Wedden dat we binnenkort in een publiekelijk te houden gesprek weer horen .. dat er plannen in de maak zijn .',
dat er n ontwerprichtlijn ontworpen is..
dat er zeer binnenkort nadere publikaties verschijnen,
dat er een adviescommissie werd ingesteld,
en dat, dat, dat, dat, dat, dat, dat, dat
dát allemaal de antwoorden zijn die in een strikt geheime cursus hoé antwoord ik verslaggevers is te vinden bij regel 1 t/m 10 waarna geen tijd meer is om de óverige vrágen te beantwoorden: er wordt op mij gewacht .! ..en we hebben ons er weer tussenuitgewerkt!
Stoppen met dat getreuzel !
Geen beloften maar daden , meer inzet en aandacht voor de noden van de komende generatie "oudjes" !
Eenzaam gevoel Uit onderzoek is al eerder gebleken dat een groot deel van de 65-plussers in Nederland zich eenzaam voelt. Volgens prognoses zijn er in 2010 ongeveer 1,5 miljoen eenzame ouderen, van wie er meer dan 310.000 extreem eenzaam zijn. Factoren die hierbij een rol spelen, hebben te maken met veiligheid, armoede, het beleid van de regering om ouderen langer zelfstandig thuis te laten wonen en de individualisering van de maatschappij.
Het fonds organiseert en financiert verscheidene activiteiten om ouderen in de samenleving een beter bestaan te geven. De groep is volgens haar moeilijk bereikbaar. Je stuurt de mensen geen e-mail. Maar misschien kunnen kinderen en kleinkinderen wel de ouderen op de hoogte brengen van onze mogelijkheden.
als je met de oudjes begaan bent stuur de politiekers dan op een cursus oudheid"kunde", stem voor ouderen in de politiek !
begin eens met ontwikkelingshulp in eigen land en richt je aandacht veeleer op de problemen van de vergrijzende bevolking en de opvang hiervan , eerder dan je aandacht toe te spitsten op het vijwaren van het financiëel voordeel uit de koper- uranium- en zinkmijnen in Congo ; dit komt alleen de koninklijke familie ten goede ...
een verhaaltje over een boom , zo uit de lucht gegrepen ...
Er was eens nen tak, en ze hadden diene in de grond gestoken. Nu wou dat toch wel lukken zekerst dat dienen tak begon wortel te schieten. Azo groeien dat da spel deed! Da was nen boom die ge niet overal zag. Er stond zo maar ene! Het was de EZW boom. De geleerden hadden die afkorting gegeven voor Eik Zonder Wetten. Op den duur begon dienen boom zo te groeien, dat er daar na een paar maand al 'k weet niet hoeveel takken aanstonden. Al de geletterde vogels van uit de geburen kwamen daar aangevlogen. Vogels van alle pluimage streken neer op de takken van dienen boom. Er zaten er tussen die verhaaltjes floten, en anderen konden over hunne snavel lezen. Van 's morgensvroeg zaten ze te fluiten tot 's avonds laat. Er zaten lettervinken en woordlijsters. Er zaten papegaaien en beo's. Na enige tijd kon men in den boom verschillende nesten zien. Maar in sommige nesten zaten vogeltjes met gebroken vleugels. Iets verder een nest met zieken. Sommige vogels zaten eenzaam op hunnen tak. Maar de welgebekte vogels zongen elke dag hun verhaal voor al deze die rond hun op de takken zaten. De schrijfspechten klopten de teksten in de schors, en de zwakkeren trokken er zich aan op. De eenzamen kropen uit hun schelp, en al vlug werd de boom bevolkt door een hechte groep vogels. Er was geen onderscheid tussen bek of pluimen. Iedereen droeg zijn takje toe om het nest mooier en mooier te maken. De vogels trokken zich aan elkaar op, en vlogen al fluitend door elkaar. Van 's morgens tot 's avonds was het een heen en weer gevlieg van tak tot tak. Maar op nen dag zat er daar zoveel volk in dienen boom dat er ne koekoek uit een ander zijne nest gevallen was. Ze keken allemaal van op hun takken naar beneden, en ieder floot zijn commentaar. Er moesten maar eens wetten komen om iedere vogel op zijnen tak te houden. De leesvogels gingen al ene kant zitten, en de schrijfvogels al den andere kant! Vermits de schrijfvogels met veel minder waren, hadden ze die wetten bij die mannen aan hunnen tak gehangen. Maar nu was dienen wet-tak toch ook wel beginnen groeien zekerst! Maar da was zo ne wet-tak met wreed veel stekels op. Er was gene schrijfvogel die zich daar nog recht kon houden. Sommigen donderden daar zonder vliegen naar beneden. Jawadde zeg! Ze bleven soms liggen terwijl de anderen de snavel in de lucht staken. De schrijfvogels begonnen het zeer moeilijk te krijgen. Op den duur waren er daar al een paar weggevlogen en anderen vlogen met hun klikken en klakken op de grond. Ze moesten iets ondernemen, en er zaten er daar een paar tussen die stonden te fladderen en te fluiten dat het zo niet meer verder kon. Miljaar! Terwijl ze daar uit volle vogelborst aan het manifesteren zijn, breekt dienen tak daar toch wel af zekerst. Al de schrijfvogels lagen daar onder het gebladerte op de grond. Terwijl ze daar beneden gekwetst op de grond lagen, werd er van boven geroepen dat ze maar niet zo wild hadden moeten staan springen op dienen tak! Maar nu al die schrijvers op de grond lagen, en dat de leesvogels al ene kant in den boom zaten, was dienen boom wreed beginnen overhellen. Ze moesten er daar boven iets aan doen om die schrijfvogels weer in dienen boom te krijgen om hem weer in evenwicht te krijgen. Ondertussen waren de jonge, zieke en trieste vogeltjes achter letterkes aan het fluiten. Maar de afstand was te groot. Na ne ganse tijd rond ne pot te vliegen werd er besloten ne nieuwe tak te enten aan dienen boom. Den tak groeide niet zo snel omdat het van een andere soort boom kwam. De schrijfvogels lagen ondertussen nog gekwetst op de grond. Sommigen zouden niet meer tot boven geraken, en anderen hadden schrik om terug plaats te nemen op de geënte tak. Ja een ent is nooit zo sterk als nen echte tak hé. Wie weet moet dienen tak weer een paar bladeren krijgen om stevig genoeg te zijn. Maar mijnen bompa heeft me altijd verteld dat ne vogel nooit terugkomt daar waar hij gekwetst geweest is. Behalve als ge ne lokvogel hangt. Maar lokvogels zijn er ook twee soorten. Men heeft de lokvogel die de andere lokt met zijn gefluit. Maar men heeft ook de lokvogel die men dood ondersteboven aan een koord hangt. De wind doet hem dan bewegen, en het lijkt dan voor de anderen alsof hij vliegt. ............................... Als ge een vogelke in nen boom ziet zitten dan moet ge het zijn vrijheid laten. Soms kunt ge er ééntje in een kooi steken, maar daar zit het dan eenzaam en verlaten met de verplichting te fluiten. In volle vrijheid fluit het wanneer het hem past en veel mooier dan in gevangenschap. Soms zijn er teveel van bepaalde soorten vogels. Men stemt dan wetten om ze te vangen. Maar al vlug ziet men dat de wetten vlugger vliegen dan de vogels zelf. Ze worden dan een zeldzame soort en de jacht wordt gesloten. Het is op dat moment dat de vogel terug moet kunnen kweken, en niet door een stroper gevangen worden.
Allé ik ga nu een nachtuilke vangen en hoop dat morgen elk vogeltje weer zingt zoals het gebekt is in de vrije natuur.
Ik heb gedurende 12 jaar deel uitgemaakt van de seniorenbeweging van het ABVV.
Voor familiale reden ben ik hiermede gestopt. Toch vind ik nog elk jaar de tijd om naar het colloqium te gaan. Het is altijd zeeeeeeer interessant.
Dit jaar staat het in het teken van het plaatselijk beleid. Daar ik hierin enorm geïnteresserd ben geef ik jullie al de nodige gegevens om hieraan (eventueel) deel te nemen.
ABVV-Senioren organiseren een colloquium
Elk jaar organiseren de ABVV-Senioren een colloquium rond een actueel thema. Met de gemeenteraadsverkiezingen voor de deur, kon het dit jaar moeilijk anders dan een colloquium worden over het plaatselijk beleid
Lokaal beleid
Het niveau van een gemeente is erg belangrijk voor de ouderen. Denk alleen al maar aan de onderhoudsplicht waar je elders op deze webstek meer over vindt. Maar er is meer. Veel meer. De gemeente is het niveau bij uitstek om allerlei passende diensten te realiseren, op maat van de senioren. Van de maaltijd aan huis tot de betaalbare klusjesman die met een paar eenvoudige ingrepen de veiligheid van een woning essentieel kan verhogen.
Ook inspraak is heel belangrijk: een gemeente die zich respecteert zorgt voor een seniorenraad die de creativiteit en het inzicht van de ouderen tot bij de beleidsmakers brengt. Verder vormen levenslang leren, mobiliteit, vereenzaming, armoede, veiligheid, enz. .. even zoveel onderwerpen waar de gemeente heel wat kan doen.
Voorwaarde is natuurlijk dat een senior-minded beleid en een schepen van Seniorenbeleid de nodige ruimte krijgt.
In de periode 2007 2012 willen we als ABVV-Senioren hier mee aan de kar duwen. Met Rode Adviezen, Denkpistes en Eisen willen we constructief aanwezig zijn in het plaatselijk seniorenbeleid.
Vandaar het colloquium. Het zal een stap zijn in de richting van een ideeënbundel met frisse, begrijpelijkeen realiseerbare actiepunten.
Je wil meedenken ??
Iedereen die wil meedenken of die bruikbare ideeën zoekt voor de eigen gemeente is welkom. Deelname is gratis. En misschien is er zelfs nog plaats op de bus die in je eigen regio ingelegd wordt. Neem hiervoor contact op met een van onze secretariaten.
Afspraak op dinsdag 30 mei in cultureel centrum De Borre in Bierbeek. ..
10.20 - 11.20 Toelichting door sprekers: - Aandachtspunten in zake armoede: Magda De Meyer - Aandachtspunten in zake multiculturaliteit: Ingeborg Digneffe - Aandachtspunten in zake mobiliteit: Patrick Auwerx - Aandachtspunten in zake huisvesting: Martine De Regge
11.20 - 12.30 - Bevraging van de sprekers door de moderator - Vragen uit de zaal
12.30 - 13.30 Broodjes
13.30 - 14.15 Toelichting door sprekers - Aandachtspunten in zake tijdsbesteding: Christel Geerts - Van behoeftenonderzoek tot seniorenbeleidsplan: Dominique Verté - Aandachtspunten in zake participatie: Tom Germonpré
14.15 - 15.10 - Bevraging van de sprekers door de moderator - Vragen uit de zaal
15.10 - 15.40 koffie
15.40 - 16.00 - Wat gaan we met de ideeënoogst van vandaag doen: Hervé Devos - Afsluitende beschouwingen
Als de dingen in je leven je even allemaal te veel worden, als 24 uur in een dag niet meer genoeg tijd lijkt, denk dan eens aan dit bericht...
Een professor stond voor de klas om een les filosofie te geven. Hij had een aantal voorwerpen voor zich liggen. Toen de klas begon, nam hij zonder iets te zeggen de lege pot van de mayonaise en begon deze te vullen met golfballetjes. Toen deze hier helemaal mee gevuld was vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu helemaal vol was. Zij antwoordden van wel.
Toen nam de professor een doos met kralen en kiepte deze in de pot. Hij schudde lichtjes met de pot en de kralen rolden tussen de open plekken tussen de golfballetjes. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was. Ze gaven weer eenzelfde antwoord; ja, de pot is vol.
De professor nam nu een doos met zand en kiepte dit zand in de pot met golfballetjes en kralen. Natuurlijk vulde het zand alle ruimte op tussen de golfballetjes en de kralen. Weer vroeg de professor aan zijn studenten of de pot nu vol was: de studenten antwoordden van wel.
Van onder het bureau nam de professor nu twee koppen koffie en kiepte de hele inhoud van deze twee koppen koffie in de pot met golfballetjes, kralen en zand. De hele inhoud verdween in de pot. De koffie vulde de ruimte op tussen het zand. De studenten begonnen te lachen.
"Nu", zei de professor, "nu wil ik dat jullie deze pot zien als jullie eigen leven. Deze pot gevuld met golfballetjes, kralen, zand en koffie, stelt namelijk het leven van een mens voor."
"De golfballetjes zijn de belangrijke dingen in het leven: je familie, je kinderen, je geloof, je gezondheid en je favoriete bezigheden. Dingen die ervoor zorgen dat als er niets meer op de wereld was dan deze dingen, je leven toch gevuld zou zijn."
"De kralen zijn de andere dingen die belangrijk zijn. Je werk, je huis, je auto. Het zand, dat staat voor de kleine dingetjes die belangrijk voor je zijn."
"Als je het zand als eerste in de pot kiept en hem hiermee vult, is er geen plek meer voor de kralen of voor de golfballetjes.
Datzelfde geldt ook voor je eigen leven. Als je al je tijd en energie aan de kleine dingetjes besteedt, dan kun je nooit meer ruimte hebben voor de dingen die belangrijk voor je zijn. Besteed aandacht aan de dingen die belangrijk voor je zijn. Speel bijvoorbeeld met je kinderen. Neem tijd voor een onderzoek voor je gezondheid zo nu en dan. Neem je partner mee uit eten. Doe nog iets leuks, er is altijd nog wel ergens tijd om het huis te poetsen of de prullenbak te repareren."
hieronder een tekst die uit de mailgroep "elk zijn waarheid" komt
de schrijver herhaalt zichzelf en naar het einde toe vermengt hij andere onderwerpen maar al met al worden er rake punten aangeraakt...
is er via een seniorenraad in de gemeente hier verandering in te brengen , zou wel keitof zijn als dit zou kunnen gerealiseeerd worden,... immers het gaat over de verloederingvan normen en waarden en die kunnen vanuit de senioren toch nog wel benadrukt worden ,....
niet zozeer van "in onzen tijd..." maar eerder van " wij leerden door vallen en opstaan dat ..."..
Vandaag is het de mars op Brussel, ter herdenking van de vermoorde jongen, en tegen het zinloze geweld.
Heb ik dat een paar jaar geleden al eens niet gehoord tijdens een witte mars?
Nee, ik ga niet naar Brussel.
Ik zal vandaag zoals gisteren eens denken aan het leed van de ouders, en wat een gevoel het moet zijn om je kind te verliezen in die omstandigheden.
Ik kan het mij niet inbeelden dat ze aan mijn deur komen bellen om mij mede te delen dat mijn zoon vermoord is.
En ja, als er iets gebeurd waar de media voer aan heeft, dan komen we natuurlijk graag op straat.
Want ook wij streven naar een wereld met zinloos geweld.
Met 300.000 waren we enige tijd geleden om hand in hand te lopen tijdens de witte mars.
En wat haalde het uit?
Dat er nog nooit zoveel misbruik van kinderen aan het licht kwam.
De politiek ging alles veranderen, en ook de koning deelde de sympathie voor alle initiatieven die werden genomen tegen het zinloze geweld.
Zou er iemand van de 300.000 betogers het tegenovergestelde durven beweren hebben?
Het was op 20 oktober 1996, maar deze datum zijn er al velen vergeten ondertussen.
De straten van Brussel kleurden wit, en de tricolore vlag begon er bleekjes van uit te slaan, om te wapperen in een land van schandalen en zinloos geweld.
Ja, ondertussen is het 10j geleden en mogen we al eens een balans opmaken van wat er veranderd is.
Op papier is er enorm veel veranderd, maar in de realiteit is de waarde van het leven aan het devalueren.
Het leven is voor sommigen een mp3 speler waard, of voor sommigen die zonder buit gaan lopen nog minder.
De moord was nog maar gebeurd, en vragen en wijzende vingers moesten het schuldgevoel helpen verdringen.
Waar was de politie?
Waarom ging er niemand helpen?
En zelfs De Kardinaal wreef ons onze verantwoordelijkheid onder de neus.
Zalvende woorden op een open wonde noem ik dat.
Grote namen die met klinkende zinnen praten.
Ik zou als klein broekventje de vraag anders kunnen stellen.
Waar zat jij meneer de Kardinaal?
Een doodgewone vraag, waar het antwoordt waarschijnlijk hetzelfde zal zijn van velen onder ons.
Nee, er is niets veranderd, en jammer genoeg zal er ook niet veranderen omdat we nu éénmaal zin zon maatschappij leven.
Denkt men nu echt dat een roofmoordenaar gaat wachten tot er meer politie te zien is?
Iemand die steelt of dood in bijzijn van anderen, profiteert van het schrikeffect.
Het is het moment waar een grote massa staat te gapen omdat ze niet weten wat er gebeurd, want wie denkt er nu dat dit onder zijne neus gaat gebeuren.
Julie en Melisa, An en Eefje en nu Joe.
Namen die ons in het geheugen gegrift worden, door gebeurtenissen waar we schaamrood op de wangen krijgen omdat het in ons landje en anno 2006 gebeurd.
Maar hebben we de namen al eens geteld of gelezen van deze die de dood vonden door zinloze moord tussen 1996 en 2006?
Zowel kinderen als ouderen zijn het slachtoffer van onze maatschappij, daar waar we bij sommigen even blijven stilstaan, daar lopen of lezen we er velen voorbij in de dagelijkse rubrieken van de krant.
Ja, het is zo dagelijks geworden, dat we maar af en toe meer verschieten.
Meestal verschieten we dan voor de manier waarop het gebeurd.
Verkrachten en opsluiten in een kelder om te laten uithongeren!
Vijf messteken voor een mp3 speler!
Ja, dat zijn titels die klinken en een moord uit de anonimiteit halen.
Als je elke week leest dat een oudje overvallen wordt, is het dagelijks nieuws geworden.
Kinderen worden gepest op school, en ook daar lopen we voorbij.
Soms zien we een blauwe plek, en moeten we al wreed gaan zoeken wie we nu de schuld gaan geven, want met kinderen weet je maar nooit.
We nemen woorden in onze mond, om onszelf te verdedigen, terwijl het slachtoffer naast ons vaak vergeten wordt.
Ja, de maatschappij past zich aan!
Daar waar we vooruitgang boeken enerzijds, daar neemt kracht en geweld ook toe.
Vroeger was er macht, omdat deze gelijk liep met respect.
Men moest nog maar het woord champetter uitspreken, of er werden er al lijkbleek.
Vandaag is de politie eerder een orgaan geworden waar er al eens kan mee gelachen worden.
Ja, er is zelfs sprake van de kleine criminaliteit door de vingers te zien.
Roken gaan we afschaffen, en we laten dan maar 3gr cannabis toe.
En als we een boete krijgen, dan gaan we nog eens flink van ons oren maken, want t is toch godgeklaagd dat diene police juist op de plaats stond waar ik moest passeren, terwijl er zoveel gangsters rondlopen!
En ja, als er dan iets ergs gebeurd, dan is het met verantwoordelijkheid en met schuldgevoelens zwaaien, terwijl we eerst best eens in eigen boezem zouden mogen kijken.
We proberen zoveel mogelijk te verleggen, om toch maar met woorden te komen die mooi, zalvend en streng overkomen naar anderen toe.
En dan zet ik mij steeds in de plaats van deze die het ondergaan.
De ouders die het nieuws thuis krijgen!
De zusters en broers die achter de lijkkist lopen.
De vrienden die de dood dragen.
En daarnaast loopt het medeleven van deze die het meegemaakt hebben omdat ze het in de krant gelezen hebben.
Ze volgen de gebeurtenis op de voet, en sommigen zijn zelfs slimmer dan de onderzoekers of inspecteurs.
Want moest het aan hun liggen dan
Ja, dan wat?
Het verdriet van de mens en het leed van een verloren kind kan nooit door de media gedragen worden.
We kunnen er maar eens bij stilstaan, en hopen dat het ons nooit overkomt.
Toen ik de vader van Joe op tv zag, voelde ik niet alleen het verdriet, maar ook het respect.
Ja, ik dacht dat het ook mij zou kunnen overkomen, want daar staan we veel te weinig bij stil.
Natuurlijk zijn er de legendarische woorden daar moeten we best niet aan denken, en voila zo zijn we er weer vanaf.
Maar toch denk ik eraan.
Maar ik denk ook aan de kracht, de moed en de verantwoordelijkheid die de ouders hebben, om tussen dit alles nog te zeggen dat het geen politieke optocht mag worden en dat het geweld tegen hun zoon geen haatgevoelens mag kweken.
Wel, dat is nu eens iemand die zijn verantwoordelijkheden kent!
Nee, vandaag stap ik niet mee in Brussel.
Ik wil binnen 2 jaar niet behoren tot een vergeten massa.
Maar ik zal er niet minder om denken.
Denken, dat het leven die als muziek in de oren klonk, plots gestopt is omdat iemand zelf muziek wou horen of verkopen.
Denken aan het zinloze, waar kinderen, kinderen vermoorden.
Denken aan gisteren, waar muziek nog anders klonk.
Denken aan morgen als mijn zoon de trein neemt.
Denken aan het dagelijkse leven, waar men niet zomaar zonder risico wandelt.
Denken aan .
Ja Joe, ook ik zal vandaag aan je denken, zoals ik al een ganse week denk.
Denken aan het leven die voor sommigen als muziek klinkt, maar ook aan deze die zelfs hun eigen lievelingsmuziek niet meer hoorden in de kerk.
Denken, dat ik mij af en toe wel schuldig voel, aan de maatschappij die we zelf aan het opbouwen zijn.
Ik weet dat ik reeds een stuk in het derde bedrijf van mijn leven zit, maar ik voel me nog goed en gelukkig.
Als je aan het derde bedrijf van je leven zit, sta je voor een keuze : ofwel ga je in de zetel zitten en tel je de dagen, ofwel kun je op een strijdlustige manier verder gaan. Voor dit laatste heb ik dan ook gekozen.
Ouder worden maakt me niet zo bang, maar de manier waarop dat zeker wel. Ik heb geen schrik van die rimpels, ik vind dat wij ons niet moeten schamen voor de leeftijd van ons gezicht, maar...... waar we gaan terecht komen binnen enkele jaren, dat schrikt me wel af. Heel waarschijnlijk in een rustoord en in het slechtste geval in een rust-en verzorgingstehuis.
Hoe gaan we verzorgd of betuteld worden ? Gaan ze ons behandelen als "kleine kinderen", gaan ze liggen roepen en tieren tegen ons ? Hoe dement gaan we zijn ? Zullen we nog kunnen reageren ? Zullen we ons nog kunnen verdedigen. Ik stel me daar enorm veel vragen over.
En waarom stelt ik me al die vragen..... wel omdat een familielid van mij gedurende 6 jaar in een rusthuis geweest is en dat was niet altijd "roze geur en maneschijn".
Ik ben de mening toegedaan dat onze politiekers proberen er het beste van te maken, maar je moet eerst zo'n situatie meegemaakt hebben bij familie of vrienden vooraleer je u een gedacht kunt geven van de problemen waarmee je geconfronteerd wordt
Ik woon in Vilvoorde en vraag me af hoe het met ons zal verlopen binnen enkele jaren. Een steeds groeiend percentage van onze bevolking bestaat uit senioren. Waar gaan ze die binnen enkele jaren allemaal opvangen ?
Er bestaat een zeer goede politiek voor de senioren in mijn stad, maar gezien het stijgend percentage van senioren, stel ik mij toch vragen.
eigenlijk wil ik met deze blog de senioren uit mijn stad Vilvoorde wakker schudden betreffende een paar zaken die volgens mij niet goed geregeld zijn en die beter aangepakt kunnen worden ..
zo is er onder andere het probleem van de rusthuizen en de soms schrijnende wijze waarop met emoties en verzuchtingen van de "geparkeerde oudjes" wordt omgegaan , er zijn de financiële rampen en de bijhorende familiale druk en steun , of eerder het ontbreken ervan ..
zijn deze mensen voor de politiekers "te tolereren ballast" of worden ze gezien in hun ware waarde en met hun ware verdienste ???
![](javascript:fotovenster("?id=/multimedia/archive/01261/stickers_jpg_1261031c.jpg&caption=©right=",200,200);)
