voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
28-01-2007
nieuwe wegen banen
nieuwe wegen banen om het ultieme geluk te vinden dat altijd verborgen lijkt in diepe gronden
Ieder mens leeft met idealen. Dat begint al heel jong, men kiest een studie of ambacht voor de toekomst en maakt zich een voorstelling van hoe het leven er dan uit zal zien. Men maakt niet altijd de juiste keuze, soms komt men tot de ontdekking dat het roer helemaal óm moet, wil men een gelukkig leven kunnen leiden. Dan gaat men wederom naarstig op zoek naar nieuwe wegen. Soms moet men er ontzaglijk diep voor graven (in zichzelf) om de weg naar het echte geluk te vinden, naar de diepe tevredenheid met het herwonnen levensgeluk....
winter winterstil is de wereld vredig stil buiten stil binnen stil stil alsof de wereld nog maar net geschapen is . . .
Als het gesneeuwd heeft lijken alle hobbels en bobbels van de aardbodem weggevaagd. Het witte, nog onbetreden, ongerepte sneeuwlandschap wekt herinneringen op aan vredige tijden. Ernaar kijken voelt als volmaakte stilte, stilte buiten, in die weidse witte wereld en binnenin je.... Alsof nooit eerder iemand de aarde heeft betreden... nooit eerder jouw ziel heeft gekwetst.... Volkomen rein, een nieuwe wereld die nog maar net geboren is en die je niet wilt bezoedelen met jouw voetstappen, om de ontroerende schoonheid ervan voor eeuwig te bewaren....
Bruggen fascineren me. Ze zijn de oversteek van de ene bestemming naar de andere, de rechte weg er naar toe; symbool van elkaar de hand reiken óver barrières heen. Mensen kunnen elkaar verdriet doen, pijn en daarna volharden in boosheid, wrok en verbittering. Zo voelen ze zichzelf steeds verder van elkaar wegdrijven, weg van die ene uitgestoken hand waarmee fouten vergeven kunnen worden, begrip voor het waarom van hun gedrag kan groeien, vrede kan herademen.... Bruggen laten ons zien dat voor wie wil het schier onmogelijke toch mogelijk is. Elkaar de hand reiken... óver poelen van verdriet en pijn, wrok en verbittering heen.
koolmezenacrobatiek zaad voor nieuw leven doorgegeven
overleven sterke natuur
Elk jaar zien we weer uit naar de lente. Na korte midwinterdagen en lange avonden, koude nachten en kille ochtenden verlangen we naar een beetje zonnewarmte, helder licht en frisse buitenlucht. Vogels, tot en met de kleinste toe, hebben een verenpak dat ze warm houdt en tegen dat de eerste tekenen van de komende lente zichtbaar worden om ons heen, verschijnen ze, de koolmeesjes voorop. Acrobatische toeren halen ze uit om zaadjes te eten uit de bolletjes die wij uit mededogen de hele winter lang in onze bomen hingen. Ze zijn de voorbode van nieuw leven dat op uitbarsten staat. Wat gestorven leek wordt weer tot leven gewekt. In ons staat iets op dat hoop heet en ons verlangend doet uitzien naar opdoemende verten in het hernieuwde licht.
wegen gebaand leven structuur gegeven thuisgekomen bij de Vader
Niet iedereen is gelovig. Steeds meer mensen keren hun van huis uit meegekregen religie de rug toe en kiezen hun eigen wegen om tot zinvol leven te komen. Toch zoekt ieder mens. Toch wil uiteindelijk ieder mens ooit 'thuis' komen. Waar? Bij wie? Dat kan niemand voor de ander invullen. Het is wellicht een stil, door de meeste mensen levenslang onuitgesproken verlangen dat leeft in de diepste diepten van hun ziel. Ik noem het 'thuiskomen bij de Vader' omdat ik wel trouw gebleven ben aan mijn van mijn ouders ontvangen geloofswaarden. Maar het betekent voor mij hetzelfde als voor ieder zoekend mens: vrede vinden met mezelf, aanvaarden dat ik ben wie ik ben. Geen strijd meer om wie ik ben. Het duurt waarschijnlijk een heel leven lang....
breekbare geest met blindheid geslagen vervreemd van zichzelf
angst zoekt een uitweg
Men is geneigd van zichzelf te denken dat men gezond van geest is. De meeste mensen zijn het ook. Toch kan, door toevallige gebeurtenissen of anderszins, de geest zichzelf verliezen, diezelfde mens het spoor helemaal bijster zijn. Alsof ergens boven in het hoofd een werktuig al zijn hersencellen doormidden heeft gezaagd en ze daarna anders heeft gerangschikt. Dan voelt die mens zich als vervreemd van zichzelf. Ziet zichzelf aan in de spiegel en herkent zijn spiegelbeeld niet meer, geslagen met blindheid voor wie hij was... vóór.... Vóór die éne gebeurtenis. Vóór dat éne weten.... Vóór.... Angst zoekt een uitweg. Ja, hij weet - niemand kan hem helpen, zelf moet hij zijn hersendeeltjes weer rangschikken zoals het hoort. Maar... hoe?
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
