DEEL VIER : AMERIKA

HOOFDSTUK 17:

een reis (mei 1995) van Phoenix naar San Francisco

            Dat we veel gereisd hebben in Noord-Amerika is een understatement.  We pikken er de (vakantie)reis naar de Grand Canyon  (en verre omgeving) uit die we hierna wat uitvoeriger uit de doeken doen.

16 /17 mei 1995: Phoenix (Scotsdale) – Williams – Grand Canyon

We hadden tijdens  de voorbereiding van de reis naar het Amerikaanse Westen herhaaldelijk te horen gekregen dat men om de Grand Canyon te bereiken de vreselijke hitte in de woestijn van Arizona moet trotseren 

Wanneer we in de late namiddag te Williams arriveren op zowat 80 kilometer van de beruchte Grand Canyon  is het aan het regenen, of is het watersneeuw dat uit de hemel valt?  In elk geval het is koud! 

De kennismaking met Sedona en de Oak Creek Canyon  geeft een eerste idee van wat ons in de komende dagen zal worden voorgeschoteld. Sedona is een Santa-Fé in het klein vol beplant met adobe-kleurige bazaars en souvenirwinkeltjes en onze eerste Canyon zet de toon met zijn witte, gele en oranjerode rotspartijen begroeid met spar, cipres en juniperus.

Het is geen lief ochtendgloren dat ons vergezelt naar de Grand Canyon wel miezerig weer maar de belofte dat het veel beter zal worden krijgt gelukkig onderweg bevestiging.

 Wanneer de weg boven de  1800 meter klimt wordt de vegetatie zoals we het vroeger in de cursus van ecologie hebben geleerd: Juniperus (jeneverbes, bereiding van jenever, gin en  tequila), cipressen en de imposante Pinus Ponderosa of gele den, de meest verspreide dennensoort in Noord Amerika. 

Vanuit  Dessert’s View, Mother, Yaki en Grandview point  storten we ons op de Grand Canyon Experience. Vrij naar Stanley “de natuur in zijn immense onverschilligheid”. We kijken en bewonderen, alleen de stilte brengt hulde aan dit meesterwerk. Tony Cartano  vindt in zijn American Boulevard dat het niet aan de boorden van de dode zee is dat de bijbelse schepping concreet naar voor wordt geschoven maar wel in deze Amerikaanse omgeving waar de vonk ruimte-tijd zijn integrale betekenis krijgt. 

In Europa heeft de mens de natuur gedomineerd, bepaald, gecultiveerd of kapot gemaakt.  Hier in Arizona is  ze  ontembaar  gebleven.   Over de Grand Canyon  is alles gezegd, inclusief dat woorden niet voldoende zijn om dit spektakel uit te drukken.  Door een of andere organisatiefout konden we tweemaal met een helikopter een adembenemende vlucht boven de Grand Canyon maken.  En dan nog wel eens de Imperial Tour.   Zo zagen we uit twee ongelijke points of view , zittend in een gemakkelijke stoel,  hoe een kronkelende van kleur veranderende  Colorado rivier zich wringt tussen rotswanden  in vele schakeringen van bleekroze tot roestbruin.

De Grand Canyon is een  verhaal van miljoenen jaren zonder happy end. Sedert enkele decennia doet de aanhoudende droogte het peil van de rivier dramatisch dalen.  Zonder deze stroom is geen leven mogelijk in de woestijn. San Diego, Las Vegas zouden ophouden te bestaan. Hydrologen, geologen en ecologisten zoeken ieder hun eigen uitweg.  De ecologisten lijken voorlopig de strijd te hebben gewonnen.  Via de Lake Powell werd het waterpeil in de Grand Canyon verhoogd. In de woestijnstreek en vooral in the Golden State California vechten de boeren ondertussen hun strijd voor water verder.  Ook en vooral tegen die Indianen die eerder voordeel willen halen uit de recente economische ontwikkeling.