Er zijn veel wegen die je kunnen helpen te komen waar je zijn wilt. Wie reist, weet dat vele wegen naar Rome of naar welke andere bestemming dan ook leiden. Alle wegen volstaan, als ze maar uitkomen waar jij wilt zijn. De weg te vinden naar jezelf is moeilijker, complexer ook. Telkens als je voor een keuze staat, verandert je uitzicht zo gauw je gekozen hebt. Als zich toekomstperspectief aftekent op de weg die je kiest, is het zinvol die te gaan. Als jouw keuze je dichter brengt bij wie je denkt dat je bent, zul je merken dat je de goeie weg gekozen hebt. Telkens opnieuw sta je voor een keuze; het is de moeite je dan telkens weer af te vragen wat je voor je ziet, hoever je denkt te komen, hoe dicht je bij jezelf raakt. Wie luistert naar zichzelf zal leren wijs te kiezen.

Wie zelf ooit zwanger is geweest, zal begrijpen wat ik bedoel als ik zeg dat 'n kind meedragen in de moederschoot de vrouw het gevoel geeft intenser te leven, te ademen, te proeven van het leven zelf. Wie zich bewust is van wat zich tijdens die negen maanden in de moederschoot voltrekt, weet dat in de vrouw niet alleen de groei van het kind plaatsvindt, maar in haar een heel proces op gang komt dat haar gereed maakt voor het moederschap. Alle tot dan toe latent aanwezige moedergevoelens worden geactiveerd. Het moederinstinct ontwikkelt zich in die negen maanden tot op grote hoogte. Eigenlijk wil ze nog maar één ding: haar kind koesteren en het nooit meer verliezen. Haar kind alles schenken wat ze te schenken heeft, aan liefde, genot, ja, aan alles wat het leven zelf in zich heeft, maar het wel afschermen tegen alles dat het geluk van haar kind kan verstoren. Daar is geen enkele brug te ver voor... het leven van de jonge moeder verandert er voorgoed en ingrijpend door.

Ze ontkiemen en schieten vanzelf op, onze stokrozen. In één seizoen weten ze zich van minuscuul klein zaadje te ontwikkelen tot hoge bloemstelen met grote groene bladeren en prachtige, doorschijnend roze, witte of donkerpaarse bloemkelken. Als ze uitgebloeid zijn, komen mooie, ronde zaaddozen aan de stelen, stevige bekertjes met rond hun opening een kroontje. Elke zaaddoos bevat een heleboel kleine zaden. Eerst heeft zo’n stokroos de hele lange lente en zomer, en soms zelfs nog een tweede keer in de herfst, uitbundig staan bloeien, om vervolgens het doel van haar uitbundige bloei tentoon te spreiden, de mooie, stevige zaaddoosjes die zo eensgezind op een rijtje aan haar droge steel zitten. Zo is ze verzekerd van voortplanting en dus voortbestaan. De zaadjes liften mee op de wind of worden gegeten door vogels en ergens uitgepoept en de hele cyclus begint weer van voor af aan.
In onze kinderen zaaien wij de naastenliefde. Als het zaad ontkiemt, worden het prachtige mensen, even mooi als de stokrozen in onze tuin.

Wat zou het fijn zijn als we konden leven zoals de seizoen aan ons voorbij trekken, schijnbaar zomaar, zonder dat iets of iemand ingrijpt. Ze verglijden gewoon, zonder veel ruchtbaarheid, vanzelfsprekend, alsof dit eeuwig zo zal blijven voortduren. Daar gaat een zekere rust van uit. Dezelfde rust die rimpelloze tijden ademen, de dagen, weken en maanden die zich aaneen rijgen en voorbijgaan alsof het leven nooit meer zal veranderen, eeuwig zal voortbestaan. Maar net als stormen en regens, koude en droogte de vier seizoenen teisteren, zo komen wij er niet onderuit dat ons leven vaak niet rimpelloos is, maar wordt opgestuwd door kille winden, donderslagen bij heldere hemel of lage wolkensluiers die het zich belemmeren. Daarom is het goed elke dag die lijkt op de vorige, te koesteren.