Ode aan mijn dochtertje Nathalie

1996, in de gure wintermaanden, net na Nieuwjaar

Zomaar … spontaan … begon jouw leven in mij,

Immens klein en nietig, maar toch al zo betekenisvol.

Drie uur in de nacht … Was het werkelijk waar?

Met trillende vingers en vol innerlijke spanning

Stiekem wachten op het resultaat van de Predictor.

Hij kleurde mijn gedachten roze.  Overweldigd van vreugde !

Mijn droom werd waar.  Ik zou weer moeder worden …

Genietend van dit besef, groeide jij onbewust verder.

Eerst in alle rust en stilte, alleen wij deelden dit wonderlijke geheim.

Daarna alsmaar turbulenter, in supersnelle stijl.

Ik werd ronder en dikker en met de dag trotser en blijer.

Ook de periodieke doktersbezoeken gingen niet aan ons voorbij.

De “triple test” klasseerde ons in een risicogroep voor mongolisme.

Angst sloeg mij om het hart : “Ik dacht alleen aan jou als een

Roze, blozende gezonde baby met een perfect functionerend lichaampje

En met alle mogelijkheden in jou om uit te groeien

Tot een volwaardig mens.

Een vruchtwaterpunctie moest uitsluitsel geven. 

De geringe kans op een miskraam, ik mocht er niet aan denken.

Ik hield al zo innig veel van je en wou je niet verliezen.

Jij hielde je sterk en je bleef, … dicht bij mijn hart.

Drie bange weken later kregen we het bevrijdende telefoontje :

Je was kerngezond en wij als ouders enorm opgelucht.

Zelfs mijn baarmoederverzakking kon jouw levenswil niet breken.

Je begon te bewegen, in het begin heel voorzichtig “pok”,

En langzamerhand bracht je hele “buikverschuivingen” teweeg.

We leefden naar je geboorte toe, vol blijdschap, vol verlangen

Om je eindelijk te zien en te leren kennen. 

Maar ook met in het achterhoofd dat kleine beetje vrees dat je

de doortocht door de tunnel misschien niet zou overleven.

Toen, op 7 oktober ’s morgens heel vroeg was er geen houden meer aan.

Jouw levensdrang bracht je naar buiten.

Jij, ons klein lief beezeke, ons Nathalietje was geboren !!!

Een zusje voor Jurgen en Christof, een dochterke voor jouw papa en ik.

Het kon niet mooier zijn.

Jouw geboorte was één groot feest : we hadden gewonnen,

De stap was méér dan de moeite waard geweest.

Het eerste contact, jouw klein warm nat lichaampje, zo perfect,

Zo onmenselijk mooi, zo dierbaar!

Algauw kwam je bij in gewicht.  Jouw kleine vingertjes,

Jouw kleine teentjes werden gevulder, ronder, molliger.

Alleen maar naar je kijken, geeft een immense voldoening,

Een onbeschrijflijk bevredigend vertederend gevoel.

Je bent zo onzeglijk lief en wondermooi … mijn knuffelbeestje.

Hongerig als je was, dronk je al je flesjes tot op de bodem leeg

En je groeit, zienderogen, dag na dag.

Jouw doopfeest werd een echt “familiegebeuren”,

met blije gezichten en feestelijke vreugde.  Jij hoort er bij !!

Nathalietje, allerliefste klein beezeke,

Jij maakt ons gezinnetje completer, “meer af”.

Jij bent als een geschenk uit de hemel, net op de valreep,

Nu ik hier morgen geopereerd word.

Bedankt dat je er bent,

Je dolgelukkige mama.

Kathleen, 4 december 1996