SOEBANG (JAVA) 1942


Februari 1942 ben ik geboren in het ziekenhuis van de P.& T.-landen in Soebang.  (zie de foto van het ziekenhuis hiernaast). Behalve mijn moeder, was ook aanwezig dr. Jentink en ziekenhuisverpleegster zuster Jansen.
Dat zuster Jansen drie weken later, net als ongeveer 200 andere Nederlandse, Engelse en Australische geëxecuteerden in een massagraf terecht zou komen, kon niemand toen nog vermoeden.
Tijdens de bevalling was er al de nodige oorlogsdreiging van de Japanners, die na Singapore en Sumatra op het punt stonden Java binnen te vallen.
Vanwege overvliegende oorlogsvliegtuigen moest het ziekenhuisje volldig verduisterd zijn.
Mijn moeder kreeg van de dokter het advies om 's nachts onder het bed te gaan liggen. Een vervelende situatie om dan te bevallen. Gelukkig verliep alles voorspoedig en werd ik - 7 pond zwaar - geboren.
Mijn Hollandse vader en Duitse moeder gaven mij de Franse namen Jacqueline Christine. 

Op 24 februari 1942 ben ik in Soebang gedoopt.  ##################################################################################

I was born in February 1942 in the small company hospital of the Pamanoekan and Tjiasemlanden in Soebang.
At the time of my birth, doctor Jentink, the hospitaldoctor and the hospitalnurse, sister Jansen were also present.
Little did we know what was in store for us. Three weeks later, nurse Jansen was massacred by the Japanese army. Together with some 200 Dutch, English and Australian men and women and they were all burried in a shallow massgrave in the area around Soebang.
In February 1942 the Japanese were about to conquer Java after they had seized Singapore and Sumatra. Because of the warplanes that were constantly flying over the area, the hospital had to be completely darkened. So it was a stressfull labour for my mother but fortunately my birth was without complications. I was the fourth child of my Dutch father and my German mother.

Uitzicht vanuit de Soos in Soebang (1940). Uitzicht op de weg naar Bandoeng en op de verderop gelegen berg Tangkuban Perahu (= omgekeerde prauw). Rechts vooraan het huis van de wedana. In het midden op het terras het standbeeld van Hofland.  (Dit standbeeld staat tegenwoordig op het kerkhof).
foto: door dhr. van Veen.

In het boek "Nachtmerrie op Java" (Java Nightmare, 1942-1945) beschrijft de auteur Daphne Jackson Soebang als volgt:
'Soebang, het hoofdkwartier van de onderneming waar wij woonden, lag zo'n honderdvijftig kilometer van Batavia (nu Djakarta) en ongeveer zestig kilometer van Bandoeng, de dichtstbijgelegen grote stad in de bergen. De plantages van de maatschappij, zo'n stuk of twintig, strekten zich uit van de zee aan de noordkust van Java tot aan de hellingen van een uitgedoofde, 1800 meter hoge vulkaan. De weg naar Bandoeng liep door een pas onder de beboste hellingen van de krater langs Lembang naar de vlakte van Garoet'.

Het hoofdkantoor van de Pamanoekan en Tjiasemlanden in Soebang.
foto 1: het gebouw beschadigd door de oorlog
foto 2: het gebouw in de 40tiger jaren
foto's door dhr R. van Veen van P en T landen (copyright RvVeen)

Toen de Japanse invasie op 1 maart 1942 ten noorden van Soebang. bij Eretan Wetan, plaatsvond, kwam er meteen een grote vluchtelingenstroom op gang. De Japanse landing bij Eretan Wetan telde circa 5.000 militairen. 's Morgens op Zondag 1 maart even na 6 uur hadden vier van een kanon voorziene vrachtauto's met 200 Japanse infanteristen de landingplaats Eretan Wetan verlaten , gevolgd door enkele tanks. 's Morgens om 9 uur bevond de stoet zich in Soebang waar zij bleven wachten tot ca. 800 Japanse infanteristen die van Eretan Wetan naar Soebang waren gefietst, zich bij hen hadden gevoegd.  
Iedereen die de Japanners voor de voeten liep werd gevangen genomen of gedood.

Zo kon het gebeuren dat ongeveer 200 Nederlandse, Britse en Australische vluchtelingen, waaronder enkele Nederlandse vrouwen en mannen en veel militairen krijgsgevangen werden gemaakt. Waaronder ook 20 Britse en Australische gewonde militairen die in het in het ziekenhuis van Soebang werden verpleegd. Deze werden samen met 3 personeelsleden van het ziekenhuis gevangen genomen en met bajonetsteken om het leven gebracht.

Tussen 1 maart en 11 maart werden de krijgsgevangenen zonder pardon geëxecuteerd en in kuilen gegooid. Pas na de oorlog, in 1947, konden de lijken "geïdentificeerd" worden. De overledenen zijn na de oorlog door de Oorlogsgravenstichting overgeplaatst naar erevelden in Djakarta.

In 1952 werden ziekenhuisverpleegster C. Jansen en apotheker P.N.H.M. Goossens en zijn vrouw de verpleegster (nurse) H.J. Goossens-Haighton de Heer van het ziekenhuis in Soebang postuum onderscheiden met de Verzetsster Oost-Azië 1942-1945. Dit vanwege betoonde moed en dapperheid bij de verdediging van de ziekenhuispatiënten.   (zie www.onderscheidingen.nl/decorandi)
Hieronder volgt een alfabetische lijst van het (voormalige) massagraf Soebang.

Massgrave Subang.
Between the 1st and 11th of March1942 all the Dutch, British, and Australian Prisoners of War (POW's) that were taken prisonner after the Japanese invasion north of Subang (Java) on March 1st were masacred / executed. Their bodies were thrown into massgraves.
Only two years after the war, in 1947, the identification of the bodies could be started. Most of the bodies could be identified by their uniform. Allthough a great number of them are still unidentified.

A list of  victims in alphabetical order is published below. (English names are from the Royal Art.)
Akhurst,  Allen,  Barr,  Belloni,  Bettison,  Bown,  Braddock,  Bruinsma,  Cassels,  Covine,  van Crasbeek,  Creasey,  Dix,  Foster,  Franklin,  Freeston,  Gafney,  Garret,  Garwood,  Gissing, Godden,  Goodfellow, apotheker Goossens,  zijn echtgenote Goossens-Haighton de Heer,  Gray,  Green,  Greening,  Hands,  Hellingworth,  van Hemert, Hillier,  aalmoezenier Van Hoek,  Homer,  ziekenhuisverpleegster zuster Jansen,  Jensen,  Keogh,  Knops,  aalmoezenier La Haye,  Lakin,  Langeraar,  A. Little,  E. Little,  Littlejohn,  Maldigen,  Maltz,  Moodey,  predikant KNIL: Mostert,  Mounsdon,  Naime,  Nicholls,  van Osch,  Partridge,  Pearson,  Pennel,  Perry,  Royle,  Sargent,  Shaw,  Silk,  Spaans,  Speedie,  Staplehurst, Stewart,  Warrington,  White,  Wijler.
And also 6 unknown armymen KNIL
also 26 unknown Australian or British airmen
also 25 unknown British soldiers
and also 13 unknown British or Dutch soldiers.
The victims have been reburried in Djakarta in graves of the War Graves Society. 
 

Nadat we hotel Homan in Bandoeng moesten verlaten omdat de Japanners er hun intrek in namen, vertrok mijn moeder met haar vier kleine kinderen naar het even buiten Bandoeng gelegen Dago hotel aan de Dagoweg.
Mijn moeder was inmiddels - via een ooggetuige - op de hoogte gebracht van de executie door de Japanners van haar echtgenoot, onze vader. Hij was samen met apotheker Goossens en zuster Jansen en vele anderen, geëxecuteerd in de omgeving van Soebang. (Aan ziekenhuis-zuster Jansen en apotheker Goossens werd postuum het Verzetskruis Oost Azië uitgereikt, omdat zij geprobeerd hadden de  Britse patiënten, die in het ziekenhuis van Soebang lagen, te beschermen tegen de Japanners.) 
Alsof dat al niet dramatisch genoeg was kwam het volgende rampscenario er nog aan.
Na een verblijf van enkele dagen in het hotel in de Dago heuvels kwam er een vakantiehuisje vrij dat bij het Dagohotel hoorde. Daar ging ons gezin tijdelijk in wonen. Japanse vliegtuigen vlogen nog steeds over en men moest regelmatig van de weg in de naast gelegen greppel springen om dekking te zoeken.
Op enig moment kwam een Japanse officier bij mijn moeder op inspectie. Wellicht wilde hij inspecteren of de overige huisjes gebruikt konden worden door het Japanse leger. Een Nederlandse man, die de beheerder was óf ook in één van de huisjes verbleef kwam direct naar mijn moeder toe en deed zich voor als hoofd van het gezin.
Daarop verdween de Japanse officier.
Enkele dagen later werd het gezin 's nachts opgeschrikt door inheemse inbrekers, die kennelijk op zoek waren naar voedsel. Toen was de maat vol en begreep mijn moeder dat ze in een levensgevaarlijke situatie verkeerde.
De volgende dag belde zij naar  diverse officiële instanties om vervoer naar Bandoeng te regelen. Niemand bleek echter bereid om dat waagstuk te ondernemen. Vervolgens belde zij naar de pastoor in Bandoeng en vroeg hem ons op te komen halen. Gelukkig was hij daartoe bereid en zo bereikten we na een gevaarlijke rit de stad Bandoeng weer.
Wij konden aanvankelijk onderdak vinden in een pension in Bandoeng.
Na enige tijd namen wij onze intrek in de bijgebouwen van een huis aan de Kanarielaan.
Totdat wij in een andere straat terecht kwamen in een gedeelte van een huis dat gelegen was tegenover een hotel waar Japanse officieren woonden.
Na al deze omzwervingen kwam het gezin tenslotte terecht in een huis van drie kwamers in de Ananaslaan. Dit was een kleine twee-onder-een-kap woning. Er stonden naast elkaar nog meer van die 2-onder-1-kap woningen. Op 4 van die naast elkaar gelegen woningen hadden die huizen een naam gekregen. Te weten: Lang gewacht (op het eerste huis) en op de volgende 3 huizen: stil gezwegen, nooit gedacht, toch gekregen .
Omdat er steeds meer vluchtelingen onderdak moesten hebben in Bandoeng werd deze drie kamer-woning na enige tijd in drieeën gedeeld. Wij kregen de middelste kamer;  in de voorkamer verbleef een weduwe en in de achterste kamer woonde een oudere mevrouw met haar 2 dochters. Bij elkaar dus 9 bewoners.

Intussen was de Ananaslaan  in Bandoeng onderdeel geworden van het burger beschermingskamp Tjihapit.
Hier woonden voornamelijk vrouwen en kinderen.
Voor iedere Japanner die langs kwam, moest iedereen een buiging maken met een buigingshoek van 90 o. Anders kreeg je een lelijke mep op je rug of op je hoofd, tot de buiging diep genoeg was.

Omdat mijn moeder voor de kleinere kinderen moest zorgen, of ziek was,  moest Lottie als 12 jarig kind het eten voor ons gezin van 4 á 5 personen ophalen bij de gaarkeuken. 
Soms, als er door de Japanners straf uitgedeeld werd aan een deel van het kamp, kregen wij, de bewoners, dagenlang geen eten uit de gaarkeuken.
Van regulier onderwijs aan de kinderen was geen sprake. Dit was kennelijk verboden.  Wel werd er hier en daar illegaal les gegeven.

In het huis (in Bandoeng) van de cabaret ster CORRY VONK werden cabaretvoorstellingen gegeven.   
Willy Arbouw en Lottie en anderen uit een balletklasje zijn meerdere malen samen met Corry Vonk opgetreden.
Mevrouw Vonk in de hoofdrol en wij als achtergrondballet.
Op het moment dat de oorlog in Indië uitbrak waren Wim Kan en zijn echtgenote Corry Vonk net op een cabaret tournee in Indië. Van eind 1939 tot het uitbreken van de oorlog in Indië.
Vandaar dat Corry Vonk ook in het Tjihapit kamp terecht was gekomen. Wim Kan was toen al als krijgsgevangene afgevoerdnaar Thailand.

Pal naast ons, in het twee-onder-één-kap huis, woonde een mevrouw die last had van epileptische aanvallen. Zij had twee of drie kleine kinderen.
Op een keer toen alle bewoners  uit de wijk, ook de kinderen,  zich voor een appèl moesten verzamelen voor de Japanners, kreeg zij een epileptische aanval.  De Japanners, die dachten dat zij zich aanstelde, sloegen haar net zo hard, tot zij half dood neerviel. Een andere mevrouw, die voor haar op kwam en iets over haar ziekte wilde uitleggen, werd door de Japanse bewaker ook neergeslagen. 

Wat volgt: het transport naar kamp Ambarawa   

Bijlagen:
kaarttjihapit.jpg (167.7 KB)   

De dag dat wij - met ons transport - in kamp Ambarawa aankwamen, staat nog als de dag van gisteren in mijn geheugen gegrift, vertelt Lottie.
"Wij kwamen terecht in oude legerbarakken. Wij waren het zoveelste transport, dus de barakken waren al overvol met vrouwen en kinderen. Wij moesten slapen op houten britsen en kregen voor vier personen 2 oude versleten kapokmatrassen toebedeeld.  Zodoende had ieder van ons 50 centimer ruimte om te slapen en eventueel te eten. De ruimte vóór de britsen, 2 meter breed dus, was bestemd voor de kleren die we nog hadden en voor overige benodigdheden.
Ik, Lottie, was toen ongeveer 13 á 14 jaar oud.  En omdat mijn moeder veel in de ziekenbarak was opgenomen, was ik op die jonge leeftijd, tijdenlang hoofd van het gezin.
Vaak als er nieuwe transporten aankwamen moesten wij van barak verhuizen.
Vanaf de leeftijd van 13 á 14 jaar moesten de meisjes corvee diensten verrichten. Zelf werd ik ook vanaf de eerste dag ingedeeld bij het corvee werk. Zo moest ik, samen met anderen, fourageren. Dus het schamele eten ophalen bij de uitdeelpost en naar de barakken brengen. Dit gebeurde met grote karren.
 's Morgens haalden wij met die karren de stijfelspap op die als ontbijt voor iedereen moest dienen.
Het corveewerk rouleerde. Zo moesten wij ook de grote kooktonnen schoonschuren.
En de zogenaamde WC's schoonmaken.  De WC's waren hokjes die boven een sloot waren gebouwd.  De poep die in die sloot terecht kwam moest dan weggespoten worden.
Verder moest ik als omroeper dienst doen en langs alle barakken lopen om aan te kondigen dat die specifieke barak eten kon gaan halen bij de uitdeelpost. Onze corveeploegen, die onder leiding van Nederlandse vrouwen stonden, hadden de hele dag werk. 
Dan was er nog het dagelijkse appèl waarbij iedereen zich moest verzamelen om geteld te worden en om voor de Japanse kampbewakers voortdurend diep te buigen.
Op een keer moest ik vanwege kiespijn naar de dokter. Waarschijnlijk was er geen tandarts in het kamp aanwezig,
en de dokter beschikte niet over de nodige instrumenten. Zonder verdoving trok de dokter de kies met een knijptang , hetgeen een héle pijnlijke aangelegenheid was (aldus Lottie)".

Nadat de poorten van het kamp Ambarawa weer gesloten waren, kwam de bewaking van het kamp te liggen bij de Japanners. Dezelfde Japanners die ons er in hadden opgesloten. Alleen was het regime niet meer zo streng.
Aan de buitenkant werd het kamp bewaakt door Gurkhas,  Nepalese militairen uit het Engelse leger.
De jonge meisjes in het kamp wisselden wel eens een woordje met hen, door kleine kijkgaatjes in de schutting.
Dat vonden die Gurkhas wel leuk. Ze waren immers ook ver van huis.
Het overvolle kamp met vrouwen en kinderen werd steeds vaker aangevallen met mortieren. De ploppors, Indonesiers,  die voor hun onafhankelijkheid streden, hadden de mortieren buit gemaakt op de Japanners. Vaak vonden er,  over het kamp heen, beschietingen plaats. Dan moest iedereen, met name de kleine kinderen, onder de bedden kruipen om zodoende nog enige dekking te zoeken. Vlak bij ons, op de hoek, is een mortiergranaat terecht gekomen.
Inmiddels was er een barak ingericht als schooltje en moesten de kinderen weer naar school.
Op school kregen de kinderen o.a. les in geschiedenis. En terwijl ze zèlf nog achter het prikkeldraad zaten, hoorden ze over de reeds voorbije oorlog tussen Duitsland en Nederland en dat het daar - in het vaderland - zo beroerd was geweest.
Ook op de schoolbarak kwam een mortier terecht. Gelukkig liep het goed af.
Eind november 1945 werd de situatie in en buiten het kamp onhoudbaar voor de bewoners.  Er werd door de hotemoten tot evacuatie besloten.
In trucks en overvalwagens werden steeds groepen vrouwen en kinderen vervoerd naar de verderop gelegen havenstad Semarang. De trucks waren aan de zijkanten en bovenop het dak bedekt met vastgesjorde matrassen die als dekking voor kogels en granaten dienst moesten  doen.
In Semarang (aan de kust)   was niet een echte haven aanwezig maar alleen een rede  om aan te leggen.
Vanaf de rede werden de mensen met kleine bootjes naar het buitengaats  wachtende Amerikaanse troepentransportschip vervoerd. Dit schip heette, wat Lottie zich nog kan herinneren, de Amherst Victory.  Het zal dus een van de vele Amerikaanse Victory schepen geweest zijn, die tijdens de oorlog gebouwd  waren.
Voor het eerst sinds jaren, mochten de mensen weer in bedden slapen. Het waren weliswaar smalle scheepsbunks. Maar toch.  Ook konden ze voor het eerst weer douchen onder echte douches. Die douches hadden geen deuren; ze waren immers voor het marinepersoneel bestemd.. En dan óók nog echt eten krijgen aan echte tafels.
Wat een luxe !
Zo bereikte de S.S.Amherst Victory met z'n  passagiers na een tocht van enkele dagen Tandjong Priok, de haven van Batavia (Djakarta). Daar kwamen de vluchtelingen in opvangwijken terecht zoals dat ook in Bandoeng geweest was bijna vier jaar eerder.
                                                                   

De S.S. Amherst Victory, een Amerikaans schip, gebouwd in 1945.

Brief van koningin Wilhelmina, gericht aan de kinderen die geinterneerd geweest zijn, in de Japanse kampen.
In de brief , gedateerd  's Gravenhage, 21 november 1945, schrijft de koningin het volgende:
"Aan de Kinderen, die geinterneerd geweest zijn.

Eindelijk kan ik jullie vertellen, dat ik veel aan je gedacht heb, in dien bangen tijd, toen de Japanners jullie in kampen opsloten en je het zoo slecht had.
Men heeft mij verteld van de je opgewektheid en hulpvaardigheid voor Moeder en Vader.
Beste kinderen, ik ben trots op jullie, dat je je zoo dapper hebt heengeslagen door al wat moeilijk was en zoodoende krachtig hebt meegewerkt voor onze goede zaak.
Nu wensch ik jullie allen blijder dagen toe". 

                                                                          w.g.  WILHELMINA
Het originele exermplaar van de aan
ons verstrekte brief is nog in ons bezit.

Bijlagen:
briefWilhelminabijg.jpg (111.2 KB)   

In mei 1946 kreeg mijn moeder van de autoriteiten het advies om koffers te gaan kopen voor onze schamele bezitttingen.  De reden was dat het vertrek uit Batavia en het vervoer naar Nederland er aan zat te komen. En zo vertrokken wij op 6 juni 1946 met z'n vijven naar de haven van Batavia. In het massagraf in  Javaanse bodem moesten wij onze vader achterlaten.

In de haven lag aangemeerd  de  SIBAJAK, een Nederlands passagiersschip dat tot troepentransportschip was omgebouwd.   Dit betekende dat er bijna geen scheepshutten aan boord waren voor de meer dan 1300 passagiers. Wel waren er zalen voor ongeveer 20 personen met hangmatten, waarin geslapen kon worden. Onder die hangmatten waren tafels aangebracht.
Zelf ben ik als 4-jarig kind een keer 's nachts uit zo'n hangmat gevallen op de stalen vloer. Er kwam geen dokter aan te pas. Wel een steward.  Die maakte een kast leeg, waarin de reddingsvesten waren opgeborgen. Vanaf toen moest ik in die kast slapen
Lottie vierde - op 8 juni -  een paar dagen na ons vertrek uit Batavia haar 16e verjaardag aan boord van het schip.
Egon was op 7 juni 14 jaar geworden.
Op de Sibajak werd eveneens een grote groep jonge Hollandse  weeskinderen vervoerd. Zij werden begeleid door de nonnen (waren het weer de zusters Ursulinen ?).
Lottie kreeg evenals de meeste van haar leeftijdgenoten weer te maken met corveediensten aan boord. Zo moest zij de kleine weeskinderen in bad stoppen en aankleden en  samen en onder begeleiding van de nonnen, verder verzorgen. De kleintjes noemden haar "tante zuster".  Maar een echt  ontspannen bootreisje was het niet voor haar.
Onze Bennie van 8 jaar, was een echte belhamel aan boord van het schip. Samen met een vriendje klom hij steeds in alle scheepsmasten en haalde voortdurend kattekwaad uit. De bemanning had er heel wat mee te stellen. En mijn moeder werd er ook steeds op aangesproken.

Halverwege de bootreis kwam het schip aan in het Suezkanaal. Vandaar gingen we met z'n allen in een treintje door de woestijn naar het plaatsje Ataka in Egypte.
Daar was tijdelijk gevestigd een een grote hulppost van het Amerikaanse en Nederlandse Rode Kruis. Wij kregen daar kleren en dekens voor de koude Nederlandse winters. En de kinderen kregen snoep; voor mij was dat voor het eerst van m'n leven.
Mijn moeder kreeg een groot aantal dozen chocola, die zij in Nederland nog als geschenk aan familie en bekenden heeft rondgedeeld. Die chocola was uiteraard voor militairen bestemd geweest, om energie op te doen  in oorlogsituaties.

Op 1 juli 1946 kwam de Sibajak, na een voorspoedige reis in de haven van Rotterdam aan.
Nadat de nodige formaliteiten vervuld waren, werden wij met een gecharterde bus, die onderweg overal mensen dropte, uiteindelijk afgezet in het Gelderse plaatsje EDE.
Daar aan de Park Paasberg in Ede stapten we uit de bus
De bus reed verder.
En wij zouden, berooid en zonder have en goed, en met een geruïneerde gezondheid, aan een nieuw hoofdstuk in ons leven beginnen.

Foto van de Park Paasberg in Ede in de veertiger jaren. Daar stapten wij uit de bus in juli 1946. En vanaf 1948 zouden wij daar ook gaan wonen op het adres Park Paasberg 15.  Na eerst 2 jaar in Pension Roosdorp aan de nabij gelegen Arnhemseweg 16 te hebben gebivakkeerd.



         
De 4 Langeraartjes in juli 1946. Terug in het vaderland.
Na vier jaar van ontberingen.
-----------------------------------------------------------------

Nadat ik zelf bijna 4 jaar onder het bed had gezeten als onderduikertje, èn diverse malen IN ziekenhuisbedden had gelegen was nu dan de tijd aangebroken om gewoon naar de kleuterschool te gaan. De door de oorlog verloren tijd van 4 jaar en de opgelopen achterstanden waren echter niet meer in te halen.
Mijn zuster Lottie had grote achterstanden opgelopen in haar schoolopleiding. Gelukkig wist ze die met behulp van diverse leraren van de middelbare school, toch nog in te lopen. Wel moest zij geruime tijd behandeld worden in het sanatorium op Hoekelum in verband met in de oorlog door vitaminegebrek ontstane tropenziektes.
De broers Bennie en Egon hadden eveneens schoolachterstanden opgelopen door hun gevangenschap in diverse interneringskampen. Bovendien duurde het lang voordat  hun gezondheid zich weer had hersteld.
Mijn moeder zou nog vele jaren last hebben van malaria en van andere tropische ziektes en van de gevolgen van voedsel en vitaminegebrek. Verder duurde het ongeveer 15 jaar  voordat zij zich geestelijk en mentaal over de oorlogsperiode in de Japanse kampen en wat daaraan vooraf ging, had hersteld.

Between 10-3-1947 and 17-3-1947 the warcrime trial of Shoji Toshishige took place in Hong Kong at the British Military Courts of Hong Kong.

Shoji was held responsible, during the invasion of Hong Kong island in december 1941, for crimes against sick and wounded POWs and against medical personel. Ill treatment and killing of (about 200) British, Canadian, Chinese and Indian troops and Red Cross personel after they had been taken POW. Shoji was acquited on the grounds "no case to answer". (see:Hong Kongs War Trials Collection)

On 28-8-1947 Shoji Toshishige was flown to Singapore. To stand trial for the Australian War Crimes Section (which was established in Singapore in Dec. 1945). Shoji was charged with responsibility for atrocities committed againts Australian and other allied troops in and around Batavia (Djakarta). There are no records available of this Trial. But it is believable that in Singapore there were no witnesses of these warcrimes.

In 1948 and 1949 Shoji had to appear for the Temporaire Krijgsraad (Dutch Military Court martial) in Batavia (Djakarta) for the massacre in and around Soebang (Java) between 1st and 8th March 1942. After his company landed on 1st March at Ertan Wetan on Java. He was held responsible for the killing of about 20 patients and the medical personel (4 nurses) of the Soebang hospital, a private hospital belonging to the Pamakoekan and Tjiassemlanden in Soebang. And  in which hospital I was born about two weeks earlier,  in Febr. 1942.   Furthermore he was held responsible for the massacre of a great number of Pows at the nearby Triaterpas.

On 26-1-1949 the death penalty was demanded by the Dutch Military Court (Temporaire Krijgsraad). Shoji claimed that he had not seen any Pow's that were killed.   The Court found that a mendacious statement.

On  17-7-1949 Shoji was found guilty and received the death penalty. This was the last case of the Temporaire Krijgsraad (Military Court)

After that and in he last month's of 1949 the Dutch government left the Dutch East Indies.