vandaag ben ik officieel ingeschreven als werkneemster!
5 uren poetsen met dienstencheques, niet goed betaald maar ik moet hoe dan ook aan het werk geraken dus we nemen aan wat we kunnen
nog 15 uren erbij en ik kan me inschrijven als werkzoekende en pas dan begint mijn wachttijd ( ong 2 jaar ) te lopen
het worden een paar moeilijke jaren maar ik ben bereid om hard te werken zodat ik binnen 2 à 3 jaar op mijn eigen benen kan staan , dat wordt moeilijk, ik weet het , maar er zit echt niets anders op
mijn man wil me verlaten voor een jongere vrouw maar is nog niet het huis uit
je kan wel denken hoe de sfeer hier in huis is, soms denk ik dat ik ga ontploffen uit woede, daarom start ik deze blog zodat ik mijn gevoelens en gedachten kan uiten
27 jaar zijn we samen, ik ben thuis gebleven voor man en kinderen, heb daardoor geen recht op eender welke uitkering
ben dus volop aan het zoeken naar werk, niet makkelijk als 52 jarige
maar ik laat de moed niet zakken, ik ben gezond , heb 2 handen om te werken en de wil om een eigen leven op te bouwen
ik ben niet de eerste en zal ook niet de laatste zijn die dit overkomt, wie wil zijn ervaringen met me delen?
het dagelijkse leven
