Mijn tandeloze mond viel open toen er een nieuwe activiteit werd aangebracht door Jan, bijgestaan door.. We kregen een demonstratie van hoe te reageren wanneer we gevallen zijn. Tip 1; blijf liggen als je kan, tel rustig tot 10. In die tijd kan je rustig denken wat je kan doen. Tip2; Maak lawaai, bel als je er bij kan, roep ‘help’ een paar keer. Of voor de ietwat moderne mens zorg dat je GSM dicht bij jou is. In de toekomst zullen wel meerdere bewoners een GSM hebben. De generatie na ons hebben dat bijna allemaal. Jan en de personeelsleden deden het opstaan een paar keer voor. De eerste toestand, plat op de rug gevallen kwam als eerste onder aandacht. Dan volgen op andere nog vast te leggen datums nog andere toestanden, bijvoorbeeld plat op de buik gevallen en andere aan de beurt. Moeilijk is het niet als….een bewoner van 90 jaren het zelfstandig kon. Zelf dacht ik: ”Dit gaat de huidige bewoners te ver.” Tip 3; Drink na elke activiteit een glas water.
Dat initiatief van de leiding wijst er op dat ze met ons bezig zijn. Tal van activiteiten worden ons aangeboden. Probeer er massaal aan deel te nemen. Dat we niet allemaal kampioen zijn is niet erg. Je bent nooit de laatste, zij die niet wilde deelnemen komen achter de laatste.
Vaste activiteiten zoals de wekelijkse Bingo is een groot succes.
Ook op de maandagvoormiddag een goed vertegenwoordigt turnen kent zijn mee doeners. Ook dan sta ik daar met mijn mond zonder tanden vol bewondering te kijken. Wie Anneke Van Hooydonck kent zal eveneens Anneke bewonderen tijdens het turnen. Wat het turnen regelmatig ietwat ongewoon maakt is de komst van leerlingen van de laatste kleuterklas. Zo leren de kleuters omgaan met oude mensen. Geregeld krijgen we eenmalige activiteiten aangeboden. De modeshow met trouwkleren was een enorm succes. Uitzonderlijk was de 100 jarige.. die zat te kijken naar de show van haar destijds zelfgemaakt zwart trouwkleed. Ten gepaste tijden krijgen een uitstap aangeboden.
Nieuw is de rummikub. Een initiatief van Ingrid, met als volgelingen Lisa en Jean. Inmiddels zijn er al 10 deelnemers. Rummikub is een stimulans voor de hersens. Wie het spel speelt om te winnen moet veel nadenken. Zolang we dat kunnen gaat het behoorlijk met ons.
Verder krijgen veel uitstappen. Met kerstmis konden we mee naar het buitenland, naar Zundert. Of naar Meerseldreef. Een uitstap naar een kinderdierentuin staat nog in zijn kinderschoenen. We hebben 2 zangkoren die veel leden tellen.
Bloemstukken maken met Kerstmis en met Pasen daar zijn helpende handen voor. En noem maar op.
Kortom in Stede Akkers is er bijna altijd iets te doen, wij vervelen ons nooit. Soms zijn we blij even de kunnen chillen (chillen betekend zoveel als rusten)dat zijn woorden van deze genaratie. En niet onbelangrijk we leren onze lotgenoten beter kennen.
We zijn de directie in het bijzonder het personeel dankbaar hier te mogen vertoeven; bedankt.
Het was 23.00uur toen ging slapen. Mijn vrouw en ik wonen sinds kort in een bejaardenhuis. We hebben ieder een aparte kamer, wel naast mekaar. Ik ben in de beginfase van dementie. Langzaam aan zal het toenemen. Wel ik kroop onder de wol, slapen lukte niet direct. Morgen moet ik naar het ziekenhuis op controle bij een hartspecialist. Ik had dacht ik een goede planning gemaakt, Na de controle zo rond 15.00 uur verwachte ik dat ik klaar was. Toevallig ligt onze dochter ook in dat ziekenhuis. Dat gaf me de gelegenheid eens een goedendag te gaan zeggen. Toen ik op haar kamer kwam was het bed leeg. Even aarzelde ik. Een verpleegster kwam binnen. Ik vroeg haar of onze Eva al naar huis was. “Mijnheer” begon de verpleegster, iets of wat op een vrome toon, zoals een kloosterzuster. Dan ging ze verder: ”Ze is een halfuur geleden overleden, momenteel is men bezig haar wat op te maken in mortuarium. Als dat klaar is gaan we de familie op de hoogte brengen.” Ging ze verder op dezelfde toon. “Ik ben haar vader.” Zei op een toon mij vreemd. Mijn dementie overwon mijn gezond verstand. Ik wist me geen raad. Ik belde naar mijn schoonzoon, die een paar minuten zwijgzaam werd. Met de vrijwilligster van het O.C.M.W. had ik een afspraak in de cafetaria om15.00 uur. Zij was er net. “Breng me maar naar het bejaardenhuis.” Vroeg ik de vrouw. “O.K. En alles goed.” Vroeg ze met glimlach. Ik twijfelde of ik haar op de hoogte zou brengen of niet. Aangekomen in het bejaardenhuis ging ik onmiddellijk naar de hoofdverpleegster om mijn verhaal te vertellen. Ik wist op die moment van geen hout pijlen te maken. “En er is niemand die u kan helpen?” vroeg de hoofd verpleegster. “Misschien wel haar beste vriendin.” Dacht ik luidop. “Zal ik haar bellen.” Stelde hoofdverpleegster voor. Haar adres stond wel in mijn gsm. De hoofdverpleegster gaf de gsm door aan mij. In het kort legde ik haar de toestand uit. Ze beheerde een grote verzekeringsportefeuille en zodoende had ze van veel familieleden het telefoonnummer. “Ga eerst naar de cafetaria een warme chocomelk drinken ik ben er binnen 15.00 minuten.” Gaf Reinhilde, vriendin van ons Eva al vanaf het lager onderwijs. Eerst belde ik naar mijn vrouw en zei dat ik onderweg was. “Met mijn hart geen probleem” probeerde ik vrolijk te klinken. Plots verdween alles. In werkelijkheid klopte het eerste deel, ik was op controle geweest en op bezoek bij onze Eva. Ze lag nog in het bed en vertelde me dat ze één dag moest blijven. Ik lag nog in mijn bed in mijn kamer in het bejaardenhuis. Angstig belde ik de nachtverpleegster die luisterde aandachtig en gaf me de raad om dat allemaal op papier te zetten. Nog voor de voorlaatste zin voelde ik de angst weg ebben en viel uiteindelijk in slaap.
