|
Dagelijks kreunt mijn brievenbus hier onder de last van
kleurrijke folders met reclame voor pizzas, pitas, pitzas , kebabs, sushis
en ander junkfood dat na slechts één telefoontje netjes bij jou thuis bezorgd
zal worden.
Bij voldoende afname krijg je nog een gratis fles cola en
voor de big spenders kan er zelfs een fles wijn af... rood of wit naar keuze.
Onze thuisbezorgers
hebben geen wisselgeld bij zich... dat wordt extra vermeld voor zij die er
ook maar zouden aan denken om die brommende thuisbezorgende jongens hun zuurverdiende
drinkgeld afhandig te maken... Het geboefte weze gewaarschuwd...
Dinsdag komt de vuilniswagen die het oude papier ophaalt hier langs, dan ligt de stoep in
de straat opgefleurd met tientallen geel en roodgevlekte lege pizzadozen al dan
niet samengebonden met een touw zoals het volgens de geldende reglementeringen
zou moeten.
Bij mij staat er een lege wijndoos voor de deur met
verfomfaaide reclamefolders voor pizza
er in...
Ik heb zo eens de prijzen bekeken die op die foldertjes
vermeld staan... !
Een kleine pizza voor 7,95 en nog enkele andere steeds
groter wordende supermodellen kosten tot 10,95 en nog meer. Dit voor de
standaard pizza. Elke extra topping nog een euro meer...!!!
Twee grote pizzas voor slechts 24,95 .
Daar stel ik mij toch vragen bij hoor... ! 24,95 dat zijn
bijna duizend oude Belgische franken. Voor twee pizzas?
Ik bak ze zelf voor een paar euros... en ben dan op de koop
toe zeker van de kwaliteit.
Koken is in deze tijden veranderd tot: mama kan heel goed
lekkere pizza bestellen...!
En papa mag betalen.
Het nieuwe jaar staat voor de deur, maak eens goede
voornemens en bestel geen pizza meer.
Niet omdat ik iets heb tegen die Turkse pizzabakkers heb maar
zelf pizza bakken is een plezierig werkje en zelfs een pizza met alles er op en
er aan kost een fractie van wat je er voor moet betalen als zo een gemotoriseerde
pizzaboy de warme hap bij je thuis zou afleveren na meer dan een uur wachten en
die dan geeneens klein geld bij zich heeft.
In 1889 werd Raffaele Esposito, de beroemdste pizzaiolo
(pizzamaker) van Napels, uitgenodigd door de toenmalige koning van Italië
Umberto I en zijn vrouw Margaretha om zijn specialiteiten te maken ten paleize.
Speciaal voor deze gelegenheid bedacht Raffaele onder andere een pizza met
tomatensaus, mozzarella en basilicum: de kleuren die corresponderen met de vlag
van het in 1861 opgerichte koninkrijk Italië. Deze pizza viel bij de koningin
het meest in de smaak en het werd daarom door de maker pizza Margherita
gedoopt. Deze pizza zette de standaard voor alle pizzas aan 24,95 voor twee.
Zo leert Wikipedia ons.
Pizza is iets doodsimpels... een platgedrukt lapje
brooddeeg, daarop een laagje tomatensaus en verder kies je maar wat je zelf wil
en lekker vindt, of wat er nog rest in de schapraai.
Salami, artisjokkenharten, zeevruchten, tonijn, champignons,
mozzarella... en ansjovis voor mij...
Er wordt zelfs ananas op pizza gegooid of rucola, noem het
maar..!
Het deeg.
Dat is gewoon brooddeeg. De pizza is vermoedelijk ontstaan
door platte broden zoals die bijna overal in de Mediterrane landen gemaakt
worden, te beleggen of te bestrijken met allerlei varia, zoals, gestoofde uien,
oregano, pikante olie, enz...
Als bloem voor het deeg gebruikt men best broodbloem. Dit is
bloem met een hoog glutengehalte maar met gewone huis-tuin-en-keukenbloem lukt
het ook wel.
We zullen als standaard 1 kg bloem gebruiken maar dat is
voldoende om ettelijke vliegende schotels te maken!!
Water, ergens iets in de buurt van 600 gram lauw water voor
één kilo bloem. Veertig gram verse gist of het equivalent ervan aan gedroogde
korrelgist. Voor deze laatste moet men kijken op de verpakking want dat kan
anders zijn volgens het merk. Meestal is dit de helft, dus 20 gram.
Zout, 20 gram, dat is een goede afgestreken eetlepel en een
halve tot hele deciliter olijfolie. Dus een koffiekop, half vol tot helemaal
gevuld. Je mag het ook afwegen natuurlijk.
Het deeg kan best bewerkt worden met een kneedmachine, want het
is een corvee met de hand, paardenwerk. Vrij lang bewerken, tot een tiental
minuutjes.
Dus bloem en lauwwarm water in de kuip van de machine brengen,
de gist even oplossen in wat lauw water of de korrelgist er gewoon zo bij kiepen,
lees de verpakking, het water en de olie en laat de machine maar werken. Zout
als laatste, als het deeg reeds gevormd is.
De eindtemperatuur van het deeg moet ongeveer 28 °C
bedragen... Die moet je niet gaan meten maar het deeg moet lichtjes lauw
aanvoelen door de warmte van het gebruikte water.
Kneden met de hand komt veel ambachtelijker over en levert
dikke armspieren op...
Nu kan men dit deeg best enkele uren in een sterke plastic
zak in de koelkast stoppen, maar het moet niet. Dus het deeg in de voormiddag
maken om het s avonds te gebruiken. Het kan zelfs bevroren worden.
Voor gebruik het deeg een uur voordien uit de koelkast halen
of eerst laten ontdooien en het nu laten rijzen tot het verdubbeld is in
volume. Dit zal tot ongeveer één uur duren (voor diepgevroren deeg duurt het veel
langer...) en moet uiteraard gebeuren in een warme ruimte. Maximum 35 °C,
lichaamstemperatuur dus. .
Dan het deeg inslaan, alle gas er terug uit kloppen.
Van het deeg bolletjes vormen en deze bolletje op bakplaten
of op gebloemde planken leggen en plat drukken met de gebalde vuist tot de
typische pizzavorm bekomen wordt.
Enkele minuten rijstijd is nu voldoende.
De oven.
Een echte goede pizzaoven staat afgesteld op 300° Celsius,
alstublieft !!!
Een normale huishoudoven bereikt deze temperatuur nooit!
Een pizzaoven heeft een stenen vloer. Deze kan men imiteren
door een platte steen goed voor te verwarmen (een uur !) en die als bakbodem te
gebruiken voor de pizza. ( Speksteen, marmer...)
Dus op die steen afbakken zonder een metalen plaat te
gebruiken.
Metalen ovenplaten trekken ten andere krom bij dergelijke
hoge temperaturen.
Als ik pizza bak stel ik de oven in op 225 ° C ( reële
temperatuur) en dan bakt een normale pizza in 8 tot 10 minuten mooi gaar.
Er wordt gezegd dat een pizza gaar is als de vulling kookt op
het deeg, mijn part mag het nog iets langer.
Een echte pizzaoven heeft een stenen vloer zoals een
bakkersoven die ook heeft. De pizza wordt er met een paal ingeschoven zo
recht op de vloer.
In een gewone oven leeg je de te bakken pizza op een
bakplaat of in een taartvorm zonder ribbels.
Het beleg, de vulling.
Ja, daar doet ieder mee wat hij of zij wil.
Eerst even in de koelkast kijken is altijd een goed idee.
Maar onveranderd welk beleg gebruikt wordt, de basis blijft toch
steeds een goede sterk ingekookte tomatencoulis.
Deze wordt best gemaakt met tomaten uit blik, dat zijn van
die langwerpige pruimvormige tomaten. Pomodori noemen ze die in Nederland. In
de zomer ook wel vers te koop. Maar let daar weer bij op want de tomaatjes in
ons land weten amper wat zon is en hebben daarom veel minder smaak. Als ze
ingevoerd zijn uit Italië of Spanje dan zal het wel goed zijn.
Wat olijfolie, gesnipperde ui of sjalot en enkele teentjes
geplette knoflook even opstoven en daar de gepelde tomaten bij. Laat dat maar
zachtjes sudderen, des te langer des te beter. Peper en zout uiteraard, en een
snuifje of plukje oregano of wat basilicum kan nooit geen kwaad. Een beetje
tomatenpuree er bij kan en mag ook. De saus moet vrij stevig worden door in te
koken.
Laat de saus bekoelen vooraleer ze op de deegcirkels aan te
brengen. Leg er niet te veel saus op want die zal later vlug van de pizza
drijven.
Bij gebrek aan inspiratie, wat kan er allemaal gebruikt
worden als belegsels: kijk even in de gratis reclamefoldertjes die overal
kwistig aan huis verspreid worden.
Als kaas, gebruik je bij voorkeur mozzarella, maar die loopt
zeer snel uit tijdens het bakken en er blijft niet veel van over.
Gewone goede geraspte emmentaler of iets dergelijks doet de
job ook wel.
De pizza bestuiven met wat gedroogde oregano geeft een
authentiek smaakje.
Voor mij één met ansjovis, zwarte olijven, mozzarella en de
olie uit het blikje over de pizza gieten aub !
|
