En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
04-10-2007
Reactie vijf wijze mensen.
1 ste wijze man; Prof.J.C.Krijtelman
Beste joop,
Toen je mij vroeg te reageren "strijtkreet" "Mijn stem geef ik alleen nog voor een bindend referendum" had ik in eerste instantie ernstige twijfels. Wat jij Joop niet wist voor je mij raadpleegde is het feit dat ik even als jij al jaren niet meer ga stemmen. Eens in de 4 jaar stemmen is gewoon een politieke dooddoender die de machtsverhoudingen in de politiek in stand houden. Het systeem van de parlementaire democratie is in Nederland al lang verouderd en uit de tijd. Bij de politici ontbreekt iedere crativiteit en onwil tot verandering bang als ze zijn hun macht met de bevolking werkelijk te moeten delen. Bij mij is echter nooit het idee opgekomen om aan mijn stem een eis te verbinden. Daarbij moet ik erkennen ook niet direct een actie figuur te zijn. Mijn ontevredenheid over het politieke klimaat, de vergaande politieke beslissingen die de armoede in Nederland alleen maar vergroten, geen werkelijke visie op de toekomst ( waar willen we met Nederland naar toe.), het alles overstemmende idee van de marktwerking, geen Europeese visie, dan alleen dat het grootschaliger moet worden en de overdreven gerichtheid op economie die ieder mensenlijke maat te boven gaat, de vergaande graai cultuur, de politieke vriendjes cultuur, en de steeds verder gaande non-democratisering, hebben mij zo,n 10 jaar geleden doen besluiten de stembus te mijden. Jij schreef in een van je stukken dat politiek de mensen van elkaar scheidt en niet met elkaar verbindt evenals de godsdiensten dat doen waarbij je verwees naar de geschiedenis van eeuwen. Ik moet bekennen dat ik daar nooit op die mannier over heb nagedacht. Maar het was voor mij wel een eye-opener. Je hebt wel gelijk. Het deed mij dan ook nadenken over de dubbele rol, en moraal, van de Christelijke politieke partijen die zowel de godsdiensten als de politiek partij willen vertegenwoordigen. Daarnaast beroepen zij zich dan ook nog een vertegenwoordiger van de bevolking te zijn. Al met al is het eigenlijk zeer vreemd dat we een 4de kabinet Balkenende hebben. Waar jij je echter terecht verwonderd over het feit dat Balkenende als Christen zijnde een oorlogsdaad pleegde toen de Amerikanen ondersteunde met betrekking tot de inval Irak, heb ik dat niet. De gehele geschiedenis door, hebben onder leiding van Christenen, vele oorlogen en wreedheden plaats gevonden. Godsdienst en politiek gaan niet samen zeg je, maar als er zo,n verwarring is ten aanzien van de Christelijke moraal krijg je deze uitkomsten. Jij deed mij nadenken over de steeds verder gaande non-democatisering en het stellen van eisen aan het uitbrengen van je stem. Je gaf aan geen slaafse volging te willen zijn van een politieke machtscultuur. Dit laatste spreek mij sterker aan dan ik in eerste instantie had gedacht. Het bleef mij bezig houden. Waarom; wel jij stelde dat slecht 2 á 3% van de Nederlandse bevolking lid is van een of ander politieke partij. Ik ben dat nagegaan en dit bleek te kloppen. Het percentage ligt dichter bij de 2 als bij de 3% . Ik ken wel fanclubs met meer leden. De meeste Nederlanders zijn geen lid van een politieke partij, die gaan wel, wat jij noemt slaafs, eens in de 4 jaar naar de stembus. Als ze niet gaan voelen zij zich schuldig omdat hen met de paplepel is ingegeven dat ze hun democratische plicht moeten vervullen. Daarna worden ze altijd weer teleur gesteld. Ze schijnen maar niet te willen beseffen dat ze deze teleurstelling ieder keer opnieuw over zich zelf afroepen. Het politieke niveau van de inwoners van Nederland is vrij laag zo beklagen de politieke leiders zich. Daarom hebben zij ook liever geen referendum. Politiek zo zeggen ze is immers een vak. Laten we niet ontkennen dat de tegenstemmers van de Europese Grondwet veelal ontevreden waren over het politieke beleid van de laatste decenia. De vraag is echter, als je je eigen bevolking niet mee neemt in het politieke proces en geen deelnemer wilt laten zijn, wat kan je dan van die bevolking verwachten??? Neen, de politieke domheid zit niet bij de bevolking toch bij de politici zelf. Zij zijn het die de afstand tussen politiek en burger steeds verder vergroten. Er wordt wel eens gezegd: "De bevolking krijgt die regering die het verdient". Ik ben het daar absoluut niet mee eens en mijn stelling luidt dan ook: De huidige en de voorgaande regeringen hebben die bevolking gekregen die hen toekomt". En daarmee heeft de politiek zijn eigen angsten voor die bevolking gecreëerd en dus ook voor het houden van referendums, zeker voor een bindend referendum zo als jij in je stukken heb aan gegeven. Mijn advies aan jou is dan ook, hier goed over nagedacht hebbende, begin je eigen webside en handhaaf je "strijdkreet". Zeker nu een referendum, dat overigens niet meer over een Europese Grondwet gaat, maar over een verdrag, hoe krijgen ze het verzonnen, is afgewezen. De politieke opluchting in politiek Den Haag, maar ook daarbuiten, is groot. Deze politieke manupulatieve veranderingen waren noodzakelijk om aan de ene kant de bevolking buiten spel te zetten en aan de andere kant hun eigen angsten voor de bevolking te verbloemen. Joop ik wens je veel succes met je toekomstige webside en je actie, en mijn handtekening zeg ik je bij deze toe. Groeten, Prof. J.C. Krijtelman.
Eindelijk heb ik mijn 5 persoonlijke adviseurs compleet. Zij hebben mij allen een brief geschreven met betrekking tot mijn vraag of ik een eigen website moet beginnen, met als doel de democratie in Nederland positief te beïnvloeden door middel van een actie, die plaats moet vinden voor de parlementaire verkiezingen over 4 jaar (2010 - 2011), of eerder b.v. indien dit kabinet valt. Deze actie zou moeten luiden: "MIJN STEM GEEF IK ALLEEN NOG VOOR EEN BINDEND REFERENDUM". ( Zie hiervoor mijn artikel van 07 - 05 - 2007)
Ik wil jullie nu voorstellen aan mijn 5 persoonlijke adviseurs.
1. Prof. Krijtelman, politicoloog. 2. Prof. Meelsteur van Telen, socioloog. 3. Dhr. Pelsamerriet, volkenkunde. 4. Mevr. Flessennier, propaganda specialiste bij een groot onderzoeksbureau. 5. Prof. Linda Hemellaar van Beesteren, massa psycologie en gespecialiseerd op het thema macht en onmacht.
In mijn volgende artikelen zullen zij aan het woord komen. Zij hebben mij wel de vrije hand gegeven hier direct op te reageren.
De spits zal worden afgebeten door Prof. Krijtelman. Tot volgende week.
Terwijl dat ik nog steeds op zoek ben naar vijf wijze mannen, waar van ik er intussen drie heb gevonden, heb ik de tijd gevonden om te mediteren, bidden zo U wilt voor de vrede. Deze meditatie, dit gebed, gaat als volgt:
Mediteren, bidden voor vrede.
Terwijl ik ruzie loop te maken met mijn vrouw, Bid ik voor de vrede.
Terwijl ik mijn buurman uitmaak voor al wat lelijk is, Omdat hij door zijn schutting mijn uitzicht belemmert, Bid ik voor de vrede.
Terwijl ik anderen vervloek voor het mij aangedane leed, Bid ik voor de vrede.
Terwijl ik hoop dat al die onderwereld figuren elkaar blijven uitmoorden, Bid ik voor de vrede.
Terwijl wij nog steeds ruziën of we voor of tegen de oorlog in Irak waren, Bid ik voor de vrede.
Terwijl In Irak en Afganistan tal van militaren en burgers sneuvelen, Bid ik voor de vrede.
Terwijl aan beide zijde de soldaten sneuvelen door het oorlogsgeweld, Bid ik voor de vrede.
Terwijl dat zowel God als Allah wordt gevraagd de wapens te zeggenen en hen de overwinning te schenken, Bid ik voor de vrede.
Terwijl de Christelijke God en de Islamitische God, Namens de gelovigen, hevig met elkaar is strijd zijn. Bid ik voor de vrede.
Terwijl in bid realiseer ik mij dat "vrede" maar een woord is en niet de realiteit. Ik bid dus voor een woord in de hoop, dat dit woord ooit vlees mag worden Bid ik voort.
Rest mij slechts een laatste vraag: Tot wie richt ik mijn gebed, Nu zelfs de Goden voor de oorlog worden ingezet???
Ik ben zo vrij om de antwoorden, die ik op mijn brieven aan onze hooggeachte politici schreef, samen te vatten.
a. Slechts een partij is voor een referendum, wel is waar op een andere wijze georganiseerd dan ik mij voorstelde, maar zij achten gezien hun eerdere ervaringen, een referendum politiek niet haalbaar.
b. Een aantal andere partijen zijn absoluut tegen een referendum, op welke wijze dan ook georgeniseerd. Het volk heeft genoeg mogelijkheden tot inspraak zeggen zij. Of het volk dat ook vindt is nooit onderzocht.
c. Sommige partijen vinden wel dat er iets moet gebeuren en vinden dat er een parlemantaire commissie moet kommen die dit gaat onderzoeken. Wat ze nu precies willen onderzoeken is mij niet duidelijk. Kennelijk moeten ze daar eerst eens grondig over nadenken.
d. Wel zijn er een paar partijen die het er mee eens zijn dat ons politieke stelsel is verouderd. Een commissie met wijze mannen zou uitkomst kunnen bieden. Dat heb ik heel lang geleden ook al eens meer gehoord.
Kort samen gevat komt het er op neer dat eigenlijk niemand een referendum wil zo als ik die heb voorgesteld. Vanuit de politiek kunnen we initiatieven tot verandering m.b.t. een referendum wel vergeten. De door hen veroverde macht willen zij niet delen. De initiatieven zullen van uit het volk zelf moeten komen. Misschien een webside Waarin het Volk zijn eisen stelt aan de politiek met betrekking tot meer inspraak (Referendum) met als inzet het wel of niet gaan stemmen bij de volgende verkiezingen. De webside zou de titel kunnen dragen: " Een stem voor een referendum" Deze webside zou men via Google moeten kunnen vinden. Ik denk dat ik een commissie van wijze mannen ga zoeken die mij hierover kunnen adviseren. Tot de volgende keer.
Het heeft even geduurd maar daar ben ik dan weer. Ik heb het momenteel nogal druk met het schrijven aan alle politieke partijen. Jullie weten dat ik niet eerder ga stemmen voordat mijn eisen aan de politiek werkelijkheid zijn geworden. Mijn eis aan de politiek heb ik wat verder uitgewerkt en deze luidt nu als volgt:
A. Iedere nieuwe of verandering in de Nederlandse Grondwet krijgt een automatisch bindend referendum. B. Bij het vormen van een nieuwe regering moeten in Nederland altijd compromissen worden gesloten voor het verkrijgen van een meerderheid. Deze compomissen kunnen nooit in een partijprogramma van een politieke partij worden vastgelegd omdat men van te voren niet kan weten met wie men gaat regeren. Deze compromissen worden door mij dan ook gezien als ondemocraties, hier heeft de bevolking namelijk geen enkele stem in. Ik stel dan ook voor dat als er een regeerakkoord is gesloten de 3 meest omstreden of belangrijkste besluiten die van grote invloed zijn op de bevolking te bundelen en deze bij een automatisch en bindend referendum aan de bevolking voor te leggen. C. Verder kan in deze regeerperiode dan nog bij zeer belangrijk te nemen besluiten, die van grote invloed zijn voor de bevolking, ten hoogste 2 maal een automatisch bindend referendum worden gehouden. D. Iedere politiek partij verbind zich hieraan met ingang van de eerst volgende regeerperiode, mogelijk dus pas in 2010-2011. Dit lijkt mij een haalbare en redelijke eis.
De onvrede t.a.v. de huidige politiek is groot evenals de afstand die er is gegroeid tussen de bevolking en de politiek. Moge dit een bijdrage zijn tot verbetering. De politiek zal zich moeten gaan realiseren dat zij de dienaren van het volk zijn en niet omgekeerd. De bevolking kan eissen stellen aan de politiek en dit zal de bevolking zichzef in de komende tijd ook moeten gaan realiseren. Wees geen slaaf van de politiek, maar stel er eissen aan. (tot de volgende keer)
Na een veertigjarige discussie over het opheffen van de Eerste Kamer, die geen enkel resultaat heeft opgeleverd, is het veel zinniger om de Tweede Kamer op te heffen. Het zou een groter democratie gehalte, met een bindend referendum, in Nederland kunnen opleveren. Laten wij bijvoorbeeld is beginnen om de leden van de Eerste Kamer rechtstreeks te kiezen en deze Eerste Kamer die rol en plaats toe te kennen die nu de Tweede Kamer vervult. Het eerste voordeel wordt dan al direct duidelijk; een besparing aan salaris en onkostenvergoeding van vijf en zeventig leden. Ook het aantal vragen die nu door deTweede Kamerleden worden gesteld, en die 2000 euro per vraag kosten voor het beantwoorden van één enkele vraag, wordt hiermee gehalveerd.Vragen zoals nu gesteld m.b.t lingo, bingo, of een foto van een vrouw in bekini in de Uterechtse binnenstad, en die het i.q. van de vragenstellers weergeeft, wordt niet meer toegelaten. Ook dit zal een flinke besparing opleveren. Door deze verandering kunnen er tevens vele ambtenaren worden ontslagen wat opnieuw een flinke besparing zal opleveren. Hoe dienen wij echter een de vervangende Tweede Kamer te kiezen om zo dicht mogelijk bij de bevolking te blijven, die zich nu langzaam maar zeker van de politiek afkeert, en het vertrouwen in het Parlement te herstellen? Het eerste wat bij mij opkomt is dat er een piramide dient te onstaan die van "onderaf" wordt opgebouwd. Dat betekent dat er per stad of regio een aantal mensen beschikbaar dienen te zijn, niet gebonden aan welke politieke partij of politieke visie dan ook, die de kar gaan trekken. Het lijkt mij goed om uit te gaan van regionale beroepsgroepen zoals bijvoorbeeld mensen uit het onderwijs, verpleging, verzorging en welzijn, afgevaardigden van regionale werkgevers en werknemers organisaties afkomstig uit de bouwwereld, van de sectoren landbouw en veeteeld, regionale belangenvereenigingen op het terrein van sport, cultuur, vrijwilligerswerk, afgevaardigden van uit de midden en kleinbedrijven. Maar zeker ook afgevaardigden uit organisaties van - en ervaringsdeskundigen uit de AOW, WAO, dak - en werkelozen en bijstandstrekkers. Deze en eventuele andere afgevaardigden kiezen per provincie uit hun midden vijf en tewintig personen die zij aanbevelen voor een functie in de nieuw te vormen Eerste Kamer. Zij dienen zich, als zij zich beschikbaar stellen voor deze functie, een verklaring te hebben getekend dat zij in stemmen met het invoeren van een bindend referendum met betrekking tot nieuwe wetgeving of verandering van wetgeving die van belang is voor de bevolking van Nederland. Ook andere van belang zijnde beslissingen voor het land dienen aan de bevolking, per bindend referendum, worden voorgelegd. Indien zij deze verklaring niet wensen te ondertekenen, kunnen zij niet in aanmerking komen voor een zetel in de Eerste Kamer. Op deze wijze onstaat er een kieslijst van vijf en twintig personen per provincie. Daar er twaalf provinciën zijn, staan er landelijk 300 personen op de kieslijst die per provincie worden weergegeven. Deze verdeling per provincie lijkt mij, gezien de tot nu toe samengestelde kieslijsten, een eerlijker en meer in balans zijnde landelijke verdeling. De Nederlandse bevolking kan nu per provincie, via verkiezinge, uitmaken welke acht personen uit hun provincie in aanmerking komen voor een zetel in de Eerste Kamer. De provinciale lijst kent geen lijstrekker en de lijsten worden ook niet genummerd van 1 tot 25. De namen van de in aanmerking komende personen voor de Eerste Kamer worden in willekeurige volgorde samen gesteld. De bevolking heeft zodoende een meer vrije keuze dan een lijst die suggereerd dat alleen de bovenste acht personen, de meest gewenste personen zijn om in aanmerking te komen voor een zetel in de Eerste Kamer. De acht personen die per provincie worden gekozen komen alle in aanmerking voor een functie in het landelijke bestuur, diet zijn dus zes en negentig personen. Zij kiezen uit hun midden De Minister President, en verdelen onderling de taken en functies met betrekking tot tien ministers en tien staatsecretarissen. Vijf en zeventig personen nemen zitting in de Eerste Kamer. De Eerste Kamer heeft evenals de regering recht op een gelijkwaardig ambtenarencorps om de regering beter te kunnen controleren dan nu het geval is. De zeventien mensen die op de provinciale kieslijst stonden en niet door de bevolking zijn gekozen, kunnen indien gewenst, in aanmerking komen om zitting te nemen in een provinciale raad, ter advisering en ondersteuning van hen die wel zijn gekozen. Deze raad vergaderd tenminste één maal per maand en ziet er op toe dat de gekozen leden van de Eerste Kamer een niet te zelfstandig leven gaan lijden. Tevens onderhoud de raad actief contact met de provinciale bevolking en luistert naar hun wensen en ongenoegens.
De huidige provincie bestuurders worden voortaan niet meer gekozen vanuit de politieke partijen, waarvan slechts twee procent van de bevolking lid is, maar wordt op de zelfde wijze gekozen als de voornoemde Eerste Kamer. De huidige Eerste Kamer komt te vervallen.
Verdere details zullen nog moeten worden ingevuld, maar dit raamwerk dient er voor te zorgen dat nu ook de huidige TWEEDE kAMER WORDT GEPRIVATISEERD. De meeste politici zullen hier, gezien wat zij aan privatisering de laatste jaren tot stand hebben gebracht, hier nauwelijks bezwaar tegen hebben. LEVEN de DEMOCRATIE!!!
Het vorige artikel ging over de discussie tussen voor of tegen het afschaffen van de Eerste Kamer. Een veertig jaar durende, onzinnige discussie. En via dit soort onzinnige discussies modderen wij al jaren verder zonder dat er sprake is van een bindend referendum waarin de bevolking een duidelijke stem zou kunnen hebben. Er is geen beweging in te krijgen, maar de burger wordt wel om de vier jaar opgeroepen vooral te gaan stemmen. Ik ga zelf, terwijl ik vroeger heel acttief ben geweest in de politiek, al twintig jaar niet meer stemmen. Dat lijkt erg lang maar in feite ben ik dus vijf maal niet naar de stembus geweest. In Nederland heet dit geen gebruik maken van je democratische rechten en volgens velen mag je dan ook niet meer mee praten of kritiek hebben op of over het gevoerde politieke beleid. Nou, meepraten mogen we toch al niet. En niet stemmen is wel degelijk een democratisch recht. Daarnaast kennen we het recht op vrije mennings uiting, een van de belangrijkste democratische rechten. Dus waar hebben die politici het over als ze zeggen dat je dan ook niet meer mee zou mogen praten??? Wel heel simpel, over Macht met een hoofdletter. Maar goed, zou ik dus wel gestemd hebben dan zou ik vijf maal mijn stem hebben mogen laten horen in twintig jaar tijd en verder niet. Er heerst ook op lokaal en provinciaal niveau hetzelfde machtsvertoon als op landelijk niveau. Men wil het voor het zeggen hebben en men voegt zich altijd naar het partij belang. Voeg je je niet naar het partij belang, dan wordt dit de volgende jaren afgestraft met een niet meer verkiesbare plaats op de verkiezingslijst de jaren daarna. Vrije meningsuiting is in de politiek een relatief begrip. De bevolking, ach die moet alleen maar even tot stemmen te worden bewogen. Dat is de Nederlandse democratie in een notendop. En de bevolking vindt dit over het algemeen dan ook zijn democratische plicht. Let wel, Plicht met een hoofdletter. Zo is hij geconditioneerd, zelfs zo geconditioneerd dat hij er niet aan zal denken om ook maar een enkele eis te stellen aan het weggeven van zijn stem aan een bepaalde partij. Bijvoorbeeld: een partij stelt dat zij voor een meer democratische staatsvorm is en wil een referendum invoeren. Wat voor referendum? Een niet bindend correctief referendum? Of een referendum waar bij de overheid zegt we houden ons aan de uitslag van dat referendum. Dan stem je op die partij, en dan? De andere partijen willen geen referendum waaraan zij een uitvoeringsplicht willen verbinden, dus komt er geen referendum. Toen er wel een referendum mocht worden gehouden over een grondwet voor Europa, en de bevolking van Nederland stemde massaal tegen die grondwet, noemde vele politici de bevolking dom, zij hadden het niet begrepen. Zij waren eigenlijk niet tegen de grondwet, neen, zij namen wraak op de regering vanwege de invoering van de Euro, tegen deelneming van Turkije en tegen de snelle uitbreidingsplannen van meer dan tien landen, waarvan meer dan de helft er nog niet rijp voor was om nu al toe te treden en waar ze niets over te zeggen hadden gehad. De politiek vond de burger maar dom. Maar een politiek die zijn burgers niet meeneemt in een meer directe besluitvormingsprocedure en alles van bovenaf wil regelen tegen de wil van die bevolking in moet er wel op verdacht zijn dat diezelfde bevolking zich niet meer serieus genomen voelt. Zou de politiek hier iets van geleerd hebben? Ik waag het te betwijfelen. De Nederlandse bevolking is de laatste jaren veel meer geëmancipeerd, mondiger geworden, de politici hebben die emancipatie kennelijk gemist. Toevallig las in deze week in de krant dat twee politici hadden gezegt de kiezers dom te vinden. Een hand in eigen boezem steken was er niet bij. Maar misschien hebben ze in zekere mate ook wel gelijk. Waarom stelt de kiezer bijvoorbeeld geen enkele eis aan het uitbrengen van zijn stem. De betrokkenheid van de bevolking bij de politiek is groot genoeg al wordt deze dan ook steeds weer gefrustreerd. De uitslagen van de verkiezingen waren duidelijk. Politiek gezien wordt er echter zeer ondemocraties mee omgesprongen. De kiezer verliest steeds meer het vertrouwen in de politiek maar gaat bij de volgende verkiezing toch weer trouw naar de stembus zonder kennelijk ook maar iets geleerd te hebben van de vorige lessen. Waarom vraag ik mij verbaast af gaat hij/zij nog stemmen zonder van te voren ook maar een enige eis te stellen aan het uitbrengen van zijn/haar stem. Zeg bijvoorbeeld "Ik ga niet meer stemmen als over vier jaar door alle politieke partijen geen verklaring is afgegeven dat er bij het ingaan van een volgend kabinet er een bindend referendum komt voor iedere nieuwe wet of verandering van wetgeving. Ik gan niet meer stemmen als er door politiek Europa geen bindend referendum komt voor iedere nieuwe Europese wet en andere soorten van wetgeving die ingrijpend zijn voor de Europese bevolking. Democratie betekent immers dat de macht bij het volk ligt. Eis hem dan ook op en laat politici niet bepalen wat jij dient te verstaan onder democratie. Politici willen alleen maar dat de bevolking de macht bij hen neerlegt en hebben hier jaren geleden al een, zeer bewust uitgedachte, stategie gekozen die voor hen van belang is. Vandaar ook bij iedere verkiezing weer die kreet "het geeft niet op wie u stemt maar ga stemmen, maak gebruik van u stemrecht." Maar ik heb ook het democratische recht om niet te gaan stemmen als aan mijn eisen voor een bindend referendum geen gehoor wordt gegeven. Ik weet dat ook in België de eisen van een bindend referendum aanwezig zijn. Voor hen die hier meer over willen weten: type op zoekprogramma Google het woord democratie in en ga naar Democratie Nu. Ik ben zelf niet voor een nieuwe politieke partij. Ik eis echter wel een bindend referendum op, zo niet dan ga ik niet meer stemmen. (Volgende week: Het zou veel beter zijn de Tweede Kamer af te schaffen in plaats van de Eerste Kamer.)
Politici moeten eens ophouden met de discussie over het opheffen van de Eerste Kamer. Er is nog nooit een meerderheid geweest voor het afschaffen hiervan. Ik acht het nuttiger om het bestaan van de Eerste Kamer als feit te aanvaarden en vandaar uit te bezien welke nuttige rol die Kamer kan spelen. Er zijn wel degelijk positieve argumenten voor een tweekamerstelsel. Onze parlementaire democratie wordt immers alleen maar sterker als daarin "checks and balances" zijn ingebouwd. De Eerste Kamer kan zo nodig corrigerend optreden. Zolang dat met terughoudendheid gebeurt, levert dat geen problemen op. Opvallend is dat in de partijen die tegenstander van de Eerste Kamer zijn, de waardering voor de senaat vaak groeit bij de leden als ze daar zelf zitting in hebben. Dat gold bij de PPR voor Bas de Gaay Fortman, bij de PvdA voor Erik Jurgens en bij D66 voor Jan Vis en Jan Terlouw. In het verleden heeft de Eerste Kamer enkele malen ongelukkige wetgeving voorkomen, zoals de invoering van een huurbelasting in 1968, de Nabestaandenwet van staatssecretaris Ter Veld, de verdeling van Rotterdam in wijkgemeenten en samenvoeging van Hengelo en Enschede. Recentelijk werd de splitsing van de energiebedrijven dankzij de Eerste Kamer in de ijskast gezet. Niet veel, maar dat geeft juist aan dat de Eerste Kamer geen "hindermacht" is. Ook, aldus van den Braak, heeft de Eerste Kamer indirecte invloed. Een voorbeeld hiervan is dat tijdens het kabinet - Balkenende 2 de Eerste Kamer bij diverse ingrijpende wetsvoorstellen belangrijke toezeggingen aan het Kabinet wist te ontlokken. ( Wie daarvan kennis wil nemen, raadplege www.toezeggingen.nl). Als voorbeelden kunnen worden genoemdde Wet Werk en Bijstand, de regeling van Vut en Pensioen en de Zorgverzekeringswet. Dat betekend niet dat er geen kantekeningen te maken zijn bij het functioneren en vooral de verkiezing van de Eerste Kamer. Soms brengt de indirect gekozen Eerste Kamer de direct gekozen Tweede Kamer min of meer in een dwang positie om een voorstel te wijzigen. Bovendien ontbreekt een conflictregeling. Aangezien de Staten, de kiescolleges van de Eerste Kamer, niet ontbindbaar zijn, is het voorleggen van een conflict aan de kiezers evenmin mogelijk. Ongelukkig is ook dat de Eerste Kamer "getrapt"wordt gekozen. Dat maakt voor de kiezers en positieve keuze bij de Statenverkiezingen erg lastig. Daarna gaat van de Braak in op het feit dat het soms goed is dat de Tweede Kamer niet het laatste woord spreekt, maar dat er vóór burgers nieuwe wet - en regelgeving krijgen opgelegd, nog een heroverweging plaats vindt. Dat biedt kans om vragen te stellen over de doelmatigheid van de nieuwe wetgeving, over de uitvoerbaarheid en over de wijze waarop het overgangsrecht is geregeld. Bovendien hebben de burgers ( en organisaties) de mogelijkheid om nog eventuele bezwaren naar voren te brengen. Voor alle staatkundige oplossingen geld dat er altijd voor - en nadelen zijn: een ideaal stelsel bestaat niet. Dat geld ook voor mogelijke alternatieve voor de Senaat. Voor een correctief referendum geldt bijvoorbeeld dat je dat niet te vaak kunt organiseren. Zolang de Eerste Kamer een behoedzame rol blijft spelen is er geen reden om haar bestaan ter discussie te stellen. Los van het praktische feit dat die discussie toch tot niets zou leiden. Aldus van den Braak. En met deze laatste opmerking van hem ben ik het roerend eens. Misschien moet er dan ook een totaal andere discussie op gang worden gebracht, maar daarover volgende week meer.
Gezien mijn laatste twee artikelen met betrekking tot de Nederlandse politieke democratie, zal het U wel duidelijk zijn dat ik niet zoveel op heb met deze op macht beluste politici en de politieke partijen die zij vertegenwoordigen. Het is dan ook mijn overtuiging dat het verder ontwikkelen van de democratie, met dit allang achterhaalde politieke systeem waarin het volk zich niet meer vertegenwoordigt voelt, op de schop moet. Sommige politici die hier in feite al lang van overtuigd zijn proberen nog te redden wat er te redden valt. Zo werden er b.v. al twee ministers van bestuurlijke vernieuwing versleten, die overigens niet veel verder kwamen dan een voorstel om de burgemeesters direcht door de plaatselijke bevolking te laten kiezen te laten kiezen. Inmiddels is dat voorstel al weer afgeblazen. Ook wordt al jaren gesproken over de voor en tegens van de Eerste Kamer, opheffen vindt de een, neen zegt de ander, ze hebben een zuiverende taak met betrekking tot nieuwe wetgeving die al door de Tweede Kamer werd geloodst. Zowel het voorstel van de gekozen burgemeester als wel de voorstellen tot opheffing van de Eerste Kamer ligt natuurlijk politiek gevoelig. In beidde organen, plaatselijk en provinciaal zitten immers vertegenwoordigers van verschillende politieke partijen. Dit zou betekenen dat die politieke partijen aan kracht en macht zouden inboeten. Zij zullen het dan ook altijd blijven zoeken binnen het voor de politiek aanvaardbare. Een gekoze burgemeester die niet voortkomt uit een politieke partij is voor hen onaanvaardbaar. Een provinciaal bestuur, dat niet zou voortkomen uit de vertegenwoordigders van politieke partijen, of zo maar wordt opgeheven is niet haalbaar. Het zou bijten zijn in eigen staart. Zolang de vertegenwoordigers van de politieke partijen het voor het zeggen hebben zullen deze, en/of andere gelijke voorstellen, gedoemd zijn te sneuvelen. Laten we als voorbeeld nu eens een ex minister bestuurlijke vernieuwing, de heer Alexander Pechthold, die voorstander is van het opheffen van de Eerste Kamer en Dr Bertvan den Braak, verbonden aan het parlementaire Documentatiecentrum van de Universiteit van Leiden, en tegenstander van het opheffen van de Eerste Kamer, aan het woord laten met betrekking tot hun argumentatie. ( zie ook hun publicaties hierover in handelsblad NCR van 19 maart j.l.)
Argumentatie Pechthold: De Eerste Kamer werd in 1815 ingesteld als bolwerk tegen de invloed van het volk. Deze remmende en conservatieve functie vervult de senaat nog steeds. De Eerste Kamer leden zeggen vooral wetsvoorstellen nog eens zorgvuldig te bekijken. Zij claimen wetsvoorstellen op rechtmatigheid, uitvoerbaarheid en handhaafbaarheid te toetsen. In de praktijk blijken politieke overwegingen echter de doorslag te geven voor het eindoordeel. Dat was in de negentiende eeuw al zo en dat is nooit veranderd. De Eerste Kamer heeft haar belofte als "chámbre de refléction" nooit geheel waar kunnen maken en gedraagt zich als een tweede, Tweede Kamer die vooral de belangen van de partijpolitieke elite behartigt. Zijn partij, D66, pleit dan ook al meer dan veertig jaar voor het afschaffen van de Eerste Kamer. Wij willen, zegt Pechthold, als partij van zelfbeschikking enzelfontplooiing, iedereen toegang tot de macht geven en mensen zoveel mogelijk zelf laten beslissen. Maar gezien de eerdere vergeefse pogingen van Groen van Prinsterer, Thorbecke, Troelstra en Drees om de Eerste Kamer af te schaffen maakt hij zich weinig illusie.Het huidige politieke systeem maakt opheffing van de Eerste Kamer zo goed als onmogelijk is zijn conclussie. Fracties in de Eerste Kamer stemmen vrijwel altijd het zelfde als hun partijgenoten in de Tweede Kamer. Wetsvoorstellen worden om politieke redenen verworpen. Coalitiefracties voelen zich ten onrechten verbonden aan het regeerakkoord en loyaliteit aan de coalitie geldt ook in de Senaat als hoogste goed. Hierna wijst hij ook nog op het zwakke mandaat van de Eerste Kamer als gevolg van haar indirecte verkiezing en de aanzienlijk lagere opkomst bij de Statenverkiezingen. Dit mandaat zou daarom onvoldoende rechtvaardiging bieden voor de zware bevoegdheden die de Eerste Kamer nog heeft. Naast de argumentatie voor het opheffen van de Eerste Kamer, geeft hij echter ook een aantal suggesties voor verbetering zoals: De samenleving eerder betrekken bij de tot stand koming van wetgeving. De bevoegdheid van rechters gebruiken om wetten aan de grondwet te toetsen. Het beoordelen van kwaliteit en uitvoorbaarheid van wetgeving te leggen bij juristen en praktijkdeskundigen. Het laatste woord over wetswijzigingen kan door de invoering van het correctief referendum worden gelegd daar waar het thuis hoort: bij de bevolking. Leg het begrotingsrecht exclusief bij de Tweede Kamer. Tot zover de heer Alexander Pechthold. (volgende week is Bert van den Braak aan het woord.)
In mijn vorige artikel stelde ik o.a. dat politiek een machtsspel is en dat dit, gezien vanuit de "zijnsmodus", het tegendeel is van democratie. Een van de vragen die ik ontving was, hoe ik dan naar de democratie kijk van uit "hebbende modus". Ik zal dan ook proberen duidelijk te maken hoe ik hier als niet politiek gebonden en nog maar weinig in politiek geïntereseerde persoon naar kijk. In de eerste plaats zou politieke democratie gebaseerd moeten zijn op het vertegenwoordigen van de burger. In de grondwet wordt bij mijn weten niet gesproken over politieke partijen. Partijen zijn pas ontstaan op het einde van de negentiende eeuw. De Antierevolutionaire partij, intussen opgegaan in het huidige CDA, was in 1879 de eerste. In de loop van de tijd hebben de politiek partijen langzaam maar zeker de macht gegrepen, die volgens de beginselen van onze rechtstaat, het parlement toekomt. Ons parlement is ouder dan de politieke partijen die er deel van uit maken. Partijen zijn ooit opgericht om de belangen van bepaald bevolkingsgroepen te behartigen en hun emancipatie te bevorderen. Dat dit echter al lang voorbij is, daar willen de politieke partijen kennelijk nog niets van weten. Afgezet tegen het aantal kiezers, hebben de politieke partijen een verwaarloosbaar klein ledental. (ongeveer 2%) Niet voor niets zijn in de afgelopen jaren in de verkiezingsuitslagen grote onderlinge verschuivingen te zien geweest, vooral in 1994, 2002 en 2006. Dit kwam doordat de qua traditie of overtuiging ongebonden kiezers zijn gaan "zweven". In Nederland heeft door de jaren heen een volledige ontzuiling plaats gevonden. De traditionele kaders van de aloude verzuiling, ofwel opdeling van onze samenleving in een viertal levensbeschouwelijke blokken zijn al lang achterhaald. Al moet ik toegeven dat enkele restanten nog lijken te volharden, soms tegen beter weten in, in deze oude tradities. Ik denk dan vooral aan de publieke omroepen en aan het bijzonder onderwijs. Zonder te overdrijven kun je zeggen dat de politieke partijen in hun orginele gedaante een rem vormen op de ontwikkeling van de parlementaire democratie. Gezien de ontwikkelingen en voornoemde grote onderlinge verschuivingen in de verkiezingsuitslagen van de laatste jaren kun je stellen dat steeds meer individuele burgers niet meer op partijen stemmen, maar dat politieke partijen personen rekuteren om aan de macht te komen en vooral ook te blijven. Ze vormen coalities met andere partijen, soms zelfs van tegengestelde aard en doelstelling ( zie b.v. het CDA met de VVD en D66 in de regeer periode 2002-2006 en nu 2007 CDA met de PvdA.) alleen maar om machtsuitoefening mogelijk te maken. Dat het vooral om machtsuitoefening gaat en daarom in de regering wil zitten wordt ook niet tegen gesproken, integendeel het wordt zelfs met enige trots bevestigd. Dit proces van machtsvorming vindt echter niet in het openbaar plaats, zoals vroeger nog wel het geval was, maar nu gebeurt dit in de beslotenheid van het Friese Beesterzwaag, in het Catshuis of op het Binnenhof. Daarbij overheerst het partij belang, of eigenlijk het fractie belang. Politici noemen zich nog wel volksvertegenwoordigers maar zijn natuurlijk vooral partijrepresentanten. Van hen wordt niet verwacht dat zij binnen hun fractie en zeker niet binnen het politieke orgaan waarvan zij deel uit maken, een persoonlijk standpunt innemen. (zie b.v. de kwestie Irak, waarin de Partij van de Arbeid voorstander was van het geven van openheid betreffende de besluitvorming voor het ondersteunen van de Amerikanen, maar eenmaal afgesproken in de coalitieonderhandelingen deze zaak nu wil laten rusten. Alle leden van de PvdA stemden toen, al of niet met bloedend hart, tegen een ingediende motie van de oppositie die vroeg om opheldering van de toenmalige besluitsvorming.) Door de politieke leiding opgelegde fractiediscipline is, als het er op aan komt alles overheersend. Mijn conclussie kan dan ook niet anders zijn dat het parlement zo langzamerhand nog de enige plek in ons "vooruitstrevend" Nederland is, waar de vrijheid van meningsuiting nog niet is doorgedrongen. Overal elders is dat wel het geval, behalve daar waar het als eerste verwacht mag worden. Het beeld, ter nagedachtenis van de vermoorde van Gogh, "De Schreeuw", het symbool voor de vrije meningsuiting, had mijn inziens dan ook beter op het Binnenhof geplaatst kunnen worden. Er is in de dagelijkse politieke praktijk ook geen sprake meer van een scheiding der machten, zo ooit aangegeven door De Montesquieu en waarop onze staatsinrichting is gebaseerd. De machten, en zeker de wetgevende macht ( Parlement) en de uitvoerende macht ( Regering) zijn verstrengeld. Zo heeft men de mond vol van het dualisme ( scheiding tussen regering en parlement) maar ondertussen vergaderen bij het minste of geringste de fractievoorzitters van de regeringspartijen en het kabinet urenlang in beslotenheid om te pogen er ook deze keer weer eengezind uit te komen. Dit gebeurt ongeacht kleur of gezindte. Het behoud van de macht staat altijd centraal. Natuurlijk roepen de politici om het hardst dat U eens in de vier jaar, om redenen van democratie, U stem moet gaan uitbrengen. Hiermee scheppen zij de illusie dat zij nog echte volksvertegenwoordigers zijn. Maar wij weten wel beter, toch? Neen, de democratie in Nederland is al jaren lang gedevalueerd.
Slotconclusie ten aanzien van Politiek - Godsdienst.
Mijn conclusie is dat politiek en godsdienst twee onverenigbare grootheden zijn. De politici die volgens een bepaald geloof ( religie) in de regering zitten zijn voor mij dan ook totaal ongeloofwaardig. Ik denk trouwens dat ze dit zelf ook wel weten, want als zij echt gelovig zijn en willen leven volgens de essentie en de ethiek van hun Christelijke geloofsovertuiging, kan het niet anders zijn dan dat ze bij regelmaat in een spagaat terecht komen. Immers ten aanzien van oorlog en geweld telt nog altijd ; gij zult niet doden, heb Uw vijanden lief als Uw zelf. Het ondersteunen van Amerika en het zenden van militairen naar Irak was een zuivere oorlogsdaad. Het excuus da Sadam Hoesein een wrede dictator was en niet voldeed aan de VN nornen doet aan het feit zelf niets af. Ten aanzien van de groter wordende armoede in Nederland en hiervoor geen enkele verantwoordelijkheid willen dragen, wat heeft dat te maken met het eerste en grootste Liefdes gebod? En over het beleid ten aanzien van assiel zoekers, zouden de christenen hun christelijke geschiedenis eens moeten oprakelen, ze vinden dan vast wel een aatal paralellen. Het Liefdes gebod telt echt niet alleen voor Nederlanders en/of Europeanen. Wilt U deze "gelukzoekers" terug sturen naar hun armoede? Politiek is een niet te onkennen machtsspel, waarin iedere betrokkenen zijn idee of ideaal wil verwezenlijke. Politiek, maar ook Godsdienst verbroederen niet. Het schept tegenstellingen en verwarring en waar verwarring heerst komt er onvermijdelijk chaos en conflict. Het is voor mij dan ook onbegrijpelijk, hoewel ik tot geen enkele politieke - of geloofsovertuiging behoor, dat zich christelijke noemende mensen dit politieke spelletje willen meespelen. Zij verlochenen niet alleen zichzelf, maar ook de essentie en de ethiek van het christendom en daarme verlochenen ze zelfs de God waarin ze zo heillig geloven. Men kan inderdaad zeggen God is dood, maar men kan ook zeggen God is een mooi woord van drie letters, verder kan men er niets over zeggen. Politiek en Godsdienst zijn het tegendeel van democratie, want waar macht als spel wordt gezien ontkend men het ware menszijn. Politiek en Godsdienst hebben dan ook veel meer gemeenschappelijk dan op het eerste gezicht lijkt. Maak je van de beidde grootste machten in de wereld niet afhankelijk. Zowel van politiek als Godsdienst valt niets te verwachten ten aanzien van een verbetering van de wereld. Zij brengen alleen scheidingen aan, geen eenheid. Zie hiervoor ook mijn artikelen betreffende wetenschap en religie van 14-08 en 21-08-2006.
De verschillen tussen rijk en arm zullen toenemen. Steeds meer mensen komen op en onder de armoede grens. Meer werkende mensen komen eveneens op of onder de armoede grens. De voedselbanken zullen blijven bestaan en mogelijk nog uitbreiden even als de kleding banken. Steeds meer mensen zullen zich machteloos gaan voelen. Psychologische kwalen nemen toe. (stress en burn out) De luchtvervuiling zal toenemen. Klimaatsverandering is mensenwerk en dus moeilijk onder controle te krijgen. Hieraan zullen hoge kosten verbonden zijn die wij gaan betalen, niet uit zorg voor, maar uit angst. Sociale zorg neemt in kwantiteit toe maar in kwaliteit verder af. De premie van de sociale verzekering neemt nog fors toe. Het energie gebruik neemt toe en de kosten zullen verder stijgen, misschien met een tijdelijke verlaging van de grotere energie bedrijven om de klanten van de kleinere bedrijven weg te trekken om zo het monopolie te verkrijgen. Mensen met modale inkomens gaan erop achteruit. De salarissen en bonussen voor top managers kunnen niet in de hand gehouden worden en lopen in de miljoenen. De politiek heeft zich ondergeschikt gemaakt aan de multinationals. De schuldenlast, als wel het aantal mensen met een schuldenlast zal verder toenemen. De schuld van deze schuldenlast zal nog meer bij het individu worden gelegd door steeds meer nadruk te leggen op de eigen verantwoordelijkheid. Maatschappelijke verantwoordelijkheid wordt wel verkondigt, maar dan alleen om de politieke verantwoordelijkheid af te schuiven. Er komt een sociale dienstplicht om de kosten in de gezondheidszorg te drukken. De thuiszorg zal mogelijk in kwantiteit toenemen maar in kwaliteit afnemen. Artikelen met angst vergrotende inhoud zal u worden aangereikt.(angst houd de mensen klein) zodat ze hun privacy makkelijker opgeven en controlerende maatregelen sneller toestaan. Intussen zal meer nadruk worden gelegd op oude waarde en normen, eventueel zullen ze met geldboeten worden opgelegd. Mogelijk zullen meer mensen terug vallen op oude religieuze tradities. Ik negatief? Nee hoor realistisch. Naar aanleiding van mijn vorige artikelen met het thema Politiek en Godsdiens, en de daarin genoemde feiten, kom ik volgende week met mijn slotcoclusie.
Het zal intussen wel duidelijk zijn dat de verschillen tussen rijk en arm in Nederland sterk is toegenomen. Momenteel zijn er ongeveer één miljoen inwoners die onder of net op de armoedegrens leven. Het zijn niet, zoals men maar al te vaak wordt aangenomen, alleen maar werkeloze mensen. Ongeveer 200.000 mensen in loondienst, leven onder de armoedegrens en maken in veel gevallen gebruik van de voedselbanken en/of kledingbanken. Armoede is altijd ellendig maar extra triest als mensen de hele maand ploeteren voor hun baas en aan het eind van de maand geen tijd en geen geld overhouden. In Nederland, toch een van de rijkste landen ter wereld, heerst aantoonbare honger. Scholen klagen er over dat er kinderen zijn die zonder te hebben gegeten op school komen en soms geen warme kleding dragen bij koude en zeer koude dagen. Sommige scholen zijn er toe overgegaan de kinderen een ontbijt op school aan te bieden. In Nederland zijn in veel grote steden maar ook in dorpen voedeselbanken ontstaan. Opgericht en bemand door vrijwilligers die zich het lot van deze mensen aantrekken. De laatste tijd onstaan er ook kledingbanken, er zullen er minstens vijftien komen zo is de verwachting. Veel lager opgeleiden belanden in een vicieuze cirkel van het ene in het andere deeltijdbaantje dat onvoldoende oplevert. Of ze werken met flexibele contracten die veel onzekerheid bieden. Dit zijn de zogenaamde draaideurwerkelozen. Werkgevers klagen vaak over het dure ontslagrecht, maar het zou goed zijn als ze zich eens bezinnen op het goedkoop dumpen van personeel en het steeds verder oprekken van de flexwet. Huishoudens met een uitkering vormen de grootste groep armen, maar de groep "werkende armen" loopt intussen stevig op. Veel vaste lasten voor energie, ziektekosten en woonlasten stijgen, terwijl de inkomsten daarmee geen gelijke tred houden. De belangrijkste oorzaak echter is dat de werkende aan de onderkant van de arbeidsmarkt te zwaar belast worden. Ook de mensen met een onvolledige AOW vormen een groeiende groep die aanwijsbaar in de problemen raakt. Voormalige gastarbeiders die in Nederland zijn blijven wonen en een levenlang hard hebben gewerkt, zakken bij het verkrijgen van hun pensioen door de armoedegrens. Het werkeloosheidscijfer zo las ik in en van de dagbladen is de laatste tijd gedaald, maar men mag zich afvragen of zij die nu niet meer tot de werkelozen worden gerekend, zie bovenstaande beschrijvingen, niet in de armoedeval terecht komen; het levert ze netto weinig op. Vooral dit laatste baart me zorgen, mooie werkelozencijfers kunnen veel verbloemen, maar het wil nog niet zeggen dat daarmee de armoedeval in Nederland zal stoppen. De toekomst zal het uitwijzen. Voorlopig is het aantal mensen dat onder de armoedegrens leeft, in de regeerperiode 2002-2006, alleen maar toegenomen. Voor de laatste keer vraag ik dan ook met nadruk aan onze Christen Democratische President en al zijn partijgenoten mij duidelijk te maken, waar ik in deze regeerperiode, de Christelijke essentie en ethiek kan terug vinden? Ik kan ze niet ontdekken, U wel?
Tot mijn grote verbazing hebben de pas gehouden verkiezingen uitgewezen dat het CDA. opnieuw de grootste partij van Nederland is geworden en dus dat de zelfde Minister President, van de vorige regeerperiode, opnieuw mag aantreden. Nu echter gaat hij regeren met de Partij van de Arbeid en de Christen Unie. Dit zal betekenen dat de globalisering zal doorzetten evenals de liberalisering en de privatisering. (denk aan luchthaven Schiphol). Een aantal zaken lijken mij dan ook zeer voorspelbaar. Daarover de volgende keer.
Voor dat iets schrijf over de groter wordende verschillen tussen rijk en arm, lijkt het mij noodzakelijk eerst iets te schrijven over de privatisering zoals die in Nederland heeft plaats gevonden. Want juist de gevolgen van privatisering hebben deze groter wordende verschillen tussen rijk en arm sterk in de hand gewerkt. Privatisering is het proces waarbij publiek eigendom overgaat in private handen. Het is een onderdeel van de neo-liberale politiek de sinds de jaren tachtig in veel westerse landen aan de macht is. Het argument voor privatisering is dat bedrijven met elkaar moeten concurreren om de gunst van de consument. Hierdoor zijn ze gedwongen om efficiënter te werken en niet te duren of slechte producten te leveren. Bovendien betaalt de burger niet meer mee aan een slecht functionerend of verlieslijdend bedrijf. De burger kan haar consumentenmacht uitoefenen op het bedrijf. Als blijkt dat er niet genoeg consumenten gebruik maken van de producten of diensten ervan, om welke reden dan ook, kan het bedrijf niet voortbestaan en zal het verdwijnen. Een ander argument voor privatisering is de binnenlandse markt open te stellen voor buitenlandse aanbieders. Dit is een doelstelling die binnen bijvoorbeeld de Europese Unie algemeen opgeld doet. In Nederland is vooral binnen de tijdsperiode van 2002-2006, een golf van privatisering tot stand gekomen. Het beleid dat deze periode kenmerkt was dan ook sterk liberaal getint. Het zou echter een misverstand zijn te denken dat voornoemde periode de liberalisatie pas werd ingevoerd. Immers in de jaren tachtig hebben veel neo-liberale regeringen de liberalisatie al doorgevoerd. In Nederland gebeurde dit ondermeer onder de kabinetten Lubbers, Kok en Balkenende. Met dit laatste wil ik vooral laten zien dat in brede politieke kring het liberalisme al langer werd omarmd. Ook in Nederland is de PvdA al lang geen socialistische partij meer. Intussen heeft ook in Nederland de privatisering plaats gevonden op het terrein van zorg en dienstverlening: de thuiszorg, het openbaar vervoer, energie bedrijven, het verschil tussen ziekenfonds - en partikuliere verzekering is opgeheven, de posterijen zijn geprivatiseerd, enz. Ondanks het idee dat liberalisering, en het daarmee verbonden zijnde privatiseringsproces, concurnentie in de hand zou werken en dus alles goedkoper zou worden, is het tegendeel waar gebleken. De gezondheidszorg is vooral voor hen, die eerst in aanmerking kwamen voor een ziekenfondsverzekering, veel duurder geworden. Ondanks dat nu de nieuwe "volksverzekering" verplicht is gesteld lopen er tienduizende inwoners zonder ziekenkosten verzekering rond. Zij kunnen het bedrag van de maandelijkse premie niet opbrengen. Tevens is er een regeling ontstaan, dat zij die in een jaar geen gebruik hebben hoeven te maken van medicijnen en/of van een organisatie of instelling die binnen het terrein van de gezondheidszorg vallen, met uitzondering van de huisarts, een deel van de betaalde premie terug ontvangen. Diegenen die dus regelmatig zorg nodig hebben, bijvoorbeeld zij die aan diabetes (suikerziekte) lijden) ontvangen nooit iets terug. Zij worden dubbel gestraft. Ontdaan van enige solidariteit en een zeer onsociale regeling. Gezondheidszorg is dan ook tot handelswaar verheven. De kosten zijn niet meer in de hand te houden en de partikulieren zorgverzekeraars hebben een dikke vinger in de pap gekregen. Ook de energie prijzen zijn enorm gestegen, mensen die dit niet meer kunnen opbrengen worden van gas en/of electra afgesloten of steken zich in de schulden in de hoop op betere tijden. Mensen die de huur van de woning niet meer kunnen opbrengen worden na een bepaalde periode op straat gezet. Gelukkig komen velen van hen nog in aanmerking voor de bijstandswet en een huursubsidie regeling. Ook het openbaar vervoer is duurder geworden, mede dank zij de verhoging van de energieprijzen. Veel oudere, gepensioneerden, laten de auto staan of zijn genoodzaakt hun auto te verkopen, de benziene prijs is voor hen onbetaalbaar geworden. Ook de posterijen hebben intussen de prijzen verhoogd. Door schaalvergroting toe te passen hopen een aantal bedrijven beter de concurentie aan te kunnen met de buitenlandse bedrijven; zij verwerven in Nederland zelf langzaam maar zeker een monopoliepositie, waardoor de prijzen opnieuw zullen stijgen. Het is de laatste jaren wel duidelijk geworden dat ook in de zorg en de dienstverlenende sectoren het maken van winst primair wordt gesteld en dat dit ten koste gaat van de kwaliteit, de service en de veiligheid. Ook hier de vraag aan de politici van het CDA en al hun aanhangers; waar kan ik, in de voornoemde regeerperiode van vier jaar, de essentie en de ethiek van het Christendom terugvinden???? Tot volgende week.
Als ik een vertaalslag maak, doe ik dat vanuit de Nederlandse situatie. Ik ben er echter van overtuigd dat omschreven situaties zich ook voordoen in: Amerika, Belgie, Duitsland, Engeland en Frankrijk om maar een paar landen te noemen. Ik beperk mij dus tot Nederland en vooral tot de laatste vier jaar.( 2002-2006) In 2002 werd een nieuwe regering gekozen. Deze regering bestond uit de samenstelling van drie politieke partijen: Christen Democraten Apel(CDA), Volkspartij voor Vrijheid en Democratie(VVD), Democraten 66(D66). Het CDA leverde de Minister President, de VVD leverde de Minister van Financiën en de Minister van Intergratie. Deze laatste minister moest zich gaan bezichhouden met het integratie - en asielbeleid. Ik beperk mij tot deze drie functies omdat zij ,in mijn ogen de belangrijkste rol vervullen in de door mij gesignaleerde problematiek. Laat ik beginnen met het:
Asielbeleid.
In mijn vorige stuk schreef ik dat door de toepassing van het marktmechanisme en het streven naar steeds meer en meer op alle mogelijke terreinen van het leven een bedreiging vormen voor traditionele levensstijlen, culturen en maatschappijstructuren en dat dit niet anders kan leiden dan tot verdere individualisering, ontworteling van hele volkeren, enz. Hoe komt dit nu tot uiting op landelijk niveau? Een van de grootste gevolgen van dit wereldwijde systeem van privatisering en de dictatuur van de vrije martpolitiek is wel de trek van hele bevolkingsgroepen uit de arme derde wereld landen naar het rijke Westen. In de hele Westerse wereld is wat nu waarneembaar is al meer dan veertig jaar geleden voorspeld. Immers toen werd in de toenmalige politieke partij de Progresieve Partij Radicalen(PPR), die zich had afgesplitst van de toenmalige KVP, in kleine kring al voorspeld dat als de derde wereld landen niet daadwerkelijk geholpen werden we de kans liepen dat de inwoners van deze landen massaal naar het Westen zouden trekken om daar een betere toekomst op te bouwen voor zichzelf en hun nageslacht. Ook in Nederland werd en wordt men sinds jaren met dit fenomeen geconfronteerd. Ik ben er van overtuigd dat de hele ontwikkelingshulp heeft gefaald en nodig op de schop moet. Waar Nederland eerst een grote tolerantie vertoonde met de door haar gevoerde politieke beleid, sloeg dit in de laatste vier jaar(2002-2006) totaal om en werd er een hartvochtig en intolerant beleid gevoerd ten opzichten van deze economische vluchtelingen die in ons land asiel vroegen. (Politieke vluchtelingen worden in dit stuk buiten beschouwing gelaten.) Doordat de procedure voor asielaanvragen steeds werden uitgesteld en op de lange baan werden geschoven en vele asielzoekers die in eerste instantie werden afgewezen gebruik maakte van hun recht op beroep, gingen er vele jaren voorbij voordat duidelijk werd of asielzoekers een verblijfs vergunning kregen of niet. Vele asielzoekers die geen verblijfvergunning hadden maar soms al meer dan tien jaar in Nederland verbleven, volledig waren ingeburgerd, hun kinderen in Nederland waren geboren en naar school gingen, werden plotseling het land uitgezet en terug gezonden naar het land van herkomst. De kinderen van deze mensen sprake in vele gevallen de taal van dat land niet eens meer. Zij werden vaak letterlijk uit de schoollakalen gehaald in kwamen in een opvangscentrum en gevangenissen terecht waar zij met hun ouders werden opgesloten in afwachting van hun uitzetting. Door sommige politici, die zich hier vreselijk aan ergerden werden deze opvangscentra vergeleken met de concentratiekampen uit de 2de wereldorlog. De meerderheid van de leden van de Tweede Kamer stonden echter achter het beleid van de Minister. Ook voor kinderen die in hun laatste studie jaar zaten kenden men geen pardon. Zonder diploma moesten zij het land verlaten. Alle investering in onderwijs was in een klap te niet gedaan. Vele asielzoekers die waren uitgeprocedeerd verdwenen in de illigaliteit. In een stad als Rotterdam leven er alleen al meer dan twintigduizend illigalen die maar moeten zien hoe zij zich in leven houden. Sommigen worden opgepakt, twee of drie maanden vast gehouden en vervolgens weer op straat gezet zonder geld, voedsel, onderkomen, recht op zorg en onderwijs. De burgemeesters van alle dorpen en steden werden door deze minister van intergratie opgeroepen om deze mensen niet te helpen. De meeste Burgemeesters gaven hier echter geen gehoor aan en voorzagen hun illigalen inwoners van geld, voedsel, kleding en onderkomen. Dit alles met medewerking van vele vrijwilligers(sters) en de plaatselijke kerken. Vele kerken lieten echter ook verstek gaan en vertoonde nauwelijks enige intresse in deze mensen. Toen duidelijk werd dat de Burgemeesters niet bereid bleken medewerking aan de Minister te geven, ontvingen zij een brief dat medewerking vereist werd en kwam er een verbod op voornoemde hulpverlening. De Burgemeesters waren niet onder de indruk en voerde hun eigen beleid. Nederland werd dan ook door de Parlementaire Assemblee van Europa, die landen controleerd op het naleven van mensenrechten op de vingers getikt. Op vijftien punten moest Nederland zich verbeteren, maar de Minister legde dit naast zich neer. De hele regering, inclusief de Christen Democraten bleef, evenals een groot deel van de leden van de Tweede Kamer achter de Minister en haar beleid staan. Nederland werd door de mensenrechten organisatie en door Amnestie in de hoek gezet voor psychologische marteling en het schenden van mensenrechten. De Politieke Partij D66 verliet uiteindelijk, uit onvrede van het door de Minister van Integratie gevoerde beleid, de regeringscoalitie waardoor de regering ten val kwam. Nieuwe verkiezingen moesten worden uitgeschreven, maar tot zo lang was de minderheids gegering demisionair. Wat ik de Christen Democraten zou willen vragen is dit; in welke zin heeft deze Christenlijke Democratische Partij, onder leiding van de Christen Democraten Minister, een bijdragen geleverd aan de essentie en de ethische waarden van het Christendom?? (volgende week de groter wordende verschillen tussen arm en rijk.)
Mijn vorige stuk handelde over de mythe van de "Vrije Markt" politiek waarbij er processen aan de gang zijn die door politici niet of nauwelijks meer te controleren zijn. Maar afgezien daarvan ook het fysieke voortbestaan van de aarde en de mensheid ondermijnen, met alle grote maatschappelijke en individuele ellende die hieruit voorvloeit. Ik noem: Ontwikkelingen als explosieve bevolkingsgroei, de sterke groei van de consumptie, de tendens tot globalisering en schaalvergroting op allerlei terrein, wereldwijde concerns en internet, die leiden tot grote onevenwichtigheden in de verdeling van macht en rijkdom, tot enorme uitbuiting van hulpbronnen door een klein deel van de wereldbevolking, (waartoe ook wij behoren) en die het ecologische systeem aarde steeds kwetsbaarder maken. De toepassing van het marktmechanisme en het streven naar steeds meer en meer op alle mogelijke terreinen van het leven, zowel binnen als buiten de economie, bedreigen in steeds sterkere maten traditionele levensstijlen, culturen en maatschappij strukturen, en kan niet anders dan leiden tot verdere individualisering, ontworteling van vele volkeren, verslaving en vervreemding op grote schaal, met als gevolg oorlog en geweld. Wereldwijd zijn we getuigen van een indrukwekkende vrijheidstrijd van het kapitaal, dat de ene na de andere overwinning behaalt en een soort dictatuur van de vrije markt nastreeft, die overigens al in een ver gevormd stadium is. Dit gaat ten koste van de soevereiniteit van de nationale staten en hun inwoners. Charles Derber formuleert het in zijn boek "Corporation Nation"als volgt: "Het wezen van de opkomst van de bedrijven is de stilzwijgende overdracht van de soevereiniteit, die onze democratie tot in de wortels aantast". Er zijn signalen te over dat politici steeds meer aan de leiband van het kapitaal lopen. Martin en Schumann schrijven bijvoorbeeld in "die Globaliserungsfalle": Maar als regeringen in alle extentiële toekomstvragen alleen nog verwijzen naar de almachtige pressie van de supernationale economie, stagneert de politiek tot een schouwspel van machteloosheid en verliest de democratische staat haar legitimiteit". En hij vervolgt: "Globaliserung leidt tot de ondergang van de democratie". En terwijl ik nu ( 24 januari) dit stuk zit voor te bereiden, lees ik in de dagbladen van vandaag, dat in de Zwitserse plaats Davos, het jaarlijkse World Econamic Forum, het grootste politieke en economische congres is begonnen. Er worden 2500 van de machtigste der aarden uit het zakenleven en de wereldpolitiek verwacht. De steeds diepere kloof tussen arm en rijk staat hoog op de agenda evenals het milieu en de klimaatsverandering. Intussen is het gerenommeerde bergoord door de Zwitserse politie, met steun van het leger en zelfs de luchtmacht, van de buitenwereld afgesloten. Anti Globalisten maken hier geen schijn van kans, zo is de verwachting. Nederlandse staatslieden ontbreken op de deelnemerslijst, zij hebben het te druk met formeren van een nieuw kabinet. Wel aanwezig zijn de Nederlandse topmannen uit de zakenwereld zoals van: de ABN-Amro, Rabobank, ING, TNT, AKZO Nobel, Heineken, Unilever en Shell. Zij kunnen kennismaken en netwerken met hun collega's van ondernemingen als Coca-Ccola, Google, Sony, Bill Gates, Russische en Arabische oliboeren en Zwitserse top bankiers om er maar een paar te noemen. De Nederlandse politici zullen door onze Nederlandse zakenlieden wel worden bijgepraat neem ik aan. Wat voor megaomelet deze 2500 "koks" uit negentig landen van al die geklutste eieren moeten bakken is voor mij nog een raadsel. Waarschijnlijk een mooi geschreven raport met hoogdravende woorden en beginselverklaringen, maar geen bindende resoluties. Mogelijk iets over, de steeds nijpender wordende vraag ten aanzien van de klimaatsverandering?? Maar het zal vooral een unieke gelegenheid zijn om nieuwe internationale contacten te leggen of contracten af te sluiten. In dat opzicht is Davos vijf dagen lang het Mekka van het wereldkapitalisme waarin de politiek nauw verweven is met de multinationals van de hele wereld. ( de volgende keer: de vertaling van wereld - naar landelijk niveau.)
In mijn vorige stuk, " De Weg Van Christus", heb ik het gehad over de essentie, de ethische fundamenten van het Christendom. In dit stuk gaat het over de hedendaagse essentie de waarden van de politiek. Daarom geef is dit stuk de titel:
"De Weg Van De Vrije Markt"
Al in1927 merkte Kurt Tucholsky op: "In Europa zijn alleen de misdaad en het kapitalisme internationaal georganiseerd" Dat is helaas nog steeds een goede beschrijving van de situatie, hoewel daar bij moet worden opgemerkt dat communicatie en het financiële verkeer hier is bij gekomen. Het concept van de "vrije markt" is in de achttiende eeuw bedacht door de Engelsman Adam Smith, als mogelijkheid om alle landen en burgers in het kader van liberalisatie gelukkiger te maken. De socialisten en communisten hebben zich hier altijd tegen verzet, maar hun concept is uitgelopen op een droevige mislukking. De kerken hebben zich nooit wezenlijk verzet tegen de kapitalistische invloed, integendeel. Immers in 1967 verscheen de encycliek "Populorum progressio" ( de vooruitgang der volkeren) van Paus Paulus VI. Als waarschuwing werd toen al gezegd: ik citeer "Helaas is samen met de industrie een systeem ontstaan dat winst beschouwt als de eigenlijke motor van maatschappelijke vooruitgang, concurentie als hoogste economische wet, bezit en productie goederen als absoluut recht, zonder enige beperking en zonder enige overeenkomstige verplichting tegenover de maatschappij" En hij eindigt haast bezwerend: "Nog eenmaal moge er plechtig aan herinnerd worden dat de economie in dienst staat van de mens". Maar de woorden van de Paus werden door de kerk van de katholieken opzettelijk genegeerd. De kerk is haar macht en invloed allang kwijtgeraakt aan hogere machten zoals de vrije markt, dividend profijt en winstmaximalisatie, die het in de "kerk van het kapitaal" absoluut voor het zeggen hebben. Intussen steunen vrijwel alle regeringen ter wereld de "Vrije Markt" en komen de weinigen die daar nog niet aan toe zijn steeds verder onder druk te staan. Ook de Europese regering gaat, sinds 1988, uit van de liberale vrije markt politiek. Na de ineenstorting van het Oostblok, in Duitsland juchend begroet als die Wende, werden de laatste hindernissen opgeruimd voor de "global players", de internationale spelers in de vorm van multinationale bedrijven, en verkregen een niet eerder vertoonde vrijheid van handelen. Langzaam maar zeker wordt het doel, dat de wereld een grote handelzone moet worden, verwezenlijkt. De positie van de politici die deze bedrijven moeten controleren doet in veel opzichten lijken op die van artsen die een kankerpatiënt behandelen wiens uitzaaiingen niet onder controle te krijgen zijn. De wereld economie ligt allang niet meer in de handen van de politici maar in de handen van de internationale bedrijven. Er hoewel de politici het ons nog steeds willen doen laten geloven, geloven er intussen velen van hen er zelf niet meer in. Uit volkomen machteloosheid hebben de meesten zich er dan ook mee verzoend. De in partikulieren handen berustende macht van de economie is sterker als die van de staat, en is deze in vele opzichten al gaan overheersen. Ook in de zorg en de dienstverlenende sectoren ziet men intussen de zelfde tendensen ontstaan. Privatisering van het openbaar vervoer, van de energie markt, de zorg, enz. De methoden van het nieuwe liberalisme wordt bepaald door de wetten van het geld en zijn niet onderworpen aan enige controle van de staat of door enige ethiesche controle. Geld wil altijd meer geld verdienen: de rest, bijvoorbeeld mensen (materiaal), behoort tot de categorie "mee lopen". De Amerikaanse auteur Chales Derber gaat er vanuit dat de bedrijven met hun geldmentaliteit niet alleen ons dagelijks leven, maar ook onze algemene sociale verhoudingen en waardensystemen bepalen. In mijn waarneming is dit reeds langere tijd het geval. Het concept van de grenzeloze markt, dat de bedrijven de gelegenheid geeft tot efficiënte maar onmenselijke strategieën, wordt doorgezet onder de hoede van de zogenaamde G7. Duitsland, Frankrijk, Groot - Brittannië, Italiën, Japan, Canada ende V.S. (wordt vervolgt)
Voor dat ik ga schrijven over meditatie wil ik U mijn kijk op Christendom en Politiek niet onthouden. In de gehele wereld is er immers een combinatie van beide zichtbaar; vooral in de concrete politiek van iedere dag. Laat ik mij echter bij het zichtbaar maken van deze, naar mijn mening, onzinnige combinatie beperken tot Nederland. Ik doe dit vooral omdat in ons land de president afkomstig is uit het Christen Democratien Ápel, het CDA. Voor Christenen speelt het leven van Jezus en zijn leer als voorbeeld voor eigen bestaan. Natuurlijk zou het hier te ver voeren om de hele leer, voor zover mij bekent, hier neer te schrijven. Ik wil dan ook volstaan met de essentie die deze leer inhoud, waarbij ik vooral "De Bergrede" wil aanhalen, die van essentieel belang is geweest voor de formatie van de ethische fundamenten van het Christendom. Het onderstaande zal ik de titel meegeven;
"De Weg Van Christus"
Gedurende de hele geschiedenis van het Christendom is er weinig veranderd in de fundamentele principes die bedoeld zijn om de gelovigen een christelijk leven te laten leiden. Christelijke ethische voorschriften hebben vaak de vorn van goddelijke bevelen of geboden. De belangrijkste bron voor de christelijke ethiek wordt gevormd door de "Tien Geboden", die Mozes volgens Exodus 19: 24-20: 17 en Deuteronomium 5: 6-21 op de berg van Sinaï van God ontvangen heeft, en door de leer van Jezus. In beide gevallen zijn de schriftelijke bronnen constant gebleven, hoewel de rooms-katholieken en de lutheranen enerzijds en de oosterse - orthodoxen en protestanten anderzijds enigszins verschillen in de manier waarop ze de tien geboden ordenen. De interpretatie van de Schrift is, afhankelijk van de histhorische, sociale en geografische context en denominatie, ook aan verandering onderhevig geweest. De oude Inquisitie gebruikte om de status-quo te handhaven bijvoorbeeld dezelfde principes als de hedendaagse bevrijdingstheologie* gebruiken om een radicale sociale agenda op te baseren. De tien geboden of de "decaloog"zijn fundamentele religieuze en sociale voorschriften en worden in de bijbel expliciet als woord van God bestempeld. In deze regel wordt de relatie tussen individu en God, de ouders, de echtgeno(o)t( )e vastgelegd. De eerste vier geboden hebben betrekking op de relatie met God - men moet uitsluitend God aanbidden (afgodendienst vermijden), de sabbat houden en Gods naam eren. Na aansporing ook de ouders te eren hebben de overige vijf geboden betrekking op ethisch maatschappelijk gedrag met een verbod op diefstal, hebzucht, leugens, moord en overspel. Het evangelie van Mattheüs bevat een lang verslag van een redevoering voor de menigte die Jezus op de heuvel hield. Deze zogenaamde "Bergrede" (Mattheüs 5-7) is van essentieel belang geweest voor de formatie van de ethische fundamenten van het christendom. Jezus, begint met de menigte mee te delen dat hij niet gekomen is om de wet van Mozes te ontbinden maar om deze te vervullen en hij waarschuwt hen er voor dat wie zich niet aan de tien geboden houdt of anderen aanspoort dat niet te doen, "zeer klein" zal zijn in het koninkrijk der hemelen. (Mattheüs 5: 17-20). Hij gaat verder met het schetsen van een geheel nieuw ethisch systeem dat ver uitgaat boven de Mozaïsche wet, waarmee de basis gelegd werd voor een geheel eigen christelijke etiek. Jezus, breidt het verbod om te doden uit tot een verbod op het hebben van haatgevoelens jegens een ander; het verbod tot overspel breidt hij uit tot een verbod op het zelfs maar denken aan overspel; en het verbod om Gods naam ijdel te gebruiken omvat nu ook het zweren bij de hemel, de aarde of zichzelf**( De Zaligsprekingen) Het hart van de christelijke etiek ligt echter bij Jezus op de "herwaardering van het liefdesgebod". Verderop in het evangelie van Mattheüs vraagt een wetgeleerde wat het grootste gebod is. Jezus, citeert dan de bijbel: U zult de Here uw God liefhebben met geheel uw hart, en uw ziel en met heel uw verstand" (Dueteronomium 6-5) Dit is het grote eerste gebod. Het tweede is daaraan gelijk: "" Gij zult uw naasten liefhebben als uzelf " (Leviticus 19-18) "Aan deze twee geboden hangt de ganse wet en de profeten" (Mattheüs 22: 36-40); ook Marcus 12;36-40 en Lucas 10: 25-28). Op persoonlijk niveau moeten mensen niet alleen degene liefhebben die die liefde beantwoorden, maar ze moeten ook hun vijanden liefhebben en zich met hen verzoenen. Tot zover "de weg van Christus"
* De term "bevrijdingstheologieën" is een verzamelnaam voor een aantal christelijke stromingen, waaronder de eigenlijke bevrijdingstheologie en feministische theologie. De bevrijdingstheologie is ontstaan onder de katholieken in Latijns-Amerika. Met name bischop Oscar Romero heeft hier een groot aandeel in gehad. Om de armoede uit te bannen streeft men radicale, sociale veranderingen na en men ziet Jezus als de belangrijkste bevrijder van de onderdrukten.
** De term "De zaligsprekingen" is een verzameling van negen zegeningen die volgen op goed gedrag, bijvoorbeeld: "Zalig zijn de zachtmoedigen, want zij zullen de aarde beërven".(Mattheüs 5: 3-12) Deze woorden worden in de westerse kerk "zaligspekingen"genoemd en in de oosterse kerk spreekt men van de "geboden van zaligheid". In tegenstelling tot de tien geboden zijn de zaligsprekingen niet als ethische imperatieven geformuleerd. Ze spreken van een bepaald kwaliteit die de volgelingen van Jezus zouden moeten nastreven om een staat van zaligheid en eeuwig hemels leven te bereiken. In deze kwaliteiten weerklinken de centrale christelijke deugden als: nederigheid, eenvoud, een actief verlangen naar rechtvaardigheid, medogen, vredelievendheid en de bereidheid om vervolgingen te doorstaan voor het geloof. Lucas 6: 20-26 heeft een andere versie van zaligsprekingen waarin een contrasterende serie vervloekingen is opgenomen.
Wat is eigenlijk een religieuze geest, hoe ziet die eruit? Wat betekent het woord religie in werkelijkheid? Historisch gezien hebben de religies tot nieuwe beschavingen en nieuwe culturen geleid. Niet tot de wereld van techeniek, niet tot computers, de onderzeeërs en het oorlogmaterieel. Evenmin zijn ze de oorsprong van zakenlieden, managers of economen. Religieuze mensen hebben een geweldige verandering in de wereld teweeggebracht. Daarom moeten wij ons tenminste afvragen, wat we met het woord "religie" bedoelen. Wat betekent het? Is het louter een kwestie van bijgeloof, iets zinloos en onlogisch? Of bestaat er inderdaad iets veel machtiger, zoiets als oneindige schoonheid? Is het omdat te weten te komen niet nodig, dat we ons eerst losmaken van alles wat het denken over religie heeft uitgedacht? Ik wil proberen er achter te komen, wat de ware betekenis van religie is, wat er aan diepte in schuilt en waar het ophoudt. Immers de mens heeft altijd naar iets gezocht, naar wat boven het materiële bestaan uitging. Altijd heeft hij om zich heen gekeken en anderen gevraagd, hij heeft er voor geleden en soms zichzelf er voor afgepijnigd om te weten te komen, of er zoiets bestaat wat niet met tijd en denkwerk te maken heeft en dat ook geen geloof of godsvertrouwen is. En om daar achter te komen moet je volkomen vrij staan; want als je verankert zit aan een bepaalde vorm van geloof, zal juist dit je beletten dat te gaan verkennen, wat eeuwig is, als er zoiets bestaat als het eeuwige, dat alle maat te boven gaat. Als het je ernst is met je onderzoek naar wat eigenlijk religie is, moet je je daarom bevrijd hebben van alle door het denken uitgedachte en opgebouwde dingen, die als religieus beschouwd worden. Dat geld bijvoorbeeld voor alles wat het hindoeïsme ooit heeft uitgedacht, met al zijn bijgeloof, al zijn dogma,s, al zijn beelden en oude geschriften zoals de Oepanishad, daar moet je volkomen los van staan. Als je aan dit alles hangt is het uiteraard ondoenlijk datgene te ontdekken, wat oorspronkelijk is. Met andere woorden: als mijn geest, mijn hersenen gekneed en gevormd zijn door bijgeloven en geloofsvormen, door dogma,s en afgoderij van het hindoeïsme met al zijn oude tradities, dan liggen ze voor anker, dan hebben ze geen bewegingsvrijheid meer. Evenzo is dit het geval bij de islam, bij het boeddhisme, bij het jodendom en het christendom, maar ook bij de oude Japanse en Chinese tradities. Maar ook bij de zogenaamde Japanse "Nieuwe Religies", Shinco Shukyo"( een verzamelnaam van in de vroege 19de eeuw opkomende spirituele bewegingen) De meeste hiervan zijn van het shintoïsme afgeleid, hoewel de meest diepgaand beïvloed zijn door ideeën uit een verscheidenheid aan bronnen, waaronder het boeddhisme, Chinese tradities als confucianismeen en taoïsme, het christendom en zelfs het westerse occultisme. Wat maar wil zeggen, dat ondanks voorkomende exessen en naar mijn soms mening verhaspelde theologische onderbouwing, de "Nieuwe Religies" zowel in de Oosterse als de Westerse landen, het levende bewijs zijn, dat de oude drang naar religieuze vernieuwing nog steeds zeer levendig en vitaal is. Maar ook hier zie je vaak een voortborduren op zowel Oosterse als Westerse tradities aangevuld met nieuwe gedachtespinsels. En zo moet je ook volkomen losstaan van alle gedachtespinsels in de vorm van ritueel, van dogma,s, overtuigingen, symbolen, heilanden en nog veel meer van het christendom. En dat nu wordt een stuk moeilijker, want daarme zijn we dichter bij huis. Hoe dan ook, alle godsdiensten zijn, of het nu christendom is of islam, het hindoeïsme of het boeddhisme, de "Nieuwe religies", zonder uitzondering een denkgebeuren, dat voortgezet en in stand gehouden wordt door het element tijd, door litratuur en de symbolen, dus door de menselijke geest en de hand gemaakte dingen. In de moderne wereld wordt dit als religieus beschouwd. En vele van bovenstaande religies en godsdiensten bestrijden elkaar niet alleen in woord of geschrift, maar ook daadwerkelijk. Let wel, ik wil niets of niemand aanvallen, maar we proberen goed te observeren: we slaan de menselijke geest in al zijn absurditeit gade en zien, hoe gemakelijk we ons laten misleiden en hoe lichtgelovig we zijn. De religieuze geest is dus een zeer op feitelijkheden ingestelde geest: hij houd zich met feiten bezig, met wat werkelijk aan de hand is in zowel in de wereld buiten ons als in onze binnenwereld. De wereld binnen ons is de uiting van de wereld binnen ons: er bestaat geen verdeeldheid tussen binnen en buiten. Religie moet inwerken op de manier waarop we leven, dat is de betekenis van leven. Alleen dan heerst er orde in ons leven. Maar wij leven in wanorde, dat wil zeggen: in conflict, in tegenstrijdigheid, we geloven dit en doen dat, we denken op een bepaalde manier en we handelen op een geheel andere. Dat is tegenstrijdigheid en waar tegenstrijdigheid, verdeeldheid heerst, is chaos onvermijdelijk. We zouden ons dan ook eens moeten afvragen of het mogelijk is, dat sommige mensen, die zeggen religieus te zijn en geloven in de christelijke waarden en normen, zich kunnen bewegen binnen de aktieve politiek. Immers aan een religieus geest is alle wanorde vreemd. Een religieuze leven is daarom een leven van orde, van oplettende inzet, waaraan je werkt aan wat feitenlijk in je leeft zonder eneige illusievorming, zodat je daardoor een rechtschappen leven leidt. Wanneer dat fundament eenmaal onwankelbaar overeind staat kunnen we ons afvragen, wat meditatie is. ( meer hierover later) Zie ook eerdere artikelen m.b.t. religie van 14-08- 2006 en 22-08-2006.
Vanuit de Aziatische landen is over de hele wereld het idee van de reïncarnatie overgenomen. Het geloof in reïncarnatie wil zeggen dat de ziel, het ego, het "mezelf", dat uit een bundel herinneringen bestaat, in het volgende leven in betere omstandigheden geboren zal worden als ze zich juist gedragen. Dit houdt in, dat ze zich rechtschapen betonen en een leven zonder geweld, zonder hebzucht en zo meer leiden. Dan krijgen zij in hun volgende reïncarnatie een prettiger leven en een betere maatschappelijke positie. Maar zo'n geloof in reïncarnatie is niet meer dan een overtuiging, zoals er zovele religieuze overtuigingen zijn, want diegene die hier zo stellig van overtuigd zijn, leven toch geen rechtschapen leven. Het is even als al die andere geloven niet meer dan een loos denkbeeld. Het huidige leven is zo verwrongen, zo veeleisend, zo gecompliceerd, dat we onze hele overtuiging er door vergeten. Dat is één aspect van het sterven, dat geloof in een volgend leven. Maar dat wat zich gaat reïncarneren, wat is dat eigenlijk? Wat precies zet zich voort? Wat bezit in ons leven continuïteit? Dat is de herinnering aan belevennisen, genoegens. angsten en spanningen van gisteren, en dat soort continuïteit blijft ons hele leven lang bestaan en zal worden overgedragen van generatie op generatie, zoals dat al eeuwen lang aan de gang is. Tenzij.... we daar mee breken en uit de stroom stappen. De vraag is nu, of dat mogelijk is, terwijl je aan het leven bent met alle onrust, met alle energie en vermogens waarover je beschikt, een einde maken aan die gehechtheid? Want als je sterft gaat dat gebeuren. Nu ben ik misschien sterk aan mijn vrouw gehecht, aan je man, aan je kinderen, aan je bezittingen hoewel ..... dat is tegenwoordig erg riskant; dan maar liever aan een geloof, aan je geloof in god. Dat geloof is echter niet meer dan een projectie of een bedenksel van het denken, maar we zijn er aan gehecht omdat het hoe illusoir ook, een zeker gevoel van geborgenheid geeft, een gevoel ergens bij te horen. En sterven betekent de beeïndiging van die gehechtheid, van die band. En de vraag is nu, of we terwijl we ons leven leven, vrijwillig, zonder enige moeite, een einde kunnen maken aan die vorm van gehechtheid? Wat inhoudt af te sterven aan iets dat we goed gekend hebben. Zijn we daartoe in staat? Want dat betekent dat je gelijktijdig leeft en sterft en niet gescheiden door een periode van vijftig of honderd jaar, in afwachting van een of andere ziekte die me het hoekje omhelpt. Integendeel, het betekent dat we met inzet van onze volle vitaliteit, energie en intellectuele vermogens en machtige gevoelens, tevens een einde maken aan allerlei gevolgtrekkingen, aan stokpaartjes, hebbelijkheden, ervaringen, gehechtheden en gekwetstheden, dat we aan dit alles een einde maken. Zodanig dat sterven geen veraf gebeuren is, dat de dood niet iets is aan het eind van je leven, door ouderdom, ongeval of ziekte. Maar beeïndiging van alles, wat met herinnering te maken heeft, dat is sterven. Dat wil dus zeggen, dat sterven niet gescheiden is van leven.
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
