De jaren 80.

Er was in die tijd veel werkeloosheid en ook mijn man kwam in de W.W.

Hij pakte de fiets en reed dan nog wel eens naar ons thuis.

De koffie stond klaar en hij had een praatje met mijn ouders.

Maar na een tijdje merkte hij dat het niet altijd uitkwam dat hij er was.

Op een gegeven moment belde mijn zus naar mijn tweede moeder,

Waarvoor weet ik niet.

Maar mijn tweede moeder heeft blijkbaar zo tekeer gegaan , dat mijn man mijn zus aan de andere kant van de telefoon hoorde huilen.

Dit viel bij mijn man in het verkeerde keelgat, vertrok en is er nooit meer geweest.

Maar dat hield dan wel in, dat ik de vragen kreeg waarom mijn man er niet bij was.

In het begin zei ik dat hij zich niet zo lekker voelde, maar dat verhaaltje kon je niet blijven volhouden.

Op een gegeven moment heb ik wel iets verteld, maar of ik de hele waarheid heb verteld weet ik niet meer.

Er werd vanaf die tijd niet meer gevraagd waarom mijn man er niet was.

En denk erom dat hij uit een familie kwam, die als ze nee zeiden het ook nee was en bleef.

Dan ging je nergens meer mee naar toe . Niet naar huwelijken, andere feestjes. Maar ook geen begrafenissen.