voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
17-05-2007
zoeken
zoeken naar leven is broos als het leven zelf vrede sluiten met alledag is uitkomen bij het ultieme geluk
Ieder mens is zoekende, ook de mensen die zeggen dat dit niet het geval is. Geen mens stelt zichzelf nooit eens de vraag: wat doe ik hier eigenlijk op deze aarde. Zoeken naar de zin van het bestaan is zeer wisselend en daarom ook heel broos. Maar ik denk dat vrede sluiten met de alledaagse dingen een mens heel rustig kan maken en uiteindelijk zelfs erg gelukkig. Wie ooit zelf getroffen is door ziekte of ander leed, zal het hunkerend verlangen kennen naar de gewone dagen, die zich voorheen aaneenregen en die men als 'saai' ervaren had. Na ingrijpende gebeurtenissen worden juist deze gewone, nauwelijks van elkaar te onderscheiden dagen het plezierigst. Misschien, wie weet... omdat ze bestendigheid vertegenwoordigen....
Veel mensen zullen me tegenspreken als ze dit lezen, daar ben ik me van bewust. Maar ik geloof hierin, God vindt alle mensen, of ze nu gelovig zijn of niet. En dan bedoel ik niet door ze te straffen met ziekte en ander leed of te 'belonen' met gezondheid en rijkdom, omdat ik persoonlijk juist niet in een dergelijke God geloof. Wel in de God die Liefde heet en die te vinden is diep vanbinnen in onszelf. Het is een kwestie van die liefde in jezelf toe te laten en vanuit die gedachte de medemens tegemoet te treden.
Het leven wordt pas echt interessant als je heel eerlijk bij jezelf naar binnen durft te kijken en alles wat je daar ziet kunt aanvaarden als specifiek van jou en van niemand anders. Meestal is dat een proces van jarenlang hard werken aan jezelf. Wie zover komt, wie zichzelf aanvaardt zoals hij is, heeft ruimte geschapen om in vrijheid van binnenuit te leven. Er is lef voor nodig om alles wat er om ons heen gebeurt te beleven vanuit die ruimte in onszelf. Maar het behoedt ons wel voor een dwaaltocht in fundamentele gedragsregels, starre opvattingen en liefdeloze vooroordelen.
Misschien geloven maar heel weinig mensen me als ik zeg dat een leven met pijn en ongemak een boeiend leven kan zijn. Elk leven waarin dingen gebeuren die rechtstreeks te maken hebben met onze basale gevoelens, is zeer de moeite waard, of het nu om gevoelens van geluk, dankbaarheid, verdriet of pijn gaat. Natuurlijk lijdt niemand graag pijn, ook maakt niemand met plezier verdrietige tijden door en evenmin kan men voortdurend op de toppen der bergen leven. Hoezeer vlammende gebeurtenissen ons ook proberen te schroeien, als we omkijken, komen we vaak tot de conclusie dat die lekkende vlammen in onze richting ons leven wel zeer de moeite waard gemaakt hebben. Diepgaand, in de klassieke betekenis van het woord.
Wie de moed heeft niet te kijken en luisteren naar de ander met het hoofd maar met het hart, zal merken dat het inlevingsvermogen enorm toeneemt. Wie dit durft, verwerft inzicht in zichzelf en in wat in de ander leeft. Wie dit opbrengt, maakt het zich tot een gewoonte niet meer te kijken naar de buitenkant van zichzelf of de ander, maar door de (harde, soms zeer moeilijk te pellen) schil heen. Dat levert meestal de prachtigste beelden op. Het zal hem of haar in dank afgenomen worden en op den duur 'beloond' worden met genegenheid en vertrouwen.
Het leven voorbij laten gaan zonder in de diepte te kijken, kan ervaren worden als een heel groot gemis. Wie naar zijn eigen binnenkant durft kijken, zal ervaren dat daar heel veel verborgen schatten liggen waarmee hij een heel leven zou kunnen vullen. Zoals ons lichaam dooraderd is met onze bloedsomloop, die het kostbare zuurstof rondpompt door ons bloed en ons zodoende leef- en spierkracht geeft, al is het maar om te ademen, zo is ook onze binnenwereld voorzien van allerlei waardevolle en onmisbare gaven waarmee we ons emotioneel leven kunnen verrijken en levenswijsheid verwerven.
cirkels van leven telkens opnieuw uitkomen bij jezelf zoeken in de diepte naar verborgen gelukzaligheid die pas komt als de cirkel rond is
Wie draait er nooit eens in een kringetje rond.... Wie vraagt zich nooit eens af wat zijn leven te betekenen heeft, wat geluk nu eigenlijk voorstelt.... Wie voelt zich nooit eens verdrietig, moedeloos, terneergeslagen of eenzaam.... Dat kennen we toch allemaal, zelfs degene die zich doorgaans gelukkig voelt.... In de diepte zoeken we dan naarstig naar onszelf, naar de innerlijke vrede waar men het over heeft of naar de schier onbereikbare harmonie met de mensen en dingen om ons heen. Misschien wordt ons die pas ten volle geopenbaard als ons leven is afgerond en we onze laatste adem uitblazen. Het is zinvol te aanvaarden dat in het 'gewone' leven vrede en harmonie minder zichtbaar zijn, maar meestal toch verrassend dichtbij voor wie wil zien.
uitgebloeid getekend door het schuren van de tijd onvergankelijk mooi . . .
De paardenbloem, door veel gazonmaaiers verafschuwd, is oh zo mooi! Wie haar gouden stralenkrans wel eens goed bekeken heeft, zal ontdekt hebben hoe volmaakt elk klein kroonbladkokertje is ingeplant, alsof Gods zorgzame hand ze zelf één voor één in haar stengelknop heeft gestoken. En als diezelfde paardenbloem enkele weken dan hier dan daar haar verfijnde gouden bloemblaadjes heeft doen stralen in het zonlicht, staat ze opnieuw mooi te wezen met haar pluizenbol, nieuw leven dat ze kwistig uitstrooit en in de vorm van duizenden en duizenden zaadpluisjes laat ronddwarrelen in de zachte lentewind.
betoverend mooi deze hemel vol regenboogkleuren een wereld van dromen onttrokken aan een bestaan achter de kleurloze werkelijkheid van alledag
De mens is een gewoontedier, hij leeft in patronen en wijkt daar moeizaam van af. Soms kan hem de (ogenschijnlijke) kleurloosheid van zijn bestaan terneerdrukken. Hij zou willen wegvluchten uit de patronen die er zo vast ingesleten zijn. Meestal vlucht hij toch niet, daarvoor is hij te trouw aan zichzelf. Maar als de dageraad ten einde komt, als de zon achter de kim verdwijnt, kan zijn gemoed ineens verrast worden door de uitzonderlijke schoonheid van waar hij misschien te weinig naar kijkt: de hemel....
na het sterven dat tot humus werd ontwaakt nieuw leven herrezen als uit het niets dat altijd was en eeuwig zal zijn
In de herfst vallen de bladeren, ze spreiden zich uit over de aardbodem en worden door minuscuul kleine organismen langzaam vermalen tot vruchtbaar voedsel voor wat groeit en bloeit. Bomen, struiken, planten en bloemen lijken gestorven of uitgewist. Maar niets gaat verloren in de natuur. Alles wordt hergebruikt, ook al zien wij dat niet met het blote oog. Er is altijd het niets dat wij zien en het leven dat zich er onder schuilhoudt en tot onze blijde verrassing elk jaar weer tot uitbarsting komt.
bronzen tekens in samenspraak met groei en bloei weer en wind als een stil gebed
Bronzen beelden, zeker de symmetrisch abstracte beelden van Joep, zijn tekens. Ze verwijzen ergens naar, roepen iets in ons op, appelleren rechtstreeks aan gevoelens die in ons leven. Zoals weer en wind en alles wat groeit en bloeit in de natuur onze stemmingen beïnvloeden, onze verwachtingen dimmen of juist opvoeren. Ze staan er mooi te wezen, de bronzen beelden, die opgerichte tekens, in harmonie met hun natuurlijke omgeving, als een stil gebed.
seizoenen trekken eeuwig aan ons voorbij vruchtbaar rijk en gul in ruimte en tijd geheel belangeloos
Zoals de seizoenen die ieder jaar voorbij trekken, zo voltrekt zich ook in het leven van ieder mens de cyclus der seizoenen. De lente van de jeugd, de zomer van de volwassenheid, de herfst van de vruchten die men kan plukken als men in de gezegende jaren van de middelbare leeftijd is gekomen en de winter van de rust en de stilte die zoetjes zijn neergedaald in het leven van de oudere mens. Met alle stormen, regens, droogteperiodes, warmte en koude die de seizoenen van het leven gekenmerkt hebben. Eéns wordt de boom geveld, ééns verwelkt de bloem en zal haar broze stengel breken.... Hier kan niemand invloed op uitoefenen, de cyclus der seizoenen voltrekt zich in ieder mens, rijk of arm. Dat is de grootste rechtvaardigheid in een mensenleven....
schelpen rapen aan de stranden golven van de zee hebben ze geplooid geëtst en doorkliefd eeuwen liggen erin weerspiegeld
Mijn oudste broer is vorige week overleden. Hij was 76 jaar oud en de tand des tijds had zijn lichaam geplooid, geëtst en doorkliefd. In zijn ogen lagen de laatste weken eeuwen van tevredenheid en geluk weerspiegeld. Zoals de schelpen in de zee het dierbaarste herbergen, namelijk het leven, zo koesterde mijn broer wat hem het dierbaarst was: zijn vrouw, zijn kinderen, zijn kleinkinderen, kortom - leven, zíjn leven voortgeplant in dat van zijn kroost. Schelpen vertegenwoordigen tegelijk het ruisen van de eeuwige branding en de diepe stilte van de eeuwige tijden. Mijn broer heeft de overstap gemaakt naar de diepe stilte van eeuwige tijden.... Vrede zij met hem.
Wit de kleur van de hoop de zuiverheid de belofte de verwachting de opstanding uit de doden de komst onder de levenden
Pasen het feest van de Bevrijding
Als Christenen vieren wij Pasen als het feest van Jezus Christus die is opgestaan uit de dood. Men hoeft geen Christen te zijn om te begrijpen dat opstaan uit de dood ook een veel bredere betenenis heeft. Men hoeft maar om zich heen te kijken om te zien dat uit schijnbaar levenloze bomen en struiken het leven met een kracht naar buiten welft alsof het door geheime krachten wordt voortgeduwd. Weilanden die er als voor dood bij liggen, zijn de volgende ochtend bezaaid met goudgele bloemen en wie heel goed kijkt ziet dat alles wat wij voor dood gewaand hadden al de glans gekregen heeft van leven, nieuw leven, ontwaakt uit de dood. Zoals wij, mensen, die eindelijk zo ver gekomen zijn dat we ons verdriet een stil plekje konden geven, waardoor we ineens zo'n sterke impuls tot leven ontvingen dat het in onze ogen te lezen staat.
Amarilles, bloemkelk die zich na lange verborgen strijd in het duister van de aarde volledig opent om ons in haar levenskracht te doen geloven
Soms maken we het mee dat we iemand na lange tijd weer ontmoeten en verrast zijn door de veerkracht die deze mens uitstraalt. We wisten dat hij ziek was en meestal in het verborgene leefde, tussen zijn eigen vier muren of die van een hospitaal. Na lange tijd is hij weer in ons midden, terug van heel ver weg geweest en energieker dan ooit tevoren. Alsof hij samen met de wortels van zijn bestaan een harde strijd in het duister heeft doorstaan en nu van pijn geheel bevrijd is. Misschien vergaat het ons op deze wijze als we gestorven zijn.... Misschien is ons lichaam niet meer (maar ook niet minder!) dan de wortel van ons bestaan hierná en wie weet bloeien we dan open als de mooist bloeiende bloemen hier op aarde, getooid met een niet te evenaren schoonheid....
de positieve kracht van het lijden is dat de ander zich er liefdevol over ontfermt
Wie zelf al eens op een of andere manier met lijden is geconfronteerd, zal zeker dezelfde ervaring hebben als ik: dat de mensen om je heen zich liefdevol naar je toekeren en er alles aan willen doen om je in het lijden te verlichten. En dan maakt het niet uit om welke soort van lijden het gaat, de ander wil je nabij zijn en troosten, bemoedigen, verlichten, ja, alles voor je doen om je het lijden zo dragelijk mogelijk te maken. Dat is de positieve kracht van het lijden. Dat het in de ander die oerkracht aan liefde aanboort en het mogelijk maakt die te laten zien, zonder gêne. Schrale troost...? Nee, voor mij niet.
ouderschap extra dimensie leven tot in de diepte van onze ziel tot aan de oorsprong van ons bestaan
Wie ooit zelf een kind gebaard heeft, wie ooit zijn pasgeboren, nog vochtige zoon of dochter in de armen gedrukt kreeg, weet dat het ouderschap het leven een extra dimensie geeft. Alsof alles wat je tot dan toe tweedimensionaal waarnam, in het platte vlak, nu driedimensionaal is en je om alles heen kunt kijken. Een kind ontvangen gaat heel diep, het roert de teerste snaren aan van onze ziel, het voert ons naar de wortels van ons bestaan, het brengt ons terug naar de oorsprong van alle leven. De moederschoot bloeit open als een rijpe vrucht, het vaderhart geurt als een vers geplukte roos. Wat een rijkdom!
we hoeven er niets voor te doen ze bloeien zomaar in het wild verdwaald bolletje opengebroken vruchtbaar gemaakt door de lente gekust tot bloeiend paasklokje de blijde boodschap in haar gouden hart
Wat worden we door Moeder natuur toch verwend.... Al een week of twee bloeit in onze natuurtuin een verdwaalde narcis. Als het zonlicht er doorheen zeeft, is ze zo mooi, zo volmaakt in haar schoonheid.... En we hoeven er helemaal niets voor te doen, deze kleine, edele bloem bloeit zonder vragen, zonder verlangens, zonder enige aansporing, omdat de natuur deze kracht in zich draagt en die op alle mogelijke manieren uitstrooit in alles wat om ons heen groeit en bloeit. Wie laat zich níét raken door deze blijde boodschap... door dit elk jaar weer herrijzen uit de dood.... Ik wel!
soms raakt God ons zomaar aan op het scheiden van de dag vlak voor het aanbreken van de nacht
Als de zon langzaam wegzakt achter de horizon, is er heel soms die uitzonderlijke gewaarwording dat je deel uitmaakt van iets groters, iets dat niet te benoemen is en zo weldadig voelt, dat het lijkt alsof je al deel hebt aan de eeuwige gelukzaligheid. Het kan je treffen in een landschap dat je ontroert, gezangen die iets in je doen trillen dat er eerder nooit was, een gedicht dat je adem doet stokken van blijde herkenning.... Het zijn heel korte ogenblikken, je hoeft er niet eens gelovig voor te zijn, enkel ontvankelijk. Wie zulke ogenblikken kent, weet dat de gelukzaligheid echt bestaat. Als je ernaar op zoek bent, vind je haar niet, ze bezoekt jou, wanneer het háár schikt. Maar dan is het geluk ook eindeloos groot.
de jong gestorvene is als een lentebloem kwetsbaar in al haar schoonheid geknakt in de bloei, maar . . . onverwoestbaar mooi
Wie heeft het nog niet meegemaakt... een jong mens die overlijdt... plotseling, of na een zwaar ziekbed.... Dan zijn we ontdaan, jonge mensen horen niet te sterven, ook zij hebben recht op een lang leven tot in hoge ouderdom. Ja, zo denken wij. Maar... de natuur houdt daar geen rekening mee. Mensen van alle leeftijden kunnen ziek worden en sterven. Waarom is dit zo moeilijk voor ons...? Misschien omdat we vooral bij jonge mensen met de schoonheid van het leven zelf geconfronteerd worden, zij dragen toekomst in zich.... Als zij hun laatste adem uitblazen, is het alsof een mooie bloem afgerukt wordt, geknakt in haar uitbundige bloei.... Daar verzet ons hele hart zich tegen, de schoonheid van die bloeiende bloem mag niet verwoest worden . Wie ooit de dood van een jong mens van nabij heeft meegemaakt, weet God zij dank dat schoonheid niet vergaat. De herinnering aan die jonge mens is onverwoestbaar mooi....
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
