Lieve mensen

Hoe ouder je wordt, hoe vlugger de tijd vooruitgaat!
Veertien jaar geleden werd ik door onze bisschop in deze kerk tot diaken gewijd. De bisschop heeft me toen gevraagd waarom ik de taak als diaken op mij wilde nemen. Ik heb geantwoord met de woorden van een eeuwenoude psalm:
"De Heer God heeft mij verlokt
en ik liet mij verlokken.
Er laait een vuur op in mijn hart
en ik kan het niet meer blussen".
Vanuit dit onuitblusbaar vuur ben ik bereid de taak van diaken op mij te nemen!

En dit vuur, lieve broeders en zusters, laait nog steeds op in mijn hart.
Wellicht anders dan in het begin, maar nog steeds met dezelfde liefde als vroeger.
Na 14 jaar ben ik bezadigder en milder geworden door de vreugde maar ook door de pijn die ik in al die jaren heb ervaren. Milder voor de mensen om mij heen, vooral de gekwetsten, zieken, alleenstaanden...
De meeste vreugde heb ik trouwens beleefd tijdens mijn vele huisbezoeken en ook aan het wekelijks bezoek in de ziekenhuizen. Gewoon maar even bij hen aanwezig te kunnen zijn en naar hun verhaal te luisteren, verschafte me een bron van geluk ook al kon ik hen lichamenlijk niet genezen. Soms heb ik samen met hen gelachen en soms samen met hen geweend.
Ook de vele doopselvieringen waren voor mij intensieve, maar vooral heel vreugdevolle momenten. Het mee voorgaan in de zondagse eucharistievieringen en op de Hoogdagen, in uitvaart, huwelijk, eerste communie, vormsel, onze jaarlijkse fietsbedevaart naar Scherpenheuvel en ook de vele homilieën die ik mocht uitspreken, waren eveneens hoogtepunten in mijn diaken zijn. Maar zonder de steun van de vele catechisten, gebedsvoorgangers, lectoren, misdienaars, zangkoren, communiedragers, kerkversierders, kerkkuisers, zusters, hadden deze vieringen niet zo vlot en feestelijk kunnen verlopen.

Mensen vroegen me wel eens: Jos hoe kun je dit blijven volhouden?
Ik dank dit aan de vele mensen die mij de kracht en de steun hebben gegeven om door te gaan en het niet op te geven: eerst en vooral mijn lieve echtgenote, zonder haar goedkeuring was ik er nooit aan begonnen;
mijn kinderen die mij steeds hebben gewaardeerd voor het werk dat ik deed, ook al konden zij dit vaak niet goed verstaan; de priesters die mij de mogelijkheid hebben gegeven om mijn diakenambt gestalte te geven; de goede samenwerking met PT, Kerkraad, Parochieraad, secretariaat; en dan natuurlijk de vele mensen die me hebben bemoedigd door een goed woordje en een vriendelijke groet! Ook mijn vroegere werkgever, Glacio, mag niet ontbreken en ook niet de vrienden van het Zwart Goor.
Uitdrukkelijk wens ik hier echter te vermelden de mensen van VZW De Schakel, beter gekend als de Watertoren, waar ik zoveel liefde en waardering heb mogen ontvangen.
En tenslotte kan en wil ik mijn familie, vrienden, buren en biljartvrienden niet vergeten: zij verschaften mij uren van ontspanning en spelgenot!

Door deze vele contacten is ook het beeld dat ik van God had gemaakt, bijgestuurd en bijgeslepen. De almachtige God is meer en meer een barmhartige Vader geworden, een God die ons onvoorwaardelijk LIEF heeft. Een God die met mij meetrekt, een metgezel op mijn levensweg.
En het beeld van God werd mij meer en meer duidelijk door Jezus van Nazareth. Door het lezen van de Bijbel en vele andere boeken, werd ik mij bewust dat Jezus door heel zijn leven, woorden en daden, getuigenis heeft gegeven van God. En ook dat we die God niet in beelden kunnen vangen, Hij is de gans Andere en toch ook de gans Nabije. Nooit zullen we kunnen zeggen dat we alles van God weten, het leven blijft een zoeken en tasten naar de diepste zin van ons bestaan. Maar ook de momenten van twijfel en ongeloof bleken achteraf een zegen te zijn!

Natuurlijk heb ik tijdens die 14 jaar ook kritiek en onbegrip moeten incasseren. Maar vandaag verkeer ik in goed gezelschap want ook Jezus werd niet aanvaard in zijn eigen vaderstad. Wat dat betreft ben ik beter af dan Jezus, want ik heb in de parochie veel meer steun dan tegenwerking ontvangen.

Tijdens de uitoefening van mijn diakenambt ben ik er al heel spoedig achter gekomen dat geloven in de God van Jezus betekent: delen, liefhebben, vergeven, aandacht hebben voor de kleinen. Of zoals Paulus het verwoord: als ik de liefde niet heb ben ik niets! Alles verdraagt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles duldt zij! De liefde vergaat nooit!

Paulus kan dit wel schrijven maar de liefde in de praktijk brengen, dat is wat anders...Soms ben ik wel afgunstig, laat ik me wel kwaad maken en reken ik het kwade wel aan. Kortom dan zoek ik mezelf en de schone schijn. En dan wordt het tijd mij af te vragen :
met welke ogen, met welke aandacht ik naar de ander kijk?
Heel dikwijls moet ik dan vaststellen dat ik veel te vlug een waardeoordeel over de ander vorm. Dat ik veel te vlug een etiket op de ander plak, zonder haar of hem goed te kennen.
Toch heb ik steeds oprecht getracht 'er te zijn voor de anderen, voor de zwakken': armen, zieken, alleenstaanden serieus te nemen, ze naaste te laten zijn. Hen niet met medelijden uit de weg te gaan maar met de ogen van mijn hart naar hen te kijken en te luisteren naar hun levensverhaal.
Hen zelf te laten zeggen hoe het met hen gaat.
Dit was voor mij het appél om, met de hulp van vele anderen, een Welzijnsschakel op te richten in onze parochie.

Tot slot zou ik aan ieder willen zeggen : Heb lief en leed!