Ik moet hem niet, die goedheilige man die met zijn schimmel over de daken rijdt. Al een paar weken teistert hij het land met zijn oogverblindende folders, uitdagende etalages, radio- en tv-spotjes. Geen wonder dat ouders die financieel niet draagkrachtig zijn er depressief bij worden!
Als kind geloofde ik de verhalen die mijn ouders me vertelden letterlijk. De tijden waren anders. Nu snap ik niet dat kinderen nog maar willen geloven dat Sinten met hun paarden over daken rijden, of dat Pieten zich door de schoorsteen laten glijden om cadeautjes in de living neer te poten.
Toen geloofde ik dat wel. En ik was een braaf kind bovendien. Daarom begreep ik hoegenaamd niet waarom ik nooit de dingen kreeg die ik zo zorgvuldig in mijn brief gevraagd had! Ik ging naar een school waar het gebruikelijk was om op 6 december je sinterklaascadeaus mee te brengen. Ik keek mijn ogen uit naar de prachtige poppen en poppenwagens waar sommige kinderen mee pronkten. En dat terwijl het vaak helemaal niet de liefste noch de braafste kinderen van de klas waren.
Ik vond de Sint ongelofelijk onrechtvaardig.
Toen mijn ouders me uiteindelijk vertelden hoe de vork aan de steel zat, was ik furieus! Wat was dat voor onzin! Waarom niet gewoon verteld dat zij die cadeautjes kochten ... Ik wist heus wel dat mijn ouders het niet breed hadden en dat die dure poppenwagens en al die andere dingen niet in hun budget pasten.
Nog later hoorde ik de Sniklaas-conférence van Toon Hermans en de tranen liepen me over de wangen. Ik herkende die gevoelens zo goed, besefte dat ik niet de enige was die niet zo opgetogen was met die bisschop uit Smirna, althans niet met de manier waarop zijn naamfeest in onze kontreien gevierd werd.
Toen mijn vrienden kinderen kregen en eentje een speelgoedzaak startte, organiseerden we elk jaar een Sinterklaastocht. Eén vriend verkleedde zich als Sint, een andere kroop in de huid van Zwarte Piet en ik speelde chauffeur. Een hele avond reden we van het ene huis naar het andere. Alle kinderen hadden bergen speelgoed en lekkers, er werden liedjes gezongen, er werd lekkers gegeten. Het waren onvergetelijke momenten en ik vergat zowaar mijn ergernis.
Tot mijn vrienden van de speelgoedzaak een brievenbus voor de Sint plaatsten en ik ze zou beantwoorden. O zeker, er zaten leuke brieven bij, grappige brieven, brieven waar je probleemloos een sintig antwoord voor kon formuleren.
Maar er waren de andere brieven. Brieven die ongetwijfeld buiten het weten van de ouders geschreven waren. Brieven die vertelden over armoede en onvervulde wensen.
Op slag was ik weer dat kind van zeven jaar dat met grote ogen naar de poppenwagen van mijn klasgenootjes keek.
We hebben het opgelost, met de vrienden. We hebben een potje samengelegd en we zijn op Sinterklaasavond bij de meest behoeftige families langs gegaan. En we hebben dat gedaan zo lang de vrienden de speelgoedzaak hadden. Maar het deed pijn.
Toen mijn dochter geboren was, wilde ik geen drama's. Zodra ze oud genoeg was om verhaaltjes te beluisteren, vertelde ik het sprookje van Sinterklaas. Het is immers een mooi verhaal! En ik vertelde erbij dat de ouders elk jaar het feest van Sinterklaas vierden door zelf speelgoed en lekkers voor hun kindjes te kopen. En dat vrienden zich verkleedden in Sint of Zwarte Piet.
Ze vond het heerlijk! Ze speelde het spel verzaligd mee, ging lekker knuffelen bij Sint en Zwarte Piet voor de foto, want ze hoefde geen schrik te hebben. Ze mocht zelf zeggen wat ze graag gewild had, maar gelukkig kon ik haar nog veel meer geven. Sinterklaasochtend werd dus een spectaculair gebeuren met kreetjes en lachjes en een uitgebreid ontbijt met sinterklaaskoek en mandarijntjes en chocola.En het herhaalde zich bij opa en oma en bij de vrienden.
Toen ze vier was, ging ze naar de kleuterklas. Ik vond het mijn plicht de juf op de hoogte te brengen en vond me geconfronteerd met een half hysterisch reagerende kleuteronderwijzeres: dat kon toch niet! waar haalde ik het! hoe durfde ik het om mijn kind te vertellen hoe het sintverhaal in mekaar zat! meteen wist de hele klas het en wat dan ...
Ik liet het gejammer over me heen gaan en deelde de juf droogjes mee dat mijn dochter niets aan haar klasgenootjes zou verklappen. Zo had ik met haar afgesproken.
En zo gebeurde! Mijn dochter vond het wel raar dat die kindjes zo maar geloofden dat die Sint met zijn paard op daken kon rijden, dat ze niet zagen dat al die Sinten er anders uitzagen, dat die Pieten duidelijk geschminkt hadden en met onze zwarte medemensen niks vandoen hadden, maar ze amuseerde zich kostelijk.
Als we het er nu nog over hebben, zo rond de periode van Sinterklaas, dan is ze nog altijd gelukkig met de manier waarop ik het aangepakt heb. En nu nog staat er elk jaar een Sinterklaaspakket voor haar klaar!
Over een paar jaar, als ik een oma met kleinkinderen ben, wacht me dus een nieuwe tijd van speelgoed, chocola en samen zingen ... zie ginds komt de stoomboot, ik zie hem al staan. Mijn stem zal misschien wat roestig klinken, maar 't zal prachtig zijn!
Junior Senior
