Met dank aan al wie een stukje van de Weg samen met mij wil afleggen.
27-04-2010
Nee, ik ben nog niets veranderd (?)
Waardevolle Levenslessen openbaren zich aan ons op de meest onverwachte momenten. Meer dan veertig jaar na mijn eerste grote litteraire misstap letterlijk- en de goedbedoelde kritieken van mn Eerste Grote Liefde (lees : leraar Nederlands), moet ik tot mn schade en schande vaststellen dat er in se niets veranderd is : ik heb het nog steeds moeilijk met het vinden van de meest perfecte bewoording, de meest kunstige formulering, de meest dramatische of grappige benadrukking Na anderhalf uur zwoegen en zweten aan een tekst die De Spiraal van het Leven heet, flikkert de server me er onverbiddelijk uit !Server time out verschijnt er op mn scherm, terwijl ik net zo goed op dreef was en wég tekst !Terug naar het kladpapier dan maar, denk ik, doch uiteindelijk blijk ik zo teleurgesteld in de moderne techniek dat het bijna een week duurt vooraleer ik me terug aan het klavier zet. Op dat vlak ben ik dus nog niets veranderd.Nochtans, sinds mn eerste stukje, is het beginnen borrelen in mn hoofd en ieder belletje dat aan het troebele oppervlak geraakt barst van de gekste herinneringen ze volgen mekaar in zon razend tempo op dat ik het gevoel heb nooit tijd noch kans genoeg te zullen krijgen om ze allemaal te verwoorden.Chaoot van het zuiverste water als ik ben, dwing ik mezelf dus overal waar het maar mogelijk is notablokjes en pennen te voorzien en op mn pc op t werk staat er voortaan constant een leeg worddocument open.Ik moet leren dit systematisch aan te pakken, zoveel is duidelijk.Geen makkelijke opgave voor me want ik ben vóór alles een gevoelsmens en ik haat t binnen de lijntjes te moeten kleuren tenzij het me aandacht oplevert, veel aandacht !Ik geef eerlijk toe dat dit mn hele leven lang reeds mn grootste motivator is geweest.Enig kind zijnde van fabrieksarbeiders die weinig of geen tijd voor me hadden groeide ik eenzaam en totaal onbegrepen, jaloers en onverdraagzaam op.Nu ik dit neerschrijf wellen er gevoelens in me op die ik al jaren niet meer toegelaten heb.Begrijp me niet verkeerd, ik ben mijn ouders dankbaar voor alles wat zij voor mij gedaan hebben en voor de opofferingen die zij zich getroostten om mij een betere toekomst te geven.Maar ik zei het al, ik ben een hoog sensitief persoon en wat zij gaven was "enkel" materieel Ik weet dat ik me nu op glad ijs begeef doch toen ik aan deze blog begon nam ik me voor geen concessies meer te zullen doen.Ik ben nu eenmaal wie ik ben en ik ben misschien niet fier op sommige dingen die ik in het verleden deed maar ik ben dat wel op de vrouw die ik NU geworden ben en daar draait het tenslotte allemaal om, niet ?
Deze vraag stelt men me bij tijd en stond al van toen ik nog op Atheneum zat. Onze leraar Nederlands in het lager merkte destijds op, bij een oudercontact, dat ik er blijkbaar minder moeite mee had mijn gedachten neer te pennen dan ze uit te spreken. "Ik heb de indruk" zei hij tegen mijn ouders die mij dit achteraf een beetje bezorgd herhaalden, "dat uw dochter constant naar de juiste woorden moet zoeken wanneer ze iets wil uitleggen." En, inderdaad, opstellen schrijven en veel later ook de meer gevreesde en door sommigen zelfs gehate verhandelingen, behoorden algauw tot mijn favoriete taken waarvoor ik steevast "goeie punten" kreeg. In de loop der jaren werd ik dan ook regelmatig door m'n klasgenoten als ghostwriter ingeschakeld ! Wat onze goeie leraar zich echter niet realiseerde was hoeveel blaadjes ik wel niet volkladde vooraleer de definitieve versie er stond. Al schrijvend zoek ik dus evenzeer naar de juiste woorden doch met dat enorme voordeel van te kunnen schrappen en corrigeren ... probeer dat maar eens in een conversatie ! Nu ik hier zo zit te mijmeren schiet me ineens te binnen dat ik ooit zelfs een paar prijzen wegkaapte met m'n werkjes. De eerste en meteen ook meest memorabele gelegenheid was de opstelwedstrijd voor laatstejaars leerlingen in de "nonnekensschool" eind jaren '60. Ik zie nog altijd het toneelzaaltje vol ouders, familieleden en sympathisanten, het podium met de jury voorgezeten door onze "Zuster Directrice" en net onder het podium enkele lange tafels waarop de pijzen -prachtige boekenpakketten- tentoongespreid lagen. Iedere deelnemer werd uiteraard beloond en na een tijdje kwamen eindelijk de primussen aan de beurt. Ik zat nogsteeds stokstijf tussen m'n ouders in met klamme handjes en bang kloppend hartje te wachten. Waren ze me misschien vergeten ? Was m'n opstel soms zoek geraakt ? Zuster Directrice ging inmiddels onverstoorbaar verder met namen afroepen en plots noemde ze mijn naam ... ik zweer je dat als m'n moeder me toen niet uit m'n stoel gepord had, ik er naar alle waarschijnlijkheid nog zat ! "Allez" zei ze zo fier als een moeder op zo'n moment maar zijn kan "ge moet naar voor gaan uwe prijs halen !" Onder oorverdovend applaus -tenminste, zo klonk het- zweefde ik de vijf treden naar het podium op, schudde handjes met alle juryleden en kreeg een stapel boeken in de armen gedeponeerd. Met mijn prijs dicht tegen me aangedrukt en m'n ogen strak op het plekje waar mijn ouders zich bevonden, stapte ik trillend van de zenuwen terug het podium af ... midden op één van de tafels ! Het applaus verstomde, links en rechts klonk er "oei" en "ochottekes" uit het ontzette publiek, iemand trok me terug het podium op en leidde me aan het handje naar de trap terug naar de begane grond. En dan, werd er gelachen ... Tot op de dag van vandaag weet ik nog precies hoe ik me toen voelde : boos en tegelijk verdrietig doch vooral belachelijk, heel erg belachelijk. Enkele jaren later, op Atheneum, schreef ik nog hoofdzakelijk makabere poëzie -in het Engels !- en grappig bedoelde korte verhalen, waarschijnlijk als een soort van tegengewicht. (Ik hou er trouwens nog altijd van om mensen te doen lachen.) Er was nog een verhandeling waarmee ik in het laatste jaar van het hoger een 2de prijs haalde in een wedstrijd van de lokale Rotary Club doch dat was het dan. Het idee van ooit nog eens "iets op papier te zetten" heeft in de loop van mijn leven regelmatig de kop opgestoken doch ik schoof het telkens weer aan de kant onder het mom van tijdsgebrek, gebrek aan talent, ... enfin noem maar op, trouwens, wie zou er wel geïnteresseerd zijn in wat ik te vertellen heb ? Tot enkele maanden geleden iemand me de vraag weer eens stelde. En dus dank ik uit de grond van mijn hart, mijn lieve vriendin Melissa die toen het zaadje zaaide dat nu, in deze glorieuze eerste Lentedagen, ontkiemd is tot een teer doch hopelijk vruchtbaar plantje.
