Impressies van mijn hoogsensitief persoon op weg naar heling www.hspvlaanderen.be --
20-04-2022
Glimmende motoren
Stralend blinkend chroom
Honderden machines
verzameld op een plein.
Zwarte jassen, zwarte broeken,
Handschoenen en helmen.
KLAAR?
Het avontuur kan beginnen.
Zwevend over het ruwe wegdek
Midden in de open blote velden
Glooiende heuvelflanken
Kronkelende wegen
De prille ochtendzon.
Ik adem diep en gretig
de frisse koele buitenlucht naar binnen.
Tijd om te genieten
Los van alles wat me bezighoudt.
Tijd om enkel nog te ZIJN
Los van alle DOEN, het nog zou moeten.
Tijd om te ervaren
Tijd om te verwerken
Tijd om te reflecteren
Tijd om te voelen
Wat er vanbinnen leeft.
De kleurenpracht van de bloeiende bloemen
Witte bloesems in volle expansie
Bomen barstensvol roze ruikers
Blauweregen leunend tegen de kale gevels
Narcissen en bloedrode tulpen
in de ontluikende lentetuintjes.
Het dambord van de gele koolzaadvelden
en de bruine nog onbegroeide aarde-akkers.
De groene weiden met de eerste koeien.
De bossen met hun statig rijzige bomen
halsreikend naar het lichtblauwe wolkendek.
De zware tractoren intensief aan het werk:
ploegen – zaaien – planten
om te laten ontkiemen,
om te laten groeien.
De vele boerderijen met hun oude en hun splinternieuwe stallen
Symbolen van een met pijn in het hart afgesloten hoofdstuk
vol vurige passie en grenzeloze ambitie.
Gezapig cruisen langs het rustig kabbelend water
Overbruggen
Gelijkgestemde zielen
In kolonne
Een bochtig sierlijke sliert
Eén voor één
En toch verbonden.
Alle remmen toe
Even de benen strekken
Verpozen buiten op een houten bank
Aangenaam gezelschap
Een hartig stuutje
Verfrissende drank
En dan ineens: weer vertrekken.
Landschappen glijden voorbij
Als pareltjes van schilderijen in een kunstgalerij.
De schoonheid van de natuur
Maakt mij intens tevreden, dankbaar en blij.
Het universum.
Een “Jij”
Een “Mij”.
Kathleen, april 2022
20-04-2022 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :motor, motortreffen
01-06-2020
Eindelijk vrij
Eindelijk vrij,
de verdrukking voorbij.
Jij zult me niet meer dwingen,
mij in allerlei bochten doen wringen.
Ik trotseer jouw hoogmoed,
jouw honger naar geld en macht.
Ik doe niet langer wat moet
enkel omdat jij dat van mij verwacht.
Ik ben een mens met een eigen stem.
Telkens opnieuw trapte jij op de rem
opdat ik niet zou spreken
opdat ik niet zou smeken
opdat ik gedwee zou zwijgen.
Laat de frustraties zich maar stelselmatig aaneenrijgen.
Ik ben vrij,
de verdrukking voorbij.
Ik gebruik mijn eigen stem.
Jij trapt niet meer op mijn eigenste rem.
Ik eis respect en erkenning,
los van de gewoonte-gewenning,
om gedwee mee te lopen op jouw spoor
dat me leidde door het vuilste goor.
Mijn emoties waren van geen tel.
Telkens ik ze uitte, luidde jij de bel.
“Spreken is zilver, zwijgen is goud.”
Zo voedde jij me op: ijzig en koud.
“Hard zijn in ’t leven,
nergens voor beven.”
Geen greintje empathie:
“Hou je mond, zwijg en roer je niet.
Jij past niet in mijn plannen.”
Opwerpingen werden ogenblikkelijk verbannen
naar het weldadige doofpot-rijk.
Zo bleef jij heer en meester
zonder één enkel greintje spijt.
Je was ook niet vies van kwetsend verwijt
als daarmee je doel werd bereikt.
Nu sta ik op en gebruik mijn eigen stem,
bepaal mijn eigen grenzen, mijn eigen rem.
Eindelijk vrij,
de verdrukking voorbij.
Ik doorzie jouw egocentrische persoonlijkheid
en neem definitief afstand van alle scheefgetrokken vuiligheid.
Jij kunt mij niets meer maken.
Jij zult mijn hart en ziel
nooit meer genadeloos raken.
Ik sta op uit die poel
en kets terug in jouw gezicht
wat voor afschuw ik nu voor je voel.
Moeder, deze brief is aan jou gericht.
Eindelijk vrij,
de verdrukking voorbij.
Ik heb veel te lang voor jou gezwicht.
Kathleen, juni 2020
01-06-2020 om 09:30
geschreven door Kathleen
Tags :relatie met moeder, verdrukking, grenzen stellen, opkomen voor jezelf
10-06-2019
Wonderpil
Maagdelijk wit
gestroomlijnd
het afbreekstreepje
pal in het midden.
Eetbare ellips,
je beloofde me
vrede en innerlijke rust.
Je zou me behoeden
voor lijden, pijn en verdriet.
Ik nam je trouw elke dag
twintig jaar lang, ononderbroken
aan één stuk.
Maar hield je je aan je belofte?
NEEN, heel zeker NIET.
De dosis verhogen
werd steevast mijn deel.
En vlotjes verdween je
elke morgen door mijn keel.
Toch werd ik meermaals
ernstig ziek.
Uitgeput, leeg, geen greintje energie.
Jouw toverformule
miste haar magische kracht.
Je hield me genadeloos
in jouw moordende macht.
Twintig jaar later
bevrijdde ik mezelf
uit jouw benauwende wurggreep.
Ik had je afgezworen
definitief en voor altijd.
Was eindelijk weer mezelf
voor de volle honderd procent.
Ik had je veel liever
nooit, maar dan ook nooit gekend.
Wonderpil
Leugenaar
Met jouw eigen eigenzinnige wil.
Een half jaar later
werd het duister en kil
zwart, donker en beangstigend stil.
Alles raakte me onmenselijk diep.
Van de hele wereld droeg ik het lijdende verdriet.
Van iedereen voelde ik hun intense pijn.
Het vrat me op, giftig venijn.
Schoorvoetend
liet ik jou terug toe in mijn bestaan.
Het was absoluut niet mijn keuze
Wel mijn eigenste beslissing
Levensnoodzakelijk
Om toch
Ondanks alles
Samen met jou
Verder te gaan.
Wonderpil
VOLUIT LEVEN
’t is dat
Wat ik wil.
Kathleen, juni 2019
10-06-2019 om 09:02
geschreven door Kathleen
Tags :anti-depressiva, serotonine
Oorverdovend ontmoeten
Er is een feestje
een samenkomst gepland.
Afgesproken datum
Afgesproken uur
Afgesproken plaats
Iedereen present.
Het begroeten begint
Een handdruk
Een schouderklopje
Een zoen op de wang.
Volwassenen
hier en daar een kind.
Een glaasje aangeboden
Sprankelend en bruisend.
Geroezemoes
steeds harder ruisend.
De tongen komen los
in het aangroeiend mensenbos.
Op de achtergrond
speelt een dj zijn platen.
Niemand hoort de muziek
er zijn gewoonweg géén stilte-gaten.
De kakafonie van ’t lawaai
galmt, echoot, weerkaatst
Almaar luider
Almaar harder
Oorverdovend kakelend gekraai.
Aan tafel valt het heel even stil
De stembanden houden op met trillen.
Eten en drinken
wijn, rood of wit
En dan weer praten
allen door elkaar.
Als vuurpijlen schieten de woorden
van mond tot mond.
Zinnen gaan verloren in de knal.
Luisteren is géén optie
Gesprekken raken kant noch wal.
Het dansen komt op gang.
De decibels van de muziek
worden opgedreven
En daar boven praten
vraagt om nog véél méér “leven”.
De keel wordt schor
De oren doen pijn
Oorverdovend ontmoeten.
Hoe “?? Leuk ??”
kan dat toch zijn?
Kathleen, juni 2019
10-06-2019 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :overprikkeling
23-02-2018
Liefste Sneeuwklokje
Broos en teer
trotseer je geduldig
het barre winterweer.
Nederig het breekbare kopje gebogen,
meewiegend met de koude oosterwind.
Je vlekkeloos helderwitte manteltje
zwierig over je lichtgroene rimpelrokje heen.
Boodschapper van de lente,
van ontluiken en verlangen
naar de aangename warmte
van de stralende zomerzon.
Klein tenger Nieuwjaarsbloempje,
overal kom ik je tegen:
in de grasberm
langs de kale akkers van de landelijke wegen
en in de voortuintjes
aan de stenen gevels
waarachter anonieme mensen leven.
Geluksbrenger, hoopgever,
jij doorbreekt de doodse stilte.
Ontroering en blijdschap.
Klein fijn winterbloempje,
dankbaar om wat je mij
in donkere ijskoude tijden
belangeloos en liefdevol komt geven.
Kathleen, februari 2018
23-02-2018 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :sneeuwklokje, natuurpracht, bewondering, winter
15-02-2018
Beste mevrouw en mijnheer
xx jaar lang, zij aan zij
niet ik jij wij.
Met een volmondig uitgesproken JA-woord
wandelden jullie samen door de LIEFDEspoort.
Samen door het leven
er viel zoveel te beleven:
genieten van de vreugde
en lijden onder het verdriet.
Geven en nemen,
samen delen.
Het leven is mooi.
Vier feest en geniet!
Kathleen, februari 2018
15-02-2018 om 10:02
geschreven door Kathleen
Tags :huwelijksverjaardag
31-07-2017
La taille du cheval
C’était au milieu de la nuit
que mon mari devenait malade.
Une consultation chez Jo, vétérinaire-patron
résultait en un médicament,
comme on dit en flammand:
“une taille du cheval”.
Il restait un jour dans son lit.
Tout le personnel se faisait des soucis.
Et c’est ainsi
que dans un seul jour
mon mari
était guéri!
Kathleen, 24-28 juli 2017
www.legrandhard.fr
31-07-2017 om 09:10
geschreven door Kathleen
Normandië
De zee schittert in al haar glorie.
Het strand verlaten,
schelpen en zand.
Hoge rotskliffen,
kraters en betonnen bunkers:
stille getuigen van Wereldoorlog Twee.
Ooit stierven hier duizenden en duizenden soldaten
in het ultieme gevecht voor peis en vree.
Bommen en granaten,
mijnen, mitrailletes en geweren
overal te land, te water en in de lucht.
Paniek, chaos, kogels,
kanonnen en vuur.
Veilig onder de grond? Op de vlucht?
Gewond, gesneuveld, radicaal dood.
Angst en terreur, de aarde kleurt rood.
Tanks, vliegtuigen, oorlogsmateriaal
netjes gerangschikt in de opgesmukte museumzaal.
Jonge mannen, amper twintig jaar
kruisgewijs begraven, sober en sereen,
broederlijk naast elkaar.
De oorlog is voorbij, voorgoed.
Normandië,
moerassige weiden,
bontgevlekte koeien
nieuwsgierig kijkend door hun bril.
Bomen en hagen langs de weg,
grasgroen wiegend in de wind.
Normandië,
oneindigheid van rust
daar waar de hemel hartstochtelijk
de aarde kust.
Vakantie!
Kathleen, 24-28 juli 2017
www.legrandhard.fr
31-07-2017 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :normandië, oorlog
28-05-2017
De winter is nu definitief voorbij.
Maartse buien, aprilse grillen.
Eindelijk tijd om te planten.
’t Is begin mei.
Zware tractoren rukken uit
en ploegen de vruchtbare aarde om.
De plantmachine wordt volgeladen
met bakjes geurende knolselderij.
Het plantseizoen breekt aan.
’t Is ’t begin van mei.
Met zijn tweeën achterop
glijden de plantjes behoedzaam door ons vingers
in de carrousel van het machien.
Langzaam maar zeker worden rijen geboren.
Het miezert wat regen
en dan weer brandt de zon.
De wind waait het zand in ons aangezicht.
De wolken schuiven,
dagen gaan voorbij.
De vogels fluiten
en wij lachen en praten en zingen
uitbundig en blij.
De akkers vullen zich op.
We leven intens
en helemaal buiten.
Picknick te midden de natuur.
Aarde, water, lucht en vuur.
Ik brand weer van verlangen.
We blijven planten
uur na uur.
De kikkers kwaken onheilspellend
het naderend onweer tegemoet.
Het dondert en het bliksemt.
Het water giet zich vol enthousiasme
gutsend uit.
Het werk is af.
Het is half mei.
De zon doet groeien.
En wij …
voldaan en blij.
Kathleen, mei 2017
28-05-2017 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :knolselder, planten, landbouw, groenteteelt
30-11-2016
De barbiepop
Op het grijs grauwe speeltapijt op de ietwat akelige zolder lig ik poedelnaakt en beschaamd te staren naar het ruwhouten gewelf. Rondom mij een twintigtal gekloonde versies van mijn eigenste zelf.
Bloot, halfnaakt of slordig aangekleed, zoals het speelse kind ons achteloos achterliet. Eentje mankeert een arm, een ander is zonder been. Een derde heeft het aangezicht gedraaid, pal op de rug. Een vierde zelfs het hoofd en de romp bruusk uiteen. Het haar deskundig geknipt, bros, tot op het schedelbot of in duizelingwekkend lange dreadlocks, warrig wild en onverzorgd. En ergens gezellig tussenin ligt stoere sterke Ken genoegzaam te genieten van zijn grote huiselijke harem.
Het guitige kind komt vaak met ons spelen, samen met een hecht vriendinnetje, volgens vaste rituelen. We krijgen lekker eten, drinken geurige koffie, gaan uitgebreid in bad. Ons leuke poppenhuis, onze modern uitgeruste camper, onze vurige paarden: aangename afwisseling en amusante animatie zat. Heel even neemt het blozend blije kind ons mee naar buiten in de warme zalige zomerzon. Maar als moeder luidkeels roept voor etenstijd belanden we halsoverkop in de veel te krappe speelgoedton.
Maar kleine meisjes worden veel te snel gigantisch groot. Naar ons wordt slechts uiterst sporadisch nog eens vluchtig omgekeken. Meestal liggen we eenzaam en verlaten als voor dood. Tot moeder grondig opruimt en we gul en gratis worden weggegeven.
In de knusse kringloopwinkel glimlachen we verdrietig verlegen, deftig gekleed en de haren keurig in de plooi, ’t gezicht naar voor én compleet met armen en benen. Bovenop ’t doorzichtig plastieken zakske, onze nieuwe veilige cocon, de spreuk: “Uw oud gerief verdient ’n nieuw lief”. Straks komt de Sint weer bij vele verwachtingsvolle kleine kinderen en leest de heilige man met grote gespannen aandacht hun zorgvuldig opgemaakte wil- en wensbrief.
Kom ik totaal ongevraagd terecht in een nieuwe harem, bij een andere aimabele en aantrekkelijke Ken. En zorgt het kersverse kleine prinsesje, een echte barbiepoppenfan, dat ik terug tevreden en heilzaam gelukkig ben.
Kathleen, november 2016
30-11-2016 om 00:00
geschreven door Kathleen
Tags :sint, barbie, pop, meisje
01-11-2016
Terug thuis bij mezelf
Het voelt goed… Méér nog: het voelt supergoed!
De woelige storm voorbij De harde strijd gestreden De weldoende stilte terug in mij Genoeg afgezien, genoeg geleden.
De zon priemt door het keukenraam De poes ronkt gelukzalig Geurig kopje koffie Rust en innerlijke vrede Eén met mezelf Terug Op moeder aarde.
Ik geniet.
De naweeën van de emotionele crash Nog duidelijk voelbaar in mijn lijf. Toch voelt het goed Hier, aan de keukentafel in de zon. Een vlieg zoemt krinkelend door de lucht. Ik moet niet meer op de vlucht, Blijf lekker lang in mijn nachtjapon.
Laat ze maar razen: druk, druk, druk. Gooi het van me af; dat lastige juk. Stap over van doen naar zijn Laat het voor wat het is: ’t verdriet en de pijn.
Ik kijk weer vooruit Zie de einder, de horizon. Geen obstakels meer, geen hinder. Volg speels en onbezorgd De weg van de dappere dartele vlinder. Van bloem tot bloem Van boom tot boom Van bos tot bos. Kleurrijk, Glanzend, Schitterend Richting Warmte Richting Zon.
Terug thuis Dicht bij mezelf.
Zalig!
Kathleen, november 2016
01-11-2016 om 00:00
geschreven door Kathleen
31-10-2016
Verwoorden
Hoe verwoord je
De warmte en het licht van de zon
Het geluk dat opborrelt vanuit je innerlijke bron
Het heimwee naar je speelse kindertijd
Toen alles nog eenvoudig was en zonder spijt?
Hoe verwoord je
Dat je eenzaam bent midden een warm gezin
Dat je twijfelt over de eerlijkheid van het begin
Dat het leven zo moeilijk voor je liep
En je ziek werd van emotie en viel … onnoemelijk diep?
Hoe verwoord je
Dat je het niet meer aankan ondanks perfecte omstandigheden
Dat je worstelt met je eigen innerlijk geweten
Dat je niet meer weet hoe het nu verder moet
Ondanks je diepgeworteld optimisme en je eindeloze moed?
Hoe verwoord je
Dat het je spijt dat je je geliefden pijn en verdriet aandoet
Dat je dit eigenlijk niet wilt en het toch maar doet
Dat je liefde in je hart verder reikt dan je gezin
Dat je mensen om je heen wilt en vreemden bemint?
Hoe verwoord je
Dat je aangetrokken bent tot een zielsverwant
Dat dit gevoel je diep verteert en innerlijk verbrandt
Dat je de passie in jezelf plots herkent
En je verlangens zo hevig en sterk worden dat je ze verwent?
Hoe verwoord je
De strijd tussen verstand en gevoel
De oorlog in je hoofd en het inwendig gewoel
De spanning in je lijf, de hormonen op hol
Dat je ’t niet meer aankan; dat hou je niet meer vol!
Hoe verwoord je
Dat je wilt leven vanuit jezelf, elk facet aan bod
Het complete plaatje: elk gevoel, elk verdriet en elk genot?
Hoe verwoord je
Onmacht
Teleurstelling
En verdriet?
Hoe verwoord je
Verwondering
Vreugde
En blijdschap?
Hoe verwoord je
Immens
Intens
En intiem?
Hoe verwoord je
Enthousiasme
Passie
En over je grenzen heen walsen?
Hoe verwoord je
Wie je werkelijk “echt” bent?
Zoek geen antwoorden op het waarom
Van mijn Doen en Laten.
Laat me gewoon mijn eigen zelve zijn … Accepteer me
En dan zal ik je niet hoeven te verlaten.
Dan zeg ik héél gemeend
Dat ik van je hou.
Jij, mijn man
Ik, je vrouw.
Kathleen, oktober 2016
31-10-2016 om 17:54
geschreven door Kathleen
30-09-2016
Ondersteboven
Zon en fonkelend licht
Op je stralend knapgelijnd gezicht.
Jij, kunstige sculptuur
Jong Krachtig Mannelijk Fysiek.
Levendige Speelse Mimiek
Helderblauw Glinsterend Azuur.
Je beroert me
Tot in ’t diepste van mijn ziel.
Je diepdonkere blik doorboort me.
Je ziet elke vezel, elk miniem detail.
Subliem en Subtiel
Verlies ik mezelf in jouw adem.
Waterval van Sensatie.
De lucht trilt,
Voel de vibratie.
Nevelslierten kolken witschuimend om me heen
Mengelmoes van emoties
Vonken en Vuur
Pure fascinatie.
Cupido stuurt een stortvloed aan pijlen
Recht naar mijn ontvankelijke hart.
Ik ben intens verliefd
Ik ben verschrikkelijk verward.
Helemaal ONDERSTEBOVEN
Van jou.
Jouw zachte warme handen
Frivool eerste lichamelijk contact.
ik bruis
ik barst
ik breek
ik zoek
ik zing
ik zweef
ik dans
ik lach
ik spring
ik voel
ik beleef
ik bemin
Plots wakker geworden vulkaan
Spuwt met moordende macht
Ongecontroleerd met ongeëvenaarde kracht
Aanhoudend wild onbestemd verlangen.
Laaiend vuurwerk
Brandend heet.
Het rommelt en stommelt
Tornado, Cycloon en Orkaan
Adrenaline raast door mijn lijf
Spanning stijgt ten top
ik vlieg
ik verlang
ik val
Hou het niet meer vol, ben op!
Van de kaart,
Weg
Is mijn rustig bestaan.
Ik hunker naar ontlading
Mond op mond
Jouw lippen op de mijne
Hartstochtelijke bliksemschicht
Aarden in de grond.
ONDERSTEBOVEN
Van jou
Word ik héél kwetsbaar en fragiel
Ben jij heer en meester van mijn getormenteerde ziel.
ONDERSTEBOVEN
Van jou
Ben ik
Immens verliefde vrouw.
Kathleen, september 2016
30-09-2016 om 00:00
geschreven door Kathleen
22-08-2015
Toen ik je voor de eerste keer ontmoette
Je onbevangen en uitnodigend begroette
En jij me vrijwillig toegang tot jouw leven bood…
Toen ik je beter leerde kennen als uniek persoon
Deelde in jouw verlangen, in jouw ultieme droom
En steeds dichter naar jouw kern toe bewoog…
Besefte ik meer en meer
Hoe jij, aarzelend zoekende mens
Vastliep in jouw wereld, in jezelf.
De confrontatie, rauw en schokkend
Transparantie, glashelder en uiterst pakkend.
Ik keek zo naar binnen
In je naakte getormenteerde ziel
Jouw emoties, jouw gevoel van eigenwaarde
Beangstigend breekbaar en fragiel.
Te dicht in jouw vaarwater
Verstrengeld in jouw bestaan
Dreigend onweer
Aan de steeds zwarter wordende lucht.
Je vecht,
Je bevriest,
Je vlucht.
Zelfbescherming, jouw eigenste ultieme recht
Je trok jezelf terug in jouw bekende veilige cocon, jouw warme nest.
Sloot de 360 graden draaideur genadeloos rond jouw eenzame “ik”
Onbereikbaar
Ontoegankelijk
Ongenaakbaar
De alles afsluitende deur bleef onherroepelijk potdicht.
Daar sta ik dan,
Vol goede bedoelingen
Bereidwillig en machteloos.
Ik begrijp je teleurstelling, je vertwijfeling
Jouw “kwetsbaar” en jouw “radeloos”.
Het breekt mijn hart je zo afstandelijk te ervaren.
Mijn reikende hand wacht geduldig op een teken.
Laten we samen
Behoedzaam steen na steen
Die harde muur rondom jou afbreken.
En het “verbonden-zijn” als een geschenk,
Als een gave aan elkaar bewaren.
Kathleen, augustus 2015
22-08-2015 om 16:10
geschreven door Kathleen
27-07-2015
Huilen
Ik zou wel kunnen huilen…
Ja, ik zou écht wel kunnen huilen
Om jouw angsten en jouw zorgen
Jouw diepe pijn en jouw immens verdriet.
Zilte tranen rollend
Over mijn warmrode wangen.
Ik zou wel kunnen huilen
Maar neen, …
Ik doe het liever niet.
Woelige gedachten,
Verwarrende emoties
Stapelen zich gaandeweg op.
Mijn zintuigen draaien op volle toeren:
Observeren, horen, voelen, smaken en ruiken.
Mijn hoofd absorbeert en interpreteert.
Mijn hart vangt de signalen op
En leeft gevoelig met je mee.
Mijn betrokkenheid vreet ongemerkt
Aan mijn stralende levenslust
Aan mijn optimistische oer-energie.
Tot op de dag
Dat ik plots en héél heftig voel
Dat ik langzaam maar zeker
Vastloop in de poel van dit innerlijk gewoel.
Ik word moe en voel me uitgeput.
Alarm: het is de hoogste tijd
Om heel lief voor mezelf te zorgen
En kordaat afstand te nemen
Van die innerlijke strijd
Van alles wat van jou is
En niet behoort bij mij.
Tijd om opnieuw te genieten
Van een zorgeloze zomermorgen
Van de zwoele wind in mijn haren
De verkwikkende rust
En de aangename stilte in het bos.
Tijd om heel dicht bij mezelf te gaan staan
Te herbronnen en te aarden naar mijn kern.
Tijd om jouw angsten, jouw zorgen en jouw pijn
Stilletjes aan mij voorbij te laten gaan.
Ik zou wel kunnen huilen
Ja, huilen van verdriet
Maar hoe hard ik jou ook aanvoel
Neen, ik doe het heel bewust liever niet.
Kathleen, juli 2015
27-07-2015 om 19:48
geschreven door Kathleen
10-04-2015
Flinterdun is ze
De grens tussen leven en dood
Vanaf de prille moederschoot
Tot in het diepe avondrood.
Jij, een man van weinig woorden
Daden des te meer:
Ploegen en zaaien, oogsten en maaien
Op ’t ritme van de seizoenen, jaar na jaar
Vruchtbare magie, keer op keer.
Je liefde voor de landbouw en de natuur
Jouw levenslust, jouw passie, jouw vuur
Ambiance, een lach, een grap
Tranen van vreugde!
Helaas, … ook deze van verdriet
Het verlies van babybroertje Rik…
Het ongeval van Marijke, onze dierbare zus…
Samen met je liefste “Jeannientje”, een knuffel, een kus
Stil en moedig toverde je opnieuw de zon
Door de zwarte wolken heen.
Op het einde werd je zwak en ziek
Hield je hoopvol vast aan de akkoorden van je lievelingsmuziek.
Jouw spoor is getrokken
Recht door zee, zoals je was.
De navelstreng is los van moeder aarde
Innige verbondenheid in onze harten
We koesteren ze, van onschatbare waarde.
Tot ziens pa, tot ziens opa, we zien je graag
En zorgen goed voor onze ma, onze oma.
Kathleen, 10 december 2014
10-04-2015 om 00:00
geschreven door Kathleen
Zielsverwant
