Toen ik je voor de eerste keer ontmoette

Je onbevangen en uitnodigend begroette

En jij me vrijwillig toegang tot jouw leven bood…

Toen ik je beter leerde kennen als uniek persoon

Deelde in jouw verlangen, in jouw ultieme droom

En steeds dichter naar jouw kern toe bewoog…

Besefte ik meer en meer

Hoe jij, aarzelend zoekende mens

Vastliep in jouw wereld, in jezelf.

De confrontatie, rauw en schokkend

Transparantie, glashelder en uiterst pakkend.

Ik keek zo naar binnen

In je naakte getormenteerde ziel

Jouw emoties, jouw gevoel van eigenwaarde

Beangstigend breekbaar en fragiel.

Te dicht in jouw vaarwater

Verstrengeld in jouw bestaan

Dreigend onweer

Aan de steeds zwarter wordende lucht.

Je vecht,

Je bevriest,

Je vlucht.

Zelfbescherming, jouw eigenste ultieme recht

Je trok jezelf terug in jouw bekende veilige cocon, jouw warme nest.

Sloot de 360 graden draaideur genadeloos rond jouw eenzame “ik”

Onbereikbaar

Ontoegankelijk

Ongenaakbaar

De alles afsluitende deur bleef onherroepelijk potdicht.

Daar sta ik dan,

Vol goede bedoelingen

Bereidwillig en machteloos.

Ik begrijp je teleurstelling, je vertwijfeling

Jouw “kwetsbaar” en jouw “radeloos”.

Het breekt mijn hart je zo afstandelijk te ervaren.

Mijn reikende hand wacht geduldig op een teken.

Laten we samen

Behoedzaam steen na steen

Die harde muur rondom jou afbreken.

En het “verbonden-zijn” als een geschenk,

Als een gave aan elkaar bewaren.

Kathleen, augustus 2015