Kelsey* kleine man, hier zijn we dan hé jongen..... Mama weet dat je nog niet wilde gaan, en daarom doet het me des te meer pijn. Zolang al wisten we dat ons Kelsemanneke* geen 2 zou worden. Maar wat trokken wij ons dat aan? Wij tweetjes zo thuis, wij dachten daar niet aan hé vent? Wij genoten, dat had je me al wel geleerd, de dag te plukken, ondanks alle pijn te blijven lachen. Die ongemakjes, daar had de thuiszorg altijd wel een oplossing voor. En Sammeke, de stetoscoop met het grappige snoetje, maakte de controles bij de kinderarts zo apart! Onze uitstapjes naar Leuven, samen met ons mams, ik denk dat je die ook zeker gaat missen, wij drietjes maakten echt elke keer wel iets mee! Goh, en dan die vele oefen-halfuurtjes met Elke, vorige week nog, had ze dat nieuwe speelgoedje bij dat je zo leuk vond, met verstomming stonden we toe te kijken hoe goed je de figuurtjes vastgreep. Tuurlijk liep het niet altijd van een leien dakje, denk aan die lange maanden van slapeloze nachten. Het was niet het slaaptekort dat me vermoeide, maar wel de onmacht, niets konden mama of papa dan doen om je leed te verminderen. Zelfs het grote bed of mama's hartslag aan je oortje konden je niet troosten dan. Was het angst, mijn ventje, was het rugpijn, was het frustratie? Het spijt ons zo dat je hier doorheen moest. Toen kwam die eerste maal dat je echt ziek werd... in juli. wat moest je pompen hé jongen? Verbazingwekkend hoe je daar doorkwam,  het was je optimisme en je eeuwige levenslust die je erdoor hielpen. Het ziek zijn betekende wel telkens een stapje achteruit, je lijfje werd zienderogen slapper en slapper.  Mama, moest dan uiteindelijk toch starten met het aspireren indien nodig. Het geluid van die machine kende je algauw. Je was al wat toestelletjes gewend aan je lijfje, maar die slangetjes in je neusje stoorden je echt wel. Tja, weeral een grens verlegd, je kon wel weer eventjes verder zonder al te grote problemen. Je mocht je 1° verjaardag vieren op een prachtige manier, hoewel sommigen daar al konden ondervinden dat je slikkracht sterk aan het minderen was. Toch bleef je nog lang van ziekte gespaard en beleefden we nog vele prachtige momenten met jou! Papa kon onder ander genieten van zijn briljante ideetjes om 's avonds na zijn werk nog te vertrekken richting zee, en jij was overgelukkig in je zitschelpje dan. Vergeet je niet ons mama haar woorden toen die laatste keer dat we samen naar het water keken? Je laatste nieuwe stoel was ook erg in trek bij broer en zus. Damy en Joni wilden het liefst door de living racen met jou! Wat kon je lachen met hen! Als zij na schooltijd in de auto stapten, viel er een pak van je hart hé? Ach wat hadden we een plezier samen, een klein beetje dansen af en toe, vond je ook wel leuk. een lekker badje...... jouw zoekende blik als je een andere stem hoorde bij bezoekjes van de familie. Het werd steeds moeilijker om te kunnen blijven beantwoorden aan je groeiende zin voor stimulatie. Maar je was altijd te vinden voor een wandeling, want dan kon je die mooie sprekende ogen van je de kost geven. De dvd van Bumba, die je enorme gehoor- en gezichtszintuigen telkens opnieuw zo prikkelde, staat nog steeds pakklaar, lieve schat. Maar het mocht allemaal niet zijn jongen. Het verschrikkelijke woord sma namen we al een tijdje niet meer in de mond toen we die harde woorden te horen kregen...... onze Kelsey die de winter niet zou doorkomen? Dat is zo oneerlijk! We gingen toch nog naar Center Parcs? met papa, mama, broer, zus en jij, en mams en paps en ook de Snoopy..... Je probeerde zo snel mogelijk te herstellen van dat recentste virus zodat je weer mee naar huis kon, ook al was dat met sondevoeding. En het is je gelukt kleine spruit, je kwam weer thuis! Je hebt je lang verzet tegen de nu wel heel snel vorderende moeilijkheden. maar de slijmpjes namen de bovenhand, je was aan het verliezen. Zelfs je lachje was nu ver zoek. dat voorspelde echt niet veel goeds.......het werd een lange en uitputtende strijd tussen jou en de ziekte. Ik wil echt wel onze huisdokter en vriendin Katrien bedanken voor haar onvoorwaardelijke steun, vooral die laatste 2 dagen. Het was een geruststelling dat zij er was om erop toe te zien dat je lijden tot een absoluut minimum herleid kon worden. Maar mensen toch, ondanks die enorme hoeveelheden valium en morfine kwam jij steeds weer door al die dieptepunten. Je oogjes bleven nu wel dicht, maar je bleef, echt moeilijk om aan te zien, vechten. Je bleef ook bij ons, je was naar omstandigheden nog zo alert, er kwam zelfs dat moment van stabiliteit, je had weer wat rust. De familie ging zelfs weer naar huis, weliswaar met een dikke afscheidsknuffel. Op die rust heb je gewacht hé man? Net zoals altijd, als er bezoek was, dan wilde je niet inslapen tot je niemand meer hoorde of zag. De cirkel was nu gesloten. je zat bij iedereen nog op schoot, hoewel je daar snel zuurstof scheen te verliezen. Bedankt mezoeteke om me dat gevoel te geven een echte mama te zijn, wanneer je zuurstof bij mij, tegen mijn borst, weer snel de hoogte in ging. Het afscheid kwam toch nog onverwacht, mama gaf je even aan ons mams, want ik wilde toch mijn benen even strekken nu je rustig bleek te zijn. Papa gaf je een kusje en wilde wat gaan rusten. Mama maakte de saturatiemeter even los, want die bleek op 0 te staan en dat betekende meestal dat we even het andere voetje moesten proberen. Eén moment keek ik op en... er was die doodse blik op je mooie gezichtje. Ik heb je direct gepakt lieve Kelsey* en je hebt in mijn armen je laatste adem uitgeblazen. Er volgden nog intieme momenten met je dierbaren. Je lag nog mooi in je box. We kwamen allen samen nog gedag zeggen bij je, in je "rustkamertje". En nu staan we hier, altijd geweten en toch veel te vroeg. Ik neem geen afscheid, ik wuif je uit naar een beter oord, waar je hopelijk kan bewegen, echt leven, gelukkig zijn. je hoeft ons niet te missen jongen, ga ervoor en weet dat je voor ons allemaal een verrijking was! Ik voel me vereerd dat ik jouw mama mag zijn. en ook papa is zo fier op jou! Als we samen geloven dat je het straks goed zal hebben, echt hard geloven, dan moet dat in orde komen. Laten we geloven in de woorden van grote broer: dat er straks een wolkje speciaal voor jou naar beneden komt samen met 2 engeltjes. en dat je met hen naar de hemel vliegt en daarboven wordt omgetoverd in een prachtige ster. Dan ben ik er zeker van dat je ons later weer zal opwachten, met die stralende ogen en die eeuwige lach van jou! Tot ziens lieve schat. je krijgt nu zelf een dikke bravo van ons en vele kussen van mama, papa, broer, zus, en al die anderen waarvan je het hart hebt veroverd. Dag mijn jongen, welterusten... slaapzacht... droomlekker.....