgeving waarin het kasteel is gelegen, met uitgestrekte landschapsparken en weelderige tuinen. Kasteel de Haar is een even fascinerende als curieuze mengeling van middeleeuwse sfeer en laat-negentiende eeuwse moderne luxe. Meer bijzondere gebouwen » 
Ik ben JAN, en gebruik soms ook wel de schuilnaam KOLIBRIE.
