Wie zijn partner verliest, is verdrietig, voelt zich alleen, verlaten, eenzaam in zijn verdriet en pijn omdat dit met andere mensen zo moeilijk te delen is. Het gescheiden zijn van elkaar, de onherroepelijkheid ervan, moet zwaar zijn om te dragen. Misschien is het een troost, zij het een schrale, dat gevoelens zich niet door de begrenzing van het menselijk lichaam laten weerhouden. Niemand, en zelfs onze hersenen niet, kan ons ervan weerhouden aan onze dierbaren te blijven denken, de herinneringen aan hen te bewaren in ons hart. En ook al zijn zelfs onze gedachten en gevoelens onderhevig aan chemische en elektronisch geleide processen in hart en hersenen, de illusie in gedachte voor eeuwig met elkaar verbonden te blijven, is zoet en troostend.... xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />