Cheerio, cheerio, in Antwerpen zingen ze zo, weg met de zorgen en weg met 't verdriet, zijn wij Sinjoren of zijn wij dat niet? En zolang de Sinjoren bestaan, zal Antwerpen nooit niet vergaan, wij weten wat lol is, als 't pintje maar vol is en de rest trekken wij ons niet aan.
Daar kreeg ik nu tranen van sé! We zijn er al jaren weg; uit 't stad met de grote A en ik dacht dat er me niks aan gelegen was!
Ne schok te weten dat het me nog ter harte gaat; gewoon door dit lied! Dat komt ervan als ge naar Slisse en Cesar kijkt.
Today may you see Jesus and him only. May the Father have mercy upon you. Hear his voice, see his hand, and be aware that he is calling each of us home in everything he does.
The Lord your God is with you; the mighty One will save you. He will rejoice over you. You will rest in his love; he will sing and be joyful about you.
Heel lang geleden; ergens in een ander leven, Nog voor de hamburgercultuur, (die nu ook al over zijn hoogtepunt heen is) bestond; Toen de gezondheidsfreaks ons leven nog niet probeerden te controleren; was er ergens in Deurne een frituur, waar men in het weekend hamburgers kon krijgen. Allen daarheen dus Men serveerde het in een kartonnen frietbakje: Twee hamburgers, gekookte ajuin, tomatensaus, en een spiegelei er bovenop; gegarneerd met een bladje sla, en een stukje tomaat. Daarbij ne grote friet en een "klod" mayonaise. De auto in, naar huis, en feesten maar; meestal zo rond elf uur 's avonds.
Vandaag maakte ik het weer eens zelf; behalve de gekookte ajuin dan. Nu stoof ik die voor de tomatensaus.
Lekker; lekker; yammy; MMMMM.
Ik denk dat ik dit ook op netlog plaats, dan krijgen die ook goesting.
Het ziet er uit als herfst, en zo voelt het ook. Maar met al die schommelingen in het weer weet ik niet of het ook echt herfst is!
Door al die wisselvalligheden lijkt het of dit jaar sneller ging. Ik vraag me af of het een witte Kerst wordt of dat we kunnen BBQen in onze zomerkleding; afwachten maar, we zien wel.
Wat ga ik doen vandaag? Strijken; een beetje maar. Koken; Maar zeker genieten van deze mooie dag. Met een hapje en een drankje onder de parasol, wat lezen. Muziek luisteren, en hier en daar wat plantjes snoeien.
Stilaan wordt het hier weer een beetje normaal: Deze nacht konden we eindelijk doorslapen.
Het verhaal: Maandag ontsnapt Bas uit de tuin; hij heeft nog een gaatje gevonden! Achter de hoek woordt hij gegrepen door een auto, en rent in paniek weer de straat in. Toen men kwam het vertellen, wij de auto in en erachteraan. Niks te vinden.
Met vijf zochten we, en de mensen waar we aan vroegen of ze hem gezien hadden, beloofden ons om mee op te letten.
Het was een harde klap geweest, hij was op zijn heup geraakt vertelde men ons.
We belden naar de dierenbescherming, en politie. Die wisten van niks. Meestal verstopt een gekwetste hond zich onder struiken, of in een bosje, of anders doolt hij rond omdat hij verward en in paniek is.
We hebben niks gevonden: Om half één voor we naar bed gingen nog maar eens rondgereden, weer niks..
Om 2h30 's morgens was hij er; ik was juist in slaap, maar mijn man hoorde hem janken.
Daarna konden we niet slapen van blijdschap.
Omdat hij er redelijk gewoon uitzag; behalve nat en koud, gingen we nog niet naar de dierenarts. We wilden hem dat niet direct aandoen; hij gaat niet graag.
Maar heel de volgende nacht hebben we geen oog dichtgedaan, want hij kwam ons wakker janken, en wou niet liggen. Dus gisteren toch naar de 'doc'.
Zij zei dat we een héél sterke hond hebben, en dat het heel speciaal is dat hij zelf naar huis kwam. Normaal beland zo'n gekwetst dier in het asiel, of erger.
Hij kreeg een pijnstiller, omdat hij een zware kneuzing heeft, aan de binnenkant van zijn dij, en onder zijn staart. Daarom ging hij niet liggen.
Vannacht hebben we geslapen, want de pijnstiller deed zijn werk! Het duurde wel een tijdje voor hij ging liggen, maar hij deed het.
Het is goed afgelopen, we zijn dankbaar! Er hadden ergere dingen kunnen gebeuren.
Vandaag 43 jaar geleden op een zaterdagochtend werd mijn oudste zoon geboren. Het is een héél lange tijd geleden, maar terwijl ik dit schrijf zie ik zo de 'kamer' voor me.
Het is niet meer te vergelijken met wat je nu in "het moederhuis" ziet! Toen mocht je pas de derde dag na de bevalling uit bed. en moest ook nog tien dagen blijven; een eeuwigheid. Voor mij toch; ik wou naar huis!
Het is een andere tijd dat wel; maar één ding is zeker: Op die dag krijg je behalve een kind ook een moederhart!
Dus toch een witte Pasen! Gisteravond vielen er grote sneeuwvlokken. Niet dat er nu nog veel van te zien is, maar toch.
Alleen de nachtvorst zint me niet zo; de mooie bloesems worden bruin, en misschien geen vruchtjes later op het jaar.
Wij hadden een mooie paasdag; Eerst de Paasdienst, en daarna samen eten van alle lekkernijen die iedereen had meegebracht. 's Avonds moe van het babbelen, maar ook voldaan.
Dreaming of a white Christmas is nu ook niet meer 'in'. Het is Pasen, en ik geef toe een vroege Pasen, Maar het sneeuwt hier; er was deze morgen al regen, hagel, wind, en onweer, en nu sneeuw. Het ziet er niet naar uit dat er met Pasen een sneeuwtapijt gaat liggen; maar toch, rare tijden waarin we leven!
De dienst zondag was weer speciaal; elke keer wordt ons geloof weer opgebouwd! Er waren natuurlijk eerst de vastendagen, en die invloed is merkbaar.
Op wat Martie zei kon ik AMEN Zeggen met heel mijn hart!
Wij kiezen om niet bezorgd te zijn, om ons niet door angst te laten overmeesteren! We kiezen om God te loven, en door lof te offeren, banen wij een weg waardoor Hij Zijn heil; of de uitkomst kan laten zien.
Het is geen ongevoeligheid als ik niet bezorgd ben; het is niet negeren als ik angst weiger toe te laten; het is gehoorzaamheid aan Zijn woord; EEN KEUZE
Gaat alles hier zo makkelijk? soms niet. Zijn er dan geen problemen? dikwijls wel. Maar ik tel mijn zegeningen.
Allemaal neerschrijven daar is hier geen plaats voor, maar een paar kunnen wel;
Ik heb een dak boven mijn hoofd; een goeie man; gezonde kinderen en kleinkinderen; lekker beddeke; trouwe hond; eten; warm; liefde; vriendschap; Een goede huisbaas (en bazin) die onze vrienden, en broeder in Christus zijn. Een goede kerk;
Ja ik ben alleen thuis; niet helemaal alleen, de hond is hier ook nog; en ik weet niet wie "het baasje" meer mist, de hond of ik ;)
Meer dan een jaar geleden nog voor het hartinfarct sprak mijn 'witte prins' erover dat hij graag eens een weekje in de stilte wou gaan bezinnen ergens in een klooster of zo.
Nu is hij sinds gisteren naar de vastendagen. Het is van woensdagmiddag tot vrijdagavond. Naderen tot God; in Zijn aanwezigheid wordt je verfrist, vernieuwd en is er rust, genezing, herstel.
Ik kijk uit naar vrijdagavond, en naar de dienst op zondag want ik denk dat het heel speciaal gaat zijn.
Het is weeral te lang geleden, dat ik nog iets aan mijn blog deed; maar hier ben ik weer.
God is goed!! Ik weet het, dit is niet mijn bijbelblog; maar God is goed!!!! Dan kan ik daar toch niet over zwijgen zeker?! Mijn hemelse Vader zorgt voor mij. Hij voorziet in al onze noden; ik hoef me geen zorgen te maken.
Nu hebben we weer brandhout gekregen, het moet nog wel gekliefd worden.
We zijn al een paar keer naar een kerk geweest waar we ons thuis voelen; Gods tastbare aanwezigheid daar is indrukwekkend! En maar een goede tien minuten van hier, ook belangrijk.
Toen we in geloof de beslissing namen om mee te doen aan de genezingsschool wat voor ons beiden 100 kost, hebben we die som meteen gestort. 's Anderdaags kreeg Ludo toen we naar een begrafenis gingen een enveloppe. Daar zat juist die som in. Het had ook meer of minder kunnen zijn. Wij genieten van alles wat de Heer doet in ons leven; en midden in soms moeilijke tijden, weten we dat er een plan is, en dat Hij voor de uitkomst zorgt.
Er is geen grens aan de liefde van Jezus. Zijn gunstbewijzen houden nooit op. Zij zijn nieuw elke morgen, nieuw elke morgen. Groot is Uw trouw Heer mijn God Groot is Uw trouw o Heer.
