*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*

*~*  Mijn Kast  *~* 

Mijn dochter heeft haar cijferlijst van de middelbare school nodig  voor het een of ander , dus mailt ze me.

Ze woont in een andere stad en we maken een afspraak dat ze een middagje zal komen zoeken .

Of ik dan met haar mee wil helpen zoeken en of ik misschien nu al een idee heb ,

waar hij eventueel zou kunnen liggen ?

 Ik heb werkelijk geen idee en ik krijg hele bange voorgevoelens over :

Het hele huis op zijn kop zetten en dan nog niks vinden …

Want waar moet je in godsnaam beginnen met zoeken ?

"Heb je hem zelf niet es ooit meegenomen?" … vraag ik nog voorzichtig .

"Nee, ik heb werkelijk o-ver-al gekeken en o-ver-al gezocht 

hij ligt absoluut niet in mijn huisje" .

De middag dat we hebben afgesproken nadert

en ik denk me suf waar het ding zou kunnen liggen om de chaos

die ongetwijfeld zal komen , zo klein mogelijk te houden .

 Mijn zoon is toevallig die middag ook thuis

en met z’n drietjes bedenken we waar we zullen beginnen .

Waar we zo’n cijferlijst ongeveer 10-12 jaar geleden eventueel zouden kunnen hebben opgeborgen ?

Op een goeie plek , want hij mag niet verloren gaan .

Je weet nooit of je hem nog ooit nodig hebt .

 Op zolder ? Op haar oude slaapkamer ? Ergens anders ? Maar waar dan ?

 Iemand komt op het idee : Zou hij in de kast kunnen liggen ?

Help … de kast … mijn kast !

 Ik kijk naar de kast en mompel … nou ja , het zou natuurlijk kunnen !

Dit was het moment waar ik dus zo bang voor was !

Mijn kast, waar ik alleen de weg weet !

Waar zeker 25 jaar van mijn leven zorgvuldig ligt opgestapeld !

Hij is wel wat vol , maar wat maakt dat nou uit ?

 "Wordt ie ook weer es opgeruimd , mam …  want het ziet er niet uit !" 

"Nou ja" , mompel ik , "zolang ik er de weg in weet , is het toch goed

bovendien hoeven jullie er toch niet mee te leven ... het is toch mijn kast !"

 Nou is mijn dochter een zeer kordate meid

 en als ze ergens haar tanden in zet berg je dan maar …

Vastberaden doet ze de kast open om te beginnen met uitladen

en ik roep angstig : "Niet zo snel … rustig … voorzichtig …

als je het niet heel voorzichtig doet , schuift de hele inhoud er langzaam maar zeer beslist helemaal uit .

Je moet vooraan beginnen en er echt alles een voor een en vooral heel voorzichtig uit pakken …"

Daarom begin ik zelf maar om er eerst de dingen uit te halen die er als laatste zijn ingekomen .

Alleen ik weet immers precies , hoe ik iets uit die kast kan pakken ,

zonder dat de boel gaat schuiven .

We besluiten om stapeltjes te maken … voor het overzicht

Ook pakken we een oude schoenendoos

om foto’s en negatieven in te doen die we tegen komen

omdat die per ongeluk ooit es "los" in die kast zijn terecht gekomen

Maar ook een doos voor de oude kerstkaarten en brieven … die ik nooit weg kan gooien .

Vrij snel vinden we haar cijferlijst …

"Goddank" , denk ik .

Maar de zoektocht gaat gewoon door … ze vinden het veel te leuk

Wie weet wat ze nog allemaal tegenkomen …

Ik zucht …

Het voelt alsof we zitten te spitten in mijn leven alsof mijn verleden overhoop gehaald wordt .

Hun verleden ook wel een beetje !

"Goh mam , waarom bewaar jij dat toch allemaal ?" 

"Nou , gewoon , het ligt gewoon in de kast en het ligt daar niemand in de weg ."

Ik druk haar op het hart om vooral niks weg te gooien zonder dat ze het eerst aan mij heeft laten zien …

… en zo geschiedde

We komen zoveel tegen

en vertederd en met gemengde gevoelens kijk ik er naar .

Ook de kinderen genieten met volle teugen .

Ieder dingetje, ieder papiertje heeft zijn eigen herinnering .

De kast word leger en de stapeltjes worden groter !

Het overzicht ook wel , een beetje …

Als er verloren foto’s tevoorschijn komen

halen de kinderen hun eigen herinneringen daaraan op .

"Mam kijk , hier had je nog een jong gezicht"  zegt mijn dochter vriendelijk .

Ik kijk op  : "mmmm ja" , maar ik ben meer bezig met het stapeltje doorkijken : "Kan weg !"

Zit daar echt niks tussen wat absoluut-niet-weg-mag ?

Hoe meer er uit de kast komt hoe verder we terug in de tijd gaan …

Want onderin ligt immers alles, wat er ooit als eerste is ingegaan !

Dat is voor de kinders het leukste gedeelte !

 Uiteindelijk zijn we zover dat de kast zowat leeg is maar de kamer vol ligt met de gemaakte stapeltjes .

Overal ! Een grote chaos !

Voorzichtig begin ik de kast weer in te ruimen

En begin maar met de doos met de oude Kerstkaarten en brieven

Ook het stapeltje : "belangrijk"  en het stapeltje : "mag perse niet weg" gaan weer terug in de kast !

Blijft over : "nog even nakijken"  en dat is de grootste stapel

We besluiten om er even mee te stoppen om wat te gaan eten

want het is al laat en  "veel tijd hebben ze ook niet meer !" 

Dus na het eten vertrekken de kinderen weer ... ieder naar hun eigen huis

Met de gevonden oude foto’s en met de cijferlijst en laten mij achter met de overgebleven rommel .

Ik zit nu alleen te midden van de "nog even nakijken stapel" en zucht maar weer es .

Ik besluit om dat allemaal een andere keer maar es uit te zoeken

dus leg ik alles weer terug in de kast .

Ik sluit het kastdeurtje en met een beetje geluk schuift het er niet allemaal weer uit

als ik de kast de eerst volgende keer weer openmaak .

Mei 2002

*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*~*