Nieuw wandeldagje richting het einde van de wereld Finisterra dus.Dat dachten de oude Romeinen toch. Prachtig stapweertje, een groot verschil met de douchedagen van vorige week. De natuur was weer immens mooi en heel rustig. De acasiabomen groeien weelderig in deze streken wat een lekkere geur met zich meebrengt. Al begint de kust van Muxia te naderen, de wandelpaden zijn nog steeds niet vlak en er moeten nog wat hoogtemeters overwonnen worden. Maar ik ga ervoor.  De mede pelgrims kan ik op één hand tellen wat een rustige tocht inhoud. Als alles op deze wijze blijft verlopen voel ik me als een koning te rijk. Morgen een kortere etappe naar Dumbria van ongeveer vijftien kilometer. De laatste tussenstop voor de zee. De weersverwachting ziet er opnieuw prima uit dus dat belooft. Tot morgen.