voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
Het combineren van mooie foto's met teksten die uitnodigen tot nadenken is een bijzonder fascinerende bezigheid. Voor mij betekent het bijzonder veel, nu ik niet meer in staat ben te schilderen. De computer en mijn digitale camera zijn mijn schilders- en schrijversgereedschap geworden. Mijn creativeit heeft een andere manier gevonden om zich te manifesteren. Daar wil ik graag de ander van laten meegenieten.
voor elke dag zomaar even een korte overpeinzing om lang over na te denken
18-03-2007
bodembloempje
bodembloempje kracht en schoonheid samen gebundeld tot één sterk signaal: mens, durf te leven!
Kleine mensen, en dan bedoel ik mensen die om een of andere reden in de maatschappij niet opvallen en zelfs het gevoel hebben een beetje buitenspel te staan, raken van lieverlee vervreemd van de wereld om zich heen. Dit kan gebeuren door ziekte, handicaps en de sociale gevolgen ervan, die vaak schrijnend zijn. In zo'n situatie kunnen de kleinste bloempjes in onze natuur die naar aandacht en liefde hunkerende mens opbeuren, moed in spreken. Want... als zulke kleine bloempjes als wilde viooltjes de kracht hebben om door barrières heen te breken om hun volle schoonheid (ook al ís die klein en nietig) te ontplooien, dan kan de mens met al zijn beperkingen dat ook. Innerlijke schoonheid houdt zich niet eeuwig schuil, vroeger of later komt die met een kracht naar boven waar geen enkele barrière sterk genoeg voor is. En ik geloof erin dat in ieder, maar dan ook in íéder mens dit soort schoonheid aanwezig is.
Het woord 'parasiet' staat in de Dikke van Dale vermeld als 'iemand die ten koste van anderen leeft'. En 'dier of plant, levend op of zich voedend ten koste van andere levende wezens'. Dat klinkt zeer ongunstig en toch is het in de natuur een veelvoorkomend en vaak ook bijzonder mooi verschijnsel. Het kan de prachtigste structuren opleveren die mij als mens in vervoering brengen. Wie regelmatig in de bossen gaat wandelen, zal vaak genoeg zien dat allerlei levende organismen zich meester maken van omgevallen bomen, oude boomstronken, ja, alles wat de bosbodem bedekt. Het is geen prettige gedachte dat in de natuur elk levend wezen bestaat bij de gratie van een ander levend wezen. Maar zo is het nu eenmaal, dieren eten elkaar op, vreten zich in de ander om zichzelf te voeden en in de bomen- en plantenwereld is dat net zo. Misschien is het interessant eens na te denken over hoe wij hierin als mens participeren... we zouden tot ontstellende ontdekkingen komen en een heleboel van ons meerderwaardigheidsgevoel ten opzichte van de planten- en dierenwereld verliezen....
stilte spiegelend in oranjerood coloriet heimwee naar vroeger tijden
Soms kan de aanblik van een schilderij je ineens terugplaatsen in een andere tijd - een periode die ver achter je ligt, waarin jij niet eens geleefd hebt - en toch zoveel heimwee in je wakker maken dat het bijna als pijn ervaren wordt. Dan zou je je willen overgeven aan dromen over hoe het geweest zou zijn als jij in die oude tijd geleefd had.... Maar... niemand kan het tij keren. Elke minuut die verstreken is, ligt voorgoed achter je. De wereld om je heen verandert voordurend, ook jijzelf bent voortdurend aan verandering onderhevig, de tijd trekt haar onuitwisbaar spoor over jouw verschijning, jouw dagelijks doen en laten, jouw maatschappelijke positie en zelfs over je persoonlijke gevoelsleven. Wat is het dan mooi om heel soms éven, door iemand die je nooit persoonlijk hebt gekend, maar die wel dat éne mooie schilderij maakte, teruggeplaatst te worden in de tijd en plotseling met heel andere ogen je eigen tijd te aanschouwen....
fier spreidt Stella Maris haar armen uit haar gestalte opgericht naar de wereld die vóór haar ligt in brons gegoten levensmoed en levenskracht
Mijn man maakte dit beeld. Het staat in onze tuin, vlakbij onze woonkamer. Als ik ernaar kijk, word ik geraakt door een heel plezierige, oersterke levensdrang. Alsof het beeld een elixer bevat met de zo noodzakelijke levenssappen waar mijn onwillige lijf soms zo naar hunkert. Het is dan alsof ik word opgetild, ver weg van hetgeen me kwelt. Als ik lang genoeg naar Stella Maris kijk, is het alsof de kracht van zo'n elixer ook daadwerkelijk in me stroomt en me aanvuurt het spoor te volgen dat het beeld me wijst: de weg naar een krachtig leven. Want ook mét een lijf vol beperkingen kan ik juist dáárvoor kiezen. Dus... kijk ik elke ochtend vroeg naar mijn Stella Maris en kies elke ochtend vroeg opnieuw voor die ene weg naar leven, de weg vol kracht en moed. Ieder mens kan het, met zijn eigen vrije wil.
paarse bloemenpracht trekt stil aan ons voorbij zonder erom gevraagd te hebben zomaar... als een geschenk uit de hemel
Als de bloemknoppen eenmaal opengebarsten zijn, voltrekt zich het wonder van schoonheid dat uitbundige Lente heet. Elke bloem ontvouwt op haar eigen tijd in de cyclus van seizoenen haar kroonbladeren en laat zich gracieus heen en weer wiegen op het ritme van de wind. In de zonneschijn lijken alle bloemblaadjes diffuus doorschijnend en roepen een scala aan dromerijen in ons op. Dromerijen over een vredige wereld, waarin iedereen zonder zorg kan genieten van de schoonheid die ons omringt.... Misschien moeten we in de lente maar niet denken aan het verval dat alles wat groeit en bloeit (al is het nóg zo uitbundig) wacht.... Laten we ons maar overgeven aan ons stil verlangen naar de schoonheid van een harmonieuze wereld die zo etherisch verborgen lijkt te liggen in elke net ontloken bloem....
vlak voor het begin van een explosieve Lente in frisgroen, helderrood hemelsblauw en goudgeel in alle kleurschakeringen die denkbaar zijn staat alles wat sluimert voelbaar gespannen op uitbarsten klaar voor de nauwe doorgang naar nieuw leven
Het begin van de Lente lijkt op de periode vlak voor de geboorte van je kind. Je schoot is zwaar, je gang is vertraagd, je voelt diep van binnen iets in je gebeuren waar je geen grip meer op hebt. De natuur roert zich in al haar oerkracht binnenin je en het kind heeft zich in de positie gemanoeuvreerd waaruit het enkel nog bevrijd kan worden door het nauwe geboortekanaal in te dalen en zich met kracht een weg naar buiten te banen. Is het eenmaal geboren, dan zijn alle kleurschakeringen die in de Lente ons oog strelen niet voldoende om tot uitdrukking te brengen hoe groot het geluk is dat, net na die vreemde, drukkende pijn in je onderlijf, je hart overspoeld heeft.... Het is een vorm van geluk die nergens mee te evenaren is. Zo barsten de bladeren aan bomen en struiken uit hun wintercocon, de bloemen uit hun beschermende knoppen. Geen wonder dat zoveel mensen de lente liefhebben....
belangrijk: De foto-tjes die links van mijn meditatieve teksten staan zijn poeziekaarten: foto's met korte, poetische teksten. Ze kunnen beter bekeken worden als men er met de cursor op gaat staan, het handje ziet verschijnen en ze aanklikt. Dan komen ze (apart van de tekst) vergroot tevoorschijn en is te zien hoe ze er als poeziekaart uitzien.
voor allen die mijn site bezoeken: normaal ben ik gewend er elke dag even iets op te zetten. Als dit niet het geval is, voel ik me fysiek niet sterk genoeg om dat te doen. Geef dan de moed om nog eens te komen kijken alsjeblieft niet op, er komen tot nu toe telkens weer dagen dat het me wél lukt.... Met alvast veel dank voor jullie uithoudingsvermogen. ELS
foto's met teksten, teksten op foto's, met beide probeer ik iets tot uitdrukking te brengen dat de ander raakt.
