zij was gekleed in een blauwe jas tot op haar knieen met wit konijnenbont op de zakken. Zij liep altijd met haar handen in die zakken behalve als wij samen liepen, dan liepen wij geschouderd.
Truus had kastanjebruin grofkrullend haar tot op haar schouders en was brildragend, ik was heel erg gek van haar!!
Zij had een zusje waarvan ik de naam niet meer weet. Op een keer zouden wij gaan fietsen. In een stoeltje aan het stuur zat die kleine. We zijn toen naar de Vlaardingendijk gefietst, we hebben daar even in het gras gezeten en hadden het prima naar ons zin.
Ik weet ook niet of ik ooit "ik hou van je" tegen haar gezegd hebt, ik denk het wel want later zou blijken hoeveel wij al van elkander hielden.(lees verder in de rechter kolom)
theo toen hij 17 jaar was
(tevens mijn laatste kans)
Op zekere avond, ik weet niet meer hoeveel tijd er zat tussen het laatste gesprek en deze avond werd er aan de winkeldeur gebeld. Voor de deur stond Truus met een jongeman, ;"of ik even een stukje mee wilde lopen?" Ik heb dat gedaan en ben met haar een stukje de Havenstraat opgelopen. Die jongeman bleef een stukje achter ons lopen.
Zij vertelde mij dat ze weer verkering had, eerst ging zij trouwen en daarna emigreren naar Australie of New Sealand..... Truus kwam de ring terugbrengen die ik haar gegeven had met een verjaardag of met Kerstmis. We zijn de ring samen wezen kopen bij de juwelier Stoopman op de Nwe. Binnenweg.
Het werd een zilveren met een steen er in.
Op mijn verjaardag kreeg ik van Truus een leren portefeuille die ik nog steeds heb. Ik heb haar gelijk gezegd dat ik dit nooit terug zou geven. "dat hoeft ook niet" antwoordde zij.
Ik weigerde de ring terug te nemen "ik vind het beter dat jij hem wel terugneemt want ik vind het voor mijn vriend niet netjes als ik de ring van jou nog zou dragen .Als jij hem niet wil hebben, geef hem dan maar aan je zusje Thea, waar je het altijd over hebt. Ik bleef weigeren maar zij was sterker. Op een gegeven moment, ik was door dit alles mijzelf niet meer.. heb ik de ring met de opmerking "dan draagt niemand die ring meer"met een grote boog over een huis op de Havenstraat gegooid.
Ik heb haar veel geluk in haar leven toegewenst en meende dit ook. zij wentte ook mij veel geluk, verdrietig en kwaad op alles en iedereen ben ik weer terug naar huis gelopen, ik hield echt van haar!
(lees verder in de middenkolom)
(ik hield echt van haar)
Ik heb nooit meer iets van Truus gehoord of haar gezien op een enkele gebeurtenis na.
Mijn vriend! (zou hij het geweest zijn die mij verloent had? Hij was de enige die het wist!) Mijn vriend dus Ben Olthof had de slagerij van zijn vader overgenomen en zat op de andere hoek van de Korte Schoonderloostraat en de Havenstraat.
Jaren later vertelde hij mij, dat Truus Romijn bij hem in de winkel was geweest en had gevraagd hoe het met mij ging en of hij wist waar ik nu woonde?
Mijn "vriend"wilde aan Truus niets zeggen omdat mijnheer de moralist bang was dat het mijn huwelijk met Miep zou beinvloeden. Ook heeft hij mij nooit willen vertellen of Truus geemigreerd was en zo ja naar welk land dan wel. Ik neem aan dat Truus dat wel aan hem verteld zal hebben.
Dit is mijn verhaal over mijn grote eerste liefde......
Nu ik dit alles opgeschreven heb kom ik weer een beetje tot rust. Ik ben niet bang meer dat ik het me dadelijk niet meer kan herinneren. gelet op mijn leeftijd zou dat best kunnen! Het zit ook in mijn computer en ik kom haar naam "Truus Romijn"regelmatig tegen.
Diep in mijn hart wens ik dat ik haar nog eenmaal zal zien. Ik zou graag willen weten hoe het haar in haar leven vergaan is? Is zij gelukkig geworden, heeft zij kinderen, hoe is de emigratie verlopen en nog veel meer......
Op het moment dat ik dit schrijf is ook zij 79- of 80 jaar net als ik. Het kan ook zijn dat zij overleden is. Door middel van dit blog doe ik een poging om met haar in contact te komen want het is nu net een mooi boek dat ik nog niet uitgelezen heb! Ik kan en zal haar nooit vergeten, in mijn dromen kom ik haar dikwijls tegen en... ik ben daar blij om.
(lees verder in de middenkolom)
05-10-2012
start van blog
THEO IN 2012 . . .
Truus Romijn is/was mijn eerste grote liefde!
Ik ga alles wat ik nog over haar weet opschrijven en verwerken in een blog omdat ik zo via internet wellicht haar kan vinden bovendien: ik ben al een dagje ouder !! en ik weet niet hoelang mijn geheugen het toelaat om de dingen van vroeger te kunnen terug halen.
Ik ben nu 79 en wordt op 14 november 80 jaartjes jong ik heb haar leren kennen op mijn 16de jaar. Op de een of andere manier lijkt het wel of zij voor mij steeds belangrijker wordt, ik weet ook niet hoe dit komt, misschien de leeftijd . . . .
's nachts lig ik aan haar te denken en dan komen de herinneringen allemaal weer boven drijven. Ik word dan wakker en ga liggen piekeren van hoe en waarom ?
Zoals ik al schreef leerde ik haar kennen op mijn 16de, het was in de ijszaak van ene mijnheer Kroese in de Rozenermansstraat in Rotterdam-West, Delfshaven, ik kwam daar geregeld met mijn vriend Ben Olthof. Dikwijls kochten wij daar een sorbet.
Hoe ik precies contact met Truus heb gemaakt weet ik niet meer. maar op een gegeven ogenblik "liepen" wij met elkaar, zo noemde wij dat in die tijd als je net verkering had!
Truus is in mijn geheugen jarig op 8 maart en is waarschijnlijk, net als ik in 1932 geboren. In gedachte feliciteer ik haar altijd op die datum. Truus zat toen nog op de huishoudschool in de Duystraat, een zijstraat van de Nwe. Binnenweg. Dikwijls ging ik haar van school halen maar meestal liep zij met haar vriendinnen samen over de Schiedamseweg richting huis.
1948
Wat sterk in mijn geheugen ligt is het volgende:
Als wij samen 's avonds tegen het schemeren gingen wandelen, liepen wij altijd over de Spangensekade, onder de Mathenessebrug en de spoorbrug door naar "achter van Nelle", de koffie en theefabriek in de Spaanse polder.
In die polder liepen wij gelijk links af een klein smal weggetje in met links van ons de spoorbaan. Als wij daar liepen deed Truus altijd alvast haar bril af... Eerst had ik dat niet in de gaten maar na een paar keer realiseerde ik mij dat het zonder haar bril makkelijker vrijen was dan met een bril op. 'Sheek to sheek' zegt de Engelsman !
of te wel, wang tegen wang!!
Ik vond dit zeer attent van haar en ben dankbaar dat ik dit nog weet immers: - dit gaf blijk van, ik heb er ook zin in of, ik vind het fijn bij hem !! -
We vrijden dicht tegen elkaar aan, 's winters, als het koud was maakte ik mijn jas open, daar kroop zij dan met haar armen helemaal in.
Zoenen deden wij achter elkaar door. Ook tongzoenen was geen probleem we waren daar altijd mee bezig! Verder ben ik met Truus nooit gegaan, aan seks waren wij, denk ik nog niet toe, ik heb in ieder geval haar nooit op erotische plekjes gezocht of gevoeld.
Ik moest naar een avondschool om mijn middenstandsdiploma te halen.
Op die school leerde ik Miep, mijn vrouw kennen waar ik 62 jaar mee samen zou zijn!
Ik schrijf daar hier nu niets over om dat ik het hier over mijn verkering met Truus wil hebben.
Na enige tijd stond ineens 's avonds de moeder van Truus bij ons aan de winkeldeur. Zij wilde met mijn vader praten. In de winkel stond hij haar te woord.
"Truus was door de gebeurtenissen helemaal van streek, Ze at niets meer en deed niets anders dan huilen, zij deed een beroep op mijn vader om op zijn beslissing terug te komen omdat wij volgens haar dochter zoveel van elkaar hielden.
Mijn vader bleef onverbiddelijk. "nee, dat doe ik niet, ik moet nog 10 kinderen opvoeden en ik wil niet dat er een van hen met iemand van een ander geloof gaat trouwen.
De moeder van Truus ging weer, zonder resultaat terug naar huis.
Ik vond deze actie van haar heel erg knap. en ben haar voor haar inzet nog steeds dankbaar. Helaas heb ik er nooit aan gedacht haar voor inzet te bedanken.
Op een gegeven dag reed ik met mijn carrier over de Schiedamseweg en zag ik tot mijn schrik of geluk.. Truus bij de lederzaak van Nico Melkert een stofdoek uitslaan.....
Het stormde in mijn hoofd.. zij werkt daar.. heeft mij al meer keren voorbij zien gaan.. en durft eindelijk, precies als ik voorbij kom een stofdoek uit te slaan. Zij oudt dus nog steeds van mij want anders zou zij dit niet doen.
Ik vond het fijn dat ik haar waarschijnlijk elke dag weer zou zien, ik reed altijd precies om 10 uur thuis weg omdat wij voor tienen geen vers brood mochten verkopen.
Als ik bij haar langs kwam zwaaide zij met haar stofdoek (of ik dacht dat ze dat deed!) en zwaaide dan terug.
Om ongeveer trwee uur in de middag kwam ik op de weg terug naar huis weer bij haar langs, als ik haar dan niet zag was dat een grote teleurstelling voor me
Op een gegeven moment kreeg ik met Miep, mijn verkering een flinke ruzie en de verkering ging uit.
Ik nam mij voor weer te proberen verkering met Truus te krijgen. en dan maar de dingen te laten gebeuren zoals ze gebeuren. Ik ving haar na sluitingstijd op de Schiedamseweg op; Ik vertelde haar dat mijn verkering met Miep uit was en dat ik graag weer met haar verder wilde gaan. Na enige aarzeling zei Truus.: Nee, dat doe ik niet want wellicht ga je toch weer terug naar Miep, ze zei mij goedendag en liep door.
Uiteindelijk heb ik weer contact met Miep gezocht, bijgepraat en goedgemaakt, ik wist toen zeker dat, als Truus ja had gezegd, ik nooit met Miep was getrouwd!!
Het was eigenlijk mijn tweede kans geweest om met Truus verder te gaan maar tevens de laatste kans. (lees in de linker kolom verder)
Het is Kerstmis 2003, het leven gaat zijn gangetje, we worden steeds ouder en ouder en dit gaat dikwijls gepaard met mankementen.
Drie jaar geleden dacht ik nog in de stijl van'"ik ga proberen Truus nog terug te vinden!"
Nu realiseer ik mij dat je daar ook nog enigszins mobiel voor moet zijn.. welnu.. met het laatste gaat het bergafwaarts. Ik loop veel en elke dag in de polder, ik doe dit graag maar merk wel dat het mij steeds meer moeite kost. Terug naar de realiteit...
Mijn vrouw Miep heeft een versleten heup en altijd pijn. Zij heeft haar leven lang prima voor mij gezorgd en we hebben samen als ondernemers veel bereikt. Maar ik denk dat het nu mijn taak wordt om voor haar te gaan zorgen! Als dit nodig wordt ga ik dit zeker met volledige inzet doen. Dat heeft zij dubbel en dwars verdiend.
jaar 2009,
Ik ben nu 77 jaar oud, Miep mijn vrouw is al een jaar ziek en heeft longkanker. Veel chemokuren en bij elkaar 38 x bestraalt. ik heb het hele jaar goed voor haar gezorgd maar ze moet nog opknappen en dat schiet maar niet op !
Zelf heb ik artrose in mijn rechter knie, elke dag lopen kan niet meer en met de rest van de gezondheid gaat het ook steeds minder. Alle plannen t.a.v. Truus Romijn kan ik wel vergeten.... jammer maar waar.
jaar 2010
Miep is aan de betere hand, we zijn hier echt gelukkig mee. Tevens is het net, nu ik veel en intens voor Miep moet zorgen dat ik steeds meer en meer van haar gaat houden!! Ik ben tot de ontdekking gekomen dat als je elkaar werkelijk nodig hebt. je er ook voor elkaar moet zijn. Dat dit, nu je oud wordt fijn is, spreekt voor zich. Hopelijk komt het goed met de gezondheid van Miep. We zijn thans 54 jaar getrouwd en hadden 6 jaar verkering. Ik hou echt van haar.... maar Truus..... ik zal haar nooit vergeten.
We zijn al weer een paar jaartjes verder en helaas moet ik opschrijven dat Miep, mijn vrouw, op 15 december 2011 aan longkanker is overleden.
Ik heb haar al die tijd met volledige overgave en vol trots met alles verzorgd en geholpen. Ik was mij terdege bewust van het feit dat de rollen nu omgedraaid waren en dat Miep nu van mij afhankelijk was.
We hebben samen veel gepraat. Ik heb haar gevraagd of er nog dingen zijn die zij met mij nog zou willen bespreken ? Daar kwam weinig uit, "het is goed zo" zei ze tegen mij.
Wij voelde beiden dat het einde naderde. Zij hoefde, volgens de huisarts geen pijn te lijden ze kreeg toediening van morfine op het moment dat zij dit nodig had. Wel, dat kwam al gauw, het nadeel was dat wij na het toedienen van morfine niet meer met elkaar konden communiceren... zij zou in een diepe slaap terecht komen waaruit zij zou sterven.
Het laatste dat zij aan mij vroeg was "Theo, wat gaat er nu gebeuren?"
"ik weet het niet lieverd, je bent nu aan het allerlaatse hoofdstuk bezig, je gaat sterven... ik weet niet hoe het na de dood met ons gaat. maar maak je een zorgen want jij hebt een goed leven geleid en altijd voor anderen klaar gestaan. 'Je wordt zo de hemel binnen geleid, wees maar niet bang en ga maar....
Ze stierf op 15 december 2011 om half tien in de avond met ons allemaal om haar heen. Ze lag altijd met opgetrokken knieen, het laatste dat zij aan mij vroeg was: "Theo, wil je mijn benen recht leggen, ik kan zo toch niet dood gaan!
Miep met haar Koninklijke onderscheiding voor haar vrijwilligerswerk als Sociaal Consulent voor ouderen en gehandicapten gedurende 40 jaar Zij werkte voor:
VGR. Verenigde Gehandicaptenorganisaties Rotterdam
GON Gehandicaptenorganisatie Nederland
Oprichtster van Platform Ouderen en Gehandicapten te Moordrecht
We hebben Miep begraven achter de RK-Kerk in Moordrecht. Grafnummer 17. Ik bezoek haar elke dag en bid dan voor haar zielenrust. Tevens heb ik dan het idee dat ik nog steeds iets voor haar kan doen. De foto van haar die hierboven staat, staat ook op haar grafsteen.
Van beroep was ik broodbakker en werkte thuis bij mijn vader in de bakkerij. Om 10 uur ging ik met mijn bakkerscarrier mijn broodwijk in om het brood bij vaste klanten te bezorgen. Ik kwam elke dag door de straat waar Truus woonde, dit was de Bruynstraat, hun woning stond recht tegenover een laadstation van de melkinriching de RMI. Dikwijls zag ik Truus dan in de straat en haar moeder kende mij ook al. Zij waren geen vaste klant bij mij maar af en toe kocht haar moeder welleens een zakje koekjes bij mij. dat vond ik natuurlijk geweldig!!
Op een dag, ik weet niet meer wanneer dat was.. moest ik bij mijn vader op zijn kantoortje achter de winkel komen, hij zat daar altijd te boekhouden.
Luister zei hij: "ik heb gehoord dat jij verkering hebt aan een meisje. ene Truus, (hoe wist hij dat?) Ik heb ook gehoord dat dit meisje niet katholiek is,klopt dit?"" Ik kon niet anders zeggen dan ja, dat klopt."Je weet dat dit niet kan, jij mag geen verkering of kennis hebben aan een niet-katholiek meisje en ik verbied je dan ook om hiermee door te gaan."
"je krijgt van mij twee weken de tijd om hier een einde aan te maken. Als je dit niet doet zet ik je, als voorbeeld voor je broers en zussen, de deur uit en kom je er niet meer in!!"
Ik kan nu niet meer bepalen of hij dit meende of niet maar de verhoudingen tussen mij en mijn ouders waren wel zo dat ik hier niet meer onderuit kon.
Ik vond dit verschrikkelijk en zat er erg mee. We hadden thuis 11 kinderen en waren streng katholiek opgevoed. Het was o.a. verboden om op straat met vriendjes van een ander geloof te spelen, als je dat wel deed kreeg je huisarrest en mocht je 14 dagen niet buiten spelen.
In de kerk baden wij altijd, tijdens de kerkdienst, twee weesgegroetjes: "opdat gemengde verkeringen en gemengde huwelijken worden voorkomen !!"
Ik had mij hier niets van aangetrokken en had dus nu een duidelijk probleem.
Ook werkte ik elke nacht met mijn vader samen en praatte hij flink op mij in, het kon niet, want het was in strijd met zijn geweten....... (later zou hij zelf dingen doen die heel wat erger waren dan mijn foutje..)
Ik kon niet anders dan er met Truus over praten. Tijden de eerst volgende ontmoeting merkte zij direct dat er iets was. Ik heb mijn verhaal verteld en samen hebben wij achter Van Nelle staan huilen.
Truus vond dat wij niet door konden gaan, zij vond dat niks, daar komt alleen maar ellende van, was haar mening. Samen besloten wij om een einde te maken aan onze verkering en liepen, zonder nog iets te zeggen terug naar huis. Daar namen wij huilend voor goed afscheid van elkaar.
Het feit dat ik dit nog steeds, zo voor mijn ogen zie gebeuren en het elke dag weer meemaak begrijp ik zelf niet maar het is wel zo!!
Van mijn vader kreeg ik een ander broodwijk zodat ik niet meer door de Bruynstraat kwam maar nog wel over de Schiedamseweg en de tijd ging verder!!(lees verder in de middenkolom)
zo heeft Truus de bakkerswinkel aan de Havenstraat gekent
Beoordeel dit blog
Geachte bezoeker;
Als u dit blog over de belevenissen met mijn "first girl in love"gelezen heeft. wilt u dan nadenken of u mij op wat voor wijze dan ook kan helpen om Truus op deze wereld te vinden
Miep met haar Koninklijke onderscheiding voor haar vrijwilligerswerk als Sociaal Consulent voor ouderen en gehandicapten gedurende 40 jaar Zij werkte voor:
