Door een depressie gaan mensen zich op een bepaalde manier gaan gedragen. Ze worden passiever, waardoor ze meer gaan piekeren. Daar komen we later nog uitgebreid op terug. Vaak trekken ze zich ook meer terug uit sociale contacten, waardoor ze ook weer meer tijd krijgen om te piekeren. Minder gaan doen en sociaal contact vermijden (of vermeden worden!) geeft dan ook weer meer aanleiding tot negatieve gedachten over zichzelf, waardoor je geneigd bent.... om minder te ondernemen en je terug te trekken. Je leven zal op die manier al heel snel aan kwaliteit gaan inboeten. Heel vaak houden deze cirkels mensen in de problemen gevangen. Het is dus kwestie van deze cirkels te doorbreken. Sommige mensen denken dan: "als ik me nu toch maar beter zou voelen dan zou ik weer van alles gaan doen". Dat is zeker juist. Maar dan ben je wel afhankelijk van je stemming en je kan niet zomaar jezelf van stemming doen veranderen.
Uit onderzoek weten we wel dat als mensen actiever worden en terug allerlei dingen gaan doen die ze voorheen prettig, waardevol of nuttig vonden, dat ze daar dan sneller en beter van opknappen. Je hoeft daarom de voorheen prettige activiteiten nu niet prettig te vinden. Maar ze wel doen. Net zoals een kinesist ook niet verlangt dat je zijn revalidatieoefeningen prettig vind. Maar je wordt er wel beter van. Je moet het dus gewoon doen. Revalideren is oefenen. Prettige, nuttige of waardevolle dingen doen zonder dat je ze prettig vindt is ook revalidatie. Het is eigenlijk van buiten naar binnen werken.
In het hoofdstuk "anders leren doen" bespreken we hoe je dat "revalideren" door anders te gaan doen kunnen plannen en aanpakken. Daarom staan er in het boek een aantal opdrachten. Lezen alleen is immers niet voldoende. Zoals nog niemand heeft leren surfen uit een boek alleen. Je moet het water op en leren met veel vallen en opstaan Natuurlijk zijn er tussen de plek waar je nu staat en het doel dat je wilt bereiken, allerlei hinderpalen en valkuilen. Te moe, geen zin, faalangst, te grote stappen willen nemen,je plannen niet concreet genoeg maken, allerlei omstandigheden die dwars liggen.... Het is dan ook zinnig om je eigen hinderpalen te leren kennen en ook daar weer plannetjes voor te ontwerpen hoe je er kunt mee omgaan. Het hoofdstuk eindigt met het belang van zelfbeloning. Jezelf leren belonen voor je inspanning (niet voor het resultaat!!!). Ook dat loopt niet altijd van een leien dakje, want nogal wat depressieve mensen zijn ook perfectionisten. "Moet ik me nu ook al belonen omdat ik om 8.00 uur op was, dat is toch niet meer dan normaal" wordt er dan steevast geopperd. Mijn idee is dat in normale omstandigheden dat inderdaad normaal is. Maar depressie is een ziekte! Je kleren aandoen in plaats van in je pyjama te blijven rondlopen is tijdens een depressie EEN KLEINE STAP VOOR DE MENSHEID, MAAR EEN GROTE STAP VOOR JOU".
|