Met dank aan al wie een stukje van de Weg samen met mij wil afleggen.
27-04-2010
Nee, ik ben nog niets veranderd (?)
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Waardevolle Levenslessen openbaren zich aan ons op de meest onverwachte momenten. Meer dan veertig jaar na mijn eerste grote litteraire misstap letterlijk- en de goedbedoelde kritieken van mn Eerste Grote Liefde (lees : leraar Nederlands), moet ik tot mn schade en schande vaststellen dat er in se niets veranderd is : ik heb het nog steeds moeilijk met het vinden van de meest perfecte bewoording, de meest kunstige formulering, de meest dramatische of grappige benadrukking Na anderhalf uur zwoegen en zweten aan een tekst die De Spiraal van het Leven heet, flikkert de server me er onverbiddelijk uit !Server time out verschijnt er op mn scherm, terwijl ik net zo goed op dreef was en wég tekst !Terug naar het kladpapier dan maar, denk ik, doch uiteindelijk blijk ik zo teleurgesteld in de moderne techniek dat het bijna een week duurt vooraleer ik me terug aan het klavier zet. Op dat vlak ben ik dus nog niets veranderd.Nochtans, sinds mn eerste stukje, is het beginnen borrelen in mn hoofd en ieder belletje dat aan het troebele oppervlak geraakt barst van de gekste herinneringen ze volgen mekaar in zon razend tempo op dat ik het gevoel heb nooit tijd noch kans genoeg te zullen krijgen om ze allemaal te verwoorden.Chaoot van het zuiverste water als ik ben, dwing ik mezelf dus overal waar het maar mogelijk is notablokjes en pennen te voorzien en op mn pc op t werk staat er voortaan constant een leeg worddocument open.Ik moet leren dit systematisch aan te pakken, zoveel is duidelijk.Geen makkelijke opgave voor me want ik ben vóór alles een gevoelsmens en ik haat t binnen de lijntjes te moeten kleuren tenzij het me aandacht oplevert, veel aandacht !Ik geef eerlijk toe dat dit mn hele leven lang reeds mn grootste motivator is geweest.Enig kind zijnde van fabrieksarbeiders die weinig of geen tijd voor me hadden groeide ik eenzaam en totaal onbegrepen, jaloers en onverdraagzaam op.Nu ik dit neerschrijf wellen er gevoelens in me op die ik al jaren niet meer toegelaten heb.Begrijp me niet verkeerd, ik ben mijn ouders dankbaar voor alles wat zij voor mij gedaan hebben en voor de opofferingen die zij zich getroostten om mij een betere toekomst te geven.Maar ik zei het al, ik ben een hoog sensitief persoon en wat zij gaven was "enkel" materieel Ik weet dat ik me nu op glad ijs begeef doch toen ik aan deze blog begon nam ik me voor geen concessies meer te zullen doen.Ik ben nu eenmaal wie ik ben en ik ben misschien niet fier op sommige dingen die ik in het verleden deed maar ik ben dat wel op de vrouw die ik NU geworden ben en daar draait het tenslotte allemaal om, niet ?