En iemand vroeg mij wie ben jij? Ik antwoordde: ik ben Joop. dat is je naam zei hij maar wie ben je? Ik vertelde hem mijn beroep. Maar zei hij dat is je werk Maar wie ben jij? Ik gaf hem 1000 antwoorden, Maar hij bleef zijn vraag herhalen. Uiteindelijk gaf ik hem mijn laatste antwoord: Ik weet niet wie ik ben. Ga dan op zoek zei hij. Wat kon ik doen? Het negeren? Jomeij.
We spreken van wereldbeelden, we spreken van godsbeelden. Ontmoeten wij mensen elkaar wel echt of ontmoeten wij alleen de beelden die wij van hen maken? Mensbeelden ? Jomeij
Het pad dat we nemen zal voor iedereen verschillend zijn. De zoektocht naar waarheid heeft op een ieder van ons een verschillende uitwerking. Ik beschrijf alleen dat van mij. Jomeij
Keuzevrijheid? Ben ik vrij als ik moet kiezen?
Godsdienstvrijheid:met dank aan al die oorlogen in het verleden, met al dat geweld in het heden? Ook in de toekomst zal zich dit herhalen.Wij leven immers het verleden. Is dat vrijheid. Jomeij.
Eenzaamheid is een uitnodiging om te onthechten.
We hebben de Christelijke waarde ingeruild voor de waarde van de Euro.
Klimaatverandering schijnt niet aan God maar aan de mens te liggen.
Microkosmus en macrokosmus: Wat boven is ,is ook beneden;inzicht van de hermetische filosofie.
Uit de religie:Uit het onze vader; Uw wil geschiede, gelijk in de hemel alzo ook op de aarde.
Armoede is relatief zo sprak de minister van finaciën en hij flipperde vrolijk verder op zijn flipperkast.
Bijvoorbeeld door onbekende angsten
Agst is te lezen in de ogen.
Ook dieren kennen de doodangst
Democratie? Kennen wij niet.
Wij onderzochten of het volk een bindend referendum wil.99% zegt ja!! graag.
Zoeken naar waarheid.
het geheel is meer dan de delen.
22-10-2006
Deel 2 Eenzaam - zijn.
Een andere benadering.
Het woord "eenzaam - zijn" duidt op een zijns toestand en is als zodanig een zijns - modes. Het is geen hebbende - modes, men dient er van buitenaf dan ook niets aan toe te voegen. Ook een relatie willen hebben (een partner of sociale relaties) is een toevoeging van buitenaf. De vraag is dan ook of dit wezenlijk iets oplost en juist niet een afhankelijkheid situatie stimuleert? Een afhankelijkheid die bij "eenzamen" toch al vaak sterk aanwezig is. Professionele hulpverleners en vrijwilligers springen hier met allerlei goede bedoelingen op in. Springt men nu in op het probleem eenzaam - zijn of op het probleem van de afhankelijkheid van de persoon? Dit lijkt mij geen overbodige vraag omdat het nogal wat consequenties heeft voor de definiëring van eenzaam - zijn c.q. eenzaamheid.
Het uitgangspunt van dat het probleem een zijns - en geen hebbende modes is verwijst naar de eigen verantwoordelijkheid van de persoon. Ik ben eenzaam (wat ga je er aan doen?) Medlijden hebben met een "eenzame figuur" en hier naar handelen is, in mijn ogen, een agressieve daad omdat deze handelingen alles in stand houdt en de persoon in kwestie niet helpt. De professionele hulpverlening die op de eenzaamheid van de cliënt is gericht gaat bijna automatisch over het denken in oplossingen, strategieën en methoden. Het uitgangspunt er is een gemis bij deze cliënt laat zich al snel vertalen in een behoefte aan relaties. De oplossing lijkt dan ook erg voor de hand te liggen; er dient iets van buitenaf te worden toegevoegd. Leren omgaan met het probleem bevestigt dat eenzaam - zijn inderdaad een probleem is. Maar als het probleem als een zijns - probleem wordt gedefinieerd (ik heb geen eenzaamheid, maar ik ben eenzaam) dient de reden van zijn eenzaam - zijn gezocht te worden in de persoon zelf. De persoon dient dan in relatie te treden met zichzelf. Het "Ik" afgescheiden van het "Zelf". Dit zou inhouden dat de persoon door zijn pijn en lijden heen zal moeten gaan. Er zullen echter weinig mensen zijn die het aandurven tegen "de eenzame" te zeggen; duw je pijn en je emoties niet weg, laat ze er mogen zijn, voel het, kijk er naar, observeer het zonder oor - of vooroordeel. Natuurlijk, ik weet het, er zijn bepaalde psychotherapieën die zich hierop richten (ik noem als voorbeeld de Gestalt-therapie) maar hoeveel mensen die zich eenzaam noemen maken hier gebruik van? En is het wel noodzakelijk zich afhankelijk van deze hulpverlening op te stellen? Immers als je het gevoel van eenzaam - zijn wilt overwinnen ben je bezig met de oplossing, je bent onrustig en je bent met van alles en nog wat bezig, behalve met je eenzaam - zijn, met je zijns toestand. Je kan je dan afvragen waarom is het zo onrustig in mijn hoofd en voel ik mij geen moment bevrijd van het probleem? Maar ook dan ben je mentaal bezig, dit is nu eenmaal het gevolg van onze opvoeding en van het sociale karakter van ons leven. We hechten te veel waarden aan het denken, het denken dat oplossingen moet verschaffen, dat een methode moet uitdenken en strategieën ontwikkelen. En vanuit ons denken hechten wij ons niet alleen aan het denken zelf toch ook aan personen, goederen, idieeën en idealen, aan godsdiensten en politiek en soms ook zelfs aan onze ziektes en problemen. We hechten aan warmte en genegenheid, aan uitwisselen van gevoelens, aan liefde en aanhankelijkheid. En als onze eigen ervaringen een goed gevoel gaven willen wij ook die herhalen. Gehechtheid geeft ook een gevoel van veiligheid, beschermd zijn en geborgenheid. Het zijn de eerste levensbehoefte van het pas geboren kind. Maar volwassenen hoeven geen kinderen meer te zijn. Zijn wij misschien, omdat wij de ervaring hadden als kinderen, met warmte, veiligheid en geborgenheid nog steeds op herhaling van wat eens goed voelde? Zijn we blijven steken in ons kind zijn en willen we nog steeds gehecht blijven aan afhankelijkheid? Het lijkt er verdacht veel op. Wordt gehechtheid niet uit eenzaamheid geboren? Laat ons iets leren van diegenen die aan de vooravond staan van overlijden. Soms duurt het afscheid nemen van het leven zeer lang. Men is er niet aan toe, men wil nog zoveel doen, het is niet af. Het gevecht om los te laten kan zeer lang duren. De angst om te sterven....of om los te laten is op zich al angstig om mee te maken. Anderen die gaan sterven geven zich makkelijker over en verhalen over de vrijheid die ze ervaren nu ze kunnen loslaten. Het loslaten van relaties, van het eigen ego, van alle ideeën en idealen die men had in het leven. Vaak geven ze troost aan diegene die ze nalaten.
Mijn vragen zijn: Is het mogelijk al deze hechtingen tijdens het leven zelf los te laten zonder dat we hier, door bepaalde omstandigheden, toe gedwongen worden. Is het misschien zelfs mogelijk onze kinderen zodanig op te voeden dat we ze leren om niet te hechten. (volgende week verder.)
Het denken kan alleen fragmenteren, het kan de "heelheid"niet aan. Het denken schiet hiervoor te kort.
Vraag:nemen we de ware werkelijkheid wel waar of bestaat er nog een andere werkelijkheid? Lees hier later meer over op mijn blog.Jomeij.
Het denken schept verdeeldheid onder de mensen, het denken kan de heelheid, en de daarmee verbondenheid, van de mensen niet aan. Het denken veroorzaakt en schept immers alle grenzen. Niet alleen tussen de landen maar ook in die van de relaties en in de persoon zelf. Jomeij.
De honger en de armoede in de wereld wordt in stand gehouden door de armoede van de geest. Jomeij
Het leven is zo simpel, je hoeft het alleen maar te leven. Jomeij
Voor ons betekent VREDE alleen nog het ontbreken van OORLOG.
Moeten wij ons dan niet van de mens bevrijden?
Zij die menen dat de wereld en de kosmos een gescheiden bestaan leiden kennen zichzelf niet
De oorzaak van angst is vaak bekend.
De angst is angstaanjagend.
Heb lief al wat leeft.
Nee, wat is democratie?
Ook met politieke ruimte is er geen democratie.
Alle politieke partijen dienen stevig te worden opgesloten.
