"Ja mevrouw , het is hier met de vloerder hé ... ge weet ik heb jullie gisteren gezegd dat ik de chape zal afmaken buiten op de straat . Nu is er een vrouwtje van schuin over de straat komen klagen over het lawaai en ze vroeg of er wel een bouwvergunning bestond . Ik zei haar dat ze ons ons werk moest laten doen en ze werd nog bozer. Ze zei dat ze naar Stedebouw zou bellen en dat die alles maar is moesten komen uitzoeken ... Nog geen twintig minuten later was er hier al iemand van de Technische Dienst , maar alles was in orde want jullie hebben een toelating verkregen van Stedebouw , dat wisten ze , alleen had die vergunning op een zichtbare plaats moeten hangen aan de straatkant . T'es daerveure dak béééél ... " zo klonk het in het Westvlaamse dialect door de telefoon .
"OOO JEEEEE ... die vergunning is hier ... ( 200 km verder van waar hij had moeten zijn ) ... ik heb die vergunning mee naar huis genomen toen ze de nieuwe ramen kwamen zetten zodat ze zeker niet verloren zou gaan tijdens die werkzaamheden en ben die vergunning nadien radicaal vergeten ... "
Ik bedankte hem en zocht daarna het nummer op van Stedebouw om alles uit te leggen maar die waren al gesloten ...
Toen mijn man binnenkwam en ik het verhaal had verteld zei hij : " Maak je maar geen zorgen , die vergunning ligt al lang terug daar in een schuif van de keuken "
Hij belde naar de vloerders en die hebben ze terug aan het raam tegen de straatkant gehangen .
Dank je wel heren ... ik zag alweer een rit van bijna 400km op en neer in het verschiet zoals gisteren , en nu hoeft het dus niet ...
Wat een miezerig weer ... en ik die dacht , ik vertrek een uurtje later om het ochtendspitsuur te ontwijken , heb toch twee keer in de file gestaan ... De eerste keer door een gekantelde vrachtwagen op de weg en op nog géén 5 km na het eerste ongeval , dan weer file voor de twééde keer ... pal in het midden van de Liefkenshoektunnel ... helemaal blok ... Deze keer doordat er een vrachtwagen tegen de wand was gereden en dwars in de tunnel stond .
Griezelig vond ik het ... Om plaats te maken voor de hulpdiensten moesten de wagens van het linkerbaanvak naar het rechterbaanvak komen ... daar stond ik dus, met aan de éne kant een muur , en aan de andere kant een kolos van een vrachtwagen ... en die kwam dicht ... dicht ...heel diiiiiicht naast mij ... ik had het er even niet mee.
Bijna twee uur heeft het stilstaan zo geduurd ...
Ik hoop maar dat de inzittende van die verongelukte vrachtwagens het er goed vanaf hebben gebracht en wens hen van hieruit van harte beterschap toe .
Vandaag heb ik het grootste gedeelte van de dag ziek en draaierig op de bank gelegen .
Niet door de schuld van het lekkere eten van de BBQ van gisteren ... maar wel door de bijbehorende drank ...
Het begon met witte martini , vervolgens enkele flessen koele witte wijn uit de Bordeaux streek , afgewisseld met wat hoeveelheden water, om toch vooral maar gene kater te krijgen . Maar het mocht niet baten ...
Het " kattebeest " kwam me toch opzoeken .
Ik beloof het vandaag hierbij plechtig : ... ik zal nooit meer beneveld wezen ... ;-)
Op een berg liep een smal en gevaarlijk pad. Het was zo smal dat men elkaar niet kon passeren. Op een dag ontmoetten twee ezels elkaar op dat pad ... Ze bekeken elkaar vol wantrouwen en gingen met elkaar discusiëren ...
"Hoor eens ..." zei de eerste ezel "... ik wil daarheen waar jij juist vandaan kwam , ga eens uit de weg en laat mij er door ".
"Geen sprake van ... " antwoordde de tweede ezel "... ga zélf uit de weg anders duw ik jou misschien nog naar beneden ".Geen van beide ezels gaf toe ... Ze begonnen te vechten , vielen van het smalle pad en verdwenen in de diepte ...
Een paar dagen later kwamen twee geitjes elkaar op dezelfde weg tegen Ook zij keken elkaar aan en onderzochten de mogelijkheden om elkaar te passeren ... Ze gingen er bij zitten om over een oplossing van hun probleem na te denken.
"Luister, ik heb een idee ..." zei de ene geit tegen de andere. " Ja, wat dan ...? " " Laten we eenvoudig omkeren en weer naar huis gaan. Dan hoeven we niet met elkaar te vechten en er beide onder te lijden ".
En zo deden de beide geiten ...
Op een andere dag troffen twee schapen elkaar op dat smalle bergpaadje. Ze groeten elkaar beleefd , gingen er bij zitten en al pratend zochten ze een uitweg in deze moeilijke situatie ...
" Ik heb het ... ! " zei tenslotte het ene schaap . " En wat doen we ... ? " vroeg het andere schaap.
" Ik ga op het pad liggen ... dan stap jij op mij en gaat over mij heen ... dan sta ik weer op en kunnen we beide onze weg vervolgen ".
Hiermee kon het andere schaap instemmen en zo gingen ze veilig op het smalle pad aan elkaar voorbij ... omdat één van de schapen bereid was om voor één keertje over zich heen te laten lopen ...
Het gevolg was een zak vol met kleding en accessoires die of te klein, of uit de mode, of te verwassen waren en spullen waarin ik mezelf écht niet meer zag lopen .Natuurlijk werd ik ook geconfronteerd met mijn missers ... Ik bedoel hiermee géén dingen die ik kwijt was ... maar dingen die ik bijna of niet gedragen heb en die nu met een zwaai in de zak van Spullenhulp zijn verdwenen . Ik hou me voor dat wannneer ik de volgende keer ga shoppen , toch maar wat kritischer zal zijn ...
... heb nog veel werk ... ik wil vandaag ook nog de kleerkast eens nakijken of er niets mee kan met Spullenhulp ... Die komen morgen hier de zakken afhalen .
Vanmiddag reed ik van de winkel naar huis ... zie ik daar plots een geel mannetje langs de kant van de weg staan huilen .Ik stop ... ga er naar toe en vraag wat er scheelt .
" Ik ben geel, kom van Mars en heb honger ... " zei het mannetje.
" Tja ... " zeg ik ... " een boterham kan ik je wel geven maar verder kan ik je spijtig genoeg niet helpen ."
Ik gaf hem een boterham en na nog een paar troostende woorden reed ik verder .
Even later zie ik aan de weg een rood mannetje staan huilen .
Weer stop ik en vraag wat er scheelt .
" Ik ben rood, kom van Venus en heb dorst ... " zei dat rode mannetje. " Tja ..."zeg ik tegen hem : " ik kan je een blikje cola geven , maar verder kan ik niet veel voor je doen ". Ik geef hem een blikje cola , probeer hem wat te bedaren en rij verder ...
Even verderop zie ik een blauw mannetje langs de weg staan ...
Enigzins geïrriteerd stop ik weer , ga naar het mannetje toe en zeg :" Zo blauwe ... van welke planeet kom jij en wat wil je van me hebben ...? " Uw rij - en kentekenbewijs graag " antwoordt het mannetje.
Op 15mei 1940 ging het eerste paar nylonkousen over de toonbank. Een mijlpaal, want voortaan zouden vrouwenbenen in de damesmode de sensuele plaats krijgen die ze verdienen. Nylons hadden het lang niet altijd makkelijk in hun 65-jarige bestaan, maar de zomermode van 2005 biedt de vrouw weer de kans om volop te genieten van dat fijne gevoel om je been . Wil je weten hoé , klik dan op de foto ...
't is maar dat jullie het weten hé ... ( knipoogje )
Het is al bijna middag en ik heb nog geen tijd gehad om een logje te maken .Soms zou ik een paar éxtra armen moeten hebben , zoals een inktvis ... Eigenlijk is het mijn eigen schuld een beetje , want gisteren heb ik niet veel gedaan en dat moet ik vandaag bekopen . Eigen schuld , dikke bult zeggen ze bij ons ...
Er was eens een jongetje ... dat speelde in een boom Hij streelde de bladeren het leek wel een droom.
En zat alles hem tegen ... dan klom hij heel hoog tot helemaal in het topje waar de ellende niets meer woog .
De boom hield zielsveel van het jongetje, dat elke dag naar hem toekwam. In de herfst raapte de jongen trouw alle blaadjes op. Daarvan maakte hij een kroon en als een echte heerser liep hij dan door het woud. Op het einde van de zomer klom het jongetje in de boom. Hij ging dan hoog in de kruin zitten en smikkelde van de appels die hij onderweg had geplukt. In de winter wreef het jongetje over de bast van de boom om hem wat op te warmen. In de lente speelden de boom en het jongetje verstoppertje. En als het jongetje van al dat spelen te moe werd, deed hij een heerlijk dutje in de schaduw van het fonkelnieuw, helgroene bladerdek.
De tijd ging voorbij en ze waren allebei heel gelukkig.
Het jongetje werd ouder en deelde al zijn geheimen met de boom. Onder zijn takken gaf de jongen al heel snel zijn eerste liefje het eerste kusje. Van toen veranderde er wat. De boom bleef meer en meer alleen ...
Op een dag kwam de jongen eindelijk terug. De boom was blij en zei: Kom, mijn kind, klim nog eens in me en zet je neer op één van mijn takken. Eet wat appels in de schaduw van mijn bladeren. Speel en wees gelukkig.
De jongen antwoordde: Hela, let eens op je woorden! Ik ben geen kind meer! Ik hou niet meer van klimmen en spelen. Ik heb nu andere dingen nodig en moet me op een andere manier amuseren. Ik heb geld nodig. Als jij er hebt, geef het dan maar.
Het spijt me verschrikkelijk, zei de boom, geld heb ik niet. Mijn bladeren en mijn appels zijn alles wat ik heb. Pluk mijn appels, breng ze naar de stad en verkoop ze. Zo kan je geld verdienen. Dat maakt je misschien gelukkig.
De jongen deed wat de boom voorstelde. Hij klom in de boom, plukte de appels en bracht ze naar de stad. Hij verdiende geld en de boom was gelukkig.
De tijd ging voorbij... en de jongen, die ondertussen een jongeman was geworden, daagde niet meer op. De boom treurde .
Een hele tijd later kwam de jongeman toch weer bij de boom. De boom trilde van blijdschap en zei: Kom, mijn kind, klim nog eens in me en geniet zoals vroeger.
Ik ben gehaast, bromde de jongeman, ik heb geen tijd om in bomen te klimmen. Ik wil een huis bouwen. Een warm nest, een comfortabele thuis. Daarna ga ik op zoek naar een vrouw om uiteindelijk te trouwen en kinderen te krijgen.
Ik kan jou geen huis geven, glimlachte de boom, maar je mag mijn takken afzagen. Daarmee kan je een huis bouwen. Hopelijk ben je dan heel gelukkig.
En de jongeman zaagde alle takken van de boom. Hij bouwde er een huis mee. De boom, die nu nog alleen maar een kale paal was, glunderde ...
De tijd ging voorbij en de jongeman werd een man. Hij zette geen voet meer in de dichte of wijde omgeving van de boom. Het was net of hij de boom helemaal vergeten was.
Na vele jaren kwam de man toch weer bij de boom. Die was intens gelukkig en fluisterde: Kom, mijn kind, klim nog eens in me en speel een beetje.
Och, zei de man, ik ben toch veel te oud en te triestig om nog te kunnen spelen. Als ik een boot had, dan zou ik heel ver wegvaren. Dàn zou ik wel gelukkig zijn. Heb jij een boot?
Hak mij om en gebruik mijn stam voor jouw boot, antwoordde de boom. Vaar daarmee over de zeeën en de oceanen. Ik wil dat je heel gelukkig wordt.
De oudere man hakte de boom om. Alleen de stronk bleef over. Hij maakte een boot en voer weg. De boom bleef achter ...
De tijd ging voorbij en na vele jaren kwam de man, een kromme grijsaard, opnieuw bij de stronk.
Het spijt me, mijn kind, zei de stronk, maar nu heb ik echt niets meer om te geven. Ik heb geen appels meer.
Geeft niet ... zei de grijsaard zacht, ... mijn tanden zijn niet meer sterk genoeg om appels te eten.
Ik heb ook geen takken meer ... zei de boom. Geeft niet ... zei de grijsaard zacht, ... ik ben nu te oud om op takken te zitten, mijn rug zou te veel pijn doen.
Ik heb zelfs geen stam meer ... zei de boom. Ach ... ik ben té moe ... fluisterde de grijsaard, ... te moe om nog op een stam te kunnen klimmen.
Wat vind ik het spijtig... zei de boom, ...dat ik nu echt niets meer heb om jou aan te bieden. Het enige wat van mij over blijft is een oude, verweerde wortelwirwar. Sorry ...
Ik heb niet veel meer nodig dan een steuntje om op te zitten ... zei de grijsaard zacht, ... een kalm en stil hoekje om te rusten.
Als dat zo is ... zei de stronk, terwijl hij diep adem haalde en probeerde om er zo sterk mogelijk uit te zien, ... dan kan ik je toch nog van dienst zijn. Kom op mij zitten en rust.
Geen ogenblik later lag de grijsaard zalig te ronken in de warme wortel-armen van de boom ...
Beste bezoeker ... Naar aanleiding van al die perikelen omtrent " de vete " tegen het seniorennet heb ik de muziek van mijn blog voor alle zekerheid ( ... tijdelijk ...? ) verwijderd ... Hopelijk laten ze ons en vooral de Webmaster nu met rust ...
Naomi had op dinsdag een vrije schooldag dus konden we lekker een dagje langer aan zee blijven en hadden we ook geen last van de file op maandagavond want die was weer de moeite zagen we op het nieuws .
Een hele prettige ervaring was het wél wanneer de drukte aan de kust was weggeëbt ... bijna geen toeristen meer en de plaatselijke bewoners hadden hun dagelijkse verplichtingen zodat het leek of wij de ganse kust en de bijbehorende faciliteiten bijna voor ons alleen hadden ...
Het was àf ...
Dingen die ik leuk vond :
-onze wandelingen ...
-de terrasjes ...
-uit de wind liggen genieten van de zon ...
Gekke dingen gedaan :
-in de speeltuin met Naomi op "de spin" geweest ... ik zàt , Naomi draaide de spin "keihard" in het rond ... ;-)
-onze knaloranje petanquebal kunnen zoeken die ons Moomeke ( Naomi ) met een fikse zwaai over het muurtje had gekieperd en in een haagje was terechtgekomen ... althans we zàgen hem daar vallen , maar toen we gingen kijken lag hij daar niet meer ... het pleintje lag op een helling en onze bal was een flink stuk naar beneden gerold .
-getennist ... met een fikse wind ... hihihi ... en niemand merkt mijn geklungel op door de wind ... ;-)
Dingen waar ik extra geld heb aan uitgegeven :
- een strandcabineke vastgelegd voor de ganse maand Juli ...
Dingen die ik niet mag vergeten :
- dat het briefje van het voorschot in mijn zwarte portefeuille zit ... ;-)
Mannen zonder gezicht is één van Heinz G. Konsaliks bekendste romans. Hij schreef vijf jaar aan dit meesterwerk, wat resulteerde in een zeer aangrijpend boek over de waanzin van oorlog.
Op kasteel Bernegg, dat tijdens de oorlog als veldhospitaal is ingericht, worden mannen verpleegd die allen dezelfde verwondingen hebben : een ernstig verminkt gezicht ...
In de winter van 1944 wordt de jonge sergeant-majoor Erich Schwabe binnengebracht, hij leeft ... maar zijn gezicht is gruwelijk verminkt. Erich wordt meerdere keren geopereerd en krijgt een compleet nieuw uiterlijk ... maar de terugkeer naar zijn eigen leven zal een lange en moeizame strijd worden.
In deze diepontroerende roman schets Konsalik het leven van mannen en vrouwen, in onvoorstelbaar moeilijke omstandigheden ...
Deze slagzin spookte door mijn hoofd vanmorgen ...want door mijn verkoudheid heb ik maar weinig eetlust.
Normaal eet ik enkel zacht fruit , zoals Druiven , Kiwi's , Bananen enz. maar door het lange weekend , hadden we enkel nog maar appels in huis .
Om toch de nodige energie binnen te hebben , dacht ik , ik neem dan maar een appeltje.
Nu was ik al meer dan een kwartier bezig met dat appeltje .... ik kreeg hem niet op !
Ik vond er maar weinig aan en met muizenbeetjes hapte ik er een stukje af om hem dan langs alle kanten te bekijken ... maar veel minderen van volume deed hij niet ...
Dan heb ik hem in de micro-oven geplaatst, bestrooid met wat kaneelpoeder en een minuutje later ... TING ... en ik had een warme appel .
Om alles nog compleet te maken ... een beetje slagroom erbij ... MMMMMMMMMMMMmmm ... lekker ... Toen gleed hij wél naar binnen en smaakte naar nog ...
Vandaag voel ik me niet zo lekker . Het ene moment lopen de rillingen door mijn lijf en een uur later breekt het zweet me uit ... ik heb waterige ogen en mijne neus wordt stilaan alsmaar roder en roder . Straks wanneer het donker is geeft hij misschien nog licht af ... zo rood is hij . Charmant is anders ...
Hopelijk gaat het snel weer over want ik haat het een beetje om ziek te zijn , maar ja , wie niet ...
Lang geleden toen deed ik mijn boodschappen altijd met de fiets .
Het gebeurde op een warme zonnige dag in het midden van de zomer . Ik kom de plaatselijke GB uit met twee plastieken tassen vol met winkelwaar en begaf me naar de fietsenstalling. Er stonden wel twintig of misschien wel dertig fietsen ... maar de mijne zag ik niet .. Ik kon mijn eigen ogen niet geloven ....
Ik heb er zeker vijf minuten "onnozel" staan kijken totdat het tot me doordrong ... mijne fiets was gepikt ... ! ! ! (In die tijd stonden op fietsen nog geen slot )
Ik, behoorlijk over mijn toeren ,en met mijn twee plastieken tassen met winkelwaar hup , naar het Politiekantoor aan de overkant van de parking .
Daar deed ik mijn verhaal en al vertellend werd ik steeds bozer over het feit dat ze " mijn gerief " zomaar hadden gestolen ... en het strafste van al vond ik , dat de dief er vandoor was met de fiets van een jonge moeder ... ! Dat kon je toch zien aan dat kinderzitje dat er op zat .! En ik had die fiets nodig om te gaan werken ...! En om mijn dochtertje naar school te brengen ... ! En om boodschappen te doen ... ! En om ... alles eigenlijk ... dat was toen immers mijn enige vervoermiddel !
Na de aangifte kon ik te voet naar huis . Nog steeds behoorlijk uit mijne hum deed ik de deur van de garagepoort open en wie stond daar binnen ... ??? Mijne fiets !
Toén viel mijne frank pas ... Omdat het goed weer was , en helemaal tegen mijn gewoonte in , had ik mijn boodschappen eens te voet gedaan .
Helemaal van mijn melk ben ik vlug terug naar het Politiekantoor gegaan om daar met rode kaken mijn stommiteit op te biechten .
BLUNDERS ... die hebben we allemaal en sommige zijn daar echt goed in . Wil je graag jouw blunder voor altijd kwijt ...? Laat hem hier achter via Reageer .
Genietend van het voorjaar liep ik vanmorgen door de tuin . De geur van de Viburnum lokte me naar hem toe ... ik begroef mijn neus in een tros bloemen en besloot prompt om zo voor altijd te blijven staan .
Toen ging de bel ... wég was ik met mijn goede voornemen .
Aprilse grillen. Meestal lijken die grillen erger dan de Maartse buien die ons nog een afwachtende houding doen aannemen in de tuin. Maart heeft het voordeel om ontluikend te mogen zijn. Maart is als het eerste zaadje dat in het kweekteiltje de kop opsteekt en nog alle kanten uit kan het eerste kiemplantje dat ondergronds naar boven friemelt en de grond met een groen stipje kleurt. Maart is het probeerseltje, de oefening naar de grote triomf. Maart schetst met schuchtere potloodveegjes de eerste contouren en zet hier en daar een accentje neer: klinkt het niet, dan botst het maar. Diegene die na mij komt zal wel de brokken lijmen, zo meent Maart terwijl hij met een stevige nachtelijke vrieskou alle nieuwe rozenscheutjes in de tuin velt. Maart mag de eerste wankele stapjes zetten, mag oefenen in ontwikkeling.
April mag niet meer oefenen. Hij moet zich reppen, want alles moet tijdig klaar zijn om de feestmaand Mei te verwelkomen. April kán niet talmen. Hij moet resultaat boeken, het goede voorbeeld geven, en hoge verwachtingen inlossen. April moet kleur bekennen in de tuin en hij heeft het er zwaar mee. Het ene moment zucht en kreunt April onder een bulderende wind met striemende regen en felle hagelbuien. Een tel later straalt hij in een weldoend zonnetje en loopt hij met flinke groene passen in het rond. April lengt de dagen in sneltreinvaart en laat de roep van de koekoek halverwege de maand horen. Hij wrijft de slaperige ogen uit van alle winterslapers die nog rustig bleven doordutten. Hij wenkt naar de trekvogels die volgens de biologische klok, instinctief, terug de oude vertrouwde plek opzoeken. April levert primeur met de onovertroffen bloesem van rijke boomgaarden en bloeiende krentenstruiken. April heeft het ontzettend druk en kan niet rekenen op bestendig mooi weer. Hij loopt nerveus heen en weer zoals een overactieve jongeling die duizend en één dingen tegelijk wil doen en niets afwerkt. Hij doet het allemaal in zijn eentje en krijgt de schuld wanneer het spaak loopt door tegenslag. Er wordt beschuldigend naar hem gewezen wanneer zijn dagen gevuld zijn met slecht weer en vrieskou, als waren het verdorven kameraden waar hij steeds mee optrekt. Hij heeft het ongeluk niet te beschikken over ijsheiligen zoals in Mei, die samen broederlijk op pad gaan en daardoor Mei onbezoedeld laten.
Mei werkt af waar april zo druk mee bezig was. Mei zet de puntjes op de i en wordt met lof en eer onthaald. Mei wordt de hemel in geprezen. Groeizame buien zegt de tuinier in Mei, en wanneer die groeizame buien te lang duren wordt weer een verwijtende vinger naar April opgestoken: " verschaft April mooie dagen, dan pleegt de Mei de last te dragen " zegt een oud spreekwoord dat de schuld legt bij April wanneer Mei somber is en kil.
April Of hoe steeds weer dezelfde de pineut is ...
Als je die op 1 Mei krijgt , dan brengt het geluk , zo zei mijn buurvrouw altijd .
Ieder jaar schonk ze me trouw een boeketje , vers geplukt uit haar tuin . Met hun stengeltjes verpakt in een stukje huishoudfolie, werden ze me met een brede glimlach overhandigd . Dankbaar zette ik de bloemen in een vaas met water en terwijl wij wat aan het keuvelen waren ,vervulde hun geur bijna de helehuiskamer .
Ieder jaar ook was ik er door gecharmeerd , zowel van het gebaar , als van de Meiklokjes zelf . Dat zijn immers één van mijn lievelingsbloemetjes ... Niet alleen omdat ze zo lekker geuren , maar omdat ze, zo lijkt het me toch , helemaal geen moeite doen om op te vallen . Bescheiden zitten ze tussen hun grote groene blaadjes en voelen zich daar waarschijnlijk héél veilig . Wantzien er op hun dunne stengeltje niet teer en breekbaar uit ... ? Eigenlijk verbaasd het me, dat er uit zo een fragiel lijkend bloempje, zo een sterke , welriekende geur kan komen ...
Wanneer in mijn tuin de witte seringen bloeien , waar buurvrouw dan weer zo van houdt , schenk ik haar een geurig boeketje terug .
Al lachendzeiden we soms dat we al méér dan 10 jaarde verkeerde bloemen in onze eigen tuin hadden staan .
Ditjaar ging de bel niet op 1 Mei ...of hoorde ik geen koekoeeeeeeek ofeenJoehoeee ...ik ben het ...! door de keuken galmen .
Mijn buurvrouw is namelijkhals over kop verhuisd naar andere oorden en hun huis werd nog maar net verkocht .De nieuwe eigenaars wonen er nog niet en ik heb ze nog niet gezien .
Vandaag staan er dus alleen seringen in ons huis ...
Wat raar toch dat een mens pas de volle waarde van een klein gebaar gaat beseffen als het er niet meer is ... en het dan ook nog mist .
Denk dat ik eerst maar eens even ga telefoneren nu ...
Een Tweeling is pienter , sportief en levendig en kan in de regel uitstekend met mensen opschieten . Tweelingen hebben dan ook meestal een grote vrienden en kennissenkring om zich heen .Maar hun intieme vriend - vriendinnen zijn doorgaans op de vingers van één hand te tellen .Hoe dat komt ... ?Omdat veel mensen niet het geduld kunnen opbrengen om een Tweeling goed te leren kennen . Echte tweelingen zijn namelijk vrij moeilijk te doorgronden .
Zo laten ze nauwelijks merken , dat ze vanbinnen soms behoorlijk zenuwachtig zijn .Dat vinden ze helemaal niet nodig .Ze lossen liever hun eigen problemen op en slagen daar meestal ook zélf in . Tweelingen zijn namelijk uiterst soepel van geest en redden zich daardoor moeiteloos uit de meest netelige situaties. Eigenlijk is dat maar goed ook , want een Tweeling wil gewoon genieten , nieuwe dingen ontdekken , reizen ... leven ! Ze houden beslist niet van gezapigheid en sleur , dat betekent , dat je leven nooit saai zal zijn met een tweeling in de buurt .
Als je een andere site wil bezoeken raad ik aan om deze muziek uit te zetten anders hoor je steeds de muziek van het blog en NIET van de WEBSITE . Hoe zet je de muziek juist af ??? Klik op de eerste knop ( met twee streepjes) in onderstaande balk om te onderbreken en dan op de tweede knop ( vierkantje ) om volledig te stoppen ! Veel surf plezier !
KLIK op de AFBEELDING hieronder om naar KLAVERKE' S WEBSITE te gaan . VERGEET NIET om de MUZIEK UIT TE ZETTEN anders hoor je steeds de muziek van het blog EN NIET VAN DE WEBSITE ! ! !
