Gesneuveld,

Neergezegen

Een hoopje ellende

Bloedend op de grond.

Gutsend in de plas

Die eens mijn levensstroom was.

Groter en ronder en dieper,

Die steek- en snij- wond.

Pantser van pure onverschilligheid,

Deken van complete gevoelloosheid

Over mijn gehavende gebroken lichaam heen.

Omstaanders komen en gaan

Ramptoeristen knikken onbegrijpend “neen”

Blijven nonchalant een pozeke onwennig staan.

Sommigen roepen;

Ze schreeuwen mijn naam.

Ik hou me koest.  Ga heen !

Laat me liggen,

Laat me zijn,

Laat me in m’n lijden,

In al mijn verschrikkelijke pijn.

Laat me hier en nu

Zo hulpeloos bestaan.

Kogelregens “Moet-je-doen” ketsen op me af

Plensbuien “Raad” storten meedogenloos op me neer.

Ik geef geen kik, ik hou me stil

Weg is mijn aller-aller-laatste restje “verweer”.

Zwijg nu toch,

Stop dat oorverdovend bombardement.

Ik ben zwakker dan zwak

Ik ben doodmoe en uitgeblust

Ik ben tot in mijn as

Totaal opgebrand.

Laat me met rust,

Laat me alleen.

Al die woorden,

Goedbedoeld of niet,

Verergeren alleen maar de pijn.

Neen, ze helen en genezen NIET !

Ze halen me onderuit

Ze houden me alleen maar heel erg klein.

Stop het gebombardeer

Ik heb méér dan genoeg

Alleen al,

Aan mijn immens pijnlijke zeer.

Kathleen, augustus 2012