voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
25-04-2007
avondlucht
betoverend mooi deze hemel vol regenboogkleuren een wereld van dromen onttrokken aan een bestaan achter de kleurloze werkelijkheid van alledag
De mens is een gewoontedier, hij leeft in patronen en wijkt daar moeizaam van af. Soms kan hem de (ogenschijnlijke) kleurloosheid van zijn bestaan terneerdrukken. Hij zou willen wegvluchten uit de patronen die er zo vast ingesleten zijn. Meestal vlucht hij toch niet, daarvoor is hij te trouw aan zichzelf. Maar als de dageraad ten einde komt, als de zon achter de kim verdwijnt, kan zijn gemoed ineens verrast worden door de uitzonderlijke schoonheid van waar hij misschien te weinig naar kijkt: de hemel....
na het sterven dat tot humus werd ontwaakt nieuw leven herrezen als uit het niets dat altijd was en eeuwig zal zijn
In de herfst vallen de bladeren, ze spreiden zich uit over de aardbodem en worden door minuscuul kleine organismen langzaam vermalen tot vruchtbaar voedsel voor wat groeit en bloeit. Bomen, struiken, planten en bloemen lijken gestorven of uitgewist. Maar niets gaat verloren in de natuur. Alles wordt hergebruikt, ook al zien wij dat niet met het blote oog. Er is altijd het niets dat wij zien en het leven dat zich er onder schuilhoudt en tot onze blijde verrassing elk jaar weer tot uitbarsting komt.
bronzen tekens in samenspraak met groei en bloei weer en wind als een stil gebed
Bronzen beelden, zeker de symmetrisch abstracte beelden van Joep, zijn tekens. Ze verwijzen ergens naar, roepen iets in ons op, appelleren rechtstreeks aan gevoelens die in ons leven. Zoals weer en wind en alles wat groeit en bloeit in de natuur onze stemmingen beïnvloeden, onze verwachtingen dimmen of juist opvoeren. Ze staan er mooi te wezen, de bronzen beelden, die opgerichte tekens, in harmonie met hun natuurlijke omgeving, als een stil gebed.
seizoenen trekken eeuwig aan ons voorbij vruchtbaar rijk en gul in ruimte en tijd geheel belangeloos
Zoals de seizoenen die ieder jaar voorbij trekken, zo voltrekt zich ook in het leven van ieder mens de cyclus der seizoenen. De lente van de jeugd, de zomer van de volwassenheid, de herfst van de vruchten die men kan plukken als men in de gezegende jaren van de middelbare leeftijd is gekomen en de winter van de rust en de stilte die zoetjes zijn neergedaald in het leven van de oudere mens. Met alle stormen, regens, droogteperiodes, warmte en koude die de seizoenen van het leven gekenmerkt hebben. Eéns wordt de boom geveld, ééns verwelkt de bloem en zal haar broze stengel breken.... Hier kan niemand invloed op uitoefenen, de cyclus der seizoenen voltrekt zich in ieder mens, rijk of arm. Dat is de grootste rechtvaardigheid in een mensenleven....
schelpen rapen aan de stranden golven van de zee hebben ze geplooid geëtst en doorkliefd eeuwen liggen erin weerspiegeld
Mijn oudste broer is vorige week overleden. Hij was 76 jaar oud en de tand des tijds had zijn lichaam geplooid, geëtst en doorkliefd. In zijn ogen lagen de laatste weken eeuwen van tevredenheid en geluk weerspiegeld. Zoals de schelpen in de zee het dierbaarste herbergen, namelijk het leven, zo koesterde mijn broer wat hem het dierbaarst was: zijn vrouw, zijn kinderen, zijn kleinkinderen, kortom - leven, zíjn leven voortgeplant in dat van zijn kroost. Schelpen vertegenwoordigen tegelijk het ruisen van de eeuwige branding en de diepe stilte van de eeuwige tijden. Mijn broer heeft de overstap gemaakt naar de diepe stilte van eeuwige tijden.... Vrede zij met hem.
Wit de kleur van de hoop de zuiverheid de belofte de verwachting de opstanding uit de doden de komst onder de levenden
Pasen het feest van de Bevrijding
Als Christenen vieren wij Pasen als het feest van Jezus Christus die is opgestaan uit de dood. Men hoeft geen Christen te zijn om te begrijpen dat opstaan uit de dood ook een veel bredere betenenis heeft. Men hoeft maar om zich heen te kijken om te zien dat uit schijnbaar levenloze bomen en struiken het leven met een kracht naar buiten welft alsof het door geheime krachten wordt voortgeduwd. Weilanden die er als voor dood bij liggen, zijn de volgende ochtend bezaaid met goudgele bloemen en wie heel goed kijkt ziet dat alles wat wij voor dood gewaand hadden al de glans gekregen heeft van leven, nieuw leven, ontwaakt uit de dood. Zoals wij, mensen, die eindelijk zo ver gekomen zijn dat we ons verdriet een stil plekje konden geven, waardoor we ineens zo'n sterke impuls tot leven ontvingen dat het in onze ogen te lezen staat.
Amarilles, bloemkelk die zich na lange verborgen strijd in het duister van de aarde volledig opent om ons in haar levenskracht te doen geloven
Soms maken we het mee dat we iemand na lange tijd weer ontmoeten en verrast zijn door de veerkracht die deze mens uitstraalt. We wisten dat hij ziek was en meestal in het verborgene leefde, tussen zijn eigen vier muren of die van een hospitaal. Na lange tijd is hij weer in ons midden, terug van heel ver weg geweest en energieker dan ooit tevoren. Alsof hij samen met de wortels van zijn bestaan een harde strijd in het duister heeft doorstaan en nu van pijn geheel bevrijd is. Misschien vergaat het ons op deze wijze als we gestorven zijn.... Misschien is ons lichaam niet meer (maar ook niet minder!) dan de wortel van ons bestaan hierná en wie weet bloeien we dan open als de mooist bloeiende bloemen hier op aarde, getooid met een niet te evenaren schoonheid....
de positieve kracht van het lijden is dat de ander zich er liefdevol over ontfermt
Wie zelf al eens op een of andere manier met lijden is geconfronteerd, zal zeker dezelfde ervaring hebben als ik: dat de mensen om je heen zich liefdevol naar je toekeren en er alles aan willen doen om je in het lijden te verlichten. En dan maakt het niet uit om welke soort van lijden het gaat, de ander wil je nabij zijn en troosten, bemoedigen, verlichten, ja, alles voor je doen om je het lijden zo dragelijk mogelijk te maken. Dat is de positieve kracht van het lijden. Dat het in de ander die oerkracht aan liefde aanboort en het mogelijk maakt die te laten zien, zonder gêne. Schrale troost...? Nee, voor mij niet.
ouderschap extra dimensie leven tot in de diepte van onze ziel tot aan de oorsprong van ons bestaan
Wie ooit zelf een kind gebaard heeft, wie ooit zijn pasgeboren, nog vochtige zoon of dochter in de armen gedrukt kreeg, weet dat het ouderschap het leven een extra dimensie geeft. Alsof alles wat je tot dan toe tweedimensionaal waarnam, in het platte vlak, nu driedimensionaal is en je om alles heen kunt kijken. Een kind ontvangen gaat heel diep, het roert de teerste snaren aan van onze ziel, het voert ons naar de wortels van ons bestaan, het brengt ons terug naar de oorsprong van alle leven. De moederschoot bloeit open als een rijpe vrucht, het vaderhart geurt als een vers geplukte roos. Wat een rijkdom!
we hoeven er niets voor te doen ze bloeien zomaar in het wild verdwaald bolletje opengebroken vruchtbaar gemaakt door de lente gekust tot bloeiend paasklokje de blijde boodschap in haar gouden hart
Wat worden we door Moeder natuur toch verwend.... Al een week of twee bloeit in onze natuurtuin een verdwaalde narcis. Als het zonlicht er doorheen zeeft, is ze zo mooi, zo volmaakt in haar schoonheid.... En we hoeven er helemaal niets voor te doen, deze kleine, edele bloem bloeit zonder vragen, zonder verlangens, zonder enige aansporing, omdat de natuur deze kracht in zich draagt en die op alle mogelijke manieren uitstrooit in alles wat om ons heen groeit en bloeit. Wie laat zich níét raken door deze blijde boodschap... door dit elk jaar weer herrijzen uit de dood.... Ik wel!
soms raakt God ons zomaar aan op het scheiden van de dag vlak voor het aanbreken van de nacht
Als de zon langzaam wegzakt achter de horizon, is er heel soms die uitzonderlijke gewaarwording dat je deel uitmaakt van iets groters, iets dat niet te benoemen is en zo weldadig voelt, dat het lijkt alsof je al deel hebt aan de eeuwige gelukzaligheid. Het kan je treffen in een landschap dat je ontroert, gezangen die iets in je doen trillen dat er eerder nooit was, een gedicht dat je adem doet stokken van blijde herkenning.... Het zijn heel korte ogenblikken, je hoeft er niet eens gelovig voor te zijn, enkel ontvankelijk. Wie zulke ogenblikken kent, weet dat de gelukzaligheid echt bestaat. Als je ernaar op zoek bent, vind je haar niet, ze bezoekt jou, wanneer het háár schikt. Maar dan is het geluk ook eindeloos groot.
de jong gestorvene is als een lentebloem kwetsbaar in al haar schoonheid geknakt in de bloei, maar . . . onverwoestbaar mooi
Wie heeft het nog niet meegemaakt... een jong mens die overlijdt... plotseling, of na een zwaar ziekbed.... Dan zijn we ontdaan, jonge mensen horen niet te sterven, ook zij hebben recht op een lang leven tot in hoge ouderdom. Ja, zo denken wij. Maar... de natuur houdt daar geen rekening mee. Mensen van alle leeftijden kunnen ziek worden en sterven. Waarom is dit zo moeilijk voor ons...? Misschien omdat we vooral bij jonge mensen met de schoonheid van het leven zelf geconfronteerd worden, zij dragen toekomst in zich.... Als zij hun laatste adem uitblazen, is het alsof een mooie bloem afgerukt wordt, geknakt in haar uitbundige bloei.... Daar verzet ons hele hart zich tegen, de schoonheid van die bloeiende bloem mag niet verwoest worden . Wie ooit de dood van een jong mens van nabij heeft meegemaakt, weet God zij dank dat schoonheid niet vergaat. De herinnering aan die jonge mens is onverwoestbaar mooi....
alleen hand in hand kunnen we onze levensopdracht volbrengen
Ook de mens is een kuddedier. Geen enkel mens kan solitair leven, men heeft elkaar broodnodig. Wie zich afzondert, zal daar misschien enige tijd profijt van hebben, maar de natuur laat zich niet dwingen - de afgezonderde zal vroeg of laat hunkerend uitzien naar een ontmoeting met de ander. Dat de mens een kuddedier is, werkt in zijn voordeel. Het helpt hem de dingen die in het leven gebeuren te dragen. De ander kan hem tot steun en bemoediging zijn, ervaringen die meestal pas gaan tellen als de mens met leed geconfronteerd wordt. Juist dan verlangt hij anderen in zijn nabijheid. Maar evengoed als zijn hart zwelt van geluk en hij dat zou willen uitschreeuwen. We zijn nu eenmaal voor elkaar geschapen, de natuur heeft het zo met ons geregeld....
ontluikende lente nieuw leven breekt open vreugde alom
In de lente lijkt het alsof verdriet niet bestaat. De lente is kleurrijk, fris, jong, hoopvol, kortom, de lente lijkt alles wat ons in de winter donker, kil, deprimerend en verdrietig maakte, weg te vagen. Ervoor in de plaats gaan lauwe winden waaien, dwarrelen de eerste zoete bloemengeuren onze luchtwegen binnen, besproeien malse voorjaarsbuitjes alles wat groeit en bloeit en voltrekt zich een metamorfose in de ons omringende natuur die ons elk jaar opnieuw weer aangenaam verrast. Misschien hebben we de lente zo hard nodig om alle oude, woekerende wintergedachten en -gevoelens van ons af te schudden, ons schoon te laten regenen, nieuwe geuren in te ademen om onszelf nieuwe kansen te geven....
de lente in aantocht klokkenluidertje van hoop op nieuw leven
Als de eerste narcisjes hun kopjes boven de koude grond uitsteken, voelt dat als een belofte, ook al komen daarna de koude, natte dagen nog. Die kleine gele bloemkelken lijken ingekleurd door de lentezon zelf, ze zijn de blijde boodschappers voor ons en verkondigen met luide stem: "De winter is voorbij, nieuw leven wordt geboren!" En... wie raakt er niet ontroerd als hij aan nieuw leven denkt... kleine vogeleitjes die uitkomen... jonge poesjes die bij de moederpoes drinken... pasgeboren kindjes in de armen van hun mamma.... Elk jong nieuw leven maakt iets in ons wakker dat blijmoedig stemt, hoop geeft. Laat de narcisjes hun boodschap maar uitschreeuwen!
Dit geldt waarschijnlijk niet voor ieder die dit leest. Persoonlijk geloof ik in Gods werkzame liefde in ieder mens en in de vrije wil van diezelfde mens om te kiezen voor het goede of het kwade in zichzelf. In feite maakt het niet uit of ik het Gods geest noem die me verwarmt of de liefde van de mensen met wie ik leef. Belangeloze naastenliefde, dat is zeker, kan het leven van ieder mens in positieve zin veranderen. Wie eenmaal ontdekt heeft dat belangeloos liefhebben ontzettend rijk maakt, zal niet meer anders willen. Ik noem het Gods werkzame liefde die in me brandt als een lekker warm kachelvuurtje. De ander zal het niet relateren aan een Godsbegrip. Geeft niks, als het er maar mag zijn. Wie openstaat voor liefhebben zonder vooroordeel, gaat ruimer naar de wereld kijken en wordt er zelf gelukkiger van.
samen onderweg naar alles wat God ons geeft aan vreugde en vrede
in vriendschap delen met elkaar in zoveel rijkdom
De wereld wordt nooit zoals jij het graag zo willen. Vrede voor ieder mens op aarde is voorlopig nog ondenkbaar. Je zou de lat onbereikbaar hoog leggen als je dat zou nastreven. Maar als je in je directe omgeving de ander in vriendschap laat delen, niet alleen in je verdriet, teleurstelling of pijn, maar ook in de dingen die je vreugdevol stemmen, in datgene wat je innerlijk vredig maakt, dan creeer je wellicht een kleine wereld van vrede om je heen waarbinnen het goed leven is. Dat is pas échte rijkdom.... Die wens ik iedereen toe.
tere verwondering over zoveel natuurlijke schoonheid binnen handbereik
We worden dikwijls zo in beslag genomen door onze dagelijkse bezigheden en beslommeringen dat we vergeten om ons heen te kijken en ons oog te laten vallen op de kleine mooie dingen in onze directe omgeving. Een paar verdwaalde krokusjes in het ruwe gras, een bosje narcissen vlak voor het dichte struikgewas, blauwe druifjes links van de bijkeukendeur.... Een paar stoeiende merels dicht bij het woonkamerraam, enkele hupse konijntjes in de eenvoudige natuurtuin, de eerste zangvogelgeluiden bij het slaapkamerraam.... Wie hier oog voor heeft, zal elke opkomende neiging om terneergeslagen te zijn, uit zich weg voelen stromen als brak water. Ervoor in de plaats gaan de kijk- en luisterantennes op scherp en stijgt het genietergehalte tot ver boven het vriespunt.
bodembloempje kracht en schoonheid samen gebundeld tot één sterk signaal: mens, durf te leven!
Kleine mensen, en dan bedoel ik mensen die om een of andere reden in de maatschappij niet opvallen en zelfs het gevoel hebben een beetje buitenspel te staan, raken van lieverlee vervreemd van de wereld om zich heen. Dit kan gebeuren door ziekte, handicaps en de sociale gevolgen ervan, die vaak schrijnend zijn. In zo'n situatie kunnen de kleinste bloempjes in onze natuur die naar aandacht en liefde hunkerende mens opbeuren, moed in spreken. Want... als zulke kleine bloempjes als wilde viooltjes de kracht hebben om door barrières heen te breken om hun volle schoonheid (ook al ís die klein en nietig) te ontplooien, dan kan de mens met al zijn beperkingen dat ook. Innerlijke schoonheid houdt zich niet eeuwig schuil, vroeger of later komt die met een kracht naar boven waar geen enkele barrière sterk genoeg voor is. En ik geloof erin dat in ieder, maar dan ook in íéder mens dit soort schoonheid aanwezig is.
Het woord 'parasiet' staat in de Dikke van Dale vermeld als 'iemand die ten koste van anderen leeft'. En 'dier of plant, levend op of zich voedend ten koste van andere levende wezens'. Dat klinkt zeer ongunstig en toch is het in de natuur een veelvoorkomend en vaak ook bijzonder mooi verschijnsel. Het kan de prachtigste structuren opleveren die mij als mens in vervoering brengen. Wie regelmatig in de bossen gaat wandelen, zal vaak genoeg zien dat allerlei levende organismen zich meester maken van omgevallen bomen, oude boomstronken, ja, alles wat de bosbodem bedekt. Het is geen prettige gedachte dat in de natuur elk levend wezen bestaat bij de gratie van een ander levend wezen. Maar zo is het nu eenmaal, dieren eten elkaar op, vreten zich in de ander om zichzelf te voeden en in de bomen- en plantenwereld is dat net zo. Misschien is het interessant eens na te denken over hoe wij hierin als mens participeren... we zouden tot ontstellende ontdekkingen komen en een heleboel van ons meerderwaardigheidsgevoel ten opzichte van de planten- en dierenwereld verliezen....
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
