Stilaan wordt het hier weer een beetje normaal:
Deze nacht konden we eindelijk doorslapen.

Het verhaal:
Maandag ontsnapt Bas uit de tuin;
hij heeft nog een gaatje gevonden!
Achter de hoek woordt hij gegrepen door een auto,
en rent in paniek weer de straat in.
Toen men kwam het vertellen,
 wij de auto in en erachteraan.
Niks te vinden.

Met vijf zochten we, en de mensen
waar we aan vroegen of ze hem
gezien hadden, beloofden ons om mee op te letten.

Het was een harde klap geweest, hij was
op zijn heup geraakt vertelde men ons.

We belden naar de dierenbescherming, en politie.
Die wisten van niks.
Meestal verstopt een gekwetste hond zich onder struiken,
of in een bosje, of anders doolt hij rond
omdat hij verward en in paniek is.

We hebben niks gevonden:
 Om half één voor we naar bed gingen
nog maar eens rondgereden, weer niks..

Om 2h30 's morgens was hij er;
ik was juist in slaap,
maar mijn man hoorde hem janken.

Daarna konden we niet slapen van blijdschap.

Omdat hij er redelijk gewoon uitzag;
behalve nat en koud,
gingen we nog niet naar de dierenarts.
We wilden hem dat niet direct aandoen; hij gaat niet graag.

Maar heel de volgende nacht hebben we geen oog dichtgedaan,
want hij kwam ons wakker janken, en wou niet liggen.
Dus gisteren toch naar de 'doc'.

Zij zei dat we een héél sterke hond hebben,
en dat het heel speciaal is dat hij zelf naar huis kwam.
Normaal beland zo'n gekwetst dier
in het asiel, of erger.

Hij kreeg een pijnstiller,
 omdat hij een zware kneuzing heeft,
aan de binnenkant van zijn dij,
en onder zijn staart.
Daarom ging hij niet liggen.

Vannacht hebben we geslapen,
want de pijnstiller deed zijn werk!
Het duurde wel een tijdje
voor hij ging liggen, maar hij deed het.

Het is goed afgelopen, we zijn dankbaar!
Er hadden ergere dingen kunnen gebeuren.