Iedereen kent wel het verhaal van het lelijke jonge eendje. Zo is er onder de bloemen in de vrije natuur de paardebloem, miskend en veracht door velen. Maar oh... wat is een groen weiland mooi als op een vroege lenteochtend alle paardebloemen in bloei staan en de weide helemaal goudgeel kleuren! Zo kunnen we ons ook vergissen in mensen…. Soms blijkt iemand die we nauwelijks opmerkten, voor wie het niet de moeite waard leek ons in te spannen, ineens een verrassend boeiende persoonlijkheid te zijn, een mens met verborgen talenten die de wereld kleur geven. Wie door het vernislaagje heen durft te kijken, ziet pas echt hoe mooi de ander kan zijn....

Als men er rotsvast in durft geloven dat de ander zich liefdevol over haar/hem zal ontfermen als men in de problemen komt, kan men zich in vertrouwen aan de ander overgeven. Meestal zal dat iemand zijn die hem/haar het meest nabij is - de echtgenote, het maatje, de kinderen en/of heel misschien hier of daar een fijne vriend of vriendin.... Wie zo iemand in het leven heeft, kan zichzelf een rijk mens noemen.

Pas als mensen in hun eigen beschermde wereld met leed geconfronteerd worden, herinnert ze dit aan de tijd waarin om alles nog gebeden werd. Tot God, tot Jezus Christus, tot alle Engelen en Heiligen in de Hemel…. Er werd het meest gebeden om angst te bezweren en het noodlot af te wenden. Het gebed om 'verhoring' was traditioneel en voorbehouden aan Christelijke bevolkingsgroepen. Nu bidt ieder van ons, vanuit een religieuze wereldbeschouwing of niet, op een eigen, persoonlijke manier.
Elk mens leert vroeg of laat het fenomeen kennen: leven tussen hoop en vrees. Dan is er onzekerheid over wat komen gaat, angst voor het onbekende, voor ziekte en dood…. Soms duurt dit een lange tijd en is er geen enkele garantie op voorspoedig herstel. Dan kan vertrouwen in iemand - wie die iemand is, is niet van belang - weldadig inwerken, hoop doen groeien. En ik weet dat hier bidden echt helpt.