Het kalkmassief van de Sint-Pietersberg ligt op de grens van Nederland, Vlaanderen en Wallonië. Dit is een unieke streek, met pittoreske dorpjes, forten en kastelen, tal van waterlopen, een bewogen geschiedenis en een uitzonderlijke natuur. Om dit prachtige maar kwetsbare gebied nieuwe kansen te geven sloegen zes gemeenten en zeven verenigingen enkele jaren geleden de handen in elkaar.

Samen startten zij in 2002 het Europese project “Sint-Pietersberg, tussen Jeker en Maas” met meer dan 30 projecten voor landschaps- en natuurherstel, recreatie en informatie. Het internationale 5-sterren wandelgebied Sint-Pietersberg telt 20 prachtige landschapswandelingen, tussen de Jeker en de Maas. Deze wandelingen starten aan 7 infoplaatsen, verspreid over het grensgebied van Nederland, Vlaanderen en Wallonië. Aan elke vertrekplaats heb je de keuze uit 3 of 4 routes van verschillende lengte. De kortste wandeling is 2,8 km, de langste 13,5 km. De creatieve wandelaar kan de routes combineren tot een langere, zelfs meerdaagse tocht.

Vandaag worden deze wandelingen gecontroleerd door 50 ambassadeurs van Sint-Pietersberg wandelingen. We komen een twee maal per jaar samen om een gezellige samen zijn en om elkaar te leren kennen. Wat bijzonder is dat we Nederlanders, Vlamingen en Walen dit samen doen. We hebben afspraak onder de brug van Kanne om te beginnen met een warme choco en een ontbijtkoek. Als we er allemaal zijn gaan we naar “Grotten van Kanne” voor een rondleiding ondergronds met een gids. We beleven een wandeling door de bodem van een oude zee.

De kalksteen die we tegenkomen in de Grotten van Kanne is rond 70 miljoen jaar geleden afgezet op de bodem van een ondiepe subtropische zee, de Krijtzee. In die Krijtzee leefden ontelbare dierlijke levensvormen, veelal opgebouwd uit een kalkskelet. Na hun dood zakten ze naar de bodem en vormden met hun kalkskelet laagje op laagje een tientallen meters dik sediment, dat nu kalksteen of mergel wordt genoemd. Het kalkgesteente is bij uitstek geschikt is voor de winning van bouwsteen. De mergelgroeve van Kanne is één van de mooiste en origineelste kalksteengroeven, waar die bouwsteen ondergronds gewonnen is. De ontginning van deze groeve vond plaats vanaf begin 1700 tot de jaren ´70 van de vorige eeuw. Het totale gangstelsel bedraagt maar liefst 16 kilometer. Al deze gangen zijn met eenvoudige gereedschappen als zaag, houweel en beitel door de blokbrekers uitgezaagd en gebroken voor de winning van bouwsteen. Het was een zwaar en gevaarlijk werk. Zo ontstond een ongerept en origineel ondergronds landschap met vrij hoge gangen, die plaatselijk meer dan acht meter hoog zijn.

De sporen van de voormalige blokbrekers, zoals werkfronten en opschriften, zijn nog ruim aanwezig. Het vervoer van de kalksteenblokken uit de groeven gebeurde met paard en wagen. Om het manoeuvreren in de gangen te vergemakkelijken werden op sommige plaatsen de hoeken uitgebroken. Waar de wielnaven van de wagen de zachte mergelwanden raakten ontstonden duidelijke slijtagesporen. Op vele plaatsen lieten bezoekers en blokbrekers opschriften en afbeeldingen achter op de gladde en gele mergelwanden. Tijdens de rondleiding passeren we de schitterende feestzaal.

We bezoeken de laatste onderaardse champignonkwekerij van België. We gaan naar een oud werkfront van de blokbrekers en een mergelatelier, waar u zelf kunt ervaren hoe zwaar het blokken zagen en breken was. Een museum met fossielen van zee-egels, vissen en andere voormalige bewoners van de Krijtzee herinnert u er aan dat we nog steeds door de bodem van die zee lopen. Muurschilderingen van prehistorische dieren, die nog zijn aangebracht toen de blokwerkers hier nog aan het werk waren, vormen het decor van het museum. Kortom, we laten ons door een ervaren gids met beetje humor gedurende een uur en vijftien minuten rondleiden en leren alles over mergel, vleermuizen, champignons en al het rijke, dat de Grotten van Kanne ons te bieden heeft. Na ons bezoek gaan we samen voor een maaltijd en een gezellige babbel.

Na ons gezellig samenzijn beslissen we om de nieuwe 7km wandeling eens te proberen. We wandelen een eindje langs kanaal en steken dan over en dan wandelen boven de grotten en gaan richting Eben-Emael en wandelen over het Fort. Sterker dan de Franse "Maginotlinie" en de Duitse "Westwall": dat was het beeld van het fort Eben-Emael in 1939. Het Belgisch leger plantte deze kolos neer in de periode 1932-1935 om een zwak punt in de Belgische defensie tegenover Duitsland te versterken: de invalswegen in de buurt van Maastricht. Eben-Emael is een reus onder de forten. Verspreid over een oppervlakte van 75 ha (150 voetbalvelden) liggen 17 bunkers van uiteenlopende types die ondersteund werden door verschillende andere werken.

De bunkers werden ingeplant zoals een slagschip: op het vlakke bovenplateau van de heuvel de lange-afstandartillerie; langs alle zijden onderaan de defensiebunkers, aangevuld met bijkomende versperringen. Een indrukwekkende "natuurlijke" verdediging versterkte het driehoekig fort nog: aan de oostzijde sneed het Albertkanaal door de heuvel, met verticale muren tot 60m. hoog; daarnaast een watergracht in het westen en een droge anti-tankgracht in het zuiden. In de mergelberg, 60m. onder het hoogste punt, werd een ondergrondse kazerne gebouwd. Een ondergrondse stad die het garnizoen een beleg moest laten doorstaan: slaapzalen, keuken, machinekamer, douches, waszalen, hospitaal, waterput, voorraadkamers, enz. Een indrukkwekkend tunnelstelsel van 5.5 km. verbond alle bunkers met elkaar.

Een garnizoen van 1.198 militairen diende het fort operationeel te maken. Samen met 8 van de 12 gemoderniseerde forten en 3 andere nieuwe forten vormde fort Eben-Emael in 1940 een onderdeel van de Versterkte Stelling Luik. Fort Eben-Emael moest dus mee de Maas- en Albertkanaalstelling – waar bunkers langs de waterwegen waren gebouwd, aangevuld met veldversterkingen - helpen verdedigen. Die werd op 10 mei 1940 in de omgeving van het fort bemand door de 7de Infanteriedivisie. Bovendien waren in de nabije omgeving niet minder dan 90 stukken veldgeschut gericht op de bruggen over de Maas en het Albertkanaal.

Deze eenheden, gesteund door het fort, zouden volgens de Belgische legerleiding moeten volstaan om de voorziene invasie van het Duitse leger af te slaan. Door zijn sterke natuurlijke verdediging en zijn moderne bewapening gold Eben-Emael alvast als één van de sterkste forten van Europa en als onneembaar. MAAR: Het fort heeft zich omstreeks het middaguur op zaterdag 11 mei 1940 overgegeven omdat de toestand kritiek geworden was. Vele bunkers waren uitgeschakeld, het fort was inmiddels volledig omsingeld door Duitse grondtroepen en het garnizoen was danig onder de indruk van de indrukwekkende impact van de nieuwe Duitse explosieven, die een vernietigend effect hadden en velen hadden gedood of zwaar verwond. Het zorgde voor een kletterende Duitse overwinning die uitgebreid verwerkt werd in de Duitse oorlogspropaganda.

We wandelen langs de bunkers over het vlakke bovengedeelte dalen af naar de antitankgracht en dan verlaten we Eben Emael en wandelen richting kanaal, we volgen deze tot aan de jachthaven en steken het kanaal over. Dan komen we terug in Kanne waar onze wandeling eindigt. Het was een prachtige dag, een gezellig samen zijn en een leerrijke bezoek en de wandeling is perfect.

We vertrekken met de wandeling in de Paul Moor-Schule een school voor minder begaafde kinderen, het is ondergebracht in een prachtig kasteel. Gelegen in het Hardter Wald een groot bos waar het heerlijk wandelen is. we vertrekken aan het kasteel en dan direct langs de velden en akkers in de verte zien we een merkwaardig gebouw-boerderij met een zeshoekige toren.

En dan tussen de akkers en dan wandelen we het bos in. In het bos staan verschillende infoboorden met uitleg over de bomen en planten die hier te zien zijn. We komen zo aan de eerste controlepost een mooi versierde hal waar je rustig kunt genieten van een drankje en zo. Weer verder met onze wandeling met een zicht op Hardt. Weer een eind verder tussen de velden en we komen nu aan prachtige vakwerkhuizen in de Tomperstraat is er een prachtig boerderijtje waar je groenten kunt kopen, het is gezellig ingericht met aan de muren oude werktuigen. Wij wandelen even binnen en zien de grote verscheidenheid van groenten welke hier kunt kopen en ook vele van de zogenaamde vergeten groenten.

We wandelen verder en komen op de Nikolausplein waar een Nikolausmarkt is en waarachtig de Heilige man is er ook. Een gezellig pleintje met wat kramen en naar Duitse gewoonte veel drank en eten kraampjes. Nog wat verder komen terug in het Hardtbos en wat verder zijn we terug aan ons vertrek. Een mooie wandeling was het wel en gezellig start en aankomst. We hebben nog even de tijd om naar Müchengladbach te rijden en daar even op de kerstmarkt rond te lopen om zo een fijne dag te eindigen.

De eerste proefboringen te Winterslag gebeurden reeds in 1902, een jaar na het ontdekken van steenkolen door André Dumont in buurgemeente As.

De eerste steenkoollaag op een diepte van 485 meter werd bereikt in 1914 en in 1917 was de steenkoolmijn van Winterslag de eerste die operationeel werd in het Kempens steenkoolbekken. Rond de mijn werden volledige woonwijken gebouwd. Sinds de jaren 1960 waren de mijnen in Limburg fors verlieslatend en als gevolg hiervan werd de mijn van Winterslag gesloten in 1988.

De mijngebouwen hebben na vele jaren een nieuwe bestemming gekregen. Een gedeelte is momenteel in gebruik door de brandweer van Genk. Recent is er in het gedeelte aan de Evence Coppélaan een bioscoopcomplex geopend. Winterslag bestaat uit verschillende wijken die men daar cités noemt: Oud-Winterslag (ten noorden van de mijn) en de mijntuinwijken 1, 2 en 4. Mijntuinwijk 3 is nooit gebouwd. Op de eerste tuinwijk, die aangelegd werd vanaf 1913 tot 1924 naar het voorbeeld van Engelse tuinwijken uit het begin van de 20e eeuw, staan prachtige ingenieurshuizen en het kerkplein met de kerk. De vroegere meisjesschool (nu een vormingscentrum) en de vroegere jongensschool (nu een gemengde school) is indrukwekkend.

Vele huizen zijn gebouwd met de zogenaamde Winterslagse brik, die zeer hard is en voor een goede warmte-isolatie zorgt. Op deze tuinwijk kleuren vele verenigingen het sociale leven. Er zijn onder meer twee jeugdverenigingen: Scouts Winterslag voor de jongens en Chiro Winterslag voor de meisjes. In het parochiecentrum Het Park komen andere verenigingen regelmatig samen, zoals de harmonie van Winterslag. De tweede en vierde tuinwijk zijn later gebouwd (tussen 1931 en 1948) om de toestroom van gastarbeiders op te vangen en zijn soberder van afwerking.

De mijnterril, een berg met afval uit de mijn, is nu een groen wandelgebied, met bovenop een prachtig zicht over Genk en omstreken. De mijnterril, 163 m hoog, is omgevormd tot wandelgebied. Op de mijnsite staan nog steeds een aantal gebouwen die verwijzen naar het mijnverleden met onder meer de oudste en de meest recent gebouwde schachtbok in Limburg. De mijn haalde in 1967 nog een jaarproductie van 1.635.514 ton. De totale mijnproductie bedroeg 66.593.000 ton. In 1953 was de tewerkstelling maximaal met 6250 mijnwerkers. De ondergrondse verdiepingen lagen op 600, 660, 735 en 850 m. De steenkoolmijnen kregen veel kritiek van de katholieken. Om hun imago op te poetsen investeerden de uitbatingsfirma's in grote kerken, de zogenaamde mijnkathedralen. De Heilig-Hartkerk van Winterslag uit 1925 van architect Adrien Blomme is opgetrokken in natuursteen.

Wij wandelen door de tuinwijken en genieten van de mooie monumenten die we op de wandeling tegen komen. Als we terug op de mijnsite komen gaan we de oude machinekamers eens bekijken, al is het niet de eerste keer dat we hier komen maar toch blijft het interessant om te bekijken.

De actie BARBARA BLIJF Is ze je ooit opgevallen, de blauwstenen nis boven de vroegere ingang van de mijn van Winterslag? Er wordt verteld dat er ooit een beeld van Sint-Barbara in deze nis stond. Het is dan ook een ideale plek voor de patrones van de mijnwerkers. Helaas is hiervan nooit een foto boven water gekomen. Zeker is dat de nis sinds de sluiting van de mijn van Winterslag in 1988 leeg stond. Tot de Gentse kunstenares Sofie Muller besloot Sint-Barbara weer thuis te brengen. Het beeld dat Sofie Muller hiervoor maakte is niet zomaar een Sint-Barbarabeeld. Het is een klassiek beeld waarvan ze het hoofd deels verbrandde. Deze verbranding verwijst naar de folteringen die Barbara tijdens haar leven moest doorstaan. Tegelijkertijd toont Sint-Barbara zich ermee als mijnwerker, met zwart hoofd, na een dag arbeid in de ondergrond.

Een actie door de gemeente Genk loop nu: Word zelf eigenaar van een stukje Barbara Word mede-eigenaar van de favoriete heilige van de Genkenaar en koop een aandeel in het beeld. Hou Barbara in Genk! Een aandeel kost 5 euro en is het eigendomsbewijs van jouw stukje Barbara. Op deze wijze wil de stad Genk de bevolking betrekken en zo kan Barbara op haar plaats blijven.

Grivegnee, het is een deelgemeente van de stad Luik, en maakt volledig deel uit van de stedelijke kern. Grivegnée beslaat het grootste stuk van de stedelijke kern op de rechteroever van de Maas, ten noorden van de Ourthe. Wij wandelen een eind door de straten van het dorpje. En hebben een mooi zicht op de heuvels van de vallei van de Maas en Ourthe. Hier kunnen we goed zien hoe de vallei van de Maas veel industrie heeft aangetrokken en vandaag een industriële zone geworden. We wandelen door de weilanden en dalen de vallei in. Nog wat verder opnieuw door straten van Grivegnee. Een korte wandeling en door het slechte weer en niet zo mooie wandeling. Spijtig van de regen.

 Herk-de-Stad de gemeente met veel groen en we een oude geschiedenis. De middeleeuwse stad is nog duidelijk herkenbaar aan het ruime marktplein en het eivormig patroon van de stadsomwalling die bewaard bleef in de lanen die nu de ringweg vormen rond het stadscentrum. Er waren stadspoorten naar Sint-Truiden, Hasselt en Diest.

Wij vertrekken in het centrum en komen voorbij de Decanale Sint-Martinuskerk. En dan wandelen we langs de Demer. Het gebied daalt langzaam af van het zuiden (55 m) naar de depressie van de Demervallei in het noorden (22 m). De bodems bestaan uit vochtige zandleemgronden en natte rivierklei. Wij wandelen langs de Demer en genieten van het prachtige landschap met een groot natuurgebied. In het noorden ligt het Schulens Broek, een natuurlijk meer langs de Demer dat met de aanleg van de E314 vergroot werd tot het Schulensmeer. In de kernen rond het oude stadsdeel is er veel agrarische bedrijvigheid. We komen in Schulen, is gelegen aan de Demer en de Herk. We komen aan de Oude Toren waar de wandeling van het Regionaal Landschap vertrekken.

We wandelen door de omgeving en kunnen zien hoe de natuur hier een bijzondere waarde heeft het gebied waar het Schulensbroek uit groeide tot een van de grootste natuurreservaten in Vlaanderen. Een meer uitgestrekte gras- en weilanden, poelen en talrijke kleine landschapselementen, zoals knotwilgen, meidoorn en sleedoornhagen. Wij wandelen verder en ondanks het slechte weer kunnen we toch nog genieten van het landschap en de wandeling.

Het Land van Herve is gekenmerkt door groene weiden afgezoomd met hagen. De hagen zijn stilaan uit het landschap aan het verdwijnen maar hadden de bedoeling dat het vee zich hierachter kon verschuilen tegen het gure weer. Je zal ook merken dat er heel wat boomgaarden zijn. Meteen weet je al waarom Hervekaas, mousserende cider, peren- en appelstroop de streekspecialiteiten zijn.

Herve is een van de grotere gemeenten in de regio en zowat het toeristisch hart van het Land van Herve. De publiekstrekker is hier het 'Espace des Saveurs' dat volledig vernieuwd werd en je een beeld schetst van de streek en zijn culinaire geneugten. Het is een boeiende en multimediale rondleiding door de natuur en zijn lekkernijen. Je krijgt een verklaring voor het landschap en ook de streekproducten vertellen je een paar van hun geheimen.

Deze historische landstreek, aan de uiterste grenzen van de Franse cultuurgemeenschap, kan uitpakken met een rijk patrimonium. Na elke weg kromming ontdek je in het landschap ofwel een rustieke hoeve, een pittoresk dorpje of een historisch gebouw. We stappen ongestoord langs smalle paden door velden en grasland, boomgaarden en weiden. Het land van Herve is het koninkrijk van de klap deurtjes, de overstapjes en draai poortjes. Op het grootste deel van de wandeling zijn regelmatig bijzonder mooie panorama's te zien over het lager gelegen 'Land van Herve'.

Een deel van de mooie wandeling in het 'Land van Herve' is op de bedding van de oude spoorlijn L38. We komen dan wat verder in het dorpje Charneux, in het dorp bevindt zich de St-Sébastienkerk, en een driehoekig plein. Vele oude gebouwen en een kasteel geven een bijzonder zicht aan het dorpje.

Wij wandelen weer verder door het prachtige Land van Herve. Nog even door de velden en weilanden en we komen terug aan ons vertrek. Wat een prachtige wandeling.

Het kasteel van Modave, ook Château des Comtes de Marchin, is een kasteel nabij Modave in de provincie Luik.

Van de 13e tot en met de 16e eeuw was het kasteel in bezit van de Heer van Modave.

Hierna kwam het eigendomsrecht in handen van de families Haultepenne en Saint-Fontaine. Amper een eeuw later werd Jean-Gaspard Ferdinand de Marchin, een Frans bevelhebber, eigenaar van het kasteel. Zijn zoon, Ferdinand de Marsin, verwierp het eigendomsrecht en verhuisde naar Frankrijk. Latere eigenaars waren respectievelijk: Maximiliaan Hendrik van Beieren (1682-1684) Wilhelm Egon von Fürstenberg (1684-1706) Arnold de Ville (1706-1772) Hertog van Montmorency (1772-1817)

In 1941 kocht de Compagnie Intercommunale Bruxelloise des Eaux uiteindelijk het eigendom om de waterconstructies op het domein te beschermen. Het kasteel van Modave dat in de Middeleeuwen werd gebouwd, werd in het midden van de 17de eeuw gedeeltelijk verwoest. Vervolgens werd het gerestaureerd en kreeg het een klassieke gevel waardoor het een elegant buitenhuis werd. De eertijds aangelegde Franse tuinen verhogen nog de charme ervan. Merkwaardig stucwerk uit de 17de eeuw versiert de plafonds terwijl de muren getooid zijn met gebeeldhouwde lambriseringen, wandkleden en grote schilderijen.

Het meubilair met uitzonderlijke stukken uit de 18de en 19de eeuw, past uitstekend in dit juweeltje. In een van de zalen wordt aandacht besteed aan het hydraulisch rad dat te Modave in de 17de eeuw werd gebouwd en wordt toegeschreven aan Renkin Sualem.

Het is ongetwijfeld dit rad dat model stond voor de befaamde machine van Marly die het water uit de Seine opstuwde naar het kasteel van Versailles. Ingeplant op een rotspunt die 60 meter boven de vallei van de Hoyoux uitsteekt, biedt het kasteel, met name vanaf zijn pas gerestaureerd terras, een uitzonderlijk uitzicht op de omringende natuur, een natuurreservaat van 450 hectare.

Wij vertrekken met de wandeling uit het “Keerhoes”: In een Traditioneel-ambachtelijke stijl in 1878 gebouwd gemeentehuis. Het voormalige gemeentehuis van Cadier en Keer is van cultuurhistorische waarde, bezit streekgebonden architectuurhistorische waarde en is van belang vanwege het bijzondere materiaalgebruik.

Het voormalige gemeentehuis is tenslotte van algemeen belang op grond van de redelijke mate van architectonische gaafheid van het exterieur en de zeldzaamheid. Het is een van de mooiste gebouwen die we hier tegen komen. Gelukkig heeft het vandaag een functie van algemeen nut. Binnen de gemeente bevinden zich diverse monumentale gebouwen. Het oudste is de oude kerktoren, welke uit de 12e eeuw stamt. Het originele bijbehorende kerkgebouw is in de jaren 50 van de 20e eeuw afgebroken en daarvoor is een nieuwe H. Kruisverheffingskerk in de plaats gekomen.

We wandelen het dorp uit. In het landelijk gebied van Cadier en Keer aan de entree van het Heuvelland, tussen Maasdal en Mergelland, met een riant panorama op Maastricht en het traditionele Heuvelland van Berg en Terblijt en Bemelen ligt het gebied Backerbosch, Het wordt omsloten door oude bossen, glooiende landerijen. Hier wandelen we en wat verder komen we in het Savelbos. Het Savelsbos is een 6 km lange, vaak smalle gordel van hellingbossen op de steile oostelijke maasdalhelling oostelijk en zuidoostelijk van Maastricht. Het bos kent zeer steile, vaak eroderende hellingen en veel trappenpaden. Het bos is onderverdeeld in het Eijsderbos, het Rijkholterbos, de Riesenberg en het eigenlijke Savelsbos. We wandelen door dit prachtige natuurreservaat. Het Savelsbos kent een duidelijk gelaagde structuur. Onder in het dal liggen meestal leemgronden, waarop veel boomgaarden zijn geplant. Daarboven liggen vaak stenige puinwaaiers. De steilste hellingen eroderen sterk en vaak komt de kalkbodem bloot. Bovenop liggen grofzandige en kiezelige bodems, die vanwege hun bewerkbaarheid bijna volledig in gebruik zijn bij de landbouw.

De naam Savelsbos verwijst naar zand als grondsoort (vergelijk het Franse 'sable'). Aan de bovenranden van het bos werd plaatselijk zand gewonnen. Uit een kiezelkuil ter plaatse werd jarenlang kiezel gegraven om te gebruiken bij het verharden van wegen. We wandelen nu boven op de helling hier het boswachter huisje met een prachtig zicht op de omgeving benden in het dal, hier ook de vele mergelgrotten waar vroeger kalksteen of mergel werd gewonnen om land en weiden te bemesten. De mergel komt op sommige plekken aan de oppervlakte en daar zijn ingangen de berg (mergelgroeve) in. Door het hele bos verspreid bevinden zich deze mergelgroeven.

Wij dalen nu af door het prachtige bos en dan weer verder terwijl wij genieten van de mooie herfstkleuren. Wat een prachtige dag vandaag met zon en blauwe luchten. Wat verder wandelen we en klimmen dan weer uit het dal. Een heel eind wandelen we nu langs rustige wegen met mooie zichten op de vlakte en we komen zo in Eckelrade is een typisch Zuid-Limburgs dorp met vele monumentale boerderijen.

We komen nu bij de Hondsberggrub. Grubben zijn ontstaan doordat zij regenwater afvoerden in tijden van extreme regenwateroverschotten. Vaak werden en worden ze gebruikt als verbindingswegen of paden. Grubben lijken soms op holle wegen maar zijn daarmee niet altijd gelijk te stellen.

Nog wat verder wandelen we en we komen terug in het centrum van Cadier en Keer langs de kerk en het pleintje en dan staan we terug voor het Keerhoes. Wat een prachtige wandeling hebben we vandaag hier gedaan.

De oude kern – le fond de Malonne – doorsnijdt een nauwe vallei die haaks uitkomt op de Samber en die doorstroomd wordt door de beek Le Landoir. Het is verdeeld in niet minder dan 52 gehuchten, die samen 187 buurtschappen tellen, waarvan 132 zeer oude.

Al vanaf circa 1200 worden er door die gehuchten processies gehouden, die als een pelgrimage gelden. In totaal telt Malonne 1150 ha. Het inwonertal bedroeg in augustus 2007 5160, maar is sterk groeiende. Op het grondgebied van Malonne zijn verschillende belangrijke oudheidkundige vondsten gedaan. Zo werd er een skelet gevonden uit 8400-8135 v.Chr., dat nu bekendstaat als “de mens van Petit-Ry”. In het gehucht Reumont zijn opgravingen verricht naar een Gallo-Romeinse villa uit de 1e tot 4e eeuw na Chr. In Gros-Buisson werd een Gallo-Romeins kerkhof uit de 2e eeuw na Chr. gevonden. Uit de 3e eeuw stamt een vondst die onder archeologen nu bekendstaat als “de schat van de Marlagne”. Ten tijde van het Ancien Régime was Malonne een Luikse enclave binnen het Graafschap Namen. Vele sporen van het verleden kom je tegen als je hier een wandeling maakt.

Maar vooral de natuur en zeker nu in de herfst is heel bijzonder, de wandeling door de vallei met aan weerzijde de hellingen met bossen in herfstkleuren. Gewoon prachtig. Ook de gewone huizen, van de gewone man en vrouw gebouwd met stenen uit de plaatselijke groeven zijn heel eenvoudig maar ze passen wonderwel in de omgeving. We wandelen verder en komen in Reumont. Hier een prachtige oude hoeve gelegen op de heuvelrug, wij dalen af en wandelen het gehucht uit. We dalen af voorbij prachtige ardeense huizen.

Een heel eind door het bos van de abdij. De abdij van Malonne werd gesticht rond 651 door Sint-Bertuinus (Frans: Saint-Berthuin), een angelsaksische monnik. De Benedictijner monnik stierf in Malonne in 698. In de 9e eeuw werd een tweede kerk gebouwd en in 1193 vond de inwijding van een derde, Romaanse kerk plaats. De monniken kozen de regel van Sint-Augustinus in 1147. In 1841 werden de abdijgebouwen overgenomen door de Broeders van de Christelijke Scholen. Vandaag zijn de abdijgebouwen getransformeerd tot het complex schoolgebouwen dat bekendstaat als Saint-Berthuin. Tot 2001 heeft dit complex een groot internaat gekend, waar veel Vlamingen een tijd hebben doorgebracht. Velen uit de Vlaamse intelligentsia, de politiek en het bestuursleven zijn hier perfect tweetalig geworden. In de voormalige abdijkerk, daterend uit de 18e eeuw, wordt het reliekschrijn van Saint-Berthuin bewaard. De kerk fungeert nu als parochiekerk. Sinds de stichting van de abdij nam ook de traditie van het brouwen van abdijbier een aanvang. Het wordt gebrouwen als blond of bruin bier in de varianten Bière de Malonne of Gribousine Malonne.

Wij wandelen over het binnenplein waar we een prachtig zicht hebben op de gebouwen van de vroegere abdij. Gelukkig is de kerk ook open en we wandelen even binnen in de nogal sobere kerk. Maar toch is het een indrukwekkend geheel. Hier eindig voor ons het tot voor kort bijna onbekende dorpje in Namen, maar sinds enkele tijd kwam het in het nieuws door de komst van Michelle Martin in het klooster van de Clarissen in Malonne.

Tijdens onze terugreis vanuit Lahr, Zwarte Woud rijden we door de dorpen van de Elzas, is veel mooier dan over de autostrade. We komen in Windstein. Windstein is een gemeente in het Franse departement Bas-Rhin, regio Elzas.

De plaats maakt deel uit van het arrondissement Haguenau. Wat een prachtige streek om te verkennen van Windstein., wij zoeken naar de twee ruïnes van de kastelen van Windstein. Als we de berg oprijden naar de parking zien we een hoge rots. Niet wetend dat dit een deel is van Vieux Windstein. Wij wandelen naar boven en aan het restaurant gaan we links, de handwijzer wijst ons naar het nieuwe Windstein

De ruïne Nieuw Windstein is 340 meter hoogte boven het dorpje Windstein, in 1334 na de verwoesting van het kasteel van Oud Windstein, Windstein Wilhelm herbouwd een nieuw kasteel. Dat dan in het bezit komt van verschillende families: Windstein Lichtenberg, Leiningen, en Eckbrecht Dürckheim. In 1676 werd het kasteel door de Fransen verwoest. Kasteel van Vieux-Windstein (Château du Vieux-Windstein) is een beschermd historisch monument sinds 1984. 's kleinste dorp van het kanton.

Windstein werd gebouwd in de 13e eeuw door de abt van Neuburg de 14e van Guillaume de Windstein: beide werden verwoest door Franse troepen in 1676. Ruïnes van oude Windstein, semi-holbewoners in het kasteel rond 1200: ondergronds, deuren, ramen, tanks, gangen, trappen, zalen, kerkers en 41 meter diepe put gehouwen in de rots blijft van de behuizing, de vijfhoekige toren. Ruïnes van 14e eeuw Nieuw Windstein: schildmuur, achtertuin, thuis tour met gotische glasramen, open haarden, en home gateways met spitse bogen en driehoekig bastion 15e ronde toren, ondergrondse ruimte gesneden in de rots, met 3 kolommen. Wij bezoeken eerst de ruïne van het nieuwe kasteel een wandeling van een 10 tal minuten door het bos en dan komen we aan de ruïne heel wat muren staan er nog en het is een prachtige omgeving spijtig van het weer het regent pijpenstelen. We nemen toch de tijd om er eens in rond te wandelen en het even te bekijken.

We keren terug naar het restaurant en dan gaan we even kijken naar het oude kasteel, de beschrijving van het kasteelbewoners als een semi holbewoners klopt wel de hele burg was gebouwd op de uitstekende rots. Gelukkig vond ik een ets van de oude burcht in zijn glorietijd en je kunt vandaag nog goed zien waar al de gebouwen op en in de rots waren. Hier moeten we zeker eens terug op bezoek komen als het weer beter is. We keren terug naar het restaurant waar we van een lokale specialiteit genieten en dan zeten we onze reis verder naar huis. Zo eindigt een prachtige herfstvakantie met vele mooie zaken gezien en beleefd.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Windstein. Fr.

Badische wijnroute. Door de mooiste hoekjes van Duitsland.Van Baden-Baden tot Weil am Rhein en op pittoreske straten rondom de Kaiserstuhl en de Tuniberg: de Badische wijnroute brengt u over een lengte van 160 km door de mooiste streken rond het Badische wijngebied!

Onze trip op de Badische wijnroute begint in Lahr, alhoewel deze er niet op ligt. Wij rijden de wijnroute op en het landschap verandert, op de hellingen staan wijnstokken. Wat een prachtig zicht. Onze eerste stop is Ortenberg. Jugendherberge Schloss Ortenberg.

Gelegen op de berg omgeven door wijngaarden is het een juweeltje om te bezoeken, je kunt rond de burg wandelen op de binnenplaats eens gaan kijken en een wandeling tussen de wijngaarden geven een bijzondere ervaring aan je bezoek. Wij nemen ruim de tijd om er rond te wandelen en te genieten van de mooie zichten.

Spijtig dat we nu hier zijn in de zomermaanden kunnen de toren en de bovenste delen van het kasteel bezocht worden, maar de kleurenpracht die we hier nu krijgen maakt veel goed. Als je vanop de binnenmuren naar de omgeving kijkt zijn de zichten wondermooi. We vervolgen onze weg langs dorpjes Rammersweier, Eigersweiler en Zunsweiler en dan komen we in Durbach.

Het traditionele wijn dorp is bekend over de regionale grenzen met zijn unieke ligging aan de voet van het Zwarte Woud. Het uitzicht reikt verder dan de Rijnvallei over naar de Vogezen in de omgeving Frankrijk. Op steile zonnige hellingen op graniet gesteente en verweerde bodems groeien de beste wijnen. Heeft een met bloemen versierde binnenstad met vakwerkhuizen, wijngaarden en 35 met bloemen versierde bruggen langs de Durbach. Een wandeling langs de Durbach de bruggen de vakwerkhuizen en de wijngaarden wat een prachtige zichten. Ons eerste bezoek is aan het Durbacher Winzergenossenschaft het behoort sinds 1928 tot de toonaangevende, meest traditionele en meest bekroonde coöperaties in Baden en Duitsland.

De Durbacher Winzergenossenschaft is schilderachtig gelegen in het prachtige Durbach tussen Baden Baden-Baden en Offenburg. Durbach wordt gedomineerd door wijngaarden en valleien die centraal staan bij de zeer mooie dorp met zijn originele vakwerkhuizen. Op onze vloeren en graniet, porfier, gedijen volgende hoofdtypen: Müller-Thurgau, Pinot Noir, Klingelberger (Riesling), Clevner (Traminer). En op de helling hoog boven de wijngaarden daar staat het Schloss Staufenberg. Wij beginnen aan de lang klim door de wijnbergen naar het kasteel, op plaatsen is het een steile klim.

Het kasteel was in de 11e Eeuw gebouwd door de Zähringians, sinds 1832 en is eigendom van de markgraaf van Baden. Het torent hoog boven Durbach en trekt bezoekers uit de hele wereld. Van het kasteel terras op de 383-meter hoge bergtop kunnen we genieten van een prachtig panoramisch uitzicht op het bos bedekte heuvels Zwarte Woud, wijngaarden, aan de Boven-Rijn vlakte en de kathedraal van Straatsburg. Het hoogtepunt van onze wandeling Schloss Staufenberg, met zijn bijgebouwen, zijn chocolaterie en zijn winkeltje met Badische specialiteiten.

Wij nemen ruim de tijd om rond te wandelen op de wijnberg en het kasteel. Natuurlijk moeten we de wijn van de graven van Baden eens proeven. We nemen ruim de tijd en dan beginnen we terug aan de afdaling naar het dorpje.

Om een prachtige dag af te sluiten gaan we in de bakkerij van Durbach de beroemde Sachertorte/Zwarte Woudtaart proeven een vakantie in het Zwarte Woud en geen Zwarte Woudtaart geproefd kan toch niet. Hiermee sluiten we een prachtige dag af in Durbach op de Badische Wijnroute.

Voor het fotoalbum de link volgen

Van Badische Wijnroute- Durbach

We komen door het dorp Welchensteinnach. Een dorpje in de vallei met groene weilanden en op de heuveltoppen bossen, en hier tussen de prachtige boerderijen, de typische zwarte woud boerderijen, indrukwekkend en mooi. We rijden door het dal met prachtige beelden we stoppen hier en daar om wat foto’s te maken.

Wat verder komen we in Haslach. Haslach gelegen in het Kinzigtal, met zijn oude stad en middeleeuwse markt. Zijn straten en stegen zijn volledig bewaard gebleven en daarom is het in 1978 als geheel als beschermde stad onder monumenten zorg geplaats. Van 2001 is Haslach ook lid van de “Deutschen Fachwerkstraße” Duitse vakwerkroute. Een rondwandeling door de stad laat ons zien waarom deze onder monumentenzorg geplaats is.

De ene na de andere prachtige vakwerkhuizen, vele zijn rijkelijk versierd de balken rond de vensters en steunbalken zijn met houtsnijwerk bewerkt. Van mensenhoofden tot bloemen en druiven versieren het houtwerk. We komen aan het stadshuis. Het stadhuis is beschildert met figuren van het dagelijkse leven in de streek, gewoon prachtige. Op het stadsplein staat de fontein en een beeldengroep van de varkenshoeder. Deze stad is bekend voor zijn ooievaars die elk jaar weer komen broeden. We wandelen door de stad en bezoeken de kerk.

Wat later komen we aan “Haslacher Kapuzinerkloster” dat in 1630-1632 gebouwd werd. Door zijn eenvoudig is de kerk een voorbeeld van de armenorden der kapucijnen, het altaar is uit de 17 de eeuw. De aan de kloosterkerk gelegen Loretokapel uit 1660 is gebouwd naar het voorbeeld van de in Italie beroemde Loreto kapel. In de kloostergebouwen is het “Schwarzwalder Trachtenmuseum” ondergebracht waar 100 grote glazen kasten de verschillende klederdrachten van de streek tonen. Wij hebben het museum eens bezocht bij ons vorige bezoek zeker de moeite.

We wandelen nog een beetje door de straten om de prachtige vakwerkhuizen te bewonderen. We hebben nog wat tijd over en doen een stop in Zell am Harmersbach. Het Harmersbachtal is een zijdal van de Kinzigtal. Gelegen in de prachtige natuur van het Zwarte Woud. De stad heeft verschillende prachtige gebouwen en heeft nog delen van de stadsmuur. In het museum “Im Storchenturm” een stadspoort is er een heemkundig museum. Zo heeft de stad die vroeger een “Freie Reichsstadt” was veel van zijn geschiedenis bewaard.

Wij bezoeken het museum en we beklimmen de toren, op elk verdiep zijn voorwerpen en verhalen uit de streek te zien. Ook de verschillende ambachten van vroeger krijgen er en plaats prachtig om te zien. Boven hebben we een prachtig zicht op het dal.

Deze kabelbaan is gebouwd in 1929-1930 en is 3565 meter lang en stijgt 746meter met een snelheid van 4 meter per seconde, ze brengt ons na 16 minuten naar de top. Het is wel een hele tocht mooi wel je ziet hoe de berg opeens in het landschap opduikt voor ons het vlakke landschap en wij klimmen de hoogte in. Als we halverwege zijn begint het landschap van groene dennen en bomen wit te kleuren, hier ligt al sneeuw.

Boven aangekomen beginnen we dadelijk aan de 11 kilometer lange wandeling door een onbeschrijfelijk mooi landschap. We lopen een stukje van het bergstation weg om zo aan de start van de wandeling te komen, even moeten we nog een klim maken om zo aan de uitzichttoren te komen op het hoogste punt van de berg (1284m). De Eugen-Keidel-Turm is een 31 meter hoge uitzichttoren op het hoogste punt van de berg, hier prachtige panorama’s over de besneeuwde landschap.

Nu wandelen we verder en dalen een eins af voorbij de skihut en we bereiken zo de Kappler wand, hier een prachtig zicht op het Kapplerdal. We steken de weg over en dalen af naar het Engelse monument. De 17 april 1936 wandelde een groep Engelse schoolkinderen met hun leraar op de Schauinsland en werden overvallen door een sneeuwstorm en zo verloren ze hun weg, na verschillende uren bereikte een groepje het dorpje “Hofsgrund” van waaruit de zoektocht gestart werd. 5 scholieren waren reeds doodgevroren en daarom werd dit monument ter hune herinnering opgericht. Wij wandelen verder door het prachtige landschap en wat verder hebben we een mooi zicht op het idyllische gelegen “Bergdorf Hofsgrund” maar eerste komen we voorbij “Schniederlihof” een zwartwalder hof gebouwd in 1593 en bewoont tot in 1966. Vandaag is het een Heimatmuseum. Spijtig dat het gesloten is maar toch de moeite om er even naar toe te wandelen en er rond te kijken.

We dalen nu verder af en komen in Hofsgrund langs de Dorpsstraat en langs de kerk en dan wandelen we terug de bergweiden in. We wandelen nu langs het “Seppbauernhof” en dan weer verder langs de “Kohlwaldhütte” en zo komen we aan het Hotel “Die Halde” hier hebben we heerlijk blik op de Feldberg. En het “Oberrieder Tal” en het dorpje Hofsgrund. We wandelen langs de panoramaweg en komen zo terug aan het Bergstation. Hier nog even rond kijken naar de prachtige omgeving en het landschap in ons opnemen. Wij nemen de bergbaan terug naar beneden. Deze IVV permanente wandeling is zeker de moeite, met adembenemende zichten. Zelden zo een mooie wandeling gedaan, perfect afgepijld en een perfecte beschrijving van de omloop.

Het Zwarte Woud is het grootste bosgebied in Duitsland en bestaat hoofdzakelijk uit dennen- en sparrenbomen. De Romeinen noemden het dicht beboste gebergte met zijn kenmerkende donkere naaldbomen Silva Nigra - "het Zwarte of Donkere Woud of ondoordringbare woud", dat voor hen onheilspellend en bijna ondoordringbaar was. Het Duitse woord Schwarzwald werd voor de eerste keer in een document van het Zwitserse klooster St. Gallen uit het jaar 868 gebruikt.

Onze thuis voor de komende dagen ligt in LAHR. Bij de familie Bukner. Van 20 oktober tot 11 november is het “CHRYSANTHEMA” een stad in bloemen. 50.000 chrysanten versieren de stad. Pleinen zijn herschapen in bloemtapijten, straten staan vol met bloemen, huizen versiert met chrysanten. Een hele belevenis om de bloemenroute te volgen en de perken en bloemwagens te aanschouwen, terwijl we kunnen genieten van de prachtige vakwerkhuizen.

Een stadje met bijzondere erfgoedwaarde. Gezellig om in te wandelen te kijken en genieten. Het oude stadhuis is een juweeltje van bouwkunst, het nieuwe stadhuis is prachtig gelegen. De “Storchenturm” ooievaarstoren één van de verdedingstorens van de stad bijzonder mooi, bedekt met een zee van bloemen bijzonder mooi. Een stukje erfgoed wat niet mag vergeten worden en zeker bezocht moet worden is “Süsse Löchle” een unieke koffiebar, gebleven zoals het honderd jaren gelden was en een van de weinige koffiehuizen die als beschermt monument geklasseerd zijn.

Wij bezoeken het om er van een heerlijke koffie te genieten, bijzonder mooi. Bij avond is een bezoekje aan de stad nog fijner de bloemperken zijn verlicht en ook de monumenten aangenaam om te wandelen door de stad. We willen in de loop van de week het stadspark bezoeken, een aanrader.

De vele oude bomen en planten, de perken, de dieren en de gebouwen een bezoekje waard.

Het riviertje de Gulp loopt dwars door het centrum en zorgt daarmee voor de speciale sfeer en uitstraling. Het reliëfrijke landschap met bossen, weilanden en boomgaarden geven het geheel een groen karakter. Maar ook de vele monumenten, van kastelen en kloosters tot molens en vakwerkboerderijen, zijn beeldbepalend. Onze wandeling vertrekt in het centrum en al vlug dalen we af om zo een eind langs de Gulp te wandelen en het dorp te verlaten.

Door de weilanden wandelen we en voor ons duikt het Kasteel Cartils op. Is een kasteel gelegen aan de weg Wijlre-Wittem, op het grondgebied van de voormalige gemeente Wijlre in een landelijke omgeving vlak bij de oevers van de Eyserbeek. Even verderop komen de Eyserbeek, Geul en Gulp bij elkaar.

In de buurt van het kasteel bevindt zich de buurtschap Cartils. Het huidige, zeventiende-eeuwse, rechthoekige gebouw heeft aan de voorzijde op een hoekpunt een zogenaamd arkeltorentje en aan de achterzijde bevindt zich een grote ronde toren die uit omstreeks 1500 dateert. Het hoofdgebouw is in 1883 ingrijpend gewijzigd. In de vroege middeleeuwenstond op deze plek een grote hoeve die de zetel was van de heerlijkheid met dezelfde naam. De bewoners, de heren van Cartils, moesten verantwoording afleggen aan hun bisschop. Omdat hun keizer echter erg ver weg woonde konden ze verder vrijwel ongestoord hun gang gaan en menig robbertje uitvechten met hun directe buren, de heren van Wijlre en de heren van Wittem. De fraaie toegangspoort met klokvormig dak, daterend uit de 17de eeuw, gaf vroeger via de voorburcht toegang tot het kasteel, helaas heeft de renovatie, uitgevoerd in 1883-1884 veel van zijn oorspronkelijke karakter verloren doen gaan. Wij wandelen langs het kasteel het veld in en over de miljoenenlijn.

We komen nu in het waterwinningsgebied Roodborn. Een prachtig golvend landschap. We komen nu langs het Stationnetje van de stoomtrein van de Miljoenenlijn te Eys. Wij wandelen verder en komen langs de Wittemermolen gebouwd in 1835 op de Molenbeek, wij wandelen verder. Een eindje verder komen we aan het Kasteel Wittem. In het Heuvelland ligt het authentieke Kasteel Wittem, omgeven door een prachtig kasteelpark. De oudste benaming van Wittem is Witheim, hetgeen huis (heim) bij de eik (witte) betekent. Ooit was Wittem wat oppervlakte betreft de grootste gemeente van Nederland. De geschiedenis van Wittem kent heel wat belangrijke namen. Ambiorix versloeg er in 54 voor Christus de Romeinen. Paus Leo III rustte er uit op zijn weg naar Tongeren en de Noormannen kwamen er langs toen ze Aken veroverden. Willem van Oranje en tsaar Peter de Grote verbleven er. Vandaag verblijven toeristen in dit prachtige kasteel en wij mogen door het kasteel wandelen en krijgen daardoor een prachtig zicht op de verschillende zijden van het kasteel.

We wandelen weer verder en komen aan de Kloosterkerk Wittem, Het Redemptoristenklooster van Wittem is een 18e-eeuws klooster. Het kloostercomplex bestaat uit het klooster zelf met daar aan vast de kloosterkerk (de voormalige Capucijnenkerk) en enkele kleinere en grotere kapellen. Het klooster en de Capucijnenkerk zijn ieder een rijksmonument. Een kapucijnenklooster met kerk werd tussen 1729 en 1733 schuin tegenover Kasteel Wittem gebouwd. In 1733 werd het klooster betrokken door de kapucijnen uit de Keulse provincie, die hiervan tot aan de Franse Revolutie gebruik hebben gemaakt. Na deze periode kwam het gebouw tientallen jaren leeg te staan, tot in 1835 de redemptoristen er de beschikking over kregen en het geheel het jaar daarna als grootseminarie inrichtten, een studiehuis waar aanstaande priesters werden opgeleid. Vanwege de sterke toename van het aantal studenten werd in 1891 door de architect Johannes Kayser een nieuw en groter klooster gebouwd waarvoor grote delen van het oude klooster gesloopt werden. De plechtige inwijding van het nieuwe klooster vond plaats in 1894. Vandaag is het een bedevaartsoord, de heilige Gerardus Majella werd in 1893 door Paus Leo XIII zaligverklaard en wordt sindsdien vereerd in Wittem. Deze verering maakte Wittem tot een belangrijk bedevaartsoord, vooral sinds de jaren twintig van de twintigste eeuw, vandaag komen nog vele Nederlanders, Belgen en Duitsers naar het bedevaartsoord. Wij nemen even de tijd om binnen in de kerk te gaan kijken en dan wandelen we weer verder en komen in Partij.

We wandelen nu langs velden en weilanden, hier prachtige vergezichten over het landschap verder gaan we en we komen zo in het Wagelerbosch. Hier in de dalen velden en weilanden en op de heuvelruggen bossen gewoon prachtig om te bekijken en door te wandelen. Wat verder hebben we een Manjefiek zicht over het Gulpdal. Nu dalen we verder af en komen zo aan het Kasteel en Kasteelboerderij Neubourg: Bij een doorwaadbare plaats in de Geul van de weg van Maastricht naar Aken werd in de vroege Middeleeuwen een zogeheten mottekasteel gebouwd. Het is de voorganger van het kasteel Neubourg dat na 1288 werd gebouwd. Het huidige kasteel is in aanleg veertiende-eeuws, maar is in de huidige vorm grotendeels zeventiende- en achttiende-eeuws. De toren stamt uit 1640, maar werd gebouwd met gebruikmaking van middeleeuws muurwerk. De twee zijvleugels en de achtervleugel zijn achttiende-eeuws. Vandaag zijn grote restauraties werken bezig.

Het word weer een van de prachtigste kastelen van de omgeving, we wandelen de lange beukendreef uit en komen dan aan de Neubourger watermolen: De Neubourger Molen, ook wel Molen van Roex genoemd naar de eigenaar, is een middenslagmolen gelegen aan de rand van Gulpen. De naam Neubourger Molen is afgeleid van het in de nabijheid gelegen kasteel Neubourg. Het waterrad krijgt zijn water via een molentak van het snelstromend riviertje de Gulp. De geschiedenis van de molen gaat terug tot 1712 toen de molen met goedkeuring van de heer van Neubourg en Gulpen werd gebouwd als papiermolen door Cornelis Hollman uit Maastricht, een afstammeling uit een Duitse familie van papierfabrikanten . Er werden, met een onderbreking van 1809-1816, tot 1840 lompen vermalen en van de pulp werd handmatig papier geschept. In 1845 werd de molen aangekocht door de toenmalige kasteelheer van Neubourg, graaf Oscar Franz Michiel Marchant d’Ansembourg. In 1853 kreeg de graaf toestemming van de Provincie om de molen te verbouwen van papiermolen tot graanmolen. Het malen van graan werd tot dan gedaan in de oude Neubourger molen gelegen bij het kasteel. Nadat de ombouw tot graanmolen klaar was werd het malen van graan verplaatst naar deze molen en werd de molen bij het kasteel gesloopt. De omgebouwde molen had een houten waterrad met een middellijn van 5,12 m en een breedte van 1,54 m.

In 1885 werd dit rad vervangen door een rad met een middellijn van 1,64 m en een breedte van 1,36 m. In 1905 werd de molen door brand verwoest, het waterrad bleef echter gespaard. In 1907 werd de molen gemoderniseerd en werd een turbine met een ijzeren gangwerk in gebruik genomen en in 1930 werd er nog een elektromotor bijgeplaatst die werd gebruikt als de waterkracht van de Gulp te wensen overliet. In 1952 werd de molen verkocht aan de gebroeders Roex, waarvan de voorvaderen reeds meer dan een eeuw als pachters de molen bedreven. In 1985/86 werd de molen gerestaureerd waarbij de in 1905 geplaatste turbineaandrijving werd vervangen door een oorspronkelijk waterrad. Dit is met een middellijn van 7,14 m. en een breedte van 1,20 m momenteel het grootste waterrad van Nederland. Weer wat verder langs de grote vijver met spuitende fonteinen, en dan de rijksweg over terug Gulpen centrum in waar deze prachtige wandeling eindigt.

De streek valt samen met het zuidelijke deel van de Duitstalige Gemeenschap en de volkstaal is van oudsher het Duits of het Luxemburgs, dat ook in het aangrenzende deel van Groothertogdom Luxemburg wordt gesproken. De Belgische Eifel behoort tot de hogere gedeeltes van de Ardennen (respectievelijk de Eifel); bepaalde toppen komen boven de zeshonderd meter uit. Ook is het gebied dichtbebost, met vooral naaldbomen, maar dunbevolkt. Montenau heeft alle eigenschappen van de Eifeldorp. Veel bossen met een grote zagerij. Wij wandelen vandaag in een prachtig landschap we verlaten Montenau langs het vroegere station.

Het dubbeldorp Montenau- Iveldingen ligt ingebed in het golvende, bosrijke landschap van het Amel-dal, in de schaduw van het historische „Wolfsbusch“. Hier ligt het snijpunt van Eifel en Ardennen, direct aan de Ravel-fietsroute, de vroegere « Vennbahnlinie 48″, halfweg tussen St.Vith en Waimes en op amper enkele km van de autoweg E42. Direkt na de inbedrijfstelling van de „Vennbahn“-lijn in het jaar 1887 werd het station van Montenau een belangrijk knooppunt in het westelijke punt van de Pruisische Rijnprovincie. Na de enorme vernielingen aan het einde van de tweede wereldoorlog werd het spoorwegverkeer weliswaar weer opgestart, maar het verloor al spoedig aan belang. Het einde kondigde zich aan. Het stationsgebouw werd in 1972 afgebroken. In 1982 reed de laatste goederentrein voorbij en in 1987 werden de sporen verwijderd.

Vandaag een wandel en fietsroute. Zodra de Amblève Montenau verlaat en haar tocht door de weiden aanvat, trekt ze een diepe groef door het Ardennenmassief. We wandelen nu aan de rand van één van de grootste bossen in de regio, de Wolfsbuch. De naam verwijst naar de wolf, die men in de 18e eeuw nog aantrof in het Ardennenmassief.. We vervolgen onze weg op de andere oever, die veel minder dichtbegroeid blijkt: het naaldbos maakt nu plaats voor uitgestrekte weiden. Vooraleer we verder gaan richting Ondenval, hebben we nog van een mooi zicht op de Wolfsbusch en de heuvels in de omgeving. Wat verder en Montenau komt weer in zicht.

Gans het productieproces kan gezien worden en zo worden er tussen 1700 en 1800 hammen per week gemaakt. Het is de moeite om eens binnen te lopen als je in Montenau bent en zeker niet vergeten te proeven van de heerlijke Montenauer Ham.

We wandelen het dorpje uit langs de watertoren. Met de bijnaam De Reus van Schimmert is van veraf de markante 38 meter hoge watertoren van Schimmert al zichtbaar. De watertoren ligt in het gehucht Klein Haasdal. De toren dateert uit 1927 en werd ontworpen door architect Jos Wielders die zich liet inspireren door de architectuur van de Amsterdamse School. Boven in de toren bevond zich tot de Tweede Wereldoorlog een restaurant: "Oranje Restaurant". De toren is in de jaren 70 en 90 van de 20e eeuw en recentelijk eind 2008 opgeknapt. Momenteel heeft de toren de status rijksmonument. Eigenaar WML (Waterleiding Maatschappij Limburg) heeft aangegeven dat de watertoren nog tot op zijn minst 2015 in gebruik zal blijven. Het is nog niet duidelijk wat er daarna met de watertoren gaat gebeuren.

Wij wandelen voorbij en dan gaan we de velden in langs akkers en velden, de mist over het landschap geeft alles een schilderachtig geheel. Voorbij een paar indrukwekkende boerderijen, ééntje met een oude put, weer verder en we komen in Aalbeek een deel van de gemeente Nuth. Nuth omvat naast het dorp zelf, de omliggende wijken en het kerkdorp Vaesrade, ook een groot aantal kleine buurtschappen, voornamelijk in het gebied ten westen van de plaats, in en langs het beboste dal van de Platsbeek. Wij wandelen nu een heel eind langs de Platsbeekervoetpad.

Is een prachtig stukje natuur langs beboste stukken van het dal en langs groene weilanden. We komen in Helgats in de buurtschap Helle. De naam Helle komt waarschijnlijk van helde, ofwel helling. Dit kan een verwijzing zijn naar de heuvelachtige locatie en de talloze holle wegen die er te vinden zijn. Ten zuiden van Helle stroomt de Platsbeek door een gevarieerd landschap van bossen, weilanden en poelen. Het is gewoon prachtig om te wandelen en een bijzonder landschap.

We gaan verder langs prachtige vakwerkhuizen wat verder komen we in buurtschap Terstraten is in 1969 aangewezen als beschermd dorpsgezicht. Vanwege de vele goed bewaarde vakwerkboerderijen en spekhuizen uit de 18de eeuw staat het gehucht bekend als een schildersparadijs. Alle bebouwing ligt aan de straat Terstraten, die via een holle weg loopt tot aan de Maastrichterweg. Op een pleintje midden tussen de bebouwing staat een wegkruis onder een boom.

Weer een eindje verder komen we in Gryzegrubben. Een gehucht met prachtige vakwerkhuizen en andere oude gebouwen een oude dorpspomp staat er nog altijd. Een gezellig gehucht om door te wandelen. Nu wandelen we verder en komen zo terug in Schimmert waar onze wandeling een eind neemt, een mooie en aangename wandeling.