Ergens in een ver vergeten verleden

Had de man een tijdlang kort gezeten.

De gulzige wolf in spierwitte schapenvacht

Moest het in wezen hebben

Van uiterlijk vertoon

En opzienbarende macht.

Van machtswellust diep doordrongen,

Van egoïsme in de pure, zuiverste vorm verwrongen.

Een spoor van verwoestende

Vernieling zaaiend.

Mensen in hun eigenwaarde

Niets ontziend, op gruwelijke wijze omvermaaiend.

Grootheidswaanzin

Andere mensen jou véél te min.

Frustratie en ergernis

Geen goedkeuring, niks motivatie

Geen erkenning, niks appreciatie

Nooit ofte nimmer genoeg

Altijd wel “iets” grondig mis.

Maar, ik zeg je :

Een mens is geen hond.

Je trapt niet voortdurend argeloos in z’n kont.

Een mens is geen weerloos dier,

Is geen grijpbaar pionnetje

Dat ingezet wordt voor jouw luguber plezier.

Een mens is geen ding.

Een mens is geen citroen,

Niet uit te persen

Voor jouw onverzadigbare berg bezit en poen.

Nu is stilaan de tijd aan ’t keren.

’t Imperium valt broksgewijs in duigen.

’t Kaartenhuisje stort genadeloos ineen.

Je werklieden vluchten ver van je weg,

Elkeen loopt gehaast van je heen.

Wat ben je tenslotte

Klein en nietig

Kleinzielig, pietluttig petieterig.

Straks, grote grijze man,

Word je laag nà laag ontdaan

Van al je imposante ijdelheid,

Je illusies en waan.

De ui is gepeld,

Het roofdier ligt geveld.

‘k heb je uit m’n leven gebannen :

Je raakt me niet

Je zegt me niet

Géén enkele invloed meer

Op m’n verdere levensplannen.

Straks, olijk oude man,

Stap je met ’t kwijl uit je ingevallen mond

Definitief en voorgoed

In de alles opslorpende afgrond.

Opgeruimd staat netjes.

Kathleen, augustus 2012