Onze hogeschool bestaat 12 1/2 jaar, zoals de meeste hogescholen die in 1995 uit het Hogeschooldecreet ontstaan zijn. Zes verschillende culturen in vier verschillende steden die voortaan samen verder moesten. Ik vergelijk het een beetje met een uitgebreid nieuw samengesteld gezin! En daarbovenop een nieuw centraal bestuur, met mensen die ook hun eigen identiteit meebrengen. Het is een mayonaise die veel zorg vraagt, eigenlijk een hollandaise, want die pakt nog moeilijker en wil nog sneller schiften!
En om die 12 1/2 jaar luister bij te zetten, schrijf ik een boek. Twee jaar terug schreef ik het verhaal van 125 jaar lerarenopleiding in de Normaalschool, intussen ook een departement Lerarenopleiding. Ik verzamelde getuigenissen van meer dan 50 oud-studenten. En oud was letterlijk! Mijn oudste getuigen waren hoogbejaarde tachtigers, maar nog zo fris van geest en ad rem, met gevoel voor humor, zin voor relativeren en nog altijd die liefde voor het onderwijs. Als ik op die manier oud mag worden, dan zie ik het wel zitten!
En nu ben ik weer aan de slag. Niks geen nostalgisch boek deze keer, maar ferme gesprekken met jonge oud-studenten die met twee voeten geestdriftig aan hun carrière bouwen en die met plezier terugdenken aan hun studies aan onze Hogeschool West-Vlaanderen en aan de kansen die ze er gekregen hebben.
Ik verken dus alle hoeken van West-Vlaanderen en ik stel vast dat we nog altijd een noest werkend volkje zijn, geëngageerd en toegewijd, met een open geest voor wat op ons afkomt.
Verleden en toekomst, ik heb ze beide ontmoet. Ze zijn onmiskenbaar met elkaar verbonden. Goed om daar even bij stil te staan!