'Niet direct, daarom belde ik u.' Gaf Sylvie toe vast te zitten met het onderzoek. Ze voelde heel dicht bij een ontknoping te komen. Alleen de grote doorbrak was er nog niet. Sylvies gedachten gingen naar Jan Lemans, haar mentor. Het liefst wou ze hem bellen, hem om raad vragen. Sylvie besefte dat de gezondheidstoestand van de oud rechercheur niet in die staat was om grote inspanningen te doen. Mentaal was de goede man heel erg verzwakt.

'Luister rechercheur Verstreepen, ik sta achter jou, ik wil je helpen zoveel ik kan maar momenteel zit ik om een antwoord verlegen. Zodra ik iets weet bel ik je, en als jij iets verder bent mag je me gerust bellen. Weet je ik heb vertrouwen in jou ijver daarom geef ik mijn privé nummer. Dat is een echt zeldzaam gebaar. Zelfs de commissarissen hebben dat nummer niet.'

'Wat een eer'

'Zeg dat wel.'

De onderzoeksrechter gaf zijn privé telefoonnummer en wenste Sylvie veel sterkte. Dat gesprek stak een hart onder de riem van de jonge vrouwelijke rechercheur. Er verscheen een glimlach op haar gelaat. Ze keek eens in het rond en mijmerde: 'commissaris, al steek je me in de kelder, ik ga die moorden oplossen.'

Sylvie stond op, trok haar donkerblauwe politierok naar beneden en liep naar de koffiemachine. Rustig zette ze verse koffie. Voor haar alleen. Uit de onderste lade, de enige die nog openging, haalde ze een koekje. Aangezien ze alleen was moest ze zich niet inhouden. Tegen alle regels van de etiquette in roerde Sylvie het koekje door de koffie om het dan in haar mond te laten wegsmelten.

De enkele uren met de oud rechercheur hadden haar sterker gemaakt. Vastberadenheid pronkte hoog in haar vaandel.

De vriendelijke gedienstige onderzoeksrechter had daar nog een schep bovenop gedaan. Terwijl ze in de koffie roerde gingen haar gedachten naar de slachtoffers. Dan sloeg ze een willekeurig dossier open. Geen spoor van een doktersrapport. Een merkwaardige zaak. Het leek wel of niemand zich met de zaak wou bemoeien. Of er zat een grote achter, of men was ergens bang voor.

Inderdaad, de barones was zeer rijk en invloedrijk waarschijnlijk ook.

Sylvie bleef met de vraag achter hoe men van een hartstilstand een moord maakt. Onbewust opende ze haar adressenbestand op haar pc. Bij de huisarts bleef ze staan.

Er viel haar plots iets te binnen. Waarom vroeg ze zijn opinie niet eens. Misschien heeft de arts een verklaring voor de hartstilstand bij al die jonge vrouwen.

'Voor ik een duidelijk antwoord kan geven zou het wenselijk zijn dat ik de medische dossiers in handen krijg.' Gaf de dokter als antwoord.

'Dat vergt nog een lang onderzoek om te weten waar hun medische dossiers zijn.'

'Niet noodzakelijk. Trouwens wij artsen zijn gebonden door het beroepsgeheim. Je gaat die dossiers nooit in handen krijgen.'

'Met andere woorden, je kan me niet helpen.'

'Daar komt het op neer vrees ik.'

'Dag dokter'

Sylvie trappelde ter plaatse. Dan kreeg ze een ingeving.

'Albert, met Sylvie.'

'Dag Sylvie. Is er iets met Jan?'

'Nee niet dat ik weet. Zou je me willen helpen?'

'Als het kan graag.'

In enkele woorden legde de jonge vrouwelijke rechercheur haar probleem uit.

'Als je me de namen en adressen geeft ga ik op zoek.'

Sylvie gaf de gevraagde gegevens aan Albert de computerspecialist.

'Ik bel je op zodra ik alles verzameld heb.'

'Goed ik wacht op dit nummer.'

Sylvie gaf het nummer van haar bureau. Ze hoopte dat Albert haar kon helpen. Na meer dan een uur belde de computerspecialist terug naar Sylvie.

'Sylvie, ik heb de medische dossiers kunnen opsporen. Zal ik ze per e-mail sturen?'

'Ja doe dat Albert.'

Het ophalen van de bewuste dossiers duurden wel een tijd.

Met veel aandacht nam de jonge vrouwelijke rechercheur ze één voor één door. Ze vergelijk de medische dossiers maar vond geen vergelijking. Geen enkel dossier wees op een gezamenlijk beeld. Tot haar spijt geraakte Sylvie geen stap verder. Ze bracht de onderzoeksrechter op de hoogte.

Dat al die jonge gezonde vrouwen aan een hartinfarct bezweken waren kon een toeval zijn. Enkel het feit dat ze allen een appartement huurde van de barones maakte hun overlijden verdacht. Al kan je hier ook een voorbehoud maken. De barones bezat vierhonderd appartementen. Wat Sylvie overtuigde dat het om moord ging was het feit dat alle slachtoffers een computer hadden en dat alle gegevens gewist waren. Dat deed de jonge rechercheur denken dat er een andere persoon de dood veroorzaakt heeft. De vraag is hoe? Het liefst zou Sylvie naar Jan bellen. Omdat ze vreesde hem te zeer te belasten besloot ze het niet te doen.

Vermoeid stapte ze uit de ouderwetse bureaustoel. Ze strekte zich helemaal uit. Een geeuw kon ze niet onderdrukken. Met stramme benen liep ze naar de plaats waar het koffieapparaat stond. De klets koude koffie  kieperde ze de pompbak. Bewust vulde ze de tas maar half  met warme koffie. Die dronk ze in één teug leeg. Daarna vulde ze de tas opnieuw.

Sylvie stond op het punt de handdoek te gooien. Al voelde ze heel dicht bij een ontknoping te zijn. Een moordwapen was er niet gevonden. Gewoon omdat er geen zichtbare verwondingen waren. Even dacht Sylvie aan een overdosis drugs. Bij bloedonderzoek bleek er geen drugs in te zitten.

Misschien heeft men iets over het hoofd gezien.

De jonge vrouwelijke rechercheur keek op haar goedkope horloge met namaaklederen polsband. Ze schrok van het late uur. Geen wonder dat haar maag zich al eens laten horen had. Sylvie besloot zichzelf eens te verwennen. Nog een kort bezoek aan de versleten spiegel in de vele decennia oude toiletruimte, al is ‘ruimte’ hier misplaatst.

De jonge vrouw trok de deur open die naar het trappenhuis leidde. Een paar verdiepingen met de trap schrok haar niet af. Zeker niet naar beneden. De oude krakende houten trap, waar ooit eens verf op gezet was, maakte een verdieping lager plaats voor een marmeren bredere trap. Een wereld van verschil. Sylvie stapte in een wereld van glamour. Het deed haar denken aan grote filmklassieker, waarin de filmdiva gracieus de marmeren trap afdaalde. Heel even bleven haar gedachten hangen bij die film. Zo kon de titel niet herinneren. Beneden liepen enkel mensen rond. Niemand schonk aandacht aan de jonge rechercheur.

Voor ze ging eten besloot Sylvie toch eerst naar huis te gaan om een weldoende douche te nemen en zich op te tutten.

Een vol uur later keek Sylvie met een strenge, kritische blik in de antieke ovale spiegel. Een aankoop waar ze fier op is. Niet dat Sylvie vaak de rommelmarkten afschuimde. Voor de inrichting van het appartementje moest ze wel. Veel geld had ze niet voor meubels. Buiten de spiegel, die misschien wel niet echt antiek is, maar er zo uitziet, kon ze niets vinden op de rommelmarkt. De jonge rechercheur zag er heel anders uit dan een uur daarvoor. Vakkundig had ze mascara aangebracht. Haar wangen bloosde een iet. Het zag er naar uit dat haar wimpers langer geworden waren, schijn, met het juiste borsteltje bereik je veel.

Sylvie lachte tevreden naar haar spiegelbeeld, dat teruglachte. Voor de gelegenheid droeg ze geen lange broek. Al draagt ze in haar vrije tijd liefst een joggingpak. Een rokje dat een hand boven haar knieën kwam en een witte kanten blouse lieten haar schoonheid tot zijn recht komen. Rustig stapte Sylvie het centrum in.

Een klein gezellig restaurant verleide de rechercheur.

Er stonden amper zeven tafels. Toch zag het er knus uit. Het interieur deed haar denken aan de jaren voor de eerste wereldoorlog. Zelfs de dienster droeg een kleed uit die tijd. Het roze lint in haar zwart plat gekamde haar maakte het kompleet. De foto’s aan de muur vertoonden dansende paren. De charleston was toen de dans bij uitstek.

Sylvie zag een koppel op een foto staan. Het viel haar op dat ze meer naar de vrouw keek dan naar de man. Al vonden de meeste vrouwen in het restaurant het een heel aantrekkelijke man. Opnieuw begon Sylvie te twijfelen aan haar geaardheid.

Een keuze had ze gauw gemaakt, wat het eten betrof. Frieten met Hongaarse goulash genoot haar voorkeur om zich eens lekker te laten gaan. Ze overwoog er een rood wijntje bij te nuttigen. Waarom niet? Na het eten ging ze toch naar huis. Om te werken komt er morgen nog een dag.

Tijdens het eten keek Sylvie geregeld naar het meisje op de foto. Het gaf haar een gemengd gevoel. Ze begon te piekeren over haar geaardheid. Is ze wel anders? Misschien zit ze in een bepaalde face. Ze was nog wel geen vrouw tegengekomen die haar vlinders bezorgde, buiten de barones. Evenmin had ze dat gevoel bij een man gevonden. Dus het kon nog alle kanten uit. Alleen het feit dat ze met meer interesse naar vrouwen keek deed haar vermoeden dat ze lesbienne kon zijn. Zeker was ze nog niet. Misschien moet ze gewoon afwachten.  Een paar tafels van haar zat een koppel. Sylvie taxeerde ze rond de zestig. De man nam een koker, iets zoals een brillenkas, en haalde er een soort van pen uit. Dan zag de jonge vrouwelijke rechercheur hoe de man zich een inspuiting gaf in de arm. Sylvie stond op en stapte naar de man. 'Excuseer, mijnheer, ik zag u een injectie geven.'

'Insuline, ik ben diabeet.' Beantwoorde de man de ongestelde vraag.

'Nogmaals mijn verontschuldiging, ik ben rechercheur Verstreepen, stelde Sylvie zich voor.

'Rechercheur?'

'Ik vraag me af wat er gebeurd als een niet diabeet zich een injectie met insuline toedient.' Vroeg Sylvie.

'Als je van dit merk twintig eenheden inspuit kan je dood gaan.' Verduidelijkte de man.

Sylvie sloeg die gegevens op in haar hersenen. Ze bedankte het koppel. De medische dossiers waren nu zeer belangrijk.

Wat een motief betrof was er nog geen enkele aanwijzing.

Sylvie kreeg een flauw vermoeden hoe de moorden gebeurd konden zijn. Tot heden toe wist niemand zeker dat de vrouwen vermoord waren. Met de theorie die Sylvie nu in haar hoofd had kon achterhaald worden welk wapen er gebruikt werd.

De jonge rechercheur probeerde haar gedachten even opzij te zetten. De Hongaarse goulash rook te heerlijk om zich te laten verdringen door een moordzaak.

Het oude koppel bleef haar aanstaren. Toen ze opstonden om weg te gaan voelde Sylvie een opluchting. Rustig genoot ze van de heerlijke maaltijd. Enkel de geur en de smaak van het gerecht hield haar bezig. Soms sloot ze zelfs haar ogen om nog meer te genieten. De rode huiswijn paste goed bij het eten. Sylvie durfde zich geen wijnkenner te noemen. Al kon ze van een glas wijn genieten. Nooit meer dan één.

Het bord zag er leeg uit.

De jonge vrouw veegde met spijt haar mond af. Ze nam nog een slok wijn.

Sylvie keek op en liet haar ogen in het rond gaan. Er waren ondertussen andere gasten gekomen. Aan een klein tafeltje tegenover haar zat een jonge vrouw, alleen. Ze bekeek de kaart zorgvuldig. Sylvie vroeg zich af waarom de jonge vrouw zo lang aarzelde. Misschien verwachte ze nog iemand. De dienster vroeg of het gesmaakt had. Heel even schrok  Sylvie. Ze had de dienster niet zien aankomen. "Ja, het was heel lekker." Zei Sylvie op een toon die je het water al uit de mond deed lopen. "Mag ik nog een koffie?" vroeg ze. "Komt er aan." lachte de dienster vriendelijk.

De jonge vrouw tegenover haar zat nog steeds alleen. Het was Sylvie niet opgevallen dat die vrouw veel naar haar keek. Toen de dienster met de koffie kwam, wenkte de vrouw de dienster. Ze bestelde enkel koffie. Haar goed recht uiteraard. Dacht Sylvie. Hoe ze ook haar best deed, Sylvie kon de moorden niet uit haar gedachten verbannen. De insuline bleef door haar hoofd spoken. Uiterlijk genoot ze van de geurige koffie. Ook wel van de omgeving.

Het restaurant bood rust. Na een half uur van de koffie te hebben genoten besloot Sylvie naar huis te gaan.

Thuisgekomen luisterde ze naar de binnengekomen berichten op het antwoordapparaat en keek haar mail na. Er was niets dringend bij. Sylvie betaalde en bedankte de studente die op Stein gepast had. Voldaan en vermoeid trok de jonge vrouw naar haar slaapkamer. Zorgvuldig borg ze haar kleding op. Onmiddellijk ging ze tussen  de lakens. Stein sliep al.

Amper twee minuten later viel ze in een diepe slaap. Na een verkwikkende nachtrust, die acht uren duurde ontwaakte Sylvie met een glimlach rond haar mond. Nog even bleef ze liggen. Ze strekte zich helemaal, met armen en benen  wijduit gespreid. Na een volledige strekstand rolde ze zich in een bolletje. Daarna stapte ze uit het bed. Nog geen moment had Sylvie aan haar werk gedacht. 

Ze schrok toen de telefoon zich liet horen. In haar nachtkledij, een boxershort, liep ze naar de telefoon. Sylvie haastte zich want haar zoontje sliep nog. Het was een vrije dag op school en Sylvie nam eveneens een snipperdag.

"Hallo." Zei ze met een vragende ondertoon. Aan de andere kant van de lijn klonk een vrouwenstem, een zachte twijfelende stem.

“U zal mijn stem niet kennen.”

Daar had ze overschot van gelijk in, dacht Sylvie met een glimlach rond haar mond. Heel even bleef het stil. Geen van beide wist niet of durfde niet beginnen. Al leek er niet op dat Sylvie de eerste stap moest zetten. Het was tenslotte de voor haar onbekende dame die haar opbelde. Onvermijdelijk passeerde alle dames die in het verleden met haar werk te maken hadden de revue. Nee, de jonge rechercheur kon de stem niet thuisbrengen.

12-02-2006 om 15:31 geschreven door Joe Manshell

12-02-2006 om 00:00 geschreven door Joe Manshell

Veel leesplezier, let op dat u de juiste volgorde van hoofdstukken heeft.

‘Goedemorgen Louis’

‘Goedemorgen mijnheer Lemans’

Zo klonk de dagelijkse begroeting in het pittoreske krantenwinkeltje aan de zeedijk in Blankenberge. 

Sinds Jan Lemans met zijn Juliette in de badstad van het volk waren komen wonen stapte Jan klokslag zeven uur het krantenwinkeltje binnen. Waarschijnlijk hebben er weinig mensen oog voor dat prachtig stuk architectuur. De bijna pittoreske torentjes aan beide kanten van het dak misten hun welverdiende aandacht, zelfs bewondering, doordat de winkel onder aan de consumenten meer aansprak.

‘Mooi weer’ Zei Jan en keek naar buiten.

Louis, in feite de vader van de eigenaar, zei op zijn Blankenbergs: ‘lot ze mor schijnen’

Beide mannen waren van dezelfde leeftijd. Net de zestig gepasseerd. De jaren van noeste arbeid hadden hun tol geijsd, al geven ze dat niet graag toe.

De ochtenduren in het krantenwinkeltje nam Louis voor zijn rekening, zodat zoon Leo de winkel lang kon openhouden.

‘Morgen begint het.’ Zuchtte Louis alsof hij voor de muur van Geraardsbergen stond met de fiets aan de hand.

‘En de zon speelt mee. Morgen begint de vakantie. Ik zie er naar uit.’ Antwoordde Jan. Er verscheen een glimlach op zijn gebruinde gerimpelde gelaat.

‘Dan zijn de monokini's er weer’ Lachte Louis, In de ietwat doffe, te veel gebruikte ogen van Jan kwamen sterretjes.

'Dat geeft het leven nog meer zin, daar put ik mijn kracht uit. Je weet hoe labiel mijn gezondheid is, en soms verlies ik een beetje de moed, verlies ik de goesting om verder te gaan, maar als ik de dames in monokini dan zie, dan bloei ik weer open.’ Filosofeerde Jan Lemans.

‘Zo is, en niet anders’ wist Louis, die het aan de lijve ondervond, want ook hij sukkelt met zijn hart. Jan wreef met volle hand over zijn gelaat, alsof hij de sobere gedachten van het bord veegde.

Er begonnen klanten te komen zodat beide mannen ‘tot morgen’ zegden.

De wind was al op vakantie vertrokken. De zon miste de afspraak niet.

Jan wandelde tot aan het strand, zette zich op een hagelwitte bank en begon zijn krant te lezen.

De vroege vogels van de gemeentediensten hadden er voor gezorgd dat alles er netjes bijlag.

Jan begon halverwege de krant, de sportpagina die las hij met veel interesse. De rest sloeg hij over. Politiek en financiën was niets voor hem. Ongevallen, daar werd je alleen maar droevig van en de misdaad, daar had hij zijn buik van vol.

Veel sport, in het bijzonder voetbalnieuws, stond er niet in de krant, zodat Jan vlug klaar was. De voetbal lag stil.

Wat een raar gevoel geeft. Het is een beetje als ophouden met roken. Je mist wat. Je voelt je verdwaald.

Jan lachte met zijn eigen gedachtegang. Bij hem zou stoppen met roken een gevoel van een geamputeerd lichaamsdeel geven. Het welk, ja dat is een vraag die hem nog meer binnenpret bezorgde. Hoogmoedig gaf Jan toe dat negentig percent van het aantal sigaretten die hij rookt, gewoontesigaretten zijn, zoals hij dat noemt. Van een drietal sigaretten per dag kan hij heerlijk genieten. Langzaam zuigt hij de rook naar binnen, laat hem even ronddartelen als een speelse peuter, om hem dan tergend traag op te nemen. Op zulke momenten staat voor Jan de wereld stil, hij ziet niets, hij hoort niets. Enkel het genot van de spelende rook tegen zijn gehemelte en het binnensluipen in de luchtwegen. Dat is een moment voor hem alleen. Dan heeft hij niets of niemand nodig. Beter dan wie ook weet Jan dat hij flirt met de dood. Al maakt hij anderen, maar vooral zichzelf wijs dat roken een deel van zijn leven is.

De lucht en de zee leken een wedstrijd te houden, om ter blauwste. De lucht won nipt.

De zee lag er als een biljartlaken bij. Zeker ging de gelijkenis op met een televisie uitzending over het biljartspel, want dan gebruikt men een blauw laken om een beter beeld te krijgen. Alhoewel Jan uren naar de zee kon kijken kon hij het zich niet voorstellen er op te varen. 'Daar moet je zot voor zijn om met zulke badkuip met bedlakens op zee te gaan.

Jan vouwde de krant keurig dicht. Dat deed hem denken aan het opdekken van zijn bed tijdens zijn legerdienst. Juliette kon het niet hebben dat de krant niet in de oorspronkelijke staat was. Al keek ze nooit naar politiek en sport, toch moesten die bladen op hun plaats zitten. Ze was op orde gesteld.  Dat wist Jan maar al te goed. Al kon hij evenmin tegen rommel. 

Jan keek naar het blanke strand. Veel beweging was er nog niet. In de verte, meer naar het westen, zag hij een wat ouder koppel door het losse zand stappen, blootsvoets, de schoenen in hun handen. Hun pas was traag. De ruggen gebogen. Krom gewerkt. Als het niet regent vormden die twee een onderdeel van het landschap. Een penseelstreek van een zondagschilder, niet meer, niet minder.

Op de dijk waren er wel meer die hun ochtendwandeling hielden. Sommige met hond, anderen met een kinderwagen of een dreumes aan de hand.

Vanuit Engeland zag Jan een hovercraft naderen. 'Dan moet het vijf voor acht zijn’ dacht Jan. Een blik op zijn gele horloge bevestigde dat.

Jan stond recht, een beetje moeizaam, de oude knoken wilden niet zo goed meer. Even bleef hij staan, enkel zijn hoofd draaide van links naar rechts om alles nog eens in zich op te nemen. De zuivere zeelucht snoof hij met overtuiging op. Het streelde de lange neusharen, die naar buiten kwamen om mee te genieten. Soms nam Jan een te lang neushaar tussen de nagels van zijn duim en middenvinger en trok met een korte krachtige ruk er aan. Dan durfde er wel eens een traan van pijn uit zijn oude ogen sijpelen.

Daarna draaide hij zich om en wandelde rustig naar zijn Juliette toe, die in het appartement aan de dijk op het derde verdiep nog onder de wol lag.

Een jonge vrouw, die net onder hen woont kwam buiten. Naar gewoonte knikte Jan en zette een glimlach op het gerimpelde gelaat. Stuur keek de vrouw voor zich uit en negeerde de ouwe man. Elke dag hetzelfde ritueel. Niet dat Jan zich daar aan stoorde. Wel vroeg hij zich af waarom mensen niet vriendelijker kunnen zijn. Goed ze zal naar haar werk moeten. Het brood komt niet vanzelf op de plank. Bij hem is dat niet anders geweest. Een man heeft hij nog nooit met miss zuurpruim gezien, dus zal ze er wel alleen voor staan. Terwijl hij zijn grijze cellen onnodig aan het werk zette kwam de lift. Even later stopte de lift op de derde verdieping.

Jan hing netjes zijn jas aan de kapstok. Dan liep hij naar de keuken en zette koffie, lekker verse koffie, heerlijk op een mooie morgen. Vervolgens zette hij de ontbijttafel klaar, om dan naar de slaapkamer te gaan. Juliette lag met haar slaperige ogen open. Ze deed alle moeite van de wereld om een glimlach te toveren. Gedeeltelijk lukte het. Al zou ze bij het instituut Herman Teirlinck met een grote buis buitenkomen.

Jan ruilde zijn schoenen voor gemakkelijke pantoffels in het hallkastje. Jan deed veel in het huishouden, een pantoffelheld, nee dat was hij niet. Al is sinds zijn pensionering er veel veranderd. De onregelmatige werkuren hadden voor zijn vrouwtje het leven niet gemakkelijk gemaakt. ‘Juliette is ook op pensioen.’ Zei Jan altijd. En gelijk had hij.

Beide hadden als droom dat wanneer de kans zich voordeed, ze naar de kust zouden trekken. Een appartement op de dijk van Blankenberge, meer moest dat niet zijn. Jan had wel gezegd dat hij alleen op de dijk een appartement wou. Twee jaar geleden kwam er een appartement te koop op het derde verdiep, met een mooi balkon, groot genoeg om twee zetels te zetten. Geen moment hebben ze geaarzeld. Jan was toen al op rust. Eerder bij toeval hoorde Jan het vertellen. In de Delhaize om de hoek. Geduldig wachtte hij zijn beurt af aan de charcuterie. Een vrouw die hij wel eens zag bij Delhaize vroeg aan een andere vrouw, die hij niet kende, hoe het met haar appartement aan zee ging. 'Och, sinds mijne Jef dood is ben ik er niet meer geweest.' Antwoordde de vrouw. 'En verhuren?' Vroeg de andere. 'Dat is zo'n rompslomp.' Jan mengde zich in het gesprek. 'Neem me niet kwalijk mevrouw, maar ik hoorde jullie praten, waar is dat appartement?'

'In Blankenberge.'

'Toch niet op de dijk?' Vroeg Jan alsof hij  stilletjes begon te hopen.

'Op het derde verdiep.' 'Met een lift'

 'Heb je er al aan gedacht het te verkopen?' Vroeg Jan opgewonden.

'Ja, maar wat moet je daar voor vragen?'

'Daar valt over te praten.' Jan kon zich bijna niet meer beheersen. Zou dit de kans van zijn leven zijn?'

'Jan, je bent aan het dromen.' Haalde Juliette hem uit een dagdroom. ‘Heu, heu.’ Stamelde Jan als een kind dat betrapt werd bij het wegnemen van een snoepje zonder het te vragen.  ‘Je bent aan het morsen.’ Voegde Juliette er aan toe. Jan gaf toe dat hij droomde.

De oud-rechercheur wandelde vroeger in Hoogstraten graag langs de Rozenkransweg. Daar kon hij rustig denken. Daar voelde hij de adem van Christus.

De ranke sparren die de weg afbakenden fluisterde zacht dat hij stil moest zijn. Al moest hij tijdens zijn werk enkel oog hebben voor de feiten. Daar kon hij filosoferen. Vaak wandelde hij er met zijn kleindochter. Voor haar was de vava een levend dagboek; al haar problemen of goede momenten schreef ze in zijn geest. Niemand kon beter een geheim bewaren. En goede dingen en slechte dingen mag je niet in je eigen geest opsluiten. Dat waren wijze woorden van grootvader. Als de dag van gisteren herinnerde hij het zich. Gaby was net zestien geworden, nu vijf jaar geleden. Karel, de zoon van Jan en Juliette kwam het thuis vertellen, Gaby had kanker. Amper vier weken later was Gaby er niet meer. Dat was het moment waarop Jan geen zin meer in werken had. Een tijd lang in niets meer. Dagen kon hij rondlopen met een stoppelbaard. Tot ergernis van zijn vrouwlief.

12-02-2006 om 00:00 geschreven door Joe Manshell