Een intermezzo bericht

Aanleiding: 10 juni,  de verkiezingen

1 juli,Belgisch kampioenschap voor wielrennen

Een intermezzobericht

Ik noem dit een intermezzobericht, om te zeggen dat niet mijn bedoeling was en is om te stoppen met herinneringen en meningen, want ik heb nog zoveel te vertellen over tal van schone en triestige politieke herinneringen en achterschermse anekdoten, ook wat onze streek aanbelangt.

 Denk aan de fusies van de gemeenten, politiek begonnen in de Vlaamse Ardennen in 1959 om in 1976 te eindigen met de oprichting van Groot-Antwerpen en Groot-Charleroi. Samenvattend, de afschaffing van zowat 2.000 gemeenten, evenveel burgemeesters en gemeentesecretarissen, meer dan dubbel zoveel schepenen . In mijn eigen arrondissement betekende dit, afschaffing zowat 50 gemeenten van de 60.

Vermits ik al die jaren lang, parlementair verslaggever was van alle fusies van het ganse land, Wallonië inbegrepen, was ik al die tijd ook de verzamelaar van alle mogelijke twistpunten en ook geestige anecdoten hierover.

Denk verder aan het snelwegenprobleem, de levensaders  in de strijd voor werk in eigen streek, die de nieuwe bestuurskrachtige gemeenten moesten helpen om hun industrieterreinen levensvatbaar te maken. Ik moet ook nog vertellen hoe en waarom en door wie de A9 door ons eigengebied niet doorging, vooral tot grote schade voor de ontsluiting van Ronse.

Denk aan de omvorming van de C.O.O. tot O.C.M.W. waarvoor het eerste nationaal studiecongres van de C.V.P, met De Saeger als Minister vanVolksgezondheid te Oudenaarde doorging en die ik persoonlijk als voorzitter van de Parlementaire Commissie van Volksgezondheid door de Kamer mocht helpen sluizen.

En daar is ook nog het mysterieuze Egmontplan, waarover iedereen een oordeel had en niemand wist wat erin stond, zelfs niet toen het ter goedkeuring de partijcongressen werd voorgelegd. Maar het moest erdoor, desnoods met de karwats, alsof er geen parlement, geen wetgevende macht bestond bestond.

 Daar zijn nog tal van andere gebeurtenissen waarover ik nog een en ander te vertellen heb, om te zwijgen over de moord op Vindevogel. Ik moet U onder andere nog met de feiten bewijzen, dat de man veroordeeld werd voor daden die hij niet gesteld heeft enz.

Maar vandaag eventjes over iets anders, o.a. hoe een wielergebeurtenis mij, voor de rest van mijn leven, leerde “dat men met passie dezelfde woorden kan gebruiken om het tegenovergestelde te zeggen” in de sport, dus ook in de politiek.

1963, toen Beheyt wereldkampioen werd i.p.v. Van Looy.

Het was voor mij een uiterst aangename verassing, toen ik vernam dat dit jaar op 1 juli, het Belgisch wielerkampioenschap te Ronse zal plaatsvinden.
 
Over de jaren heen  was Ronse veruit de meest


sportieve stad van zuid Oost-Vlaanderen, met als toppunt de organisatie van twee beruchte wereldkampioenschappen.
 Maar sinds was het zo onnatuurlijk stil geworden. Zelfs het parcours van de Ronde van Vlaanderen had Ronse verlaten.
Ik weet niet als Karel van Wijnendale ooit een Ronde van Vlaanderen heeft georganiseerd zonder Ronse aan te doen?
Hopelijk helpt parcours van het nationaal kampioenschap van 1 juli de mogelijkheden van Ronse weer ontdekken.

Intussen deed het nieuws van 1 juli, mij ook automatisch terug denken aan persoonlijke belevenis, toen Benonie Beheyt wereldkampioen werd.

Ik zat op de tribune tussen twee uitzonderlijke koerskenners, links van mij Jacques Godet, de chef van de Ronde van Frankrijk en rechts Cyriel Van Hauwaert, de allereerste Flandrien van voor de oorlog 1914/18. Wie reed er in mijn jeugd niet met een fiets Van Hauwaert.

 Het was toen, rond de jaren 1963 ook de glorietijd van Anquetil, die deelnaam aan het kampioensco-schap. Als ik mij omdraaide zat de vrouw van Anquetil vlak achter mijn rug.

 De waarheid is, dat ik mijn daar uren lang doodverveeld heb, vanwege een aangeboren allergie voor protocol en daar de dure eed gezworen heb: het zal mij nooit meer gebeuren dat ik me zo urenlang laat opsluiten.

Noteer: zolang ik in het parlement was heb ik nooit op de eerste rij gezeten, ook niet als ik fractievoorzitter was, en steeds op een hoek zodat van tijd tot tijd eens kon rechtstaan of eventjes kon verdwijnen.

"C'est scandaleux"!!!
 

Kort, ik was doodsblij als de sprint naderde Toen het zover was, sprongen mijn beide buren recht en riepen of liever briesten tegelijk: “c’est scandaleux! ! !” Onmiddellijk

gevolgd door een discussie met elkaar.

Godet stelde dat men Van Looy onmiddellijk moest declasseren omdat hij kennelijk getracht had Beheyt in de ballustrade te drijven. Een wereldkampioenschap is een individuele koers stelde hij.

Cyriel Van Hauwaert stelde dat er een ploegafspraak was geweest dat iedereen in dienst zou rijden van Van Looy en dat Beheyt een valschaard was, een soort dief enz.

Ik heb toen niet de kans gekregen om deftig afscheid te nemen van mijn tribunegenoten.
Toen ik beneden kwam bij de mensen, was het daar hetzelfde tussen de echte kenners en de gelegenheidstoeschouwers.
 Deze keer waren de echte kenners niet te troosten dat een Belg gewonnen had; ze waren gekomen om Van Looy te zien winnen. Ze zouden het Beheyt nooit vergeven.

 Binnen het half uur was de stad Ronse leeg gelopen, tot grote ramp voor enkele zelfstandigen die er op gerekend hadden dat de vele toeschouwers nog een paar uur te Ronse zouden blijven nakaarten.

En lang daarna zou voor Beheyt een soort “cordon sanitair” ingesteld worden; op alle volgende koersen zou hij “weg-gemekkerd” worden.

Sindsdien heb ik voor de rest van mijn leven begrepen: “Het is niet omdat men letterlijk dezelfde woorden gebruikt dat zij hetzelfde bedoelen”.
Goed oppassen, ook in en over de politiek, telt niet zozeer op wat men zegt, maar wat men bedoelt.

Het kan ook dat men andere woorden gebruikt, maar hetzelfde bedoeld.

Wat met en na 10 juni?

Als ik mij niet vergis, gaat het toch over het verkiezen van een nieuw parlement?

Ik heb eerder de indruk opgedaan dat men doet alsof het over een soort presidentes verkiezingen gaat en dat de parlementsverkiezingen van minder belang zijn?

Het voorstellen van de parlementskandidaten in de arrondissementen werd tot het stikt minimum herleid?

Door wie werden die aangesteld? Is men niet bezig met het gat met de burger lelijk te verbreden? Hoeveel % van de kandidaten die op de lijsten staan kent de kiezer? Enz.

Verder zijn het, in Vlaanderen, precies louter Vlaamse verkiezingen? In Wallonië zijn het precies Waalse verkiezingen, wat de stijl betreft precies afgekeken van de Franse?
Voor Vlaanderen gaat het om meer bevoegdheden, voor Wallonië over meer centen?

Zullen er na de verkiezingen nog volksvertegenwoordigers zijn, of zullen er alleen nog louter partijvevtegenwoordigers zijn, louter stemautomaten?

En zo zou ik nog 100 vragen kunnen stellen.

Ze zijn allemaal voor de "democratie", maar bedoelen ze met hetzelfde woord hetzelfde?

Ook wij gaan morgen stemmen, wellicht voor het laatst.Niet jammeren weigen hebben het zolang en zo dikwijls mogen doen.

Wij wensen aan al onze lezers, dat ze het nog vele jaren mogen doen.

Wij doen voor de goede en hopen dat de beste mogen winnen. En gij?

09-06-2007 om 21:48 geschreven door jan verroken