Hello evrybody,

xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" /> 

Vandaag is het de mars op Brussel, ter herdenking van de vermoorde jongen, en tegen het zinloze geweld.

Heb ik dat een paar jaar geleden al eens niet gehoord tijdens een witte mars?

Nee, ik ga niet naar Brussel.

Ik zal vandaag zoals gisteren eens denken aan het leed van de ouders, en wat een gevoel het moet zijn om je kind te verliezen in die omstandigheden.

Ik kan het mij niet inbeelden dat ze aan mijn deur komen bellen om mij mede te delen dat mijn zoon vermoord is.

En ja, als er iets gebeurd waar de media voer aan heeft, dan komen we natuurlijk graag op straat.

Want ook wij streven naar een wereld met zinloos geweld.

Met 300.000 waren we enige tijd geleden om hand in hand te lopen tijdens de witte mars.

En wat haalde het uit?

Dat er nog nooit zoveel misbruik van kinderen aan het licht kwam.

De politiek ging alles veranderen, en ook de koning deelde de sympathie voor alle initiatieven die werden genomen tegen het zinloze geweld.

Zou er iemand van de 300.000 betogers het tegenovergestelde durven beweren hebben?

Het was op 20 oktober 1996, maar deze datum zijn er al velen vergeten ondertussen.

De straten van Brussel kleurden wit, en de tricolore vlag begon er bleekjes van uit te slaan, om te wapperen in een land van schandalen en zinloos geweld.

Ja, ondertussen is het 10j geleden en mogen we al eens een balans opmaken van wat er veranderd is.

Op papier is er enorm veel veranderd, maar in de realiteit is de waarde van het leven aan het devalueren.

Het leven is voor sommigen een mp3 speler waard, of voor sommigen die zonder buit gaan lopen nog minder.

De moord was nog maar gebeurd, en vragen en wijzende vingers moesten het schuldgevoel helpen verdringen.

Waar was de politie?

Waarom ging er niemand helpen?

En zelfs De Kardinaal wreef ons onze verantwoordelijkheid onder de neus.

Zalvende woorden op een open wonde noem ik dat.

Grote namen die met klinkende zinnen praten.

Ik zou als klein broekventje de vraag anders kunnen stellen.

Waar zat jij meneer de Kardinaal?

Een doodgewone vraag, waar het antwoordt waarschijnlijk hetzelfde zal zijn van velen onder ons.

Nee, er is niets veranderd, en jammer genoeg zal er ook niet veranderen omdat we nu éénmaal zin zo’n maatschappij leven.

Denkt men nu echt dat een roofmoordenaar gaat wachten tot er meer politie te zien is?

Iemand die steelt of dood in bijzijn van anderen, profiteert van het schrikeffect.

Het is het moment waar een grote massa staat te gapen omdat ze niet weten wat er gebeurd, want wie denkt er nu dat dit onder zijne neus gaat gebeuren.

Julie en Melisa, An en Eefje en nu Joe.

Namen die ons in het geheugen gegrift worden, door gebeurtenissen waar we schaamrood op de wangen krijgen omdat het in ons landje en anno 2006 gebeurd.

Maar hebben we de namen al eens geteld of gelezen van deze die de dood vonden door zinloze moord tussen 1996 en 2006?

Zowel kinderen als ouderen zijn het slachtoffer van onze maatschappij, daar waar we bij sommigen even blijven stilstaan, daar lopen of lezen we er velen voorbij in de dagelijkse rubrieken van de krant.

Ja, het is zo dagelijks geworden, dat we maar af en toe meer verschieten.

Meestal verschieten we dan voor de manier waarop het gebeurd.

Verkrachten en opsluiten in een kelder om te laten uithongeren!

Vijf messteken voor een mp3 speler!

Ja, dat zijn titels die klinken en een moord uit de anonimiteit halen.

Als je elke week leest dat een oudje overvallen wordt, is het dagelijks nieuws geworden.

Kinderen worden gepest op school, en ook daar lopen we voorbij.

Soms zien we een blauwe plek, en moeten we al wreed gaan zoeken wie we nu de schuld gaan geven, want met kinderen weet je maar nooit.

We nemen woorden in onze mond, om onszelf te verdedigen, terwijl het slachtoffer naast ons vaak vergeten wordt.

Ja, de maatschappij past zich aan!

Daar waar we vooruitgang boeken enerzijds, daar neemt kracht en geweld ook toe.

Vroeger was er macht, omdat deze gelijk liep met respect.

Men moest nog maar het woord “champetter” uitspreken, of er werden er al lijkbleek.

Vandaag is de politie eerder een orgaan geworden waar er al eens kan mee gelachen worden.

Ja, er is zelfs sprake van de kleine criminaliteit door de vingers te zien.

Roken gaan we afschaffen, en we laten dan maar 3gr cannabis toe.

En als we een boete krijgen, dan gaan we nog eens flink van ons oren maken, want ’t is toch godgeklaagd dat diene police juist op de plaats stond waar ik moest passeren, terwijl er zoveel gangsters rondlopen!

En ja, als er dan iets ergs gebeurd, dan is het met verantwoordelijkheid en met schuldgevoelens zwaaien, terwijl we eerst best eens in eigen boezem zouden mogen kijken.

We proberen zoveel mogelijk te verleggen, om toch maar met woorden te komen die mooi, zalvend en streng overkomen naar anderen toe.

En dan zet ik mij steeds in de plaats van deze die het ondergaan.

De ouders die het nieuws thuis krijgen!

De zusters en broers die achter de lijkkist lopen.

De vrienden die de dood dragen.

En daarnaast loopt het medeleven van deze die het meegemaakt hebben omdat ze het in de krant gelezen hebben.

Ze volgen de gebeurtenis op de voet, en sommigen zijn zelfs slimmer dan de onderzoekers of inspecteurs.

Want moest het aan hun liggen dan……

Ja, dan wat?

Het verdriet van de mens en het leed van een verloren kind kan nooit door de media gedragen worden.

We kunnen er maar eens bij stilstaan, en hopen dat het ons nooit overkomt.

Toen ik de vader van Joe op tv zag, voelde ik niet alleen het verdriet, maar ook het respect.

Ja, ik dacht dat het ook mij zou kunnen overkomen, want daar staan we veel te weinig bij stil.

Natuurlijk zijn er de legendarische woorden “daar moeten we best niet aan denken”, en voila zo zijn we er weer vanaf.

Maar toch denk ik eraan.

Maar ik denk ook aan de kracht, de moed en de verantwoordelijkheid die de ouders hebben, om tussen dit alles nog te zeggen dat het geen politieke optocht mag worden en dat het geweld tegen hun zoon geen haatgevoelens mag kweken.

Wel, dat is nu eens iemand die zijn verantwoordelijkheden kent!

Nee, vandaag stap ik niet mee in Brussel.

Ik wil binnen 2 jaar niet behoren tot een vergeten massa.

Maar ik zal er niet minder om denken.

Denken, dat het leven die als muziek in de oren klonk, plots gestopt is omdat iemand zelf muziek wou horen of verkopen.

Denken aan het zinloze, waar kinderen, kinderen vermoorden.

Denken aan gisteren, waar muziek nog anders klonk.

Denken aan morgen als mijn zoon de trein neemt.

Denken aan het dagelijkse leven, waar men niet zomaar zonder risico wandelt.

Denken aan …….

Ja Joe, ook ik zal vandaag aan je denken, zoals ik al een ganse week denk.

Denken aan het leven die voor sommigen als muziek klinkt, maar ook aan deze die zelfs hun eigen lievelingsmuziek niet meer hoorden in de kerk.

Denken, dat ik mij af en toe wel schuldig voel, aan de maatschappij die we zelf aan het opbouwen zijn.

Het gaat je goed Joe!

chauffeurke