Stilaan wordt het hier weer een beetje normaal: Deze nacht konden we eindelijk doorslapen.
Het verhaal: Maandag ontsnapt Bas uit de tuin; hij heeft nog een gaatje gevonden! Achter de hoek woordt hij gegrepen door een auto, en rent in paniek weer de straat in. Toen men kwam het vertellen, wij de auto in en erachteraan. Niks te vinden.
Met vijf zochten we, en de mensen waar we aan vroegen of ze hem gezien hadden, beloofden ons om mee op te letten.
Het was een harde klap geweest, hij was op zijn heup geraakt vertelde men ons.
We belden naar de dierenbescherming, en politie. Die wisten van niks. Meestal verstopt een gekwetste hond zich onder struiken, of in een bosje, of anders doolt hij rond omdat hij verward en in paniek is.
We hebben niks gevonden: Om half één voor we naar bed gingen nog maar eens rondgereden, weer niks..
Om 2h30 's morgens was hij er; ik was juist in slaap, maar mijn man hoorde hem janken.
Daarna konden we niet slapen van blijdschap.
Omdat hij er redelijk gewoon uitzag; behalve nat en koud, gingen we nog niet naar de dierenarts. We wilden hem dat niet direct aandoen; hij gaat niet graag.
Maar heel de volgende nacht hebben we geen oog dichtgedaan, want hij kwam ons wakker janken, en wou niet liggen. Dus gisteren toch naar de 'doc'.
Zij zei dat we een héél sterke hond hebben, en dat het heel speciaal is dat hij zelf naar huis kwam. Normaal beland zo'n gekwetst dier in het asiel, of erger.
Hij kreeg een pijnstiller, omdat hij een zware kneuzing heeft, aan de binnenkant van zijn dij, en onder zijn staart. Daarom ging hij niet liggen.
Vannacht hebben we geslapen, want de pijnstiller deed zijn werk! Het duurde wel een tijdje voor hij ging liggen, maar hij deed het.
Het is goed afgelopen, we zijn dankbaar! Er hadden ergere dingen kunnen gebeuren.
Vandaag 43 jaar geleden op een zaterdagochtend werd mijn oudste zoon geboren. Het is een héél lange tijd geleden, maar terwijl ik dit schrijf zie ik zo de 'kamer' voor me.
Het is niet meer te vergelijken met wat je nu in "het moederhuis" ziet! Toen mocht je pas de derde dag na de bevalling uit bed. en moest ook nog tien dagen blijven; een eeuwigheid. Voor mij toch; ik wou naar huis!
Het is een andere tijd dat wel; maar één ding is zeker: Op die dag krijg je behalve een kind ook een moederhart!
Dus toch een witte Pasen! Gisteravond vielen er grote sneeuwvlokken. Niet dat er nu nog veel van te zien is, maar toch.
Alleen de nachtvorst zint me niet zo; de mooie bloesems worden bruin, en misschien geen vruchtjes later op het jaar.
Wij hadden een mooie paasdag; Eerst de Paasdienst, en daarna samen eten van alle lekkernijen die iedereen had meegebracht. 's Avonds moe van het babbelen, maar ook voldaan.
Dreaming of a white Christmas is nu ook niet meer 'in'. Het is Pasen, en ik geef toe een vroege Pasen, Maar het sneeuwt hier; er was deze morgen al regen, hagel, wind, en onweer, en nu sneeuw. Het ziet er niet naar uit dat er met Pasen een sneeuwtapijt gaat liggen; maar toch, rare tijden waarin we leven!
De dienst zondag was weer speciaal; elke keer wordt ons geloof weer opgebouwd! Er waren natuurlijk eerst de vastendagen, en die invloed is merkbaar.
Op wat Martie zei kon ik AMEN Zeggen met heel mijn hart!
Wij kiezen om niet bezorgd te zijn, om ons niet door angst te laten overmeesteren! We kiezen om God te loven, en door lof te offeren, banen wij een weg waardoor Hij Zijn heil; of de uitkomst kan laten zien.
Het is geen ongevoeligheid als ik niet bezorgd ben; het is niet negeren als ik angst weiger toe te laten; het is gehoorzaamheid aan Zijn woord; EEN KEUZE
Gaat alles hier zo makkelijk? soms niet. Zijn er dan geen problemen? dikwijls wel. Maar ik tel mijn zegeningen.
Allemaal neerschrijven daar is hier geen plaats voor, maar een paar kunnen wel;
Ik heb een dak boven mijn hoofd; een goeie man; gezonde kinderen en kleinkinderen; lekker beddeke; trouwe hond; eten; warm; liefde; vriendschap; Een goede huisbaas (en bazin) die onze vrienden, en broeder in Christus zijn. Een goede kerk;
Ja ik ben alleen thuis; niet helemaal alleen, de hond is hier ook nog; en ik weet niet wie "het baasje" meer mist, de hond of ik ;)
Meer dan een jaar geleden nog voor het hartinfarct sprak mijn 'witte prins' erover dat hij graag eens een weekje in de stilte wou gaan bezinnen ergens in een klooster of zo.
Nu is hij sinds gisteren naar de vastendagen. Het is van woensdagmiddag tot vrijdagavond. Naderen tot God; in Zijn aanwezigheid wordt je verfrist, vernieuwd en is er rust, genezing, herstel.
Ik kijk uit naar vrijdagavond, en naar de dienst op zondag want ik denk dat het heel speciaal gaat zijn.
Het is weeral te lang geleden, dat ik nog iets aan mijn blog deed; maar hier ben ik weer.
God is goed!! Ik weet het, dit is niet mijn bijbelblog; maar God is goed!!!! Dan kan ik daar toch niet over zwijgen zeker?! Mijn hemelse Vader zorgt voor mij. Hij voorziet in al onze noden; ik hoef me geen zorgen te maken.
Nu hebben we weer brandhout gekregen, het moet nog wel gekliefd worden.
We zijn al een paar keer naar een kerk geweest waar we ons thuis voelen; Gods tastbare aanwezigheid daar is indrukwekkend! En maar een goede tien minuten van hier, ook belangrijk.
Toen we in geloof de beslissing namen om mee te doen aan de genezingsschool wat voor ons beiden 100 kost, hebben we die som meteen gestort. 's Anderdaags kreeg Ludo toen we naar een begrafenis gingen een enveloppe. Daar zat juist die som in. Het had ook meer of minder kunnen zijn. Wij genieten van alles wat de Heer doet in ons leven; en midden in soms moeilijke tijden, weten we dat er een plan is, en dat Hij voor de uitkomst zorgt.
Er is geen grens aan de liefde van Jezus. Zijn gunstbewijzen houden nooit op. Zij zijn nieuw elke morgen, nieuw elke morgen. Groot is Uw trouw Heer mijn God Groot is Uw trouw o Heer.
Zou ik het nog vergeten! Zondag waren we op het verjaardagsfeestje van onze kleindochters; ze zijn jarig met een week verschil, maar het feestje is voor allebei.
Het was een gezellige bedoening, en ze waren blij met de kadootjes die ze van iedereen kregen.
Wij hadden ook un kerstgeschenkjes nog; dat was wat misgelopen toen.
Het zijn niet de grote dingen die tellen, maar de blijdschap van de kinderen, en een gezellige babbel onder volwassenen.
Vanavond gaan we luisteren naar een spreker die iets komt delen over het vaderhart van God; ik kijk er al twee weken naar uit.
We zijn pas terug van de markt, Lekkere verse groenten hebben we meegebracht. Het is vandaag wel een frakske frisser; maar joepie we hebben sinds zondag centrale verwarming, en dat wil zeggen dat de temperatuur nog aangenaam is als je weer binnenkomt.
Lekker warm is het hier nu; vooral omdat ik het een paar graden hoger heb gezet.
Eindelijk en nieuwe posting. Mijn toetsenbord was kapot; a z e r t y u deed het niet. Al eens iets proberen te typen zonder de e of de a? Om van de r en te t nog maar te zwijgen. Kopy en plakken was wel héél moeilijk! Maar ik ben terug joepie
Verleden jaar zat ik alleen op de gang naast de intensieve, te wachten tot ik nieuws kreeg over mijn man. Ik zong dit lied met een klein bibberend stemmeke. En er kwam antwoord.
Vanavond een kerstfeestje, samen met de mensen van ons groepje.
Elke week komen we bij elkaar. We zingen, doen bijbelstudie, bidden met en voor elkaar, en voor anderen die we in ons hart dragen. Vanavond eten we samen, want wat is er mooier dan samen De geboorte van Jezus te vieren?
Als er liefde is onder elkaar, werkt ons geloof, en daar twijfel ik niet aan. Als er eenheid is zegent de Heer. Het wordt dus een prachtige avond.
We dachten dat we het gehad hadden; Maar nee, eergisteren avond toen mijn ventje met de hond ging wandelen sloeg hij zijn voet om en viel. De omvang van zijn enkel was verdubbeld en hij kon niet steunen.
Voetje omhoog, en gisteren een foto shoot. pezen gescheurd; voorlopig insmeren. morgen doet de dokter er een verband aan;
Intussen loopt hij weer vrolijk rond.
Ooit hoorden we een predikant zeggen; Hoe moeilijker het wordt hoe dichter je bij de schatkist bent. (bij manier van spreken dan)
Als dat waar is dan kunnen we nu ongeveer het deksel optillen.
Eindelijk wordt onze slaapkamer behangen. Stilaan geraken we helemaal op onze plaats; wat niet wil zeggen dat er niks meer te doen is!
De kasten weer uitladen, want er zijn nogal wat dingen "tijdterwijl" ingelegd. Toen we naar hier verhuisden had ik me voorgenomen, om rustig te zijn, en de dingen te laten ontplooien. Al zeg ik het zelf: Het lukt me goed!
