Ik ben Geerts Liliane
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (Belgie) en mijn beroep is Bediende, balieassistente.
Ik ben geboren op 12/01/1962 en ben nu dus 62 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: mijn poezen, digi foto's proberen bewerken, blogje sinds kort, soms kleding maken, vroeger stijldansen.
Ons Mi-Noesje die vorige zomer naar de poezenhemel is gegaan. Ik hoop dat ze heel gelukkig is bij Toetsie, Pebbles, Kato, Moesti en Mira. (en misschien nog zoveel andere poesjes waar ze nu wel mee overeen komt). Dat alles mag zijn zoals jij het wilt Mi-Noesje! Mama heeft heel erg veel van je gehouden en nog... Dikke kus en dikke knuffel meisje van me!
Al slecht nieuws om mee te beginnen. Ons Mi-Noesje is vorige zomer van ons heen gegaan. Ze had een levertumor met uitzaaiïngen en kon niet meer genezen, niet geopereerd worden, niks kon haar helpen. De dokter heeft haar nog een cortisonespuitje gegeven om haar nog even op te peppen, wat goed gewerkt heeft. Zo hebben we met ons tweetjes nog een fijne, intense week mogen beleven, met vele knuffels, aaikes en kusjes. Ze heeft ook nog goed gegeten, en dan, plots was het gedaan. Ze lag dood naast mijn bed, maar nog niet lang want Irène was nog gaan kijken voor ze weg ging en toen lag ze in de kattenpaal te slapen in de slaapkamer. Die had ik voor haar alleen ingericht, zodat geen enkele kat de kans zou krijgen haar weer op stang te jagen. Nee! Nee! dat mocht ze niet meer meemaken, niet haar allerlaatste dagen. En toch hoopt een mens nog altijd. We hebben nog goed geknuffeld want dat had Mi-Noesje zo graag, ze kwam dan in mijn arm liggen en ik streelde haar zachtjes over haar buikje. Ik heb ze al gemist! ons Mi-Noesje! En toch, af en toe wanneer de kat van de buren buiten komt, zie ik precies ons Mi-Noesje terug, heel even maar. Nini lijkt als twee druppels water op haar, ook zo'n klein fijn wit poesje dat graag knuffelt. Vreemd wel, zij is er nog, mijn witteke niet meer. Ze was mijn allerliefste knuffelmeisje, mijn Mi-Noesje.
YO mannekes! Wij zijn terug, na zoveel tijd heeft Greta ons weer aangezet om nieuwe verhaaltjes neer te pennen. We gaan dus ons best doen om ze weer net zo leuk te maken en niet te lang want dat leest niet plezant. Nu nog zien of ik het niet verleerd ben hoe alles visueel te krijgen zodat het een beetje deftig oogt hé. Allee, lets go!
Vorige week heb ik nog eens laten zien wat ik wel kan! Ik klim dus in boomkes, heb al eens een muis gevangen (en die los gelaten op onze zolder-living). Ons mama heeft ze toen gevangen en weer buiten gezet. De vorige had ik onder de mat gestopt, zoals ik vroeger ook deed met mijn speelmuizen. Ons mama heeft ze nog willen redden maar 't was TE LAAT! Ik heb er dan maar geen meer mee naar huis gebracht. Maar nu kon ik mijn kunsten weer laten zien! tataa... voogelke gij zijt gevangen...! Mooie prooi hé! Sjiek van mij vond ik zelf, zo fier als ne gieter kwam ik binnen met mijn vogelke. Maar moeke Irène was er precies niet blij mee (mama was nog op 't werk). Ze wilde hem altijd maar afpakken! NIKS van zenne, MIJNE vogel! Ze kwam af met vanalles maar ik wilde alleen maar mijn vogelke plukken. De pluimkes vlogen in het rond (ik had hem wel al dood gedaan) en moeke was kwaad, maar IKKE OOK! Plots haalt ze dat lawaaiding boven (stofzuiger). Ik verschoot ZOdanig da'k mijn vogelke achter gelaten heb en ben gaan lopen. Foei foei foei riep ze altijd maar! Verstaat gij da nu?... Jommeke
Mi-Noes, onze witte kattin, is al een heel klein beetje gekalmeerd. Ze blaast en gromt als een hond telkens ze een andere kat ziet. Bachbloesems tegen 100 in't uur helpen niet, homeopatie helpt niet, van bepaalde pillen komt ze helemaal niet meer van haar kast. Nu zijn we aan het proberen met een nieuw middel, zylkène. Tot nu toe is haar hysterisch gekrijs al fel verminderd dus we hebben hoop dat het na nog een extra maandje misschien nog beter gaat. Ze heeft nochtans wel altijd de moed om 's avonds naar de slaapkamer te komen want ze ligt zo graag bij mama in bed, in mijn armen. Daar wordt ze graag geknuffeld. Vroeger kwam ze wel op schoot liggen, maar sinds de komst van eerst Dodge (nu onze buurjongen) en later Emma, wil ze dat niet meer. Jommeke terroriseerde haar echter ook door steeds achter elk hoekje te staan en haar dan te bespringen waarop zij zich niet verdedigde maar krijste. En ja, als mama was gaan werken trok Mi-Noeske zich terug op haar kast, met alle voorzieningen. Ik heb zelfs al overwogen iemand te zoeken waar ze alleen is, maar dan moet het echt wel iemand zijn die ik ken of waarvan ik zeker weet dat ze het supergoed zal hebben, zonder stress. Mi-Noes heeft dus eigenlijk niet veel verhaaltjes te vertellen, buiten "ik zat eens op de kast en..." Jammer voor haar dat ze niet doorheeft dat haar gegrom en lopen (ipv traag stappen) net aantrekt.
Allee, ze hebben het eindelijk gezien da'k knipper met mijn oogjes! Hoe kan je dat aan hun verstand brengen dat er iets is? Door te overdrijven zeker! Ze dachten dat ik slaapoogjes had. Tot mama Liliane toch merkte dat er iets niet juist was. Ze trok aan mijn oogleden, langs alle kanten mannen toch! Ni plezant hoor! En dan zag ze dat er iets niet juist was hé. Oef! Allee, direct naar de dokter natuurlijk. Ja watte, 6 weken zalf in alletwee mijn ogen doen, 3 x per dag. En 't pakt ni om weg te lopen hihi. Na een week keek mama na en ze vond het toch niet mooi genoeg staan. Dus moest ik alweer die rotkooi in, in de auto, blijt blijt, maar geen avans, ik moest wel mee. De oogspecialist heeft toen andere zalf gegeven, die sterker is heb ik gehoord. Ook 3 keer per dag indoen, baaah! Al da gepruts aan mijne kop zeg! En 4 dagen laten moest ik toch WEER in die mottige kooi! Maar de oogarts had goed nieuws, ik moest niet geopereerd worden, het is aan't genezen. De bloedvaatjes gaan naar de plekken in mijn oogjes en laten die genezen. (ulceratie noemen ze het) En weer zalven en zalven en zalven. Maar ik kan mijn oogjes al beter open houden nu, daar ben ik wel blij om want het deed echt wel pijn. Alleen zien nu da'k nergens tegenaan loop als ik buiten in de boskes loop, of geen kat tegenkom die wil vechten. Voordeel is dat ik nu wel van mama in Amy haar nestjes mag liggen of op haar kattepaal, want ik ben toch een arme sukkelaar, niwaar? miauw miauw!
De Bordeaux dog die één van de vorige keren werd aangehaald, stelt het al veel beter dankzij Monique. Ze mag zelfs bijhaar blijven, maar ze hoopt voor het hondje dat er toch nog een betere thuis gevonden wordt. Bij voorkeur een thuis waar ze op een gelijkvloers kan wonen want ze kent geen trappen. Nu slaapt ze in de garage, daar zijn haar mandje en dekentjes en voelt ze zich veilig. Ondertussen loopt ze veel gemakkelijker en zelfs al kwispelend! naar de oprit als Macho (Monique haar Duitse Herder) haar roept om mee te komen kijken. Ze durft ook reeds in de gang te komen, wat toch maar voetje voor voetjes werd opgebouwd. Eerst alleen kijken, dan met enkel de voorpootjes er eens op staan, en zo steeds een beetje verder. Ze is zo onzeker en angstig ocharme, ze kende niks behalve in een hoekje van een bench zitten, 5 jaar lang. Dus nu zorgt Monique dat het beestje zich wat kan ontspannen en dat ze liefde leert kennen. Mooi is dat hé! Monique verdient zeker en vast een bloemetje voor al wat ze voor zulke diertjes doet. En dan zou ze nog liever een zakje eten voor hen krijgen dan een bloemetje voor zichzelf, zo is Monique! Prachtvrouw!
Vorig weekend heeft het veel gesneeuwd. Ik ken het al van vorig jaar, toen vielen er ook van die witte natte vlokjes uit de lucht. Nu dus weer jipie! Weet je wat er gebeurde toen ik er met mijn pootje in greep? Ik had een balletje! En toen in het balletje verder rolde, werd het groter! Cool hé! Vond ik ook. Ooh het was zo leuk, leuker dan vorig jaar want dan lag er veel slijk, nu niet omdat er gras onder ligt. Ons mama had over de vijver een plaat gelegd (plexi) om de waterplanten een beetje te beschermen. Wanneer ik daar op sprong, schoof ik toch wel uit zeker op die sneeuw! Gelukkig ben ik een snelle in reactie, stel je voor da'k ik in de vijver zou vallen, brrrr! Mijn dikke pels houdt de koude wel tegen, en ook die witte vlokjes, die lagen schoon op mijne pels maar niet voor lang. Eens vragen aan ons ma of ze nog een foto heeft gemaakt... Groetjes, Emma
http://s227.photobucket.com/albums/dd6/Lilianeke/?action=view¤t=f230d111.pbw&t=1226781553 Kennen jullie Engelse Cockertjes? Zo van die middelgrote schattige hondjes met lange oren en een schuddend kontje als ze blij zijn? Wel toeval wil toch wel zeker dat ik iemand ken die een nestje van die bengels heeft! Wil je graag informatie? Bel haar even op : 0488 233 108
Ik ben Geerts Liliane
