20-08-2014, 17:21 geschreven door Jansje

20-08-2014, 17:19 geschreven door Jansje

even testen

20-08-2014, 16:25 geschreven door Jansje

De jaren 80.

Er was in die tijd veel werkeloosheid en ook mijn man kwam in de W.W.

Hij pakte de fiets en reed dan nog wel eens naar ons thuis.

De koffie stond klaar en hij had een praatje met mijn ouders.

Maar na een tijdje merkte hij dat het niet altijd uitkwam dat hij er was.

Op een gegeven moment belde mijn zus naar mijn tweede moeder,

Waarvoor weet ik niet.

Maar mijn tweede moeder heeft blijkbaar zo tekeer gegaan , dat mijn man mijn zus aan de andere kant van de telefoon hoorde huilen.

Dit viel bij mijn man in het verkeerde keelgat, vertrok en is er nooit meer geweest.

Maar dat hield dan wel in, dat ik de vragen kreeg waarom mijn man er niet bij was.

In het begin zei ik dat hij zich niet zo lekker voelde, maar dat verhaaltje kon je niet blijven volhouden.

Op een gegeven moment heb ik wel iets verteld, maar of ik de hele waarheid heb verteld weet ik niet meer.

Er werd vanaf die tijd niet meer gevraagd waarom mijn man er niet was.

En denk erom dat hij uit een familie kwam, die als ze nee zeiden het ook nee was en bleef.

Dan ging je nergens meer mee naar toe . Niet naar huwelijken, andere feestjes. Maar ook geen begrafenissen.

06-08-2013, 20:33 geschreven door Jansje

Toen ik een week of drie getrouwd was, dacht ik gezellig naar mijn ouderlijk huis te gaan. Woensdag was marktdag.

Even koffie drinken en dan misschien samen met mijn tweede moeder naar de markt.

Dat pakte anders uit. Bij binnenkomst werd me te verstaan gegeven dat ik niet elke keer hoefde te komen.

Het was de eerste keer na mijn trouwen, dat ik een keer langs kwam..

; Je kan koffie krijgen, en dan kun je weer gaan. Nel en ik gaan samen naar de markt,( was mijn schoonzusje,) ;

En daar kon ik het mee doen.

Terug gekomen in mijn eigen huisje heb ik een potje gejankt.

Niets gezegd tegen mijn man. Hij had al wel gezien hoe het er bij ons thuis aan toe ging.

Een maand later bleek ik zwanger te zijn van onze dochter.

Moest ik wel thuis gaan vertellen, maar hoe?

Ik hoefde toch niet elke keer thuis te komen.

Heb gevraagd aan mijn man of hij mee ging, en dat deed hij.

Tegen hem kon ze niet op, hield ze zich rustig.

7 Jaar later is onze zoon geboren.

Twee maanden later ging ik op verjaardagsvisite voor de jongste die nog thuis woonde.

Mijn tweede moeder zou mijn zoon met de bak van de kinderwagen wel boven zetten, was wel een goed idee, als je dan tenminste de ramen dicht laat.

Nee, de ramen werden tegenover elkaar open gezet, met de mededeling. “Dan kan hij lekker ziek worden”

Als ik er aan terug denk had ik beter gelijk om kunnen draaien, zoon meenemen en naar huis.

Maar gelijk bedenk ik me, dat dat geen optie was.

Je ging, tot zelfs toen niet, tegen haar in.

06-08-2013, 20:30 geschreven door Jansje

Waar op mijn vader een keer echt boos uitvalt , Ben je nou helemaal besodemieterd, doe een keer gewoon normaal.;

; Ja maar, was haar weerwoord, ; Ze gaat toch zo graag naar de kerk.;

Graag of niet, je moest gewoon. Moeders wil was wet.

Dat plan faalde ook weer.

Kerkgang hoefde toen niet meer.

Later werkte ik op een leerlooierij.

Dat ging niet van een leie dakje.

Nu had ik van mezelf een vette huid, dus ook het haar.

Maar dat mocht maar een maal per week gewassen worden.

Als men zei dat ik mijn haar weleens mocht wassen, vertelde ik op een gegeven moment gewoon hoe het zat.

Wat beaamd werd door een nichtje, die daar ook werkte.

Iedereen dacht blijkbaar mee, en ze kwamen met een oplossing.

Droogshampoo.

Het was een uitkomst, geen vet haar meer de halve week.

Je kon het op je kamertje in je haar spuiten en uitkammen, en klaar was het.

Na wat loslopende vriendjes te hebben gehad, kreeg ik verkering met mijn huidige man.

Hij was wel leuk, maar ook 15 jaar ouder.

Thuis moest eerst na getrokken worden wie hij was.

Dat werd goed gekeurd, hoewel ze nog wel even twijfelde over de leeftijd.

Mijn man en  ik zagen daar geen bezwaar in, nu nog steeds niet.

Na twee jaar konden we een huisje huren, wat we ook gedaan hebben.

En we trouwden.

Een paar weken voor ik trouwde kreeg ik van mijn tweede moeder het verwijt, dat ik gezegd zou hebben, Dat zij mijn echte moeder niet was maar een vreemde vrouw.

Kon me dat niet meer herinneren, het verhaal van Oma kreeg ik pas  later te horen.

Heb ook tegen haar gezegd dat ik het niet gezegd heb.

Maar mijn tweede moeder bleef volhouden van wel, en tegen haar kon ik niet opboksen. Heb maar gezwegen.

06-08-2013, 20:27 geschreven door Jansje

Iedereen wil ergens bij horen ,en toch zeker bij familie.

Dat dat niet altijd vanzelfsprekend is zal duidelijk worden.

Op 3 jarige leeftijd komt mijn moeder te overlijden. Na veel later blijkt aan epeleptie.

Mijn vader blijft met 2 kinderen achter, wat niet gemakkelijk zal zijn geweest.

Hij ontmoet een nieuwe vrouw, en al snel word besloten te trouwen.

De dag nadat hij getrouwd is komen ze mij halen bij oma en opa waar ik gelogeerd heb.

Zo later blijkt, hebben ze gezegd, ;Hier is mama weer; Als 3 jarige eigenwijze snotaap vertel ik dat dit mama niet is, maar een andere mevrouw.

Later zal dit veel kwaad bloed zetten in de familie.

Mijn jeugd verloopt niet zoals verwacht Vader en mijn 2 de moeder krijgen samen nog 3 kinderen. En natuurlijk is het duidelijk dat ze meer voelt voor haar eigen kinderen dan van de kinderen van haar man. Wat denk ik nog logisch is ook, je kan iemand niet dwingen van de ander te houden.

Het verschil tussen eigen kinderen en die van mijn vader en 2^de moeder is voor mij altijd voelbaar gebleven.

Niet alleen ik merkte dat. Op een keer liepen we naar de basisschool samen met de oudste zoon van vader en 2^de moeder, ;Ons ma moet altijd jullie hebben; zegt hij en slaat een arm om me heen.

Lief, en dat van een kind van een jaar of 7 a 8.

Al snel bleek dat het niet boterde tussen mij en mijn 2^de moeder.

En via de huisarts werd besloten, mij een paar weken uit huis te plaatsen, maar wel op een nette manier.

Er waren toen die tijd tehuizen voor kinderen die niet genoeg groeide,

En daar was ik er een van.

Voor 6 weken kon ik naar Lunteren om zo gezegd aan te sterken.

Mijn vader bracht me naar de trein in Breda, en nog zie ik hem met tranen in zijn ogen me nazwaaien.

06-08-2013, 20:24 geschreven door Jansje

Dat ik toen het gevoel had, dat ze me weg wilde hebben bleek wel uit het feit dat mijn ouders me na 4 weken ,een keer mochten komen bezoeken, en ik dit eigenlijk niet wilde.

Ze hadden me toch weg gedaan, me in de steek gelaten.

Ze brachten snoep en fruit mee van familie en vrienden, maar het intreseerde me niet.

Na nog 2 weken zouden ze me komen halen,  het zal wel dacht ik.

Bij thuiskomst kabbelde mijn leventje voort met ups en downs.

Veel weet ik daar niet meer van, zal wel niet zo indrukwekkend zijn geweest.

Hoewel, voor andere misschien wel.

Als door een rode draad liep door mijn leven dat ik stonk.

De andere kinderen mochten in de keuken in de teil, wat toen nog gebruikelijk was. Mijn zus en ik mochten in de schuur in de teil.

Onze kleren en beddengoed werden apart gewassen, ook weer vanwege de zogenaamde stank.

Het door mijn  2^de moeder uitgemaakt worden voor gek en teef was niet van de lucht.

Op 14 jarige leeftijd kwam ik van school, en het was blijkbaar gebruikelijk dat je ouders zorgde dat je een baan kreeg en waar.

In het ziekenhuis had men contact gezocht met personeelszaken, en er werd besloten dat ik na 2 maanden proeftijd intern kon komen.

Was ik alleen de weekenden maar thuis.

Maar het plannetje mislukte en na 2 maanden kreeg ik ontslag omdat ze geen werksters meer op na hielden in dat ziekenhuis.

 Thuis zijn we Rooms Katholiek op gevoed, wat inhield zondagsmorgens naar de mis, en `s middags naar het lof.

Hadden de ouders ook even rust als er 3 van de 6 kinderen even weg waren.

Door de week moest je dan ook nog een aantal keren naar de vroege mis om 7 uur.

Wat niemand wist dat er achter dit gedrag van mijn 2 de moeder een plan schuil ging.

Op een gegeven moment zitten we `s avonds aan tafel te eten en zegt mijn 2^de moeder, ;Jeanne moet maar het klooster in;

05-07-2013, 12:28 geschreven door Jansje

Erbij horen.

Iedereen wil ergens bijhoren,en toch zeker bij familie.

Dat dat niet altijd vanzelfsprekend is zal duidelijk worden.

Op 3 jarige leeftijd komt mijn moeder te overlijden. Na veel later blijkt aan epeleptie.

Mijn vader blijft met 2 kinderen achter, wat niet gemakkelijk zal zijn geweest.

Hij ontmoet een nieuwe vrouw, en al snel word besloten te trouwen.

De dag nadat hij getrouwd is komen ze mij halen bij oma en opa waar ik gelogeerd heb.

Zo later blijkt, hebben ze gezegt, ;Hier is mama weer; Als 3 jarige eigenwijze snotaap vertel ik dat dit mama niet is, maar een andere mevrouw.

Later zal dit veel kwaad bloed zetten in de familie.

Mijn jeugd verloopt niet zoals verwacht Vader en mijn 2 de moeder krijgen samen nog 3 kinderen. En natuurlijk is het duidelijk dat ze meer voelt voor haar eigen kinderen dan van de kinderen van haar man. Wat denk ik nog logisch is ook, je kan iemand niet dwingen van de ander te houden.

Het verschil tussen eigen kinderen en die van mijn vader en 2^de moeder is voor mij altijd voelbaar gebleven.

Niet alleen ik merkte dat. Op een keer liepen we naar de basisschool samen met de oudste zoon van vader en 2^de moeder, ;Ons ma moet altijd jullie hebben; zegt hij en slaat een arm om me heen.

Lief, en dat van een kind van een jaar of 7 a 8.

Al snel bleek dat het niet boterde tussen mij en mijn 2^de moeder.

En via de huisarts werd besloten, mij een paar weken uit huis te plaatsen, maar wel op een nette manier.

Er waren toen die tijd tehuizen voor kinderen die niet genoeg groeide,

En daar was ik er een van.

Voor 6 weken kon ik naar Lunteren om zo gezegt aan te sterken.

Mijn vader bracht me naar de trein in Breda, en nog zie ik hem met tranen in zijn ogen me nazwaaien.

05-07-2013, 12:25 geschreven door Jansje

Alleen nu voor de regen

24-06-2013, 15:07 geschreven door Jansje