Het is dan toch gebeurd. Nadat het vel van de beer al was verkocht door alle experten, journalisten en Amerika watchers die hun opwachting mochten maken in de media werd Donald Trump verkozen tot nieuwe president van de Verenigde Staten.
Nogmaals werd bewezen dat opinipeilingen enkel nuttig zijn voor opiniepeilersbureau's die er veel geld, heel veel geld aan verdienen. Opzouten die handel!
Pre en post poll opiniepeilingen zijn waardeloos. Zeg nu zelf: zou u als weldenkend mens toegeven dat uw stem naar Donald Trump is gegaan? Er waren ook weinig mensen die voor Zwarte Zondag in Vlaanderen toegaven voor het Vlaams Blok gestemd te hebben. Sociale druk mag nooit onderschat worden.
En de wens is de moeder van de gedachte!
Ik ben geen Amerikaan en weet niet wat er in dat land leeft, hoe de sfeer er is, waar de problemen liggen die mensen wakkerhoudt en blijkbaar kunnen de dames en heren journalisten ook geen juiste inschattingen maken en zijn ze slachtoffer geworden van hun eigen wensen en gevoelens.
Trump is een bullebak en alles wat ik als man in een medeman verfoei maar blijkbaar heeft hij genoeg burgers weten te mobiliseren en achter zich scharen. Er zijn voorbeelden genoeg in de recente geschiedenis en zelfs in de huidige tijd zijn er dergelijke figuren aan de macht.
Geef iedereen het voordeel van de twijfel en ga nooit op een verhoog staan om neer te kijken op de gewone, arme en verdrukte man en vrouw. Vroeg of laat ontploft de realiteit in uw gezicht.
En nu ga ik luisteren naar het goede dat Amerika ons heeft bezorgd: blues.
Gisteren 8 november hebben gemeentewerkmannen de eerste kerstversiering op het plein voor mijn deur geplaatst. Nu heb ik niets tegen kerstversiering en ook ik vind de eindejaarsperiode best gezellig maar niet begin november. Gelukkig hebben ze de verlichting enkel getest.
Ik begrijp niet wat er in onze maatschappij omgaat dat het noodzakelijk is alles maanden op voorhand in werking te zetten. Halloween, St. Niklaas, Kerstmis, noem maar op! Wil iedereen zo vlug mogelijk oud worden door van kick naar kick te leven? Is niets dan nog van waarde? Genieten al die mensen nog wel van het moment? Nee, ze nemen er een selfie van!
Mindfulness is een modebegrip maar misschien zouden al die gehaaste lui er goed aan doen even na te denken en te proberen in het nu te leven.
En dat ga ik nu doen door een uur lang op mijn gitaar te spelen. Voilà!
Het milieu krijgt het al jaren heel hard te verduren. De lucht zit vol fijn stof, de atmosfeer vol CO2, de oceanen zijn vergiftigd, de vissen zitten vol chemicaliën, de poolkappen smelten en de zeespiegel stijgt. Allemaal wereldproblemen waar ik persoonlijk zeer weinig aan kan bijdragen om ze op te lossen. Ik rij amper vierduizend kilometer per jaar met de auto, we hebben maar 1 auto in ons gezin, we gaan zelden op reis en zeker niet met het vliegtuig, we wonen op een kleine oppervlakte en kopen zo weinig mogelijk plastic verpakkingen.
Maar er is een kleiner milieuprobleem waar ik de laatste tijd steeds meer last van heb en dat is geluidsoverlast. Onze maatschappij is verschrikkelijk luid geworden en komt nooit meer tot rust. Met alle gevolgen vandien.
Vrijdagnacht was het weer van dat. We hebben zelden of nooit last met het café aan de overkant, nee. Waar wij last mee hebben is met de fuiven die gegeven worden in Galerie Stadhuis. Met geluidsoverlast tot half vier in de morgen. Wat valt er hier tegen te doen? De politie bellen om voor altijd als een onverdraagzame, oude lul door te gaan? Ik ben nochtans niet de overtreder of vervuiler. Ik ben muzikant en luister graag naar muziek maar er heeft nog nooit iemand last van mij gehad. Ik weet nog wat respect voor anderen is.
Wat is dan de oplossing? Simpel maar de simpele oplossingen in dit land worden steeds verbannen. Logica is ons land vreemd. Gemeentebestuur, zoek eens op waartoe Galerie Stadhuis dient! Voor het bevorderen van cultuur in onze gemeente, niet om er een discotheek van te maken. Jullie hebben een splinternieuw ontmoetingscentrum gebouwd en daar horen die fuiven thuis.
Neem jullie verantwoordelijkheid of anderen zullen het in jullie plaats doen!
Vanavond treden wij met onze bluesband op in een cafeetje in Gijzenzele, deelgemeente van Oosterzele. Twee jaar terug hebben wij daar ook een set gespeeld met algehele goedkeuring.
Muziek is een van mijn creatieve uitlaatkleppen. Muziek beluisteren, muziek spelen en muziek schrijven. Het schrijven beperkt zich dan wel tot songteksten, akkoorden en melodieën want ik ben muzikaal nauwelijks geschoold. Ervaringsdeskundige noemt men dat tegenwoordig. Ik beschouw mezelf als een toegewijde liefhebber, een amateur.
Op de dag van een optreden hangt er altijd wel een soort zenuwachtigheid in de lucht, ook al doe ik dit reeds van mijn zestien jaar. Alleen met gitaar, alleen met gitaar en mondharmonica, op een oude bugel in de fanfare, met vrienden op gitaar, in een eerste elektrisch bandje met dorpsgenoten, op gitaar en zang met medestudenten uit Leuven, in coverbands, op trompet in een big band, als leerling in een jazzcombo en nu reeds vijf jaar in een eigen band waar ik met drie andere muzikanten eigen muziek maak, gebaseerd op onze gezamenlijke invloeden uit blues, rock, jazz en folk. Heerlijk.
Meteen hark ik mijn materiaal en instrumenten samen want ik zing, blaas op diatonische harmonica's, speel trompet en dwarsfluit en sla op tamboerijnen en andere percussie.
Deze morgen werd ik om acht uur gewekt door het irritante geluid van een bladblazer in actie. Ik ben een avond- en nachtmens dus is acht uur in de morgen voor mij zeer vroeg en mijn humeur is het eerste uur dat ik wakker ben echt niet te harden.
Nu begrijp ik wel dat de gemeentewerkmannen in oranje pakken hun werk moeten doen maar waarom zetten ze hun bladblazer precies onder mijn raam in werking? Ik woon twee hoog in het centrum van het dorp en kijk uit op een groot, groen plein omrand met een dubbele rij kastanjebomen. Bomen die volgens velen zeer ziek zijn en best zo vlug mogelijk worden gekapt.
Naast het feit dat ik bij het kappen van een boom, hoe noodzakelijk ook en om welk reden dan ook, altijd een triest gevoel krijg. Bomen zijn de longen van de aarde. Zij produceren de zuurstof die wij allemaal toch nodig hebben om verder te leven. Of niet? Het vellen van een boom is telkens opnieuw een beetje sterven.
Eind oktober, begin november, vallen de tienduizenden bladeren van de wilde kastanjebomen steevast in pakken naar beneden op voetpad en rijweg. Zelf vind ik vallen van bladeren een natuurlijk fenomeen in de herfst maar ondanks kreten en statements dat de mens van de natuur is vervreemd, moeten die bladeren zo vlug mogelijk verdwijnen.
Vandaar de bladblazers. En het irritante lawaai onder mijn slaapkamerraam. Maar niet getreurd. Ik stond op met het gevoel dat het een van die dagen zou worden. Een van die dagen waarop alles verkeerd loopt en uitzichtloos lijkt.
En toen belde mijn dochter of haar dochtertje, mijn kleindochtertje dus, voor enkele uurtjes bij opa mocht blijven.
Als er iets is dat mij kan opvrolijken dan is het de aanwezigheid van mijn kleindochter van drie en een half wel. Meteen was ik de bladblazer vergeten en zette de dag zich weer stralend in.
eindelijk is het zover. Een eigen blog. Na zestien jaar toch in de 21e eeuw beland. Dit eerste berichtje zal kort zijn maar in de nabije toekomst is het mijn bedoeling om het een en het ander neer te pennen over de gang van zaken in ons dorp Kaprijke.
Ik ben geen journalist dus mijn bijdragen zullen meer literair gericht zijn met andere woorden de fictie zal nooit ver weg zijn. En wellicht de poëzie ook niet.
