Erbij horen.

Iedereen wil ergens bijhoren,en toch zeker bij familie.

Dat dat niet altijd vanzelfsprekend is zal duidelijk worden.

Op 3 jarige leeftijd komt mijn moeder te overlijden. Na veel later blijkt aan epeleptie.

Mijn vader blijft met 2 kinderen achter, wat niet gemakkelijk zal zijn geweest.

Hij ontmoet een nieuwe vrouw, en al snel word besloten te trouwen.

De dag nadat hij getrouwd is komen ze mij halen bij oma en opa waar ik gelogeerd heb.

Zo later blijkt, hebben ze gezegt, ;Hier is mama weer; Als 3 jarige eigenwijze snotaap vertel ik dat dit mama niet is, maar een andere mevrouw.

Later zal dit veel kwaad bloed zetten in de familie.

Mijn jeugd verloopt niet zoals verwacht Vader en mijn 2 de moeder krijgen samen nog 3 kinderen. En natuurlijk is het duidelijk dat ze meer voelt voor haar eigen kinderen dan van de kinderen van haar man. Wat denk ik nog logisch is ook, je kan iemand niet dwingen van de ander te houden.

Het verschil tussen eigen kinderen en die van mijn vader en 2^de moeder is voor mij altijd voelbaar gebleven.

Niet alleen ik merkte dat. Op een keer liepen we naar de basisschool samen met de oudste zoon van vader en 2^de moeder, ;Ons ma moet altijd jullie hebben; zegt hij en slaat een arm om me heen.

Lief, en dat van een kind van een jaar of 7 a 8.

Al snel bleek dat het niet boterde tussen mij en mijn 2^de moeder.

En via de huisarts werd besloten, mij een paar weken uit huis te plaatsen, maar wel op een nette manier.

Er waren toen die tijd tehuizen voor kinderen die niet genoeg groeide,

En daar was ik er een van.

Voor 6 weken kon ik naar Lunteren om zo gezegt aan te sterken.

Mijn vader bracht me naar de trein in Breda, en nog zie ik hem met tranen in zijn ogen me nazwaaien.