> > Heb jij je onlangs zelf nog wel eens de vraag gesteld : 'Hoe ben ik al zo oud kunnen worden ?' > > Als kind reden we mee in wagens zonder veiligheidsgordels of airbags .... > > Onze bedden waren geschilderd in vrolijk gekleurde, op lood gebaseerde, verven .. > > We hadden geen kindveilige afsluitingen op geneesmiddelen, deuren of kasten, en als we fietsten, deden we dat zonder helm. > > We dronken water van de tuinslang, van de pomp, uit de put, nooit uit een fles verschrikkelijk! > > We brachten uren door in het monteren van een gocart uit rommel en lieten ons dan van een helling afbollen, om tijdens de afdaling vast te stellen dat we de remmen vergaten. Nadat we enkele keren in de struiken waren beland, bedachten we een oplossing. > > We experimenteerden met het uiteenhalen en opnieuw in-elkaar-steken van radio's en andere elektrische toestellen, om enkel te worden verraden door de zwart geblakerde muur boven het stopcontact... want we hadden een kortsluiting veroorzaakt. > > We gingen 's morgens van huis weg en speelden de hele dag... zo lang we er maar voor zorgden terug thuis te zijn bij valavond. Niemand kon ons daarbij bereiken. Geen GSM's. Nooit zijn we gewaarschuwd tegen pedofielen. Onvoorstelbaar ! > > We sneden ons en braken botten en tanden, nochtans gaf dit geen aanleiding tot rechtszaken. Het waren ongevallen. Niemand viel iets te verwijten, behalve onszelf. > > We vochten en sloegen elkaar bont en blauw, en leerden daarmee om te gaan > > We aten slecht snoepgoed, brood en 'goede' boter, spek met eieren en dronken frisdrank, maar we hadden nooit overgewicht ..., we waren altijd buiten aan het spelen. > > We deelden onze drank door samen van dezelfde fles te drinken en niemand is hier ooit van overleden. > > Niemand ontsnapte aan courante kinderziekten en we gaven ze grif aan elkaar door... zo bouwden wij zelf onze immuniteit op, zonder antibiotica. > > We hadden geen Playstations, Nintendo 64, X-Boxes, video spelletjes, 40 televisiezenders, video, surround sound, GSM, P.C., internet chat rooms etc. ... maar we hadden vrienden. > > We gingen naar buiten en maakten daar vrienden. We reden op onze fiets of wandelden naar een vriend thuis, belden aan of gingen zelfs gewoon via de achterdeur naar binnen.Stel je dit voor. Zonder de ouders hier eerst om te vragen, en even later zaten wij mee aan tafel aan een boterham-met-stroop of -met-spek te smikkelen. > > Helemaal alleen ! Helemaal alleen in die koude afgrijselijke wereld ! > > Zonder een oppasser - hoe deden we het toch? > > We vonden spelletjes uit met stokken, tennisballen, katapulten, bogen... en - hoewel we er voor werden gewaarschuwd - niemand verloor een oog. > > Niet iedereen mocht mee voetballen, en zij die geen team vonden, moesten leren omgaan met ontgoocheling ..., moesten leren een andere coalitie te sluiten. > > Onze daden waren die van onszelf. Gevolgen werden verwacht. Niemand of niets om zich achter te verbergen. De idee van ouders die ons automatisch in bescherming namen, als we de wet overtraden of in aanraking kwamen met een gezagspersoon , was ongekend. Ze steunden zelfs de wet, hadden respect voor regelgeving - stel je dat voor ! > > Een tot twee maanden (en langer) internaat werden overbrugd met één worst, 2 potten zelfgemaakt confituur, een weckpot uitgebakken spek, een pakje caramellen om de eerste dagen onze heimwee te 'versnoepen' en 2 tot 4 brieven van 'ma'. > > Niettegenstaande hun ongezien gevaarlijke jeugd, hebben bovenvermelde generaties de beste risiconemers, probleemoplossers en ontdekkers ooit voortgebracht. De voorbije 50 jaar heeft een explosie gekend aan innovaties en nieuwe ideeën. We kenden vrijheid, mislukking, succes en verantwoordelijkheid, en leerden hiermee om te gaan. > > Indien jij één van hen bent ; gefeliciteerd ! En geef dit door aan anderen die eveneens het geluk hadden op te groeien als een kind, nog voor advocaten en overheidsinstanties ons leven conditioneerden.
It was lovely to hear something from you I am pleased to hear Duxan is getting more and more work as a dentist.Greet,Ithink you also have a lot of work with your husband and four lovely children,especially with the little twins Clara and Todor.
We are all well and enjoying our retirement.I still help where I can with our farmer Frank;it is a question keeping fit.My wife,your loving aunt,has also a lot of work you know:six children and ten grandchildren.
The weather here is always very bad,cold and rainy,and there hasn't been sowed or planted on the fields get.
It has been some time yet since we visited you in Belgrado together with Greet's parents,Then there was no war.We truly had a wonderful time.
Your hospitality and all the places youtook us to see.They were most interesting.I remember:the trips we made in busy Belgrado in the hot evenings ;the baptism of Jana and Duxan's friendly family and friends;the luxurious grave of Tito;the mount Avalo;the boatexursion on the blue Donau;the beau-tiful cities Dubrovnic and Mostar;pelgrimage-place of Metjogornië;the plidvice-waterfalls and so on ....
The pity of the war,who has divided your beautiful country.
Maybe this summer you spend your holidays in Belgium at uour parents then we going invite all of you to a magnificent summerparty!
We are really looking forward to seeing you and your children again.
Give our regards to Duxan's parents Milan and Liliane and on his
I started of the farm with the tractor and a scattermachine filled with fertilizer towards a distant meadow for to manure it.
Arrived there I got off the tractor, and was between the tractor and the machine because to adjust the height of the machine,that I could make by put my hand in a opening.I pushed the button on high,but too much.The hydraulic arm came onhigh and my hand set firm vast in the opening and between the hydraulic arm.I hadnt so much pain but I didnt manage to deliver with my left hand my right hand; and what now?I watched round over the fields,but nobody to see.It is a strange feeling to be alone and helpless.I tried again an attempt to deliver my right hand,and with an extreme effort I could push down the button and I was saved.But what would be happened if I didnt managed to deliver myself?It would be lasted hours before anyone came to me.
Years later came the second time.
The same case in the same opening behind the tractor,but nowI had pushed the handle higher and my right wrist was pinched between the sharp edge of the sheet iron opening and the hydraulic arm;I had a lot of pain.I thought if I now came unconscious my arm will be broken.This time I was close by the farm,about 50 m and also close by the way.With somewhat difficulty I could beckon with my left hand to the passed cars,but seeming nobody saw it.A neighbour had marked something and had returned with her car.At last saving of two sides.My son Frank had also heard my cry for help,and came fast.Now was my greatest worry,Frank would push the button of the hydraulic lift in the good direction,to below.I called to him the button on below!.A secnd later my arm was rescued and not broken.I massaged my wrist because to abate the pain.I thanked the neighbour for her return with the car.she asked if she should inform a doctor,butI assured her it wasnt need. Thus Icould again drive the tractor.Frank said he should one day weld this opening,but it is not still happened.I need this opening still always,but I am very prudent when I use it.
It is now 12-4-2000 ,but the first time happened 11 years ago and the second time 3years ago.
On the 28 september 1918 at 5,30 u.,after some hours firing cannonades of the artillery,the Belgian army started the offensive of liberation. The first German position succumbed after two hours of fight.In the evening the Flandern ||-Stellung was pushed in here and there,the wood of Houthulst captured and the castle and the lake of the Blankaart invested.The first division of infantry(second,third and twenty-second lineregiment)was departed on De Kippe on the way Diksmuide-Ieper.The twenty-second line had already gone at quarter before ten,across the Klerken-Riegel and captured Houthulst.The quick march forward has been stopped by violent fire of machine-gunners from the height Terrest.
Soldiers of the third line reached at half past ten the way Klerken-Houthulst.They also have been stopped by machine-gunners that came from
the hill top Klerken-Smisse-Terrest.
Here I want to bring in a tragic detail:
The brother of my mother,Omer DeJonckheere was present by these attack and has been killed in the battle.
On his dead-print is to read:
Omer DeJonckheere son of Jules and(then already)deceased maria-Theresia Hoflack--soldier by the third lineregiment--born at Boesinghe the 5 juli 1890 and has been killed in battle in Clerken the 28 September 1918 and ceremonial buried at Oostvleteren on the 5 October 1918.
My Mother always told:"Us omer has been hit by mitrailleuse-bullets.She had sewed in 20 fr.pieces of money in a band around his middle, so that he was able to cut each piece of money when he had need it.Somebody was in the know where Omer was situated and informed his Father and family.Omer's brother Louis fetched him at Clerken with horse and cart to Oostvleteren.
Mijn Moeder heeft ons dikwijls verteld over haar broer Omer,die wij nooit gekend hebben,omdat hij gesneuveld is op het laatste van de oorlog '14 -'18.Hij was van de klas 1910,en was nog niet lang af van zijn legerdienst toen hij tterug werdt opgeroepen in 1914.Destrijd tegen de duitsers begon in hetoosten van het land:Luik,Antwerpen enz...Het werdt steeds maar een terugtrekken na hevige strijd tegen een overmacht.Omer,zegde mijn Moeder,heeft nog thuisgekomen in verlof,en we moesten zijn onderkleeren verbranden:zo vuil enluizen.
Na heel België te hebben doorkruist belanden de soldaten dan in stellingen achter de IJzer.Ook drie andere broers van Omer:Cyriel,Camiel en Louis moesten het leger vervoegen in de volgende jaren.De grote leiding, of Moeder noemde het den Etat-Major van het leger of toch een deel ervan was gevestigd op de hofstede van mijn
Moeders Vader,Jules De jonckheere in Oostvleteren.Deze hofstede is nu bewoond door Gilbert Fortry.Jules De jonckheere was gehuwd met Maria-Theresia Hoflack en hun kinderen waren dus:Omer,Cyriel,Camiel,Irma(mijn Moeder),Rachel en Louis.Maria-Theresia Hoflack is gestoven in1917.De familie De jonckheereheeft gedurende die oorlogsjaren niet moeten vluchten en op hun hofstede kunnen blijven.Ze waren dus nogal goed op de hoogte van de toestand op het IJzerfront door liks en rechts nieuws te vernemen van soldaten op rust.Boodschappen kwamen van en gingen naar het front vanuit de hofstede.Vele groepen soldaten kwamen toe en vertrokken van hieruit naar het front,ook vele kwamen daar voor enkele dagen verlof na op het front geweest te zijn.Het front zelf was toch ook niet ver af:de drie grachten,steenstrate,diksmuide enz...
1918: In de tweede helft van dit jaar werden grote voorbereidingen getroffen voor een algemeen offensief der geallieerden tegen de Duitsers.Moeder vertelde ons dat het toen heel druk werdt op hun hof;Zeer veel aktiviteit van gaan en komen van soldaten.Hun hofstede werdt soms beschoten door Duitse kanonnen en er vielen soms gekwetsten.Op een keer waren ze aan het noenmalen en vluchtelingen werden gekwetst,een van hen is later aan zijn verwondingen overleden. Moeder zegde tegen haar broer Omer,toen hij na enkele dagen verlof terug naar het front moest fietsen:"Omer,ik zie en gij ook dat er een groot offensief op til is,ik zou als ik u was in Reninge mij van mijn fiets laten vallen en zo gekwetst raken en intussentijd zou misschien het ergste gepasseerd zijn".Waarop Omer antwoorde:"Ba nondequ,ik heb er mij nu al vier jaar dooreengesleept;het zal nu ook wel gaan".
De gote aanval werdt ingezet en de duitsers trokken zich hevig vechtend terug;ook de Belgische soldaten trokken vooruit, gebied veroverend.Omer en een Kameraad moesten eten aanbrengen voor de voouitgeschoven soldaten.En toen gebeurde het in Klerken bij Diksmuide.Met hun tweëen dwarsten ze een weg, een mitrailleursalvo en Omer en zijn kameraad lagen neergeveld.Een duits die achtergebleven was en zich schuil hield in struikgewas.Het droevig nieuws werdt overgebracht aan de familie DeJonckheere door soldaten.Omer's broers Cyriel en Louis hebben hun dode broer naar Oostvleteren gehaald met paard en kar.Een soldaat,die wist waar Omer in een obusput gelegd werdt,ging mee naar het front.Het eerste wat ze met een schop blootgraafden was zijn voet.Omer werdt in Oostvleteren begraven;Dit alles gebeurde op het laatste van de eerste wereldoorlog1914-1918.Vervolgens trokken de Duitsers overal terug en op 11 November werdt de wapenstilstand gesloten.
Tijdens een wandeling met mijn 5-jarige kleindochter stelde zij een vraag.Nadat ik uitgebreid antwoord had gegeven,keek ze me vol ontzag aan en vroeg hoe ik dat toch allemaal wist. Met een wijze blik in mijn ogen zei ik :"Heeft mama je dan nooit verteld dat ik alles weet?" "Nee,"zei ze,"maar wel dat je altijd alles vergeet!".
Uitkijk
Leyza,mijn petekind,vertelde dat haar klasgenootjes heel stout waren geweest.Iedereen had op zijn stoel staan schreeuwen en dansen.
"En wat deed jij?" vroeg haar moeder.
"Ik stond bij de deur om te kijken of er geen leraar aankwam".
Aan de ontbijttafel zit een man de krant te lezen als zijn vrouw achter hem komt staan en hem een enorme dreun met een koekepan geeft."Waar was dat goed voor?"vraagt hij,terwijl hij over zijn pijnlijke achterhoofd wrijft.
"Dat was voor dat briefje dat ik in je zak vond met de naam Marylou erop,"antwoordt ze.
"Maar schat,"zegt hij,"ik ben twee weken geleden naar de renbaan geweest en Marylou was de naam van het paard waarop ik heb gewed."
Zijn vrouw kan zich wel vinden in zijn verklaring en biedt vol schaamte haar verontschuldiging aan.
Drie dagen later zit de man wederom aan de ontbijttafel als zijn vrouw hem een geweldige slag met een nog grotere pan verkoopt.Bewusteloos smakt hij tegen de tafel.Als hij bijkomt, vraagt hij:"Waar was dit nu weer goed voor?"
The two little children of the brother of my son-in-law look silent on,when one of their cows was getting a calf.Their mother asked herself what there happened in those
small heads and said:"So your also were born,did your know that?. They looked at her with big eyes of astonishment."Didn't it then pain"asked one of the two,"When they attached your head on the railing?.
------------------------------------------------------------------------------------- > > > > > Een man komt in de hemel. Hij vertelt aan Sint Pieter dat hij een goede > man geweest is, getrouwd met zijn eerste lief, flink gewerkt, meegeholpen > in het huishouden... > > Hij voelt iets kriebelen op zijn rug, kijkt om en ziet twee vleugeltjes > groeien. > > Daardoor aangemoedigd gaat hij verder: "Ik heb altijd gedaan wat mijn > vrouw vroeg, direct van 't werk naar huis, niet op café." En hij ziet dat > die vleugels groeien. > > "Ik heb nooit naar andere vrouwen gekeken, en al mijn geld afgegeven." En > die vleugels worden maar groter en groter. > > De man vraagt aan Sint Pieter: "Ben ik nu een engel?" > > "Nee, een kieken." > > > > > > > -------------------------------------- > > > >
