Legende over de schepping van de moeder
Toen God de moeder schiep,maakte hij heel wat overuren.Een engel kwam eens kijken en zei :Heer,wat bent u lang bezig met deze figuur ! antwoordde God :Heb je die speciale vereisten van het lastenboek niet gezien ? Zo beweeglijk dat ze zou moeten zijn ! Een compositie van wel 160 mobiele delen. Zenuwen als draden,een schoot die plaats biedt aan wel tien kinderen. Zich bukken vooral moet ze kunnen,om al die voorwerpen weer op te rapen die overal in huis rondslingeren. En een zestal paar handen zou ze moeten hebben om alles te helen,van builen op het hoofd tot pijn in het hart
De engel schudt er zijn hoofd bij :Zes paar handen,dat lukt toch nooit. Waarop God antwoordt :Met die handen zal het nog wel lukken,maar die drie paar ogen die een moeder moet hebben
Behoren die tot het standaardmodel ? vroeg de engel.
God knikte :Een paar om door gesloten deuren te kijken,terwijl ze vraagt : Wat doen jullie daarboven ? ook als ze dat al lang weet. Een ander paar in het achterhoofd,om te kunnen zien wat ze niet zou moeten zien,maar dat ze wel moet weten. En natuurlijk de gewone ogen die het kind aankijken dat zich onmogelijk gedraagt en die toch blijven zeggen,zonder een woord te spreken : Ik begrijp je en hou van je.
De engel : Ga toch maar slapen,Heer. Morgen is er nog een dag. Neen, dat kan niet. Ik ben juist bezig met iets te maken dat op mij gelijkt. Dat zij zichzelf geneest als ze ziek is,dat heb ik al geprogrammeerd. Dat ze een bende van wel 30 kinderen gelukkig kan maken met zelfbereide verjaardagstaart. Dat ze springende en dansende kleinen kan leren dat voeten niet gemaakt zijn om te schoppen, maar om te lopen en te dansen.
En denken, vroeg de engel., kan zij ook denken ?- Niet alleen denken,maar ook oordelen. En compromissen sluiten. En vergeten !
De engel ging op de figuur toe en streelde met de vinger over de wang. Daar is een lek,zei hij. Geen lek is datzei God. Dat is een traan. Voor momenten van vreugde en blijdschap,en voor ogenblikken van droefheid en ontgoocheling,van pijn of eenzaamheid. Die traan ? Dat is een ventiel voor als het allemaal te veel wordt
Naar H. Wenke
