Huilen

Ik zou wel kunnen huilen…

Ja, ik zou écht wel kunnen huilen

Om jouw angsten en jouw zorgen

Jouw diepe pijn en jouw immens verdriet.

Zilte tranen rollend

Over mijn warmrode wangen.

Ik zou wel kunnen huilen

Maar neen, …

Ik doe het liever niet.

Woelige gedachten,

Verwarrende emoties

Stapelen zich gaandeweg op.

Mijn zintuigen draaien op volle toeren:

Observeren, horen, voelen, smaken en ruiken.

Mijn hoofd absorbeert en interpreteert.

Mijn hart vangt de signalen op

En leeft gevoelig met je mee.

Mijn betrokkenheid vreet ongemerkt

Aan mijn stralende levenslust

Aan mijn optimistische oer-energie.

Tot op de dag

Dat ik plots en héél heftig voel

Dat ik langzaam maar zeker

Vastloop in de poel van dit innerlijk gewoel.

Ik word moe en voel me uitgeput.

Alarm: het is de hoogste tijd

Om heel lief voor mezelf te zorgen

En kordaat afstand te nemen

Van die innerlijke strijd

Van alles wat van jou is

En niet behoort bij mij.

Tijd om opnieuw te genieten

Van een zorgeloze zomermorgen

Van de zwoele wind in mijn haren

De verkwikkende rust

En de aangename stilte in het bos.

Tijd om heel dicht bij mezelf te gaan staan

Te herbronnen en te aarden naar mijn kern.

Tijd om jouw angsten, jouw zorgen en jouw pijn

Stilletjes aan mij voorbij te laten gaan.

Ik zou wel kunnen huilen

Ja, huilen van verdriet

Maar hoe hard ik jou ook aanvoel

Neen, ik doe het heel bewust liever niet.

Kathleen, juli 2015